Tο Cradle Δείχνει Ότι Υπάρχει Ακόμη Φαντασία

Αυτό το περίεργο παιχνίδι περιπέτειας πάντα καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον, όπως κάνει και το καινούριο βίντεο που μόλις κυκλοφόρησε για να δώσει ένα δείγμα των αλληλεπιδράσεων με αντικείμενα και χαρακτήρες. Σίγουρα οι περισσότεροι θα περιμένανε κάτι πολύ διαφορετικό γνωρίζοντας πως στο παρελθόν οι κατασκευαστές είχαν εργαστεί στην σειρά S.T.A.L.K.E.R. αλλά τέτοια εφευρετικότητα και προσοχή στην λεπτομέρεια δεν μπορεί παρά να είναι καλοδεχούμενη. Ανυπομονώ να χαθώ στον συναρπαστικά καινούριο κόσμο που η ομάδα Flying Cafe for Semianimals δημιουργεί.

Τα πλάνα που μας έχουν δείξει είναι όντως εντυπωσιακά. Παραδοσιακά τα adventure games ήταν το είδος με την πιο πολλή φαντασία καθώς δε χρειαζόταν να χτίσουν κόσμους, απλά ιστορίες, οπότε είχαν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία. Το συγκεκριμένο φαίνεται να συνεχίζει την παλιά παράδοση.

Δεν ξέρω τι εννοείς με το ότι δεν χρειαζόταν να χτίσουν κόσμους αλλά με τα υπόλοιπα συμφωνώ!

Όταν πρέπει να χτίσεις έναν κόσμο για το παιχνίδι σου πρέπει αυτός να διέπεται από κάποιες αρχές ώστε να γίνεται πιστευτός και να λειτουργεί. Αυτό αναγκαστικά περιορίζει κάπως τη φαντασία. Όχι ότι είναι αδύνατο, το Torment είναι ένα καλό παράδειγμα πετυχημένου κόσμου. Δεν υπάρχουν πολλά τέτοια όμως.

Στα adventure games (και σε μερικά platform) το σημαντικό είναι η ιστορία. Δε χρειάζεται να δουλεύει ο κόσμος. Θα έλεγα ότι η σύγκριση είναι αντίστοιχη των βιβλίων φαντασίας με τα παραμύθια. Στα βιβλία φαντασίας πρέπει να υπάρχει κόσμος, στα παραμύθια μόνο η ιστορία. ο αναγνώστης φαντάζεται τα υπόλοιπα.

Αυτό έχει δύο σκέλη. Από τη μία μπορείς να έχεις πολύ ιδιαίτερα και ευφάνταστα settings όπως είναι η Arcadia στο The Longest Journey ή το Zork στο Zork: Grand Inquisitor. Από την άλλη μπορεί να έχεις ένα γνωστό και τετριμμένο setting αλλά να λες μια μοναδική και φανταστική ιστορία όπως στο πρώτο Syberia ή στο Amerzone.

Κάτι ακόμα. Εκτός του ότι τα adventures σε ελευθερώνουν να πεις μια ιστορία χωρίς να σκέφτεσαι συνεχώς τη συνοχή του κόσμου σου, υπάρχει μια ακόμα περίπτωση. Ο κόσμος που έχεις σκεφτεί να μπορεί να λειτουργεί μια χαρά αλλά για να τον χτίσεις ολόκληρο να θέλει εξαιρετικά πολύ χρόνο ειδικά αν είναι τόσο διαφορετικός. Στο adventure game όμως μπορείς να περιοριστείς σε ένα μικρό κομμάτι του και να αφήνεις τον παίχτη να φαντάζεται το υπόλοιπο, όπως για παράδειγμα με την Καρχηδόνα του Salambo.

Εντάξει, συμφωνώ με τα παραδείγματα απλά δεν το θεωρώ βασικό χαρακτηριστικό του είδους, αλλάζει ανάλογα με το τι ήθελαν να πετύχουν οι δημιουργοί του εκάστοτε παιχνιδιού. Άλλα παιχνίδια περιπέτειας έχουν συνοχή και έναν κόσμο που λειτουργεί, άλλα όχι, ενώ και κάποια παιχνίδια άλλου είδους ίσως δεν έχουν καμία λογική και βασίζονται στο gameplay και μόνο (π.χ. τρελά παιχνίδια arcade ή puzzle πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχουν καμία λογική όσον αφορά τον κόσμο τους ακριβώς επειδή η ιστορία είναι δευτερεύουσα, αν υπάρχει).

Δε διαφωνώ. Απλά η διαφορά με αυτά που αναφέρεις είναι ότι τα adventure games έχουν όντως έμφαση στην ιστορία. Φυσικά υπάρχουν και σε άλλες κατηγορίες παιχνίδια που δίνουν βάση στην ιστορία και παράλληλα βάζουν πολλή φαντασία μέσα, για παράδειγμα το puzzle-platformer Braid. Δεν υπάρχει λόγος να μην το κάνουν και action games, όπως έκαναν τα Alice του American McGee, απλά όσο μεγαλώνει το budget συνήθως τόσο μικραίνουν τα ρίσκα. Στα adventure games λόγω του παρελθόντος του είδους και λόγω σχετικά μικρότερου μεγέθους, είναι πιο εύκολο για τους δημιουργούς να αφήσουν τη φαντασία τους να καλπάσει.

Για να επανέλθω στο Cradle, μου φαίνεται εξαιρετκή η λεπτομέρεια ότι στο πρόσωπο των ρομπότ που εμφανίζονται, τα μάτια δεν είναι μηχανικά αλλά προβάλλονται σε μια μικρή οθόνη, με αποτέλεσμα να είναι πολύ πιο εκφραστικά.

Είναι σίγουρα καλή ιδέα και για αυτούς που (θα?) φτιάχνουν ανθρωπόμορφα ρομπότ στην πραγματικότητα (αν δεν το έχουν αντιγράψει από κάτι τέτοιο δηλαδή). Ταιριάζει και αισθητικά, μοιάζει σαν να φοράνε γυαλιά. Πάντως ναι, για αυτή την προσοχή στην λεπτομέρεια μιλούσα στο ποστ, φοβερά πράγματα.