Τα Pokemon ήταν κάτι το μαγικό...

Η τεράστια επιτυχία των παιχνιδιών έφερε φυσικά και επόμενες κασέτες. Ακολούθησαν οι Silver και Gold, με νέα θρυλικά Pokemon και νέες εξερευνήσεις για εμάς τους εκπαιδευτές. Ύστερα, ήρθε και η Crystal. Δε χορταίναμε με τίποτα! Θέλαμε κι άλλο… κι άλλο…

 μα οι μπαταρίες τελείωναν γρήγορα και ούτε που το καταλαβαίναμε! Θυμάμαι ακόμη να προσπαθώ να πιάσω τα θρυλικά Pokemon με τις ultra balls και να σπαταλάω ώρες και ώρες και να νευριάζω συνέχεια. Ευτυχώς που υπήρχε το Save, το οποίο έσωσε κόσμο και κόσμο.

Ruby και Sapphire, FireRed και LeafGreen, Emerald. Έχουμε φτάσει φυσικά στα έγχρωμα Pokemon και στα Gameboy Color, GameBoy Advance και GameBoy Advance SP. Ακόμη τα Pokemon τραβούσαν το ενδιαφέρον όλων μας. Μεγαλώναμε όμως και δεν είχαμε το χρόνο που είχαμε πιο μικροί. Είχαμε όμως περισσότερες γνώσεις και ψάχναμε το κάτι περισσότερο, όπως ήταν τα κόλπα με τις κλωνοποιήσεις των Pokemon ή τα μηχανηματάκια για όποιο Pokemon θέλαμε να έχουμε ή για άπειρες Master Balls.

Κάπου εκεί και με τις κασέτες Diamond και Pearl, εγώ έχασα το ενδιαφέρον. Ξέρω ότι το θέμα αυτό είναι καθαρά υποκειμενικό και πως σίγουρα υπάρχουν άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας που θα συνέχισαν. Εγώ ένιωθα όμως πως πια είχα άλλες ασχολίες και τα Pokemon δε χωρούσαν σε αυτές. Δεν ξεχνώ όμως! Τα Pokemon με μεγάλωσαν και δε μετανιώνω ούτε για ένα λεπτό που σπατάλησα γι’αυτά και ας μην είναι αληθινά.

Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν τα Pokemon δυστυχώς, έχουν κάτι άλλες σειρές (τα βλέπω από τον ξάδερφο μου), όμως ποτέ δε θα καταλάβουν τι έχουν χάσει. Τα Pokemon ήταν κάτι το μαγικό. Και τώρα, ας κλείσω με μια αγαπημένη φράση όλων. Poké Ball, φύγε!