Πάντως... ΑΝ σας ενδιαφέρει να μορφώνεστε Ιστορικά, πάρτε να διαβάσετε ένα από τα... "άπειρα" βιβλία που έχω για την αρχαία Ελλάδα και τον Οπλιτικό τρόπο πολέμου...
Ο τίτλος του "Ο Δυτικός τρόπος Πολέμου" (Victor Davis Hanson)...
Εκεί θα καταλάβετε ΤΙ "ΕΜΠΕΙΡΙΑ" ήταν να βρίσκεσαι μέσα στις γραμμές μιας οπλιτικής φάλαγγας και είτε να επιτίθεσαι είτε ΑΚΟΜΑ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ν' αναμένεις και να ΒΛΕΠΕΙΣ την εχθρική φάλαγγα να ορμά εναντίον σου!!!
Μιλάμε... "τους έφευγαν"! Τα... τσίσα, εννοώ!
Γιαυτό είχαν τρομερό σεβασμό και φόβο για τους Σπαρτιάτες, διότι αυτοί (λόγο της ΑΤΕΛΕΙΩΤΗΣ εκπαίδευσής τους, από την ηλικία των... ΠΕΝΤΕ!) είχαν ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΗ ψυχραιμία και αντιδρούσαν σαν πολεμικές καλοκουρδισμένες μηχανές!
Πραγματικά, μετά από 20 περίπου χρόνια που ασχολούμαι με την αρχαία Ελλάδα, αλλά ΙΔΙΩΣ για τον οπλιτικό τρόπο πολέμου,... έχω μάθει καταπληκτικά πράγματα για εκείνους τους ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΥΣ προγόνους μας...
Ειδικά για τους Σπαρτιάτες...
Έφτανε, λένε οι αρχαίοι ιστορικοί, να ακουστούν από μακριά οι ΑΥΛΟΙ που έδιναν ρυθμό για να μη χάνονταν το "βήμα", έφτανε να φανούν από μακριά οι κόκκινοι μανδύες ν' ανεμίζουν στο καλοκαιρινό αεράκι, έφτανε να φανούν τα ψηλά κόκκινα λοφία στις περικεφαλαίες, τα μακριά μαλλιά, οι ΑΣΤΡΑΦΤΕΡΕΣ στον ήλιο ασπίδες... και τέλος τα "Δόκανα" (το σπαρτιατικό πολεμικό... "banner")...
...και ο αντίπαλος στρατός ΑΠΛΑ έκανε μεταβολή και τρέπονταν σε φυγή!
(Άπειρες μάχες κέρδισαν οι Σπαρτιάτες... με την εμφάνισή τους ΑΠΛΑ, στο πεδίο της μάχης!)
Όσοι δε έκαναν το λάθος να δοκιμάσουν τη τύχη τους... αντιμετωπίζοντάς τους, το... μετάνιωναν!
Και οι Σπαρτιάτες, ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ επαγγελματίες.
ΠΟΤΕ δεν έτρεχαν αλλαλάζοντας εναντίον του εχθρού! ΠΟΤΕ!... Πάντοτε, με τον ήχο των αυλών (όπως π.χ. οι Βρετανοί στους Ναπολεόντιους πολέμους), βάδιζαν ρυθμικά και χτυπώντας το αριστερό πόδι (ΑΠΟ ΕΚΕΙ έχουμε και στη σύγχρονη εποχή μας, στο στρατό όταν πάμε, το παράγγελμα "εμπλοκή στ' αριστερό"!), η φάλαγγά τους ήταν ΑΠΟΛΥΤΑ/ΤΕΛΕΙΑ σχηματισμένη χωρίς να χάνοταν η συνοχή της, ΠΟΤΕ δεν βιοπραγούσαν ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ από τον αρχικό σκοπό τους (να διασπάσουν την αντίπαλη φάλαγγα και να την τρέψουν σε φυγή) και ΠΟΤΕ ΜΑ ΠΟΤΕ ΔΕΝ καταδίωκαν τους αντιπάλους τους όταν πλέον τους είχαν νικήσει! Μπορεί - τακτικά! - να μην ήταν ίσως σωστό (όσους σκοτώνεις, τόσους ΛΙΓΟΤΕΡΟΥΣ αντιμετωπίζεις αργότερα - όπως έκανε ο Αλέξανδρος), αλλά θεωρούσαν ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΝΑΝΔΡΟ να σκοτώνουν πισόπλατα έναν νικημένο αντίπαλο...
(Καλά... τέτοιοι άνδρες σήμερα, βρίσκονται στη σφαίρα της... επιστημονικής φαντασίας!)