Robin Hood: The Legend of Sherwood

Την αμέσως επόμενη χρονιά από την κυκλοφορία του Desperados: Wanted Dead or Alive, δηλαδή το 2002 η spellbound κυκλοφόρησε ένα νέο παιχνίδι στρατηγικής. Το παιχνίδι λεγόταν Robin Hood: The Legend of Sherwood. Βασιζόταν στο μύθο του Ρομπέν των Δασών και ήταν στο ίδιο στυλ με το Desperados μόνο που είχε ακόμα πιο λεπτομερή 3Δ γραφικά. Στο παιχνίδι αυτό σκοπός ήταν, εκτός από το να ξετυλίξεις το κουβάρι του μύθου, να σκοτώνεις όσο γίνεται λιγότερους αντιπάλους (εξουδετερόνωντάς τους με άλλα μέσα) για να προσελκύεις κόσμο στηνη αδελφότητα του Ρομπέν. Αλήθεια πόσοι από εσάς το έχετε δει το παιχνίδι και αν ναι πώς σας φάνηκε; Το παιχνίδι προσφέρει όπως ακριβώς και ο προκάτοχός του προγραμματισμό κινήσεων και εκτέλεσής τους με ένα κουμπί αλλά επίσης προσφέρει real time ξιφομαχίες αν επιλέξετε αυτόν τον τρόπο μάχης.

Άλλο ένα παιχνίδι που μου προσέφερε άφθονες ώρες χαράς. Περιττό να πω πως αυτό το έλιωσα παραπάνω και από το Desperados. Το ανώτατο που έχω φτάσει είναι να το έχω τερματήσει στο Medium έχοντας βρει όλα τα αντικείμενα. Σίγουρα θα το ξαναπαίξω κάποια μέρα.

Το παιχνίδι το έχω αυθεντικό απο κάποιο παλαιότερο περιοδικό. Περιτο να πω πως το παρατησα όταν έφτασα να πολεμήσω σε real-time τον "Σερίφη". Εκεί μου έσπασαν τα νέυρα. Γενικά είμαι αντίθετος στο να μπαίνουν action φάσεις, στιγμές οπως θέλετε πείτε το σε καθαρα strategy παιχνίδια. Έτσι, το desperados το τελείωσα (και το 2) αλλα αυτό το παράτησα.

Απολαυστικότατο και πολυαγαπημένο παιχνίδι, το οποίο ξανάπαιξα τις προηγούμενες μέρες για δεύτερη φορά, μετά από τότε που κυκλοφόρησε πριν από 14 χρόνια. Καθώς μου είχε μείνει απωθημένο, τώρα το τερμάτισα στο hard και ομολογώ ότι αυτό το playthrough δεν είχε καμία σχέση με το παλιό (το οποίο πλέον δε θυμάμαι σχεδόν καθόλου). Δεκάδες ώρες gameplay και υψηλός βαθμός πρόκλησης, αν και το βρήκα πιο βατό από το Commandos 3, που είναι το μόνο που έχω παίξει από εκείνη τη σειρά. Αυτά τα παιχνίδια διέθεταν ένα ρομαντισμό που δεν τον συναντάς σήμερα, στην εποχή των απίστευτων γραφικών και του λίγο-πολύ επαναλαμβανόμενου gameplay σε όλα τα genres. Κάποτε η "επικούρα" στα games ήταν δευτερευούσης σημασίας, ενώ το οπτικό περιτύλιγμα απλώς ένα από τα χαρακτηριστικά του τίτλου και τίποτα περισσότερο.