Τα καθαρά adventure παιχνίδια, αυτά δηλαδή που απαιτούν από τους χρήστες να έχουν ένα χειριστήριο (συνήθως μόνο ποντίκι) και μπόλικο ελεύθερο χρόνο για να περιπλανηθούν, να μιλήσουν με όλους τους άλλους χαρακτήρες αλλά πάνω απ' όλα να σκεφτούν, είναι μία κατηγορία παιχνιδιών που σιγουρα -αν και αδίκως- δεν απευθύνεται σε όλους τους gamers.
Ποιό είναι το adventure εκείνο που έχετε παίξει και, πλέον, μπορείτε να πείτε με σιγουριά ότι το ξεχωρίσατε από το σύνολο. Καλό θα ήταν να δικιολογήσετε την απάντησή σας κι όχι απλά να αναφέρετε το όνομά του, τον τίτλο του.
Εγώ νομίζω ότι ένα από τα καλύτερα, αν όχι το καλύτερο, adventure παιχνίδι που έχει πέσει στα χέρια μου ποτέ, είναι το
Monkey Island 2: Le Chuck's Revenge. Η επιτυχία συνήθως έρχεται από μία απλή αλλά καλή "συνταγή". Ο
Bill Tiller, που τώρα ετοιμάζει το "
A Vampyre Story", preview του οποίου μπορείτε να διαβάσετε στο GW
εδώ
, κατάφερε τότε (1991), να δημιουργήσει έναν τίτλο που ακόμη και σήμερα παίζεται παραπάνω από ευχάριστα.
Το σχέδιό του (πρέπει να) είχε ως εξής: Παίρνουμε ένα σενάριο με πειρατές στο οποίο θα πρωταγωνιστεί κάποιος
Guybrush Threepwood - πλέον το όνομα έχει συνδεθεί απόλυτα με τον όρο adventure game, τότε ηταν απλώς ενας wanna-be-an-infamous-pirate. Προσθέτουμε έναν κακό πειρατή-φάντασμα (
Le Chuck) ο οποίος καταδιώκει τον Guybrush για να τον εκδικηθεί (αφού είχε ανατιναχθεί από εκείνον στο "
The Secret of Monkey Island" το 1990). Ενώ θα συμβαίνουν όλα αυτά δεν πρέπει να λείπει το χιούμορ (που τις περισσότερες φορές ήταν μαύρο ή σάτίριζε τον πραγματικό κόσμο) και όντως το παιχνίδι, από χιούμορ άλλο τίποτα. Βεβαίως όλα αυτά θα πρέπει να είναι σχεδιασμένα καρτουνιστικά και με έντονα χρώματα, ζωντανά! Κι ο χειρισμός δεν πρέπει να είναι πολύπλοκος συνεπώς και δύσκολος. Όχι! Ό,τι πιο απλό. Θα εχουμε λοιπόν ένα pointer (που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν ένας απλός σταυρός) κι ένα κουμπί δράσης με το οποίο ο παίχτης θα επιλέγει τί θέλει να κάνει από μία λίστα με ενέργειες που θα βρίσκεται δίπλα από το inventory του. Και φυσικά γρίφους. Πολλούς γρίφους. Τον ένα μετά τον άλλον.
Όπερ και εγένετο. Το M.I.2, όπως πολύ συχνά συναντάει κανείς πλέον γραμμένο, παρά την ηλικία των 17 ετών του, παραμένει, ακόμα, ένας τίτλος ελκυστικός για τους απανταχού οπαδούς του καλού point 'n' click adventure gaming. Μάλιστα, ο βαθμός δυσκολίας του ήταν τόσο υψηλός που υπήρχε η επιλογή για τους νέους "adventurάδες" (κατά το μοτοσυκλετιστικό "endurάς") easy / normal - που προσωπικά έχω συναντήσει μόνο σε τίτλους εκτός κατηγορίας. Αυτό φυσικά συνέβαλε στο να μεγιστοποιηθεί η αντοχή του στο χρόνο (τουλάχιστον την εποχή εκείνη αφού όταν πλέον χαρακτηρίστηκε κλασικό δεν είχε ανάγκη από περαιτέρω κριτικές). Όποιος δεν έχει παίξει ακόμα δε, τίτλο της σειράς Μ.Ι., δεν πρέπει να αυτοαποκαλεί τον εαυτό του adventure games fan με εξαίρεση, ίσως, να αποτελούν οι φανατικοί του σεξουλιάρη Larry Laffer.
Τίτλοι της σειράς Μ.Ι, ηλικίας άνω των 10 ετών, άρα και αντίστοιχης τεχνολογίας γραφικών και ήχου, φιγουράρουν ακόμη και σήμερα στα ΤΟΡ 20 και ΤΟΡ 10 adventure παιχνίδια όλων των εποχών, βγάζοντας προκλητικά τη γλώσσα σε κολοσσούς της παγκόσμιας βιομηχανίας των ηλεκτρονικών παιχνιδιών που παλεύουν να κυκλοφορήσουν ένα παιχνίδι που να αντέξει, στην καλύτερη, μερικά χρόνια πριν το δισκάκι τους καταλήξει στα ...αζήτητα. Και βέβαια ο Bill Tiller θα αισθάνεται περήφανος που σκέφτηκε, κάποτε, να αφήσει την καριέρα του ως δάσκαλος για να κάνει αυτή τη στροφή στην επαγγελματική του ζωή...