Το "αντίο" της... πρωτοπόρου
Αποτελεί την... πρωτοπόρο, μαζί με την Εφη Σφυρή, στο χώρο του μπιτς βόλεϊ. Οι δυο τους ουσιαστικά έδωσαν το έναυσμα για να ακολουθήσουν και άλλες αθλήτριες, χάρη στις επιτυχίες τους σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, παγκόσμια σιρκουί και διοργανώσεις. Η Βάσω Καραντάσιου, έπειτα από δέκα χρόνια στην κορυφή του μπιτς βόλεϊ, πήρε την μεγάλη απόφαση για να αποχωρήσει, σε ηλικία 36 ετών.
Τώρα, πώς ξεκίνησε τον αθλητισμό και έφτασε στο σημείο να δίνει τις... μάχες της στις παραλίες όλου του πλανήτη; Η ιστορία της Καραντάσιου είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Τα πρώτα της βήματα στον αθλητισμό τα έκανε σε ηλικία 4-5 ετών παίζοντας με τον αδερφό της ποδόσφαιρο στον Αγιο Κοσμά. Αυτό γινόταν μέχρι τα 9 της χρόνια. Πήγαινε σχολείο στην Ηλιούπολη και τελικά την κέρδισε ο στίβος. Συμμετείχε σε σχολικούς αγώνες και είχε διακρίσεις στα 100μ. και το μήκος.
Το πρώτο της χρυσό μετάλλιο το πήρε σε ένα μίτινγκ στίβου στο γήπεδο του Πανηλειακού στον Πύργο. Καμία σχέση με το βόλεϊ δηλαδή. Μέσα της όμως δεν ενθουσιαζόταν να γίνει πρωταθλήτρια του στίβου. Απλώς, το τρέξιμο το έβλεπε ως διασκέδαση. Η οικογένειά της αντιμετώπισε οικονομικά προβλήματα και έτσι άλλαξαν σπίτι. Από την Ηλιούπολη μετακόμισαν στον Βύρωνα και στη β’ γυμνασίου αποφάσισε να γραφτεί στον Εθνικό Γυμναστικό Σύλλογο.
Ο προπονητής της την έβαλε και πάλι να τρέχει 100άρι, αλλά και να ρίχνει μπαλάκι. Πήρε μέρος σε Περιφερειακούς Αγώνες της Αθήνας όπου δεν τα πήγε και άσχημα. Συνέχισε τις προπονήσεις, οι οποίες όμως ήταν όχι μόνοκουραστικές, αλλά το κυριότερο πολύ μοναχικές. Αυτό άρχιζε να την κουράζει. Ετσι γεννήθηκε μία νέα αγάπη. Γυρνώντας από το φροντιστήριο των αγγλικών, είδε ένα γήπεδο του βόλεϊ όπου έπαιζαν οι υπόλοιπες συμμαθήτριες της. Σταμάτησε για λίγο και τις παρακολουθούσε στην προπόνηση. Της άρεσε το γεγονός ότι ήταν ένα όμορφο τεχνικό άθλημα.
Αυτό ήταν η αρχή μιας σπουδαίας ομάδας. Πήγε δειλά-δειλά και ρώτησε πως μπορεί να γραφτεί κι εκείνη. Με πολλά παρακάλια, οι προπονητές την δοκίμασαν, αλλά της ξεκαθάρισαν πως πρέπει να αφήσει το στίβο. Μετά από μικρό διάστημα άρχισε να παίζει σε πρωταθλήματα κορασίδων, νεανίδων και γυναικών. Ακολούθως τα πράγματα πήραν το δρόμο τους. Πρώτος της προπονητής ήταν ο Αρης Καραντουμάνης, παλιός παίκτης του Ολυμπιακού. Το 1986 οδήγησε την σχολική ομάδα του 2ου Λυκείου Βύρωνα στη δεύτερη θέση του Πανελληνίου Σχολικού και εν συνεχεία πήρε μεταγραφή στη γυναικεία ομάδα του Βύρωνα, με την οποία ανέβηκε στην Α1. Επιλέχθηκε στην Εθνική ομάδα κορασίδων, όμως, ο πατέρας της δεν την άφησε να συμμετάσχει στις υποχρεώσεις του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, καθώς θεωρούσε ότι θα άφηνε σε δεύτερη μοίρα το σχολείο.
Ηταν από τις λίγες φορές που η Καραντάσιου είχε κλάψει και είχε κλειστεί για ώρες στο δωμάτιό της. Είχε στείλει αρνητική επιστολή στην ΕΟΠΕ στο κάλεσμα της στην Εθνική ομάδα και όλοι τότε της έλεγαν πόσο λάθος ήταν η απόφασή της να μην συμμετέχει. Το 1990 μπήκε στην Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών στο τμήμα Φιλοσοφίας Παιδαγωγικής και Ψυχολογίας χωρίς καμία βοήθεια από τον αθλητισμό. Το 1992 ο Δημήτρης Φλώρος την εμπιστεύτηκε και την ξανακάλεσε στην Εθνική Νεανίδων, όπου μετά από μια εκπληκτική προετοιμασία εκείνο το καλοκαίρι, η ομάδα βγήκε 7η στο Πανευρωπαϊκό Νεανίδων στις Σέρρες το 1993. Εν συνεχεία ακολούθησαν οι συμμετοχές στην Εθνική γυναικών μέχρι το 1997 με προπονητές τους Φλώρο, Λάιο και Νικολάκη.
Το 1998, πήρε τη μεγάλη απόφαση μαζί με την Eφη Σφυρή να αφήσουν τη σάλα και να ασχοληθούν με το beach volley και να κυνηγήσουν το όριο πρόκρισης για το Σίδνεϊ. To
Topic Author
