Έχω παίξει προς το παρόν μόνο το πρώτο Β&W και έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Αν και μου άρεσε το γεγονός ότι μπορούσες να επιλέξεις να είσαι και καλός και κακός θεός, το λάθος του παιχνιδιού ήταν ένα:
Έτσι και επέλεγες να είσαι καλός θεός, οι άνθρωποι σε καβαλάγανε τελείως. Είχαν διαρκώς απαιτήσεις, κι άλλες απαιτήσεις, και κόντρα απαιτήσεις, κι έπρεπε να τρέχεις διαρκώς σαν τον ηλίθιο για να τις ικανοποιήσεις.
Αν είχαν αρκετό φαγητό, αναπαράγονταν πολύ και ήθελαν σπίτια. έχτιζες σπίτια, γίνονταν πολλοί, ήθελαν περισσότερο φαγητό κι άντε φτου κι απ την αρχή. Για να μη μιλήσω για το πόσο γρήγορα τελείωνε το φαγητό στο ναό που προσεύχονταν για να αυξήσουν τις θεϊκές σου δυνάμεις...
Γι αυτό, evil is good (όπως έλεγε ανέκαθεν το Dungeon Keeper), θυσιάζεις μερικά μωρά στο ναό, αν κάποιος παραπονεθεί τον κάνεις ένα με τα περσινά χιόνια και ζήσαμε εμείς καλά κι αυτοί ας πάνε να πνιγούν...