Χαιρετώ κι εγώ
Βασικά αυτό που με πείραζε σε όλα τα προηγούμενα managers ήταν ο βαθμός δυσκολίας. Όποια ομάδα και να έπαιρνα, τα σάρωνα όλα! Πρωταθλήματα εννοείται, το 60% των κυπέλλων και με τον Ολυμπιακό παρακαλώ είχα φτάσει να παίξω και τελικούς ΟΥΕΦΑ (δύο τον αριθμό - σε άλλο game έχω πάρει και Τσου Λου!). Καλά, να μην πω τι γινόταν με τη Ρεάλ...
’λλο που με ενοχλούσε ήταν ότι οι Αγγλικές ομάδες έπαιρναν ’γγλους προπονητές, οι Ισπανικές Ισπανούς κ.ο.κ. σε ένα ποσοστό της τάξης του 90-95%, κάτι που από ένα σημείο και μετά καταντούσε σπαστικό αφού σαν Έλληνας manager που είχα πάρει 4 πρωταθλήματα, 3 κυπελά, 1 σούπερ κύπελο και είχα φτάσει και σε δύο τελικούς ΟΥΕΦΑ με τον Ολυμπιακό, συν ότι ήμουν και ο εθνικός εκλέκτορας της χώρας, ήθελα να πάρω μεταγραφή σε ένα άλλο πρωτάθλημα. Έλα που δε μπορούσα!
Κάτι ακόμα που μου την έσπαγε, ήταν το γεγονός κανέναν παίκτη που είχα στην ομάδα των νέων δε μου τον ζητούσαν δανεικό. Αντιθέτως, όταν τον ανέβαζα στην πρώτη ομάδα, οι προτάσεις και οι εκδηλώσεις ενδιαφέροντος έπεφταν βροχή...
Ελπίζω τα παραπάνω να τα έχουν σουλουπώσει