GameWorld Blogs

Πολλές φορές κάθομαι και αναρωτιέμαι ποια είναι τελικά τα αγαπημένα μου παιχνίδια και γιατί έγιναν αγαπημένα μου. Την απάντηση βέβαια στην ερώτησή μου δεν μπορώ να μου τη δώσω γιατί...δεν ξέρω ποια είναι τα αγαπημένα μου παιχνίδια! Ωστόσο θα κάνω μία προσπάθεια να γράψω εδώ σε ποια παιχνίδια έχω αφιερώσει τα τελευταία χρόνια ΑΤΕΛΕΙΩΤΟ χρόνο και γιατί.

Game νουμπερ ουνι:

LineAge 2.

Έχω περάσει μερικές ατελείωτες ώρες μπροστά από το ΠιΣι μου παίζοντας Lineage. Θυμάμαι σαν τώρα πριν από 3 χρόνια το 24ωρο Lan στο Net(φυσικά δεν το έπαιξα όλο μονοκοπανιά αλλιώς τώρα θα με κλαίγανε και οι ρέγγες). Θυμάμαι τις ώρες που παίζαμε με την παρέα αυτό το παιχνίδι προσπαθώντας να γίνουμε οι....καλύτεροι(ξέρω σας τα παν και άλλοι:

Game νουμπερ ντουο:

DotA

Εδώ και αν δεν ξέρω γιατί κόλλησα. Ξεκίνησα θυμάμαι να παίζω μια μέρα στα 13(;) μου όταν για κάποιο λόγο δεν έμπαινε το MU. Κάπως έτσι νομίζω άρχισε ο..."πόνος" της DotA. Έπαιζα και έπαιζα, και δε σταμάταγα(αυτά τα επιχειρήματα του τύπου παίζω MOBA γιατί θέλω ένα παιχνίδι με αρχή και τέλος πρέπει να ξέρετε πως είναι μα...βλακείες). Νομίζω, χωρίς να είμαι σίγουρος πάλι, πως πρέπει να ήτανε το

Το σίγουρο είναι πως δε με κολλήσανε τα γραφικά του παιχνιδιού. Αντικειμενικά αν το δούμε το θέμα τα γραφικά δεν είναι για...πολλά πολλά! Δεν τραβάνε ρε παιδί μου. Παίρνουν ένα 5 με το ζόρι, και αυτό γιατί μου αρέσουν τα animation στο ποταμάκι! 

Ίσως βέβαια και να ήτανε η Έλλη που την είχα γνωρίσει σε ένα παλιό Clan...Χμ...

Game νουμπερ Τρε:

Septera Core

Με αυτό το παιχνίδι δε θα σταματήσω ποτέ να είμαι ερωτευμένος. Θα το αγαπάω όσα χρόνια και αν περάσουν και πιστεύω είναι το μόνο Game που ξέρω γιατί λατρεύω τόσο. Μα φυσικά γιατί δεν ξέρω το λόγο! Είναι τρελό, είναι μοναδικό, είναι ανεπανάληπτο! Ατελείωτες ώρες καψίματος για να λύσω τους γρίφους(τότε δεν είχαμε και ιντερνετ. Για να είμαι ειλικρινής είχαμε αλλά για να άνοιγα Septerra Core ΚΑΙ Internet μαζί θα έπρεπε πρώτα να άναβα και μία λαμπάδα στο ύψος μου. Άσε που η μάνα μου μίλαγε όλη μέρα στο τηλέφωνο. Που να ανοίξεις ιντερνετ). 

Ίσως βέβαια και να ήτανε η Έλλη που την είχα γνωρίσει σε ένα παλιό Clan... Χμ...

Τελικά όσο και να προσπαθώ να μείνω μακριά από την "αρρώστια" του blogging δεν τα καταφέρνω. Είναι σα να με κυνηγάει αυτό το πράγμα. Ξεκίνησα στις αρχές του 2008 να...bloggαρω, τότε που ήτανε στα πάνω του. Όχι σαν τώρα που βλέπεις 43872 blogs και όλα με το ίδιο θέμα. Back to the point όμως. Ξεκίνησα να γράψω και εδώ πέρα, μιας και το GameWorld μας δίνει την ευκαιρία να το κάνουμε. Τι θα γράψω; Μα φυσικά για τα αγαπημένα μου αντικείμενα.

Αγαπημένο αντικείμενο No.1:

Laptop. Έρωτας και μεγάλος μάλιστα. Από μικρό παιδί εγώ ήθελα έναν υπολογιστή. Τι στη μάνα μου πήγαινα και παρακάλαγα τι στον πατέρα μου, ένα και το αυτό. Ήρθε η δικαίωση όμως! Σαν τώρα το θυμάμαι. Ιούνιος 2008 παίρνω στα χέρια μου το πρώτο μου laptop. Σαν καλός μαθητής που ήμουν το παιδί κέρδισα ένα laptop από την κυβέρνηση(τότε είχανε και δίνανε, μετά τα κόψανε και πιο μετά κόψανε και τα βιβλία. Σε λίγο θα κόψουν και το μάθημα για λόγους οικονομίας. Ξέρετε). Με τα πολλά και τα λίγα κάπως έτσι ξεκίνησε η πορεία μου με το laptop μου. Δεν το αποχωριζόμουν με τίποτα. Ωστόσο, χαρούμενος που επιτέλους δε χρειαζόταν να ξημεροβραδιάζομαι στο Net της γειτονιάς για να παίζω τα αγαπημένα μου παιχνίδια, άρχισα να κατεβάζω σαν τρελός παιχνίδια και addons. Αποτέλεσμα; Στους 4 πρώτους μήνες ο έρωτας μου να πάει για..."φτιάξιμο". Το πόρισμα του "γιατρού"; Θάνατος. Το αγαπημένο μου λαπιτόπι είχε καταστραφεί(ή έτσι νόμιζα εγώ τουλάχιστον). Η αλήθεια τότε ήταν πως ο πατέρας, μιας και έβλεπε πως ο νεανίας υιός του ΕΛΙΩΝΕ κυριολεκτικά όλη μέρα αποφάσισε να με χωρίσει από τη σχέση μου. Έτσι άδοξα λοιπόν τελείωσε η πρώτη μου επαφή με τα Laptop. 

Αυτή τη στιγμή έχω στα χέρια μου 3 laptop (κούτσουρα και τα τρία, αλλά δεν έχει σημασία. Αναπληρώνω το χαμένο χρόνο).

Αγαπημένο αντικείμενο Νο.2

Η τυχερή μου κάλτσα. Πορτοκαλί με λευκές ρίγες και αγορασμένη το 2004(τότε με τους Ολυμπιακούς που είχαμε ακόμη λεφτά). Τώρα για ποιο λόγο είναι τυχερή, ούτε που θυμάμαι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι κάθε φορά που έχω εξεταστική την παίρνω μαζί(στο σχολείο τη φόραγα κιόλας, αλλά τώρα που να με χωρέσει...). Επίσης θυμάμαι πως κάπου το 2007 αυτήν την κάλτσα την είχα χάσει για ένα διάστημα. Τότε έκανα το πρώτο μου χειρουργείο. Από τότε πείστηκα πως αυτήν η κάλτσα δεν είναι ανθρώπινη. Είναι ο φύλακας άγγελός μου μεταμορφωμένος σε κάλτσα.

Αγαπημένο αντικείμενο Νο.3

Το κεφάλι μου. Δεν το αποχωρίζομαι ποτέ. Το έχω πάντα μαζί σε περίπτωση ανάγκης. Ποτέ δεν ξέρεις; Υπάρχουν στιγμές που χρειάζεται και αυτό. Οπότε για να μην βρεθώ μπροστά σε καμία ανεπιθύμητη έκπληξη το κουβαλάω και αυτό μαζί. Η αλήθεια όμως είναι πως έχω να το χρησιμοποιήσω 20 χρόνια τώρα και φοβάμαι μήπως έχει μπει σε αχρηστία... 

Ώρες ώρες φοβάμαι ότι δεν είναι μόνο το δικό μου σε αχρηστία...

HF