Αααχ... Blogging

Τελικά όσο και να προσπαθώ να μείνω μακριά από την "αρρώστια" του blogging δεν τα καταφέρνω. Είναι σα να με κυνηγάει αυτό το πράγμα. Ξεκίνησα στις αρχές του 2008 να...bloggαρω, τότε που ήτανε στα πάνω του. Όχι σαν τώρα που βλέπεις 43872 blogs και όλα με το ίδιο θέμα. Back to the point όμως. Ξεκίνησα να γράψω και εδώ πέρα, μιας και το GameWorld μας δίνει την ευκαιρία να το κάνουμε. Τι θα γράψω; Μα φυσικά για τα αγαπημένα μου αντικείμενα.

Αγαπημένο αντικείμενο No.1:

Laptop. Έρωτας και μεγάλος μάλιστα. Από μικρό παιδί εγώ ήθελα έναν υπολογιστή. Τι στη μάνα μου πήγαινα και παρακάλαγα τι στον πατέρα μου, ένα και το αυτό. Ήρθε η δικαίωση όμως! Σαν τώρα το θυμάμαι. Ιούνιος 2008 παίρνω στα χέρια μου το πρώτο μου laptop. Σαν καλός μαθητής που ήμουν το παιδί κέρδισα ένα laptop από την κυβέρνηση(τότε είχανε και δίνανε, μετά τα κόψανε και πιο μετά κόψανε και τα βιβλία. Σε λίγο θα κόψουν και το μάθημα για λόγους οικονομίας. Ξέρετε). Με τα πολλά και τα λίγα κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία μου με το laptop μου. Δεν το αποχωριζόμουν με τίποτα. Ωστόσο, χαρούμενος που επιτέλους δε χρειαζόταν να ξημεροβραδιάζομαι στο Net της γειτονιάς για να παίζω τα αγαπημένα μου παιχνίδια, άρχισα να κατεβάζω σαν τρελός παιχνίδια και addons. Αποτέλεσμα; Στους 4 πρώτους μήνες ο έρωτας μου να πάει για..."φτιάξιμο". Το πόρισμα του "γιατρού"; Θάνατος. Το αγαπημένο μου λαπιτόπι είχε καταστραφεί(ή έτσι νόμιζα εγώ τουλάχιστον). Η αλήθεια τότε ήταν πως ο πατέρας, μιας και έβλεπε πως ο νεανίας υιός του ΕΛΙΩΝΕ κυριολεκτικά όλη μέρα αποφάσισε να με χωρίσει από τη σχέση μου. Έτσι άδοξα λοιπόν τελείωσε η πρώτη μου επαφή με τα Laptop. 

Αυτή τη στιγμή έχω στα χέρια μου 3 laptop (κούτσουρα και τα τρία, αλλά δεν έχει σημασία. Αναπληρώνω το χαμένο χρόνο).

Αγαπημένο αντικείμενο Νο.2

Η τυχερή μου κάλτσα. Πορτοκαλί με λευκές ρίγες και αγορασμένη το 2004(τότε με τους Ολυμπιακούς που είχαμε ακόμη λεφτά). Τώρα για ποιο λόγο είναι τυχερή, ούτε που θυμάμαι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που έχω εξεταστική την παίρνω μαζί(στο σχολείο τη φόραγα κιόλας, αλλά τώρα που να με χωρέσει...). Επίσης θυμάμαι πως κάπου το 2007 αυτήν την κάλτσα την είχα χάσει για ένα διάστημα. Τότε έκανα το πρώτο μου χειρουργείο. Από τότε πείστηκα πως αυτήν η κάλτσα δεν είναι ανθρώπινη. Είναι ο φύλακας άγγελός μου μεταμορφωμένος σε κάλτσα.

Αγαπημένο αντικείμενο Νο.3

Το κεφάλι μου. Δεν το αποχωρίζομαι ποτέ. Το έχω πάντα μαζί σε περίπτωση ανάγκης. Ποτέ δεν ξέρεις; Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται και αυτό. Οπότε για να μην βρεθώ μπροστά σε καμία ανεπιθύμητη έκπληξη το κουβαλάω και αυτό μαζί. Η αλήθεια όμως είναι πως έχω να το χρησιμοποιήσω 20 χρόνια τώρα και φοβάμαι μήπως έχει μπει σε αχρηστία... 

Ώρες ώρες φοβάμαι ότι δεν είναι μόνο το δικό μου σε αχρηστία...

HF