Κασκαντέρ: Η γνωστή αθλητική στήλη σε blog

Εδώ και λίγες ημέρες ο...Κασκαντέρ της εφημερίδας Sportime και γνωστός Δικαννίτης Στέλιος Μαρκάκης (παρουσίαζε τις καθημερινές τα απογεύματα και το Δίκαννο στον Sportime Radio με τον Κώστα Καραπαπά και τους αναμένουμε πλέον σε νέα συχνότητα) έχει ανεβάσει blog στο Internet αφιερωμένο στην στήλη "Κασκαντέρ", η οποία αξίζει να σημειωθεί ότι είναι και η παλαιότερη μόνιμη στήλη σε αθλητική εφημερίδα (από το 1996 παραμένει για 10 χρόνια στην Sportime).

To site : kaskanter.blogspot.com

Μέσα από αυτό το απλό blog, θα μπορείτε να διαβάσετε νέα πικάντικα αρθράκια του Στέλιου Μαρκάκη αλλά και παλιότερα άρθρα από την στήλη "Κασκαντέρ" (yeap, σκοπεύει να περάσει με copy-paste τα καλύτερα από το αρχείο του!)

Επίσης στα δεξιά έχει και Shoutbox για να γράψετε την άποψή σας

Πραγματικά μιας είμαι ένας από τους φανατικούς του Μαρκάκη, χάρηκα ιδιαίτερα για αυτή τη κίνηση.

Να σημειώσω πάντως πως σύμφωνα με τον ίδιο, το αρχείο του (1,4 Giga σε word files παρακαλώ!!!!) θα ανέβει σταδιακά και σίγουρα όχι στην μορφή που τα είχαμε δει μέσα απο το Sportime. Αναμένουμε με αγωνία

Στο βλογ του ειπάρχει ήδη ποστάκι με παλία αποφθέγματα που είχε στην στήλη.


(Α ρε Μάνο με πρόλαβες γμτ   :cool: )

Ο Μαρκάκης είχε και έχει πάντα τον τρόπο του να λέει το κάθε τι... Πχ στο blog πετάει διάφορα καρφιά (συγκεκαλημένα) προς συγκεκριμένα άτομα... Καλά τα λες Στέλιο συνέχα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΤΟ ΜΕΧΡΙ ΚΑΤΩ!
Απίστευτα πράγματα. Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ξεκίνησε στήλη στο site της με...κριτική στα media! Και πρώτο της θέμα έχει τον Στέλιο Μαρκάκη που σατίρισε τον Μουνιόθ (έλα Μουνιοθ στον τόπο σου κτλ.)

Δείτε αναλυτικά το άρθρο:
pao-org.atoll.gr/index.php?category_id=140
pao-org.atoll.gr/document.php?ca ... nt_id=2244

Αφού το διαβάσετε, ακολουθεί η απάντηση του Στέλιου Μαρκάκη στo blog του ( kaskanter.blogspot.com ) :

Ο... ΑΘΛΗΤΙΚΟ-ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΑΠΕΙΝΟ ΜΟΥ ΜΠΛΟΓΚ (MEDIA WATCHER, ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ

Προσθήκη σημερινή: το ποστ αυτό γράφτηκε εν βρασμώ ψυχής, με την πίεση στο 20 και ενώ αισθανόμουν βαθύτατα προσεβλημένος και η δεύτερη ανάγνωσή του, η πιο ψύχραιμη, μου λέει ότι... χρειάζεται editing.

Το έκανα.

Να ξεκινήσουμε με τα στοιχειώδη: για την αίσθηση του χιούμορ ισχύει, καλώς ή κακώς, ό,τι ακριβώς ισχύει και για πράγματα όπως, π.χ., το ταλέντο στα μαθηματικά, το ταλέντο στη μουσική, το ταλέντο του διοικείν κ.λπ.: ή το έχεις ή δεν το έχεις. Να το αποκτήσεις, δεν γίνεται. Ποτέ.

Είναι απόλυτα άσκοπο, σκέτο χάσιμο χρόνου το να προσπαθήσεις να... πείσεις κάποιον να γελάσει. Ο χρόνος δεν μου περισσεύει. Και γι’ αυτό με άσκοπα πράγματα δεν ασχολούμαι.

Σε όποιον δεν άρεσε το χιούμορ μου

(όπως και το χιούμορ του Freddou, ( www.sport24.gr/freddos.asp ), ή το χιούμορ του «Στέφανου Χάρη», που ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ προηγήθηκαν εμού στην αναζήτηση, τη δημοσίευση ή την αναπαραγωγή ευφυολογημάτων σχετικών με το επώνυμο του Μουνιόθ), λυπούμαι πολύ αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε.

Ας μην ξαναμπεί στο blog, να μη χαλιέται τζάμπα. Ας μην ξαναδιαβάσει Freddo. Ας μην ξαναδιαβάσει «Στέφανο Χάρη». Ας μην ξαναδιαβάσει (ή, τέλος πάντων, ας δώσει εντολή να μην του ξαναδιαβάσουν) οτιδήποτε με το οποίο δεν συμφωνεί εκ των προτέρων ή οτιδήποτε μπορεί να θίξει τη σεμνοτυφία του, τις πεποιθήσεις του ή τις προκαταλήψεις του.

Στα 11 χρόνια που μέσα στη σελίδα μου, στο Sportime, δημοσιεύεται καθημερινά το ανέκδοτο της ημέρας, μία (αριθμός 1) φορά δέχθηκα τηλεφώνημα διαμαρτυρίας: έγινε από αναγνώστη που ένιωσε να θίγεται το θρησκευτικό του συναίσθημα από ένα ανέκδοτο για τον Άγιο Πέτρο. Επειδή, σε αντίθεση με τίποτε απρόσωπες ανώνυμες εταιρείες, ΌΛΟΙ οι αναγνώστες, ως ατομικές ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ -που πληρώνουν κι από πάνω για το μισθό μας- είναι εξ ορισμού άξιοι σεβασμού, προσπάθησα φιλότιμα και –κυριολεκτικά!- επί ώρες να τον πείσω ότι το αστείο ήταν απλώς… αστείο. Ότι όπως εκείνος το βρήκε κακόγουστο, άλλοι 35.000 (τότε, στις καλές εποχές...) το βρήκαν καλόγουστο και ότι, σε κάθε περίπτωση, κακόβουλο δεν ήταν. Απλώς αστείο ήταν και το μόνο κίνητρο που υπήρχε πίσω από τη δημοσίευσή του ήταν το να χαμογελάσει ή και να γελάσει κάποιος.

Στάθηκε αδύνατον.

Εγκατέλειψα την προσπάθεια.

Όποιος είναι φανατισμένος, κρίνει ΠΑΝΤΟΤΕ τα αλλότρια εξ ιδίων. Δεν υπάρχουν για ‘κείνον αθώοι, μόνο a priori ένοχοι ή έστω ύποπτοι και η μόνη αλήθεια που υφίσταται είναι η δική του.

Σεβαστοί οι αναγνώστες όλοι, αλλά με τις φανατικές εμμονές τα έχουν βάλει πολλοί, πολύ ικανότεροί μου και έχουν εντούτοις αποτύχει οικτρά. Εγώ θα πετύχω; Χλωμό. Και άσκοπο.

Υποθέτω ότι ο αναγνώστης εκείνος μ’ έχει καταραστεί έκτοτε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, έκτοτε, αλλά τι να κάνω;

Έχω κι εγώ ψυχή και τη σέβομαι εξίσου με κάθε άλλη.

Πάμε τώρα στα της ουσίας, σ’ αυτό το πρωτοφανές, αδιανόητο που συνέβη χθες το πρωί: Επειδή στον Παναθηναϊκό έχουν, προφανώς, λύσει όλα τα προβλήματά τους, ευτυχώς, υπάρχει άφθονος ελεύθερος χρόνος στα στελέχη του και για βολτάρισμα στη «blogόσφαιρα».

Ως ελεύθερη, λοιπόν,

(ακόμη, τουλάχιστον –αλλά, πού είστε; Ρίχτε μια ματιά και στη… δημοκρατικιά –sic- Κίνα, αγαπητοί! Εκεί λογοκρίνονται –ΚΑΙ- τα blog)

η μπλογκόσφαιρα φιλοξενεί τις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ απόψεις, σκέψεις, αγωνίες κ.λπ. εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων απ’ όλο τον κόσμο.

Μεταξύ τους και πολλών χιλιάδων Ελλήνων.

Και εκατοντάδων Παναθηναϊκών Ελλήνων.

Το τι γράφεται κάθε μέρα στη μπλογκόσφαιρα και, γενικά, το Διαδίκτυο για τον Παναθηναϊκό και τη διοίκησή του, δεν περι-γράφεται.

Μιλάμε όχι μόνο για εμπεριστατωμένες αναλύσεις, και για επιχειρηματολογημένες, κριτικές απόψεις, αλλά και (αν όχι κυρίως) για χυδαίες ύβρεις, για σκαιούς χαρακτηρισμούς, για επιθέσεις κάτω απ’ τη ζώνη. Το ξεκατίνιασμα του αιώνα, λέμε, γίνεται κάθε μέρα στη μπλογκόσφαιρα για τον Παναθηναϊκό και τη διοίκησή του. Ανώνυμα, συνήθως, γίνεται. Ψευδώνυμα, μάλλον.

Τα μπλογκς αυτά διαβάζονται, συνολικά, από ΧΙΛΙΑΔΕΣ ανθρώπους κάθε μέρα.

Και, φυσικά, δε λέω: η πιθανή αντίδραση σ’ αυτά, ίσως μεθοδεύεται ήδη από την πολυμήχανη ΠΑΕ Παναθηναϊκός και τον άνθρωπό της που, ως δουλειά έχει να περιοδεύει κάθε μέρα στο Διαδίκτυο και να αποφασίζει τι είναι σωστό και τι λάθος, τι αστείο και τι προσβλητικό, τι συμμορφούται προς τας υποδείξεις και τι όχι.

Και μπορεί, έτσι, μετά το Media Watch να φτάσουμε και στο BlogWatch –ήδη η πρώτη σχετική αθλιότητα έκανε σήμερα την αηδιαστική εμφάνισή της στο χώρο και ο πρώτος κλείστηκε ήδη φυλακή (βλέπε και www.nylon.gr )! Αλλά, ποιο αυτόφωρο και άλλα τέτοια «ημίμετρα»; Παραμύθια είναι αυτά. Στο… Real Watch, λέω εγώ, να πάμε κατευθείαν: στο να παρακολουθούνται πραγματικά οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ πίσω απ’ τα μπλογκς! Βέεεβαια. Και μετά ίσως και να εκφοβίζονται κιόλας, άμα λάχει. Και μετά να φτάσουμε και στο... E.R. Watch! Στη βάρδια της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας, δηλαδή. Να δέχονται, εννοώ, όχι φραστικές, αλλά κανονικές επιθέσεις, με γκλομπς και σιδερογροθιές οι παρεκκλίνοντες από την επίσημη «γραμμή» ή όσοι έχουν διαφορετική αίσθηση του χιούμορ από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Από επαγγελματίες, εννοώ, να δέχονται επιθέσεις, έτσι; Διότι αν απλώς (κατ’ αρχήν...) παραδίδονται στη μήνη του πλήθους, όπως στην περίπτωσή μου, μπορεί να μη γίνει σωστά η δουλειά. Μπορεί και να… γλιτώσουν, εννοώ.

Τέλος πάντων, λοιπόν, αντί, π.χ. να ασχοληθεί μ’ αυτά τα μπλογκς, κοτζάμ ΠΑΕ με ρόστερ ομάδας αξίας 53.000.000 ευρώ

(σύμφωνα με το www.transfermarkt.de/ , έρευνα του www.contra.gr –δείτε και: www.contra.gr/Archive/ContraFiles/129934.html ),

με προπονητή που έχει γράψει λαμπρή καριέρα ως ποδοσφαιριστής και τεχνικός στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου

(προπονητή, παρεμπιπτόντως, τον οποίο έχω στηρίξει ΑΠΟΛΥΤΑ ως επιλογή και ουδέποτε έχω αμφισβητήσει στο ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ την επαγγελματική του αξία, το αντίθετο μάλιστα –θα ήμουν άλλωστε γελοίος να πω ότι ένας προπονητής με το βιογραφικό του Μουνιόθ είναι... «έτσι κι έτσι» για οποιαδήποτε ελληνική ομάδα, όσο ακριβώς γελοίος θα ήμουν, όμως, κι αν έλεγα ότι... 101% θα πετύχει στη συγκεκριμένη ομάδα, του συγκεκριμένου πρωταθλήματος),

με διοίκηση πανίσχυρη οικονομικώς και κοινωνικώς απόλυτα καταξιωμένη, αποφάσισε να ασχοληθεί, να «βγάλει στη σέντρα» -κατά το παεπαναθηναϊκώς λεγόμενο- αυτό εδώ το βρεφικό σε ηλικία και, μέχρι σήμερα τουλάχιστον, μάλλον απλώς μετρίας επισκεψιμότητας μπλογκ.

Μπλογκ που ΔΕΝ είναι ανώνυμο, ούτε φιλοξενεί ύβρεις

(μάλιστα, το αμέσως προηγούμενο ποστ αφορά αυτό ακριβώς το ζήτημα: το σβήσιμο ενός παλιότερου ποστ μόνο και μόνο επειδή στα σχόλια που το ακολούθησαν γράφτηκαν δυό βρισιές και μάλιστα του ενός σχολιαστή προς τον άλλον)

παρά μόνο τις ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ, ΕΠΩΝΥΜΕΣ απόψεις μου για ΧΙΛΙΑ ΔΥΟ θέματα: από το NASA Wind και την απεργία των δασκάλων, μέχρι την «Τέχνη του Πολέμου» και τον τρόπο που λειτουργεί το Google Inc.

Δεν εισπράττω χρήματα απ’ αυτό το blog, δεν φιλοξενώ σ’ αυτό διαφημίσεις και, φυσικά, δεν… αρθρογραφώ επαγγελματικά σ’ αυτό. Κάνω ό,τι ακριβώς κάνουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ άλλοι bloggers: το ΚΕΦΙ μου. Επειδή, όπως και όλοι οι άλλοι bloggers γουστάρω να μοιράζομαι το κέφι μου με κόσμο, φυσικά και, αρκετές φορές, έχω παραπέμψει σ’ αυτό από τη στήλη μου στο www.sportime.gr . Το ίδιο όμως έχω κάνει και με ΔΕΚΑΔΕΣ άλλα sites ή blogs, γνωστά ή άγνωστα: με το www.nylon.gr , με το www.bonanza.gr , με το dribblendrink.wordpress.com με το www.rsssf.com με το σάϊτ που άναβε e-κεριά ή κατευθείαν μάζευε υπογραφές κατά της παιδικής πορνείας ( www.hamogelo.gr ) και με ένα σωρό άλλα.

Γενικώς, επειδή ως blogger σιχαίνομαι την λογοκλοπή όσο ακριβώς τον σιχαίνομαι και ως επαγγελματίας δημοσιογράφος, ΠΟΤΕ δεν έχω αντιγράψει κάτι χωρίς να αναφέρω την πηγή του. Έτσι συνέβη και με το ποστ που ξύπνησε το θηρίο μέσα στον, προφανέστατα, κέρβερο της ηθικότητος, μέγα τοποτηρητή της σεμνότητος και αρχιeπίσκοπο της ευπρεπείας, σεβασμιότατο υπεύθυνο του MediaWatch:

Ξεκίνησε την πλάκα ο Freddos (η πιο πολυδιαβασμένη στήλη του εξαιρετικά μεγάλης επισκεψιμότητας αθλητικού site www.sport24.gr ).

Την επομένη το ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ, με τη μορφή mail από αναγνώστη, στην τελευταία σελίδα της Sportday, ο «Στέφανος Χάρης».

Το απόγευμα της ίδιας μέρας, ακριβώς επειδή αν υπήρχε αναγνώστης ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ εφημερίδας με τέτοιο χιούμορ, πάρα πολύ θα ήθελα να τον γνωρίσω να μου μάθει δυό τρία πράγματα για τη δουλειά μου, έψαξα για –πολύ- λίγο στο Google (άλλο όργανο του Σατανά λογοκριμένο κι αυτό στην, τελικά, πολύ προχώ Κίνα) και πολύ εύκολα διαπίστωσα ότι, φυσικά, επρόκειτο για κείμενο επαγγελματία και μάλιστα καλού: του Freddou.

Ο Freddos είναι φίλος από παλιά, η αυτολεξεί αναδημοσίευση ενός κειμένου του (από ένα σάϊτ με… 350.000 επισκέπτες το μήνα σ’ ένα μπλογκ των 100 επισκέψεων την ημέρα κατά μέσο όρο) δεν είχε κανένα απολύτως ιντερνετικό νόημα και γι’ αυτό το «πλούτισα», του προσέθεσα νέα λογοπαίγνια, έβαλα και την ιστοριούλα για το φίλο Μανόλη Μαυρομάτη, τον Μουνίτις, τον Καπούτσο και τον Τιμουμί και εγένετο ποστάκι.

Τις επόμενες μέρες, από τον Freddo έγινε στη στήλη του και νέα προσθήκη, από αναγνώστες του. Την προσέθεσα, φυσικά, κι αυτήν.

Πού βρίσκεται λοιπόν η… συνωμοσία ρατσιστών με στόχο την απαξίωση (!!!) του νέου προπονητή του Παναθηναϊκού; Πουθενά αλλού παρά μόνο στο μυαλό του εμπνευστή αυτής της σαθρώς επιχειρηματολογημένης ανακοίνωσης της ΠΑΕ. Και την αποκαλώ σαθρώς επιχειρηματολογημένη για πολλούς λόγους:

Κατ’ αρχήν (επί της αρχής και κυρίως), διότι, τα ποστ του ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ μου μπλογκ δεν αποτελούν, φυσικά, «σχόλιά μου» επαγγελματικής φύσεως. Κι ακόμη:

Διότι ρατσισμό απέναντι σε… Ισπανό άνθρωπο, μόνο στη Βαρκελώνη έχω συναντήσει, από Καταλανούς.

Διότι η επαγγελματική μου καριέρα 22 ετών, δεν δίνει σε κανέναν (πόσο μάλλον σε κάποιον υπάλληλο μιας οποιασδήποτε ΠΑΕ) το παραμικρό δικαίωμα να με χαρακτηρίσει «συνωμότη» καθ’ οιονδήποτε τρόπο –εκτός αν για τον Παναθηναϊκό (ή την όποια άλλη ΠΑΕ) οι μόνοι ΜΗ συνωμότες εναντίον του είναι όσοι μπορεί να τους υποχρεώσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να έχουν την ίδια ΑΚΡΙΒΩΣ άποψη (ΚΑΙ περί χιούμορ) μαζί της.

Διότι ίσως να βρίσκει «ακυρωτικά» και «ύποπτα» τα αστεία μου για τον Μουνιόθ η ΠΑΕ Παναθηναϊκός σήμερα, αλλά όταν, π.χ. άνοιξα έντονο διάλογο με θεούς και δαίμονες για να στηρίξω (με επιχειρήματα, φυσικά και επειδή έτσι το έβλεπα το θέμα) την επιλογή της για τον Μπάγεβιτς, μια χαρά φαίνεται, τα έβρισκε τα όσα έλεγα.

Διότι, αν ο ηθικολόγος κέρβερος του MediaWatch γνωρίζει τα ελληνικά όσο καλά γνωρίζει την περιήγηση στο Διαδίκτυο και το «βγάλσιμο στη σέντρα», θα διαπιστώσει ότι τα αστεία που ΕΓΩ έχω υπό-γράψει στο ποστ για τον προπονητή του Παναθηναϊκού -και ΌΧΙ όσα αποκαλεί συλλήβδην δικά μου στη μνημειωδώς ασυνάρτητη και έωλη διαμαρτυρία του- στην ουσία αποτελούν «σκετσάκια» ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗΣ για το συνάφι του Τύπου και τη διάθεση υπερβολής που δείχνει.

Διότι τη συλλογιστική της καταδίκης κάποιων λογοπαιγνίων λόγω συνάφειας ενός ξένου επωνύμου με μια «χυδαία ελληνική λέξη» δεν την αντιλαμβάνομαι: εάν δηλαδή, λεγόταν, π.χ., «Αιδοιόθ» ο προπονητής θα επιτρέπονταν τα λογοπαίγνια, επειδή το επώνυμό του θα παρέπεμπε σε... λόγια λέξη της ελληνικής γλώσσης;

Διότι «ρατσισμός» -κατά των… λευκών- ήταν και το «Πράσινο Μίλι» του Μανολάκη, αλλά η ΠΑΕ Παναθηναϊκός ουδόλως ενοχλήθηκε όταν το έβλεπε σε πρωτοσέλιδα να... εισχωρεί βιαίως σε διάφορες οπές.

Διότι, τελικά, η επίθεση εναντίον μου, προσωπικώς, σαν ΑΤΟΜΟ, έχει ΆΛΛΑ κίνητρα και μόνον ΑΦΟΡΜΗ το τραβηγμένο από τα μαλλιά… της κεφαλής του (τι νομίζατε ότι θα γράψω, βρε πονηροί «επιχείρημα» ότι δήθεν προΐσταμαι της μυστικής συνωμοσίας για την απαξίωση ενός προπονητή για τον οποίον (επαναλαμβάνω), έχω ΉΔΗ γράψει στο Sportime και έχω πει δημοσίως στην τηλεόραση ότι πρόκειται περί εξαίρετης και απολύτως εύστοχης επιλογής, ικανότατος, έμπειρος και υψηλών επαγγελματικών προδιαγραφών.

Το πρόβλημα, για να μην αυτό-κοροϊδευόμαστε όλοι μαζί λοιπόν, βρίσκεται αλλού: στο γεγονός ότι είτε λέγεται Μουνιόθ και προσφέρεται το όνομά του για λογοπαίγνια ένας προπονητής, είτε λέγεται Ελευθέριος Βενιζέλος και το όνομά του προσφέρεται μόνο για respect (με τη hip-hop έννοια), λίγη σημασία έχει. Τη μεγάλη σημασία έχει πάντοτε το αποτέλεσμα της δουλειάς ΌΛΩΝ μας και ΑΥΤΟ ακριβώς προσπαθεί να… προλάβει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός προσπαθώντας με εξόφθαλμο και άγαρμπο τρόπο να με αποκαθηλώσει ως επαγγελματία και να με μειώσει ως προσωπικότητα.

Προσπαθεί να προλάβει την τυχόν ΚΡΙΤΙΚΗ από πλευράς μου (και όχι μόνο) στη ΔΙΟΙΚΗΣΗ, εάν ο καθ’ όλα άξιος Ισπανός προπονητής δεν καταφέρει πάντως να κάνει και το επιπέδου Κόπερφιλντ θαύμα: να διορθώσει, δηλαδή, ως δια μαγείας και σε μικρό χρονικό διάστημα λάθη για τα οποία ΔΕΝ ευθύνεται ο ίδιος.

Διότι, πρέπει να το πούμε κι αυτό: όσα λογοπαίγνια κι αν κάνω ή όχι με το όνομα του Μουνιόθ εγώ, να ισχυριστώ πάντως ποτέ ότι… εκείνος ευθύνεται για το γεγονός ότι είναι ο 13ος προπονητής του Παναθηναϊκού μέσα σε τριάμισι χρόνια, ΔΕΝ θα το ισχυριστώ. Ποτέ.

Ούτε θα πω ποτέ ότι φταίει εκείνος για το γεγονός ότι Απρίλη μήνα προσελήφθη ο Μπάκε για να προπονήσει το καλύτερο (όπως, όμως, εν ΑΓΝΟΙΑ του διαμορφώθηκε τελικώς) έμψυχο δυναμικό της ομάδας τα τελευταία χρόνια.

Ούτε θα πω ποτέ ότι φταίει ο Μουνιόθ επειδή ο Παναθηναϊκός έχει -κυριολεκτικώς- διαλύσει τρεις ολόκληρες ομάδες μέσα σε μια δεκαετία, επειδή είναι στα μαχαίρια με τους μισούς «οργανωμένους» του, επειδή είναι σε διάσταση με τους βετεράνους του, επειδή ο κόσμος το ‘χει τούμπανο κι αυτός κρυφό καμάρι ( ότι βρίσκεται σε άτυπη κόντρα με τον ερασιτέχνη και την ΚΑΕ, επειδή σήμερα κόβει το κεφάλι όποιου τολμήσει να κριτικάρει τη Σούπερ Λίγκα (στον… πρόεδρο της οποίας, όμως, πέρυσι τέτοιον καιρό περίπου, έστελνε ειρωνικά δωράκια με φιάλες κρασιού «Παράγκα»).

Αυτό προσπαθεί να προκαταλάβει, λοιπόν, η ΠΑΕ Παναθηναϊκός:

το να φταίει το... χιούμορ το δικό μου, το χιούμορ του Freddou και το αυτοσαρκαστικό χιούμορ των ακροατών (οπαδών του Ολυμπιακού by the way, όπως προκύπτει από το απόσπασμα που παραθέτει ο Media Watcher), που έστελναν μηνύματα στην ΕΡΑ Σπορ, για μια τυχόν χαμένη χρονιά σε αγωνιστικό επίπεδο ή σε επίπεδο διαχείρισης των σχέσεών του με τους συνδέσμους ή σε επίπεδο διαχείρισης κρίσεων επικοινωνιακής φύσεως ή σε επίπεδο... επιπέδου χιούμορ, τέλος πάντων!

Το πρόβλημα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός μαζί μου δεν έχει να κάνει με το ότι δεν αντιλαμβάνεται την έννοια «αυτοκριτική» ή την σκληρή αλλά αληθινή πραγματικότητα πως όλα είναι θέμα αυτιών και όχι θέμα λόγων.

Δεν είναι πως δεν αντιλαμβάνεται ότι το να μου πει «καλημέρα», π.χ. ο υπεύθυνος για το MediaWatch θα το θεωρήσω προσβολή των αγαπημένων μου νεκρών (της μάνας μου, της θείας μου, του θείου μου, του Αντρέα, του Νίκου, του Νίκου, του Γιάννη, του Βαγγέλη και όλων των άλλων φίλων μου που χάθηκαν άδικα νωρίς...),

ενώ το να με χαιρετήσει λέγοντάς μου «πού χάθηκες, ρε μαλάκα» ένας φίλος μου θα το θεωρήσω πραγματικά ευχή για καλή μέρα, κ.ο.κ.

Το πρόβλημα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, μαζί μου και με οποιονδήποτε άλλο σαν κι εμένα είναι αυτό: ότι ΔΕΝ μπορεί να με ελέγξει. Ότι δεν μπορεί να μου υπαγορεύσει τι θα πω και τι θα γράψω. Ότι δεν μπορεί να μ’ έχει του χεριού της, όπως έχει τόσους και τόσους άλλους. Και το πρόβλημά της γίνεται μεγαλύτερο επειδή εγώ ΕΙΜΑΙ Παναθηναϊκός και το ξέρουν και οι πέτρες αλλά δεν είμαι ούτε ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΣ ούτε ΕΞΑΓΟΡΑΣΜΕΝΟΣ. Το πρόβλημά της είναι ότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ... «ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ», όπως αυτοί με τους οποίους συγχρωτίζεται, αλλά ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ - που, παρεμπιπτόντως, είναι και Παναθηναϊκός (και ποτέ δεν το έκρυψα –γιατί άλλωστε!

Το ότι, στα 42 μου, είμαι και πιο πολλά χρόνια παναθηναϊκός απ’ όσα είναι καποια στελέχη της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ασφαλώς και δεν βοηθάει τα πράγματα.

Και σκεφτείτε πόσο τα χειροτερεύει το γεγονός ότι, αν και δηλώνω Παναθηναϊκός, ΟΥΤΕ ένας έχει βρεθεί ποτέ να με κατηγορήσει για ΕΜΠΑΘΕΙΑ ή για επαγγελματική αναξιοπρέπεια απέναντι σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα.

Τι κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα; Ότι, φυσικά, ΟΥΤΕ να με κατηγορήσει στα ίσα ότι τα παίρνω, π.χ. από τον Κόκκαλη ή τον Ντέμη ή οποιονδήποτε άλλο για να της κάνω κριτική μπορεί η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Διότι ΔΕΝ τα παίρνω. Από ΚΑΝΕΝΑΝ. ΟΥΤΕ καν... από ‘κείνη. Το ξέρει καλύτερα απ’ όλους αυτό, οπότε, τι να πει;

Που «σκάει», λοιπόν, εν τέλει, απ’ το κακό της; Εδώ: στο ότι, απ’ τη μια δεν ΑΝΕΧΕΤΑΙ γενικώς κανενός είδους άποψη που να διαφέρει από τη δική της, αλλά απ’ την άλλη, όσο βαθιά κι αν ψάξει στα κιτάπια της και πάλι ΔΕΝ θα βρει ΟΥΤΕ ΕΝΑ ταξιδάκι αναψυχής στο εξωτερικό που να μου έχει πληρώσει, ούτε ΜΙΑ δραχμή που να μου έχει δώσει για καμιά πονηρή εξυπηρετησούλα απ’ την πλευρά μου, ούτε ΜΙΑ πρόσκληση για το Τσάμπιονς Λιγκ που να γράφει τ’ όνομά μου, ούτε ΜΙΑ «χάρη» που να μου έχει κάνει, ούτε ΈΝΑ χρέος μου π.χ. στα χαρτιά που να έχει αναλάβει να μου καλύψει κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.

Δεν με «έχει» η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, όπως δεν με «έχει» ούτε η ΠΑΕ Ολυμπιακός ούτε η ΠΑΕ ΑΕΚ ούτε καμιά ΠΑΕ, ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΕΡΤ, Αθήνα 2004, Υφυπουργείο Αθλητισμού, Πολιτισμού, Σεξουαλισμού ή Παραφρονισμού! ΚΑΝΕΙΣ δεν μ’ «έχει»!

Είμαι (εθελοντής κιόλας!) δούλος ΜΟΝΟ των ανθρώπων που αγαπώ και ΚΑΝΕΝΟΣ άλλου. Και ίσως δεν έχει συνηθίσει να έχει έστω και έμμεσα νταλαβέρια με τέτοιου είδους ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ ανθρώπους η ΠΑΕ Παναθηναϊκός –και η κάθε άλλη ΠΑΕ. Γι’ αυτή την θεώρησή τους των πραγμάτων, δεν φταίω εγώ, όμως. Γι’ αυτή την θεώρησή τους των πραγμάτων φταίνε μάλλον όσοι (της) έχουν δώσει γην και ύδωρ νωρίς νωρίς και χωρίς πολλά πολλά.

Τι να κάνω που εγώ ΔΕΝ το έχω κάνει ποτέ αυτό; Να αρχίσω τώρα, στα 42 μου;

ΤΙΠΟΤΕ δεν χρωστώ στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός ως χάρη ή σε επίπεδο ανταπόδοσης κι αυτό είναι που την τσούζει τόσο πολύ ώστε να μου επιτεθεί σε προσωπικό επίπεδο.

Έχω δουλέψει –σαν σκύλος, δωδεκάωρα, καθημερινά, έξι μέρες τη βδομάδα- στη «Μεσημβρινή» του πραγματικού ΓΙΓΑΝΤΑ και δυστυχώς για όλους (κυριολεκτικά το λέω το όλους) πολύ πρόωρα χαμένου Θόδωρου Βαρδινογιάννη. Έπαιρνα τον βασικό μισθό: 36.800 δραχμούλες.

Έχω δουλέψει (άλλα δωδεκάωρα εκεί...) και στη βραχύβια, δυστυχώς, «Νέα Μεσημβρινή» παίρνοντας 85.000, το ΕΝ ΤΡΙΤΟΝ των χρημάτων που έπαιρναν οι νεοπροσληφθέντες.

Έχω όμως δουλέψει ή δουλεύω ακόμη και στις 24Ωρες του Κοσκωτά, στο MEGA των πέντε (όχι ενός η δύο) εκδοτών, σε περιοδικά του Λαμπράκη και του Μπόμπολα και του Φιλιππόπουλου και του Δραγούνη, στον ραδιοφωνικό ΣΚΑΪ (και) του Αλαφούζου, στην ΕΡΑ Σπορ (του... ΠΑΣΟΚ, αν είναι ποτέ δυνατόν!), στον Supersport FM, στο Supersport, από το 2000 ήδη, στο Sportime από το 1995, στον Planet του Ανδρουλιδάκη.

Δεν είμαι ΕΞΑΡΤΗΜΕΝΟΣ οικονομικά ή αλλιώς από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Δεν μ’ έχουν «βολέψει» πουθενά, ποτέ -ακόμη και το καλάθι με τα ποτά που στέλνουν τα Χριστούγεννα και στην κουτσή Μαρία μια ή δύο χρονιές μόνον έχει έρθει και στο σπίτι μου, σε εποχές Φιλιππίδη (και προς τιμήν του, διότι δεν είχαμε δα και λίγες διαφωνίες με τον συγκεκριμένο).

Επειδή είμαι Παναθηναϊκός από μικρό παιδί και την ομάδα μου τη γουστάρω ίσως όχι τόσο αλλά σίγουρα ακριβώς ΟΠΩΣ γουστάρω τη δουλειά μου (και τη ΣΕΒΟΜΑΙ όσο και όπως σέβομαι την ΥΠΟΓΡΑΦΗ μου), έχω στήσει από το λευκό χαρτί και έχω «τρέξει» επί έξι χρόνια το «Παναθηναϊκό Τριφύλλι». Με αμοιβή 600 ευρώ το μήνα για τρία, τέσσερα χρόνια και για 900 το μήνα για άλλα δύο ή τρία (κι αυτό, για λόγους αρχής: επειδή, ξαφνικά, όσο έπαιρνα 600€ το μήνα εγώ, φυτεύτηκε άνωθεν στο επιτελείο κι ένας συνεργάτης που έμαθα ότι θα έπαιρνε 850).

Στην πιάτσα μας, ακόμη και τα 900€, για διευθυντή επιτυχημένου περιοδικού με ευθύνη και για την τελευταία τελεία που δημοσιεύεται σ’ αυτό, είναι νούμερο αστείο -πιο χυδαίο αστείο κι απ’ όσα βρίσκει σήμερα απλώς κακόγουστα ο Media Watcher. Καθόλου δεν μ’ ένοιαζε όμως αυτό. Η δήλωσή μου στην εφορία (αντίγραφό της κατατίθεται άλλωστε, υποχρεωτικώς για όλα τα μέλη της ΕΣΗΕΑ, και στην Εισαγγελία Αθηνών κάθε χρόνο και, ως δημόσιο έγγραφο, αποτελεί κοινό κτήμα οποιουδήποτε τη ζητήσει) μπορεί να αποδείξει στον καθένα ότι αντιπροσώπευαν ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟ μέρος του εισοδήματός μου αυτά τα λεφτά.

Για το ΚΕΦΙ μου δούλευα στο «Τριφύλλι», όχι για τα λεφτά. Ούτε βέβαια για την αναγνώριση ή για να κάνω επαφές με παίκτες, προπονητές και προέδρους και να φτάσω να κάνω τον μάνατζερ ή να «παραγοντίζω».

Γι’ αυτό άλλωστε και υπέγραφα μ’ ένα παλιό ψευδώνυμο του πατέρα μου, Στέλιος Νίκανδρος στο περιοδικό. Επειδή σ’ αυτό έκανα μια ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ δουλειά που συγχρόνως μου ΕΛΕΓΕ και κάτι –κι αυτός είναι συνδυασμός που δεν πληρώνεται στη δική μας δουλειά.

Και γι’ αυτό ακριβώς και ΑΠΕΔΙΔΕ εκείνη η δουλειά. Επειδή γινόταν με ΌΡΕΞΗ και όχι για ανταλλάγματα, ούτε για κάποια σκοπιμότητα: επί των ημερών μου και κατά κανόνα χωρίς δώρο, το περιοδικό πουλούσε κατά μέσο όρο 18.000-20.000 τεύχη το μήνα! Πάνω από 68.000 πούλησε το πρώτο τεύχος, με εξώφυλλο τον Βαζέχα πλάι στον Μποντιρόγκα να κρατούν ο μεν μπάλα του μπάσκετ, ο δε μπάλα του ποδοσφαίρου! Το τεύχος με τον «Μιχαλάκη» πούλησε 58.000 κομμάτια. Το τεύχος του νταμπλ 40.000 και βάλε. Αυτό δεν ήταν παρά η μισή επιτυχία του περιοδικού εκείνου. Η άλλη μισή ήταν ότι είχαμε σε ΚΑΘΕ τεύχος εκπληκτικά αφιερώματα, ρεπορτάζ και συνεντεύξεις για την ομαδάρα του μπάσκετ, είχαμε ρεπορτάζ και αφιερώματα για τις ομάδες βόλεϊ αντρών και γυναικών, για το πόλο, για την κολύμβηση, για τους αθλητές του στίβου, είχαμε διάλογο επιπέδου με τους οργανωμένους, είχαμε ποιότητα, ύφος και ήθος που έθεσαν το μέτρο για την αγορά των οπαδικών περιοδικών.

Επί των ημερών μου, το «Τριφύλλι» ήταν περιοδικό του ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΥ. ΟΛΟΥ του Παναθηναϊκού!

Και γι’ αυτό, παρότι το δημοσιογραφικό «φιλέτο», η ομάδα του ποδοσφαίρου δηλαδή, στα έξι αυτά χρόνια πήρε μόλις ένα νταμπλ, η κυκλοφορία του περιοδικού δεν κλονίστηκε ποτέ.

Με το «Παναθηναϊκό Τριφύλλι» δεν πήγα ΟΥΤΕ ένα ταξίδι, ΠΟΥΘΕΝΑ. Ούτε σε διεθνές ματς του εξωτερικού, ούτε στη γιορτή της ΠΑΛΕΦΙΠ Νέας Υόρκης, ούτε ΠΟΥΘΕΝΑ αλλού. Ποτέ. ΠΟΤΕ δεν πήρα ΟΥΤΕ μία πρόσκληση για παιχνίδι. Στα ματς με Μπαρτσελόνα και Πόρτο στη Λεωφόρο, ΑΓΟΡΑΣΑ εισιτήρια για να μπω στο γήπεδο και μάλιστα, παρότι προσφέρθηκα να πληρώσω για τα ακριβότερα, ο... Ticket Watcher της ΠΑΕ δεν κατάφερε, ο καημένος, παρά να μου βρει θέσεις στο ρολόι.

Δεν γκρίνιαξα.

Ασυμβίβαστο δεν υπήρξε ΠΟΤΕ μεταξύ της δουλειάς μου στο «Τριφύλλι» και της δουλειάς μου σε άλλα Μέσα: ΟΥΔΕΠΟΤΕ έχω κάνει ρεπορτάζ Παναθηναϊκού σε εφημερίδα, ραδιόφωνο, τηλεόραση ή ίντερνετ. Και στο Sportime ουδέποτε υπήρξα στέλεχος της εφημερίδας, αρχισυντάκτης ή κάτι τέτοιο. Μια στήλη είχα εκεί, προσωπική, επώνυμης αρθογραφίας. Και σ’ αυτήν ΟΥΔΕΠΟΤΕ έκρυψα ότι είμαι Παναθηναϊκός –άσχετα αν αυτό δεν εμπόδισε ποτέ τους Ολυμπιακούς ή τους ΑΕΚτζήδες ή τους ΠΑΟΚτσήδες αναγνώστες να εκτιμούν τα όσα έγραφα και να ανοίγουν ειλικρινείς και έντιμους διαλόγους μαζί μου, ακριβώς επειδή (ορθώς εκ μέρους τους) δεν με θεωρούν «παναθηναϊκό» που έγινε δημοσιογράφος, αλλά πρώτα και πάνω απ’ όλα δημοσιογράφο που, απλώς, είναι και παναθηναϊκός.

ΟΥΤΕ στην τηλεόραση, στο Champions Zone ή στο «Όποιος Αντέξει» έχω κρύψει ποτέ ότι είμαι Παναθηναϊκός, αλλά, παρά ταύτα, ούτε μία φορά δεν έχω λογομαχήσει με οπαδό άλλης ομάδας γι’ αυτό το λόγο. Κι εκείνοι καταλαβαίνουν ότι την άποψή μου ούτε τη «νερώνω» ούτε τη χρωματίζω ποτέ. Αν είναι κάτι σωστό, θα το πω σωστό κι ας το έχει κάνει ο χειρότερος εχθρός μου. Αν είναι κάτι λάθος, λάθος θα το πω κι ας το έχει κάνει κι ο καλύτερός μου φίλος –ή η αγαπημένη μου ομάδα.

Σημειωτέον δε και κάτι ακόμη: από την ημέρα που μου είπαν στο κανάλι, Άνοιξη του 2005, ότι από το φθινόπωρο θα κάνω τη συγκεκριμένη εκπομπή διαλόγου με το κοινό, σκόπευα έτσι κι αλλιώς να παραιτηθώ από το «Τριφύλλι» -είχα άλλωστε ήδη φτάσει στο σημείο να μη με εκφράζουν πλέον οι λογικές που του επιβάλλονταν.

Κι έτσι, δεν χρειάστηκε να το κάνω, να παραιτηθώ. Ούτε στην ΠΑΕ άρεσαν οι δικές μου λογικές και γι’ αυτό χωρίσαμε πολύ πριν ξεκινήσει η τηλεοπτική σεζόν.

Για να προλάβω τυχόν ξύπνιους μια διευκρίνιση-επίλογο στη διδακτική πιο πάνω ιστορία: στο «Τριφύλλι» πληρωνόμουν όχι από την ΠΑΕ, φυσικά, αλλά από την εκδοτική εταιρεία που το έβγαζε («Γενική Εκδοτική» αρχικώς, «Νέμεσις ΑΕ» μετά). Και, φυσικότατα, τα λεφτά τα έπαιρνα κόβοντας Δελτία Παροχής Υπηρεσιών και τα δήλωνα ΟΛΑ και στην Εφορία και στο ετήσιο πόθεν έσχες μου.

Εν ολίγοις, λοιπόν: στην ΠΑΕ Παναθηναϊκός δεν χρωστώ ΤΙΠΟΤΕ απολύτως ως χάρη. Το μόνο που της οφείλω σε επίπεδο χάρης είναι ότι δεν έφτασε ποτέ σε τέτοιο σημείο εμπάθειας απέναντί μου

(για να μην πω και ασέβειας απέναντι σ’ ένα σημαντικότατο κομμάτι της ίδιας της ιστορίας του Παναθηναϊκού με την ευρύτερη έννοια)

ώστε να αρνηθεί στον, 82χρονο σήμερα, πατέρα μου (την πιο σεβάσμια και σταθερώς παρούσα φυσιογνωμία των «δημοσιογραφικών» της Λεωφόρου και του ΟΑΚΑ πάνω από… 60 χρόνια τώρα!!!) μια διαπίστευση για τα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ.

Την ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Καλοσύνη της. Είναι όμως βέβαιη κι εκείνη ότι δεν αρκεί κάτι τέτοιο για να εξαγοράσει τη συνείδησή μου. Και να μην του την έδινε του πατέρα μου τη διαπίστευση, εννοώ, το ΞΕΡΟΥΝ από τα βιβλία τους ότι, απλώς, θα του αγόραζα εισιτήριο –έστω απ’ αυτά στο πέταλο που περίσσευαν για μένα, όσα χρήματα κι αν ήμουν διατεθειμένος να πληρώσω.

Για να γυρίσουμε στο ζουμί, λοιπόν, αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει, έτσι; Απλά είναι τα πράματα: Εφόσον ΤΙΠΟΤΕ δεν μπορεί να μου προσάψει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, εφόσον καμία άποψη δεν μπορεί να μου επιβάλει, εφόσον ξέρει ότι αν με κατηγορήσει ως δωροδοκούμενο θα γελάσουν και οι πέτρες μαζί της, γι’ αυτό ακριβώς επιλέγει τη γκαιμπελική τακτική του να με διαβάλει δημοσίως σε προσωπικό επίπεδο!

Έτσι ώστε να απαξιώσει την (ως τώρα αποδεκτή στην πράξη απ’ ΟΛΕΣ τις πλευρές, παναθηναϊκών ή ολυμπιακών ή ΑΕΚτζήδων ή ΠΑΟΚτσήδων οπαδών) δημοσιογραφική δουλειά μου, να με κακοχαρακτηρίσει ως άνθρωπο και ίσως, εν τέλει, να ξενοιάσει δια παντός κι από τον μπελά μου όταν το πλήθος θα με λυντσάρει, και ενώ διάφοροι (κάποιοι ΕΥΕΡΓΕΤΗΘΕΝΤΕΣ, μάλιστα, από ‘μένα) υπάλληλοί της θα χαμογελούν χαιρέκακα.

Γι’ ΑΥΤΟ εγκαινιάζει με την αφεντομουτσουνάρα μου η ΠΑΕ Παναθηναϊκός τη νέα επικοινωνιακή καινοτομία της, το MediaWatch, τον e-δαχτυλο-δείκτη των Μίντια, που, απ’ όσο καταλαβαίνω, θα βάζει στη θέση τους όλους όσοι τολμούν να ΜΗΝ ΣΥΜΦΩΝΟΥΝ ΜΟΝΙΜΩΣ και ΠΑΝΤΟΤΕ όχι μόνο με τις πράξεις ή τις παραλείψεις της, αλλά πλέον (για τ’ όνομα του Απόλλωνος, δηλαδή), ακόμη και με την περί επιτυχημένων αστείων άποψή της.

Έτσι ώστε να αρχίσει, μέσω της «δίωξης» έως ΚΑΙ του χιούμορ πλέον, να με «ακυρώνει» όσο περνάει απ’ το χέρι της ως πέννα και φωνή και να μην έχει την ίδια βαρύτητα όπως σήμερα η άποψή μου όταν εκ των πραγμάτων θα αναγκαστώ να τοποθετηθώ ΚΑΙ επί των σοβαρών -και όχι μόνο επί των λογοπαιγνίων.

Και το θέλει αυτό, τη φίμωση ή την επαγγελματική (ακόμη και τη φυσική) εξόντωσή μου η ΠΑΕ Παναθηναϊκός, επειδή συγχρόνως ξέρει και ότι ΟΥΔΕΠΟΤΕ σκότισε την επαγγελματική μου κρίση η παιδική μου αγάπη για την ομάδα –τι να λέμε, άλλωστε, τώρα; Στο τεύχος που ακολούθησε το αίσχος της Ριζούπολης, το ίδιο το «Τριφύλλι» δημοσίευσε μεγάλη έρευνα για το «τις πταίει» και επεσήμαινε ότι και η διοίκηση έχει το μερίδιο της ευθύνης της!

Γι’ αυτό προσπαθεί να με «στοχοποιήσει» με αστεία αφορμή από τώρα, η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Επειδή δεν με «έχει», ούτε μπορεί να με «έχει» και ο κόσμος (όχι μόνο του Παναθηναϊκού) το αντιλαμβάνεται ενστικτωδώς αυτό και το εκτιμά ακόμη κι αν διαφωνεί επί της ουσίας με την άποψή μου.

Γι’ αυτό θέλει, επισήμως πλέον, να με εξοντώσει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός: επειδή ξέρει ότι αν αύριο μεθαύριο, η γνώμη μου είναι ότι κάνει λάθος, αυτό θα γράψω (όχι στο... μπλογκ μου, έτσι κι αυτό θα πω. Και κάποιοι θα το ΣΥΜΜΕΡΙΣΤΟΥΝ, ακριβώς επειδή ΞΕΡΟΥΝ ότι πάντοτε τη ΓΝΩΜΗ μου εκφράζω και την εκφράζω με ειλικρίνεια, εντιμότητα και θάρρος, αρέσει δεν αρέσει και είναι δεν είναι σύμφωνη με τη γνώμη της ΠΑΕ «Α», «Β» η «Γ».

Κι εδώ που τα λέμε, μπορεί και όντως να τα καταφέρει να με εξοντώσει η ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Με άλλους συναδέλφους, τα κατάφερε. Γιατί να μην τα καταφέρει και με μένα; Δεν το πέτυχε με το Supersport, πέρυσι, δια της περίφημης εκείνης δημόσιας επιστολής γενικών (και γενικόλογων...) παραπόνων. Δεν το πέτυχε και στο Sportime –απ’ το οποίο όσα παράπονα κι αν έχω, οφείλω να ομολογήσω ότι ΠΟΤΕ των ΠΟΤΩΝ δεν αναγκάστηκα να «υπακούσω» στο ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ σε σχέση με τα γραφόμενά μου, έντεκα χρόνια και βάλε, τώρα.

Μπορεί, ωστόσο, να το καταφέρει τελικά. Δεν είμαι μεγάλο ψάρι, άλλωστε. Μικρό είμαι. ΌΛΟΙ μικρά ψάρια είμαστε απέναντι σ’ έναν τέτοιο οικονομικό και ποδοσφαιρικό κολοσσό όπως ο Παναθηναϊκός και η διοίκησή του, άλλωστε.

Τα μικρά ψάρια ξεφεύγουν όμως συχνά από τα μεγάλα δίχτυα. Και γι’ αυτό μπορεί και να ΜΗΝ το καταφέρει. Και με άλλα «μικρά ψάρια» δεν το κατάφερε. Και ίσως γι’ αυτό εμμέσως πλην σαφέστατα ΠΑΡΟΤΡΥΝΕΙ τυχόν θερμόαιμους όταν με δουν να μου ανοίξουν το κεφάλι. Για να δοθεί η… «τελική λύση»! Το επόμενο στάδιο, έτσι κι αλλιώς, όταν το πρώτο είναι οι λογικές τύπου MediaWatch –και το δεύτερο κάποια «Νύχτα των Κρυστάλλων», ίσως…

Σε κάθε περίπτωση, να γίνω σαφής: στις προθέσεις μου ουδέποτε υπήρξε το να προσβάλω κανέναν επαγγελματία προπονητή ή παίκτη. Σ’ όλη μου την καριέρα, ειδικά όσους κερδίζουν, όσα κι αν κερδίζουν, ΔΟΥΛΕΥΟΝΤΑΣ –και όχι, π.χ., ρουφιανεύοντας- υπήρξα πάντοτε έως και υπέρ το δέον ελαστικός. Και γι’ αυτό, να σας πω και κάτι ακόμη:

Εάν ανήκα, π.χ. στην εκλεκτή εφημερίδα της ΠΑΕ Παναθηναϊκός

(και η οποία ΔΕΝ είναι αυτή που ίσως φαντάζεστε, είναι μάλλον ΆΛΛΗ, ίσως να είναι κι αυτή που ΠΟΤΕ δεν καταφέρεται εναντίον της ονομαστικά, ούτε τους συντάκτες της βγάζει «στη σέντρα» ποτέ, ούτε καν όταν… ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΥΝ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΜΕΝΑ και ΣΕ ΠΕΡΙΟΠΤΗ θέση αστεϊσμούς και λογοπαίγνια με το επώνυμο του Μουνιόθ, ούτε καν όταν διαπιστώνει σε πρωτοσέλιδο ότι η ομάδα του... «Γιάννη» -!!! -έγινε «καφενείο»)

εάν ανήκα, λοιπόν, σ’ αυτήν την προνομιούχο εφημερίδα και είχα έτσι την ευκαιρία, με κάποιο τρόπο, να γνωρίσω προσωπικά τον Μουνιόθ, να είστε βέβαιοι ότι και στον ίδιο θα έλεγα πως το επώνυμό του είναι αφορμή για αστεία στην Ελλάδα.

Και είμαι εξίσου βέβαιος, πως επειδή προέρχεται από έναν άλλο ποδοσφαιρικό πολιτισμό -και επειδή ΜΟΝΟΝ όταν κοιτάζεις τον άλλον στα ΜΑΤΙΑ καταλαβαίνεις εάν η πρόθεσή του είναι να σε προσβάλει ή όχι- και ο ΙΔΙΟΣ θα γελούσε. Και μάλιστα ίσως να έλεγε κι αυτός δυό τρία αστεία για το πόση αντίστοιχη πλάκα θα γινόταν στην Ισπανία με κάποιον Έλληνα παίκτη που θα λεγόταν «Δίας Κοχώνης», π.χ. ή «Μάνος Πούτας».

Αντιλαμβάνεστε, λοιπόν, πού, εν τέλει, το πάω: το «καμπανάκι» του MediaWatch δεν χτυπάει στην πραγματικότητα για μένα. Επειδή κανένας μας δεν είναι «νησί», χτυπάει για όλους. Και χτυπάει θλιμμένα. Για θανάτους τραγουδάει. Φιλιών, δεοντολογίας, fair play, συναίσθησης κλιμάκων μεγέθους.

Διότι, όταν μια τεράστια δύναμη όπως ο Παναθηναϊκός μοιάζει να μην ενοχλείται από το «χ» πράγμα όταν το βλέπει δημοσιευμένο στην τελευταία σελίδα της πρώτης σε κυκλοφορία αθλητικής εφημερίδας (30.000 φύλλα -100.000 αναγνώστες την ημέρα τουλάχιστον) ή στο τρίτο σε καθημερινή επισκεψιμότητα αθλητικό site της χώρας (τουλάχιστον 10.000 καθημερινές επισκέψεις), αλλά εκρήγνυται και επιτίθεται με… συστοιχία πυραύλων στον ΕΝΑ «Στέλιο Μαρκάκη» για όσα αναδημοσιεύει και συμπληρώνει στο φτωχό και ταπεινό ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ του διαδικτυακό ημερολόγιο (των 100 επισκέψεων την ημέρα), αυτό σημαίνει ότι το μέτρο χάθηκε.

Κι όταν χαθεί το μέτρο, αγαπητοί, χάνονται τα πάντα σιγά σιγά.

Η ώρα αυτή έφτασε.

Η ΠΑΕ Παναθηναϊκός

(αύριο και η ΠΑΕ Ολυμπιακός, η ΠΑΕ ΑΕΚ, οι υπόλοιπες ΠΑΕ με τις οποίες τα έχουν βρει σε όλα και συνεταιρίζονται σήμερα η «πράσινη», η «κόκκινη», η «κίτρινη», η «μπλε» ΠΑΕ, κι ακόμη η... ΔΕΚΟ ΔΕΗ, η ΔΕΚΟ ΟΤΕ, η ημί-ΔΕΚΟ Cosmote, το Πάμε Στοίχημα με τον Κόκκαλη ή το Πάμε Στοίχημα με την... Κόκκαλη & Friends Co. Inc., το «χ» Ν.Π.Ι.Δ. ή το «ψ» Ν.Π.Δ.Δ., η ΕΥΔΑΠ, όλες γενικώς οι συντομογραφίες-δυνάστες του πορτοφολιού ή/και της καθημερινότητάς μας)

ΟΛΟΙ αυτοί θα μπορούν να επεμβαίνουν όχι μόνο στα blogs μας, αλλά και στα mail μας. Τι διάολο; Ακόμη και στις ΣΚΕΨΕΙΣ μας.

Μιλάμε για ωραία ζωή, αγαπητές και αγαπητοί μας: οι MediaWatchers θα καθορίζουν κάθε μέρα μια στενή γκάμα αποδεκτών συναισθημάτων με τα οποία θα... ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα που εκείνοι θα μας ορίζουν!

Κι όλα θα έχουν ξεκινήσει με την ΠΡΟΦΑΣΗ της «μη κατανόησης» πέντε αστείων.

Ω, φίλοι: να είστε βέβαιοι. Πολλάκις έχει συμβεί. Για ένα καρφί, χάθηκε ένα πέταλο. Για ένα πέταλο χάθηκε η ισορροπία ενός αλόγου. Επειδή χάθηκε αυτή, χάθηκε και η ευστοχία ενός τοξότη. Το βέλος του έφυγε εκτός στόχου, ο αντίπαλος στρατηγός έζησε, νίκησε, παρέδωσε τη χώρα στον βασιλιά του, αυτός ξανά-έγραψε την Ιστορία απ’ την αρχή. Οι ήρωες έγιναν προδότες και οι προδότες ευεργέτες’ σ’ αυτή τη νέα βερσιόν της Ιστορίας. Κι έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Ακόμη καλύτερα όμως, δεν πα’ να κουρευτούνε όλοι, στην τελική;

Εγώ λέω να πάνε.

Δεν ζητώ «προστασία» ούτε από την ΕΣΗΕΑ

[[[[[ άλλωστε, εξ όσων γνωρίζω –και γνωρίζω πολλά, διότι ο πατέρας μου, ναι, βρε, αυτός ο υπέργηρος τρελοβάζελος που μου έμαθε ΠΑΝΩ απ’ τα μισά στη ζωή, υπήρξε μέλος του Δ.Σ. της και αντιπρόεδρός της επί σειρά ετών- δεν έχει η δύσμοιρη ΕΣΗΕΑ αρμοδιότητα επί... προσωπικών ιστοσελίδων που δεν αξιοποιούνται εμπορικώς, κλείνει η παρένθεση]]]]

ούτε από «φίλους», ούτε από «εχθρούς».

Το μόνο που έχω να πω είναι ότι λυπάμαι πολύ. Κυρίως και πιο πολύ, για τους «φίλους»...

Λίγο λιγότερο λυπάμαι γι’ αυτό: για το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός είναι αγωνιστικά ηττημένος εδώ και δέκα χρόνια (με μία φωτεινή εξαίρεση), αλλά, παρά ταύτα, οι άνθρωποί του είναι –αποδεδειγμένα πλέον- πεπεισμένοι ότι γι’ αυτό φταίω... εγώ, η Έλενα η Πενταγιώτισσα, η Μαίρη Παναγιωταρά, ο Freddos, ο Λεάνης, ο Χατζηπετρής, οι greenwebfans, ο ανάδρομος Ερμής κι ένα bug στο «σπασμένο», κατεβασμένο ίσως από το e-μουλάρι FM 2006.

Κι έτσι, αντί να ξοδεύουν φαντασία, ενεργητικότητα, διάθεση και ικανότητες στο να βρουν πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, αναλώνονται στην ανέξοδη προσπάθεια να... εφεύρουν νέα «προβλήματα»!

Ανύπαρκτα προβλήματα, δηλαδή.
Αυτά. Και καλή καρδιά...