Η Cyanide είναι μια από τις εταιρείες που έχει κερδίσει την εκτίμησή μου, καθώς έχει βρει τον τρόπο να χαρίζει αξιομνημόνευτες κυκλοφορίες παρά το μετριοπαθές budget παραγωγής τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Of Orcs and Men, ένα από τα αγαπημένα μου Action RPG. Όταν είχε βγει το Styx: Master of Shadows ασχολήθηκα αμέσως μαζί του και μπορώ να πω ότι διασκέδασα αρκετά. Υπήρχαν παρόλα αυτά κάποια σημαντικά προβλήματα, καθώς αφενός στο οπτικό κομμάτι το Styx: Master of Shadows θύμιζε τίτλο του Xbox 360 και αφετέρου το σύστημα μάχης του ήταν απλά απαράδεκτο.
Παρά τα προβλήματα αυτά το prequel του Of Orcs and Men αγαπήθηκε από αρκετούς παίκτες δίνοντας το έναυσμα στην Cyanide για την ανάπτυξη ενός sequel. Από τα πρώτα τρέιλερ που δόθηκαν στη δημοσιότητα το Styx: Shards of Darkness έδειχνε αρκετά υποσχόμενο. Δυστυχώς όμως το τελικό αποτέλεσμα δεν στέκεται αντάξιο των προσδοκιών μας. Το δεύτερο κεφάλαιο της σειράς επικεντρώνεται καθάρα στα θετικά στοιχεία του προκατόχου του και προσπαθεί να τα αναδείξει ακόμη περισσότερο. Ως εκ τούτου υπάρχει βελτίωση στους stealth μηχανισμούς, ενώ τα τεράστια levels χαρίζουν μια sandbox εμπείρια ανάλογη με αυτή του Hitman. To πρόβλημα είναι ότι το σύστημα μάχης εξακολουθεί να απογοητεύει και παράλληλα παρά την μετάβαση στην Unreal Engine 4, το Styx: Shards of Darkness συνεχίζει να μην εντυπωσιάζει όσον αφορά το οπτικό κομμάτι. Ως εκ τούτου, η εν λόγω κυκλοφορία δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια τις υπόλοιπες δημιουργίες του χώρου, όπως το Dishonored 2.