Παιχνίδια σαν το Rise of the Tomb Raider με κάνουν να δυσαρεστώ με την δουλειά μου, γιατί πολύ απλά ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός για να τα απολαύσεις. Τολμώ να πω ότι από την στιγμή που ξεκίνησα να παίζω ένιωσα ένα δέος για το νέο εγχείρημα της Crystal Dynamics και οι ώρες άρχισαν να κυλούν καθώς βυθιζόμουν στην αφιλόξενη τούνδρα της Σιβηρίας. Τo προπέρσινο Tomb Raider μου άρεσε, αλλά η απουσία των Adventure στοιχείων και το multiplayer με είχαν ξενερώσει κάπως. Ευτυχώς εδώ δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς τα Adventure στοιχεία είναι περισσότερα, αν και περιορίζονται κάπως στις προαιρετικές αποστολές, εντούτοις δεν μπορώ να πω ότι έμεινα παραπονεμένος, κάθε άλλο μάλιστα.
Αυτό που θα ήθελα να θίξω είναι το Expeditions mode, το οποίο και δεν ανέλυσα αρκετά στο review μου, καθώς δεν είχα αρκετό χρόνο στην διάθεσή μου για να το τεστάρω όσο θα ήθελα. Πλεόν μετά τις 26 ώρες που αφιέρωσα στο campaign, έπαιξα ένα ακόμη οχτάωρο Expeditions. H λογική του συγκεκριμένου mode θυμίζεται τα challenges του Lara Croft and the Temple of Osiris, καθώς επιλέγετε ένα οποιοδήποτε κεφάλαιο της ιστορίας ή κάποιο challenge tomb και το κάνετε replay με στόχο να πιάσετε το καλύτερο δυνατό σκορ. Επιπροσθέτως, προσπαθείτε να ολοκληρώσετε κάποια challenges σε αυτό, όπως να μην πεθάνετε, να κάνετε speed run, να συλλέξετε όλα τα collectables κ.ο.κ. Νομίζω πως το συγκεκριμένο mode ανεβάζει το replayability στα ύψη και επιπλέον ενισχύει κάπως και τον ανταγωνισμό μεταξύ των παικτών για το ποιος θα κάνει τις καλύτερες επιδόσεις. Εν τέλει, ταιριάζει περισσότερο στο ύφος του παιχνιδιού, σε αντίθεση με το ανούσιο multiplayer του Tomb Raider.
Διαβάστε το review του Rise of the Tomb Raider
κάνοντας κλικ εδώ
.