Bloggers, οι... ιερόδουλες του διαδικτύου

…έτσι ακριβώς μας αποκάλεσε (τους blogger) δημοσιογράφος της Καθημερινής.
Τον λόγο θα προσπαθήσουμε να τον αναλύσουμε παρακάτω:

Απολαύστε το άρθρο:

Μικρή… ανθολογία των μπλογκ
news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_art ... 008_258371

Oι μπλόγκερ δεν θέλουν να δουν το βίντεο του Ζαχόπουλου, οι μπλόγκερ απαιτούν δεντροφύτευση της Πάρνηθας τώρα, οι μπλόγκερ διεκδικούν εφαρμογή του διευρυμένου ωραρίου στο μετρό. Ποιοι είναι λοιπόν οι μπλόγκερ με τα τόσο ανομοιογενή αιτήματα;

Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 100 εκατομμύρια μπλογκ σε όλο τον κόσμο, εκ των οποίων 15 εκατομμύρια ενεργά. Στην Ιαπωνία τα ανενεργά ή εγκαταλελειμμένα μπλογκ ονομάζονται «ισικόρο», δηλαδή βοτσαλάκια. Αν και υπήρχαν πρόγονοι του μπλογκ από τη δεκαετία του ‘80 με τη μορφή δικτυακών ημερολογίων, newsletter κ.λπ., η λέξη μπλογκ καθαυτή γεννήθηκε το 1999 και στα αγγλικά χρησιμοποιείται είτε ως ουσιαστικό είτε ως ρήμα. Υπάρχουν μπλογκ πολιτικά, επιστημονικά, τεχνολογικά, φωτογραφικά και χιλιάδες άλλα είδη. Ορισμένοι μπλογκάρουν κατά μόνας και άλλοι σε ομάδες.

Κάθε εφημερίδα ή περιοδικό που σέβεται τον εαυτό του έχει ορισμένους ρεπόρτερ ή κριτικούς που διαθέτουν μπλογκ, αναμεσά τους, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο «Γκάρντιαν», το «Νιου Γιόρκερ» και φυσικά η «Καθημερινή». Κάθε άθλημα, κάθε πόλεμος, κάθε τυφώνας γεννάει μια νέα φουρνιά μπλόγκερ, οι οποίοι ενίοτε ξεπερνούν σε εγκυρότητα και ταχύτητα τα συμβατικά ΜΜΕ, επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του το New York Review of Books. Για την όπερα μπορεί κανείς να διαβάσει το Sieglinde’s Diaries ή το My Favorite Intermissions, που συντάσσεται από τακτικούς επισκέπτες της Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης ή ακόμη το Opera Chic με έδρα το Μιλάνο, το οποίο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη Σκάλα. Για το Ιράκ υπάρχουν μπλογκ που γράφονται από Ιρακινούς μπλόγκερ, Αμερικανούς στρατιώτες ή ακαδημαϊκούς, όπως το Informed Comment του Χουάν Κόουλ, που αναλύει και μεταδίδει νέα από το μέτωπο. Το ενδιαφέρον στοιχείο των μπλογκ είναι ο τρόπος γραφής, η αμεσότητα και οι νεολογισμοί, που προκύπτουν από την τεχνολογική αργκό. Είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί κανείς τους μπλόγκερ που επενδύουν τα γραπτά τους με μουσική υπόκρουση, βιντεάκια και links, τα οποία παραπέμπουν απευθείας τον χρήστη σε άλλες πηγές. Οσο για το στυλ γραψίματος, είναι ελλειπτικό, χωρίς σημεία στίξης. Μοιάζει με προφορικό λόγο και τα συναισθήματα ενίοτε περιγράφονται με σύμβολα όπως ή (που υποδηλώνουν χαρά και λύπη αντίστοιχα).

Ορισμένες φορές οι μπλόγκερ δεν γράφουν πρωτότυπα πράγματα, λειτουργούν καπως σαν επιμελητές, επιλέγοντας αξιοπρόσεκτα κείμενα και προσθέτοντας πνευματώδη σχόλια. Συνήθως οι άνθρωποι που διαθέτουν μπλογκ προσπαθούν να προσελκύσουν το ενδιαφέρον και να συνδεθούν με όσο το δυνατόν περισσότερα μπλογκ. Η δημοτικότητα ενός μπλογκ μπορεί να αποτιμηθεί με βάση τη συχνότητα με την οποία εμφανίζεται στα links άλλων μπλογκ ή ιστοσελίδων.

Για να κατακτήσουν λοιπόν τη δόξα στον κυβερνοχώρο, οι μπλόγκερ δοκιμάζουν τα πάντα, σκορπούν φήμες, διαδίδουν ψεύδη, δημιουργούν τεχνητές αντιπαραθέσεις, κατασκευάζουν ανύπαρκτα πρόσωπα και μεταδίδουν τα πλέον εξωφρενικά βίντεο, διεκδικώντας επάξια τον τίτλο των ιερόδουλων του κυβερνοχώρου. Το 2005 μία πρώην κάλλιτεχνις του στριπ τιζ από τη Μινεσότα και δεινή μπλόγκερ έγραψε ένα επιτυχημένο βιβλίο. Φέτος, το σενάριο της ταινίας «Τζούνο», που παίζεται αυτές τις μέρες και στους αθηναϊκούς κινηματογράφους.

Μάλιστα λοιπόν.

Είμαι ιερόδουλη του διαδικτύου.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η αθρογράφος, από τη μια πλευρά αναγνωρίζει την όποια συμβολή των blogger στην ενημέρωση, ανεξαρτήτως χώρας, από την άλλη όμως επιτίθεται με αυτόν τον τρόπο, όχι σε μερίδα blogger οι οποίοι -κακά τα ψέμματα- την έχουν δει κάπως, αλλά σε όλους εμάς.

Για να ξεκαθαρίζουμε κάποια πράγματα, επειδή πια το blogging έχει γίνει μόδα, άλλο “γράφω επειδή έχω κάτι να πω” και άλλο “γράφω χάριν αυτοπροβολής και αυτοεπιβεβαίωσης“. Αλλά απ’ότι φαίνεται για την εν λόγω αρθρογράφο όλοι βράζουμε στο ίδιο καζάνι…

Σεβαστή η προσωπική άποψη κάποιων, αλλά κάτι τέτοιο κατ’εμέ αποτελεί μια μορφή “ρατσισμού”. Τέτοιου είδους χαρακτηρισμοί δεν στέκουν, πόσω μάλλον σε ένα μέσο που όπως παραδέχεται και η ίδια έχει βάλει τα γυαλιά σε δημοσιογράφους και “δημοσιογράφους” από τα γεννοφάσκια του. Για να μην αναφέρω καν την ευαισθητοποίηση και έμπρακτη συμπαράσταση των Ελλήνων blogger σε περιβαντολλογικά, κοινωνικά, πολιτικά και λοιπά θέματα, θέματα που οι δημοσιογράφοι ξέρουν μόνο να “καλύπτουν”.

Μήπως αυτό τους ενοχλεί τόσο;

Τα έχω ξαναπεί…

Μήπως ένα “μέσο”, το οποίο μάλιστα καθιστά εμάς, τους απλούς πολίτες, ικανούς να ανταλλάζουμε πληροφορίες μεταξύ μας σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από τον τύπο, θα πρέπει αφενός να αντιμετωπίζεται με την δέουσα σοβαρότητα και αφετέρου να αξιοποιείται πιο συχνά από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;

Ή μήπως σε πολλούς δεν αρέσει το γεγονός πως μέσω του internet όλοι λίγο-πολύ μπορούμε να γίνουμε “δημοσιογράφοι″; Και στις περισσότερες περιπτώσεις, με δέλτα κεφαλαίο, αντίθετα με μεγαθήρια του χώρου που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να παραπληροφορούν και να τρομοκρατούν τον πολίτη.

Ας μην ξεχνάμε και που ακριβώς βασίζεται το σκεπτικό της; Σε μια στριπτιζεζ από την Μινεσότα…

Αν λοιπόν εγώ είμαι ...ιερόδουλη του διαδικτύου, αφού ο όρος σύμφωνα με τη δημοσιογράφο διέπει όσους σκορπούν φήμες, διαδίδουν ψεύδη, δημιουργούν τεχνητές αντιπαραθέσεις, κατασκευάζουν ανύπαρκτα πρόσωπα και μεταδίδουν τα πλέον εξωφρενικά βίντεο, ολόκληρο το team των ειδήσεων του STAR τι είναι;

Το γεγονός ότι σε νοιάζει τι λέγεται από τις εφημερίδες είναι ακριβώς το πρόβλημα. Είναι γνωστό ότι όταν κάτι καινούργιο έρχεται να αντικαταστήσει κάτι παλιό το δεύτερο αντιδρά και αγωνίζεται εναντίον του πρώτου. Θυμήσου τι έκαναν οι ναύτες στο πρώτο πλοίο που εγκαταστάθηκαν ατμομηχανές.
Όπως και να χει οι εφημερίδες, η τηλεόραση, όλα τα μέσα που καθιστούν τον δέκτη της πληροφορίας παθητικό, ξεπερνιούνται. Οι εφημερίδες έχουν επίσης το αρνητικό ότι βασίζονται στο χαρτί το οποίο για διάφορους λόγους θα ξεπεραστεί (αν θέλουμε να επιζήσουμε). Το θέμα είναι, θα επιτρέψουμε σε αυτούς που θέλουν να περιορίσουν τα δικαιώματα μας στο δίκτυο να το κάνουν ή στην επόμενη ευκαιρία που θα μας δοθεί (σε 1 μήνα ως 4 χρόνια) θα εγείρουμε το θέμα και θα το κάνουμε σημαντικό για μας;
slashdot.org/

Some interesting things today...