[align=justify][youtube]
[/youtube][/align]
Άρθρο σχετικά με το video από Sports Illustrated (απόδοση από εμένα).
Μεγάλο, αλλά
αξίζει να το διαβάσετε:
Η ιστορία του Dick Hoyt, ενός αμερικάνου συνταξιούχου στρατιωτικού, είναι το λιγότερο συγκινητική.
Όλα ξεκίνησαν πριν από 46 χρόνια, με την γέννηση του γιού του, Rick στο Winchester της Μασσαχουσέτης. Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ο ομφάλιος λώρος του Rick μπλέχτηκε γύρω από τον λαιμό του, σταματώντας στιγμιαία την παροχη οξυγόνου στον εγκέφαλό και προκάλώντας ζημιά στον εγκέφαλο αφήνοντάς τον τετραπληγικό.
"
Θα παραμείνει φυτό για όλη του τη ζωή" τους είπαν οι γιατροί του όταν ο Rick ήταν μόλις εννέα μηνών. "
Κλείστε τον σε κάποιο ίδρυμα".
Αλλά οι Hoyt δεν το έβαλαν κάτω. Πρόσεξαν πως τα μάτια του Rick τους ακολουθούσαν στο δωμάτιο. Στα 11 του τον πήγαν στο τμήμα Μηχανικής του πανεπιστημίου Tufts και ρώτησαν αν τυχόν μπορούσαν να βοηθήσουν το παιδί να επικοινωνήσει. "
Με κανέναν τρόπο", είπαν στον Dick. "
Δεν λειτουργεί τίποτε στον εγκέφαλό του".
"
Πείτε του ένα αστείο", τους είπε ο Dick, αγανακτισμένος. Του είπαν. Ο Rick γέλασε! Απ'ότι φαίνεται πολλά λειτουργούσαν στον εγκέφαλό του. Μετά από λίγο καιρό, με την χρήση ενός υπολογιστή ο οποίος του επέτρεπε να ελέγχει τον κέρσορα ακουμπώντας ένα διακόπτη με το κεφάλι του, ο Rick μπορούσε επιτέλους να επικοινωνήσει. Οι πρώτες του λέξεις; "Go Bruins!".
Μετά από ένα ατύχημα στο σχολείο του, όταν ένας συμμαθητής του έμεινε παράλυτος, διοργανώθηκε φιλανθρωπικός μαραθώνιος.
Ο Rick βλέποντας τους συμμαθητές του να τρέχουν έγραψε: "
Μπαμπά, θέλω και εγώ να το κάνω αυτό!".
Ναι, σίγουρα! Πως θα μπορούσε ο Dick, ένας αυτοαποκαλούμενος "καναπεδάκιας" που ποτέ δεν έτρεχε πάνω από ένα μίλι κάθε φορά, να σπρώξει τον γιό του για πέντε μίλια; Όμως, προσπάθησε. "
Μετά εγώ ήμουν ο ανάπηρος", λέει ο Dick, "
ήμουν πιασμένος για δυο εβδομάδες". Εκείνη η ημέρα όμως άλλαξε την ζωή του Rick. "
Μπαμπά", πληκτρολόγησε, "
όταν τρέχαμε, ένοιωθα πως δεν ήμουν παράλυτος πια!".
Αυτή η πρόταση και άλλαξε τη ζωή του πατέρα του. Προσπάθησε να του δίνει αυτήν την αίσθηση όσο πιο συχνά μπορούσε. Μάλιστα, απέκτησε τόσο καλή φυσική κατάσταση ώστε να είναι έτοιμος να λάβει μέρος, πάντα μαζί με τον γιό του, στον μαραθώνιο της Βοστώνης το 1979.
"
Δεν γίνεται", είπαν στον Dick οι διοργανωτές. Δεν μπορούσαν να τους δεκτούν διότι ήταν δυο άτομα και το καροτσάκι του Rick τους έθετε εκτός συναγωνισμού. Για λίγα χρόνια το δίδυμο απλά έμπαινε χύμα ανάμεσα στους συμμετέχοντες και έτρεχε, μέχρι που βρήκαν τον τρόπο να μπούν στον αγώνα επίσημα: το 1983 έτρεξαν σε έναν μικρότερο μαραθώνιο τόσο γρήγορα ώστε να τερματίσουν στον χρόνο που χρειαζόταν για να πάρουν θέση στον μαραθώνιο της Βοστώνης την επόμενη χρονιά.
Τότε κάποιος είπε, "
Dick, γιατί όχι και τρίαθλό;"
Πως γίνεται ένας άνθρωπος που ποτέ δεν έμαθε να κολυμπάει και που ποτέ δεν έμαθε ποδήλατο, να κουβαλήσει τον γιό του για ένα ολόκληρο τρίαθλο; Πάλι όμως, προσπάθησε.
Μέχρι τώρα έχουν λάβει μέρος (και έχουν τερματίσει!) σε πάνω από 226 τρίαθλα, 60 δίαθλα και 66 μαραθωνίους, συμπεριλαμβανομένων και έξι ironman διαρκείας 15 ωρών ο καθένας: 4 χιλιόμετρα κολύμπι, 42 χιλιόμετρα μαραθώνιος και 180 χιλιόμετρα ποδηλασία. Μια δοκιμασία σώματος και πνεύματος όπου οι μισοί τουλάχιστον συμμετέχοντες δεν φτάνουν μέχρι την γραμμή του τερματισμού.
Το 1992 διέσχισαν τις Ηνωμένες Πολιτείες σε ένα ταξίδι σχεδόν τεσσάρων χιλιάδων μιλίων που διήρκησε 45 ημέρες.
Το 2003, το δίδυμο τερμάτισε τον 24ο μαραθώνιό τους, στην 5.083η θέση ανάμεσα σε 20.000 συμμετέχοντες. Ο καλύτερος χρόνος τους; Δυο ώρες, 40 λεπτά, το 1992. Μόνο 35 λεπτά περισσότερο από το παγκόσμιο ρεκόρ. Το οποίο, στην περίπτωση που δεν το καταλάβατε μέχρι τώρα, το κατέχει κάποιος ο οποίος δεν έσπρωχνε τον παραπληγικό γιό του με το καροτσάκι του για όλη τη διάρκεια του αγώνα.
Οταν κάποιος τον ρώτησε γιατί δεν τρέχει μόνος του, ο Dick απάντησε "με τίποτε!. Δεν τον ενδιαφέρουν τα βραβεία. Το κάνει μόνο και μόνο για το "απίστευτο συναίσθημα" που αποκτά, βλέποντας τον γιό του να χαμογελάει ενώ τρέχουν και κολυμπούν μαζί.
Βέβαια δεν κέρδισε μόνο ο Rick κάτι από την όλη προσπάθεια. To 2001 έπαθε μια ήπια καρδιακή προσβολή κατά την διάρκεια ενός αγώνα. Οι γιατροί ανακάλυψαν πως μια από τις αρτηρίες του ήταν κατά 95% φραγμένη. "
Αν δεν ήσουν σε τόσο καλή φυσική κατάσταση", του είπε ένας γιατρός, "
κατά πάσα πιθανότητα θα είχες πεθάνει πρίν από 15 χρόνια". Κατα μία έννοια, ο Dick και ο Rick έσωσαν ο ένας τη ζωή του άλλου.
"
Δεν υπάρχει αμφιβολία", γράφει ο Rick. "
Ο πατέρας μου είναι ο πατέρας του αιώνα".
Μετά από κάθε αγώνα ο Rick κάνει το τραπέζι στον πατέρα του, αλλά αυτό που πραγματικά θέλει να του προσφέρει είναι κάτι που δεν αγοράζεται: "
αυτό που θα ήθελα περισσότερο", γράφει ο Rick, "
είναι για μια φορά να κάτσει ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ".
Topic Author
