GameWorld Blogs

Η συγκεκριμένη λίστα είναι μια από τις μεγαλύτερες σπαζοκεφαλιές που θα μπορούσα να σκεφτώ. Είναι τόσα πολλά τα παιχνίδια που μου αρέσουν και σε πολλά από αυτά έχω σπαταλήσει δεκάδες ώρες όλα αυτά τα χρόνια που παίζω παιχνίδια. Πέρα από μερικές σταθερές επιλογές που θα έμπαιναν σίγουρα στις πρώτες θέσεις, για τα υπόλοιπα έπρεπε να σκεφτώ πολύ και εν τέλει άφησα έξω αρκετούς τίτλους που έχω λατρέψει, χωρίς να σημαίνει ότι τους αγάπησα λιγότερο από αυτά που έβαλα στην τελική λίστα.Τα κριτίρια για την κάθε επιλογή ήταν κυρίως το πόσο πολύ μου άρεσε στο σύνολο του και πόσο με επηρέασε σαν εμπειρία. Το γράφω κυρίως για να εκφράσω την αγάπη μου για το top 10 μου.

10) Oddworld: Abe's Oddysee(1997)

-Hello!

-Hello.

-Follow me!

-OK.

Το κάψιμο που είχα ρίξει με αυτό το παιχνίδι δεν περιγράφεται, τόσο σε PC αλλά και σε PlayStation. Το πρωτότυπο setup του, τα πανέμορφα γραφικά του και το γενικότερο art του παιχνιδιού, το εξαιρετικό soundtrack που βοηθάει στην επιβλητική του ατμόσφαιρα και το μοναδικό του gameplay, το κατατάσουν σε ένα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία. Το παιχνίδι με είχε κυριολεκτικά μαγέψει τόσο εμένα αλλά και τους παιδικούς μου φίλους που ασχολούμασταν σχεδόν κάθε μέρα με αυτό. Μας άρεσε τόσο πολύ που αντί για κρυφτό και κυνηγητό παίζαμε στη γειτονιά...Abe's Oddysee real life! Εγώ ήμουν ο "δημιουργός" του παιχνιδιού και με τη φαντασία μου μετέτρεπα τη γειτονιά σε πίστες του Oddworld. Έβαζα όρια και τους περιέγραφα πως και τι ήταν τι(χωρίς να αποκαλύπτω πιθανές παγίδες), προς τα που έπρεπε να πάνε κλπ. 1-2 άτομα ήταν οι πρωταγωνιστές και οι υπόλοιποι έκαναν τους σκλάβους που έπρεπε να σωθούν ή τα τέρατα. Φυσικά έπαιρνα και εγώ μέρος, κάνοντας πολλά από τα τέρατα και συνήθως(όταν παίζαμε αργότερα την real life version του Exoddus) τους σατανικούς Glukkons όπου ήξερα απ'έξω όλους τους διαλόγους τους από το παιχνίδι. Στη συνέχεια άρχισα να ζωγραφίζω σε σχολικά τετράδια πράγματα από το παιχνίδι, δημιουργόντας δικές μου πίστες, τέρατα και χαρακτήρες. Μιλάμε για ένα σωρό τετράδια, τα οποία τα φύλαγα σαν θυσαυρό, αλλά η μάνα μου είχε την φαεινή ιδέα να τα πετάξει όλα όταν έφυγα για φοιτητής στα 19 μου. THANKS MOM.

Εάν δεν το έχετε παίξει τότε αγοράστε άμεσα το Oddworld: New 'n' Tasty, που είναι η ανανεωμένη έκδοση του παιχνιδιού και τα αξίζει τα λεφτά της. Μην καθυστερείτε, ο Abe χρειάζεται τη βοήθειά σας για να σώσει την φυλή του από την κόλαση της RuptureFarms!

9) Silent Hill 4: The Room

Εδώ κάνω μια επιλογή που όσοι με ξέρουν και ξέρουν ότι το θεωρώ το καλύτερο της σειράς, όταν δουν ότι το 2 είναι σε παραπάνω θέση, θα πουν ότι είναι αντιφατική επιλογή και θα έχουν δίκιο, αλλά θα εξηγήσω. Καταρχάς όπως είπα το θεωρώ το καλύτερο της σειράς, λόγο του επικού του concept στο gameplay, της βαθιάς του και εκπληκτικής πλοκής, με ένα σωρό συμβολισμούς, των εξαιρετικών χαρακτήρων και του μυθικού του soundtrack(Akira Yamaoka βλέπετε) που είναι από τα καλύτερα ever σε παιχνίδι. Ο λόγος που το 2 μπήκε σε παραπάνω θέση από το 4 είναι επειδή με επηρέασε περισσότερο σε κάποιους τομείς που θα εξηγήσω όταν έρθει η ώρα του.

Το παιχνίδι πραγματικά σε κάνει να νιώθεις ότι ζεις έναν εφιάλτη, μια κόλαση. Όσο βρίσκεσαι μέσα στο παγιδευμένο δωμάτιο η κάμερα είναι σε πρώτο πρόσωπο ενώ όταν μπαίνεις στο otherworld γυρίζει σε 3ο, κάτι που κυριολεκτικά σου μεταφέρει την αίσθηση ότι βλέπεις έναν εφιάλτη, καθώς τα όνειρα μας τα βλέπουμε συνήθως σε 3ο πρόσωπο. Το παίζαμε μαζί με τον κολλητό μου και μας έμεινε αξέχαστο σαν συνολική εμπειρία, το είχαμε κυριολεκτικά ξεψαχνίσει, ψάχνοντας τα πάντα και μην αφήνοντας τίποτα ανεξερεύνητο, κάτι που μετά τη μέση του παιχνιδιού κατάντησε κουραστικό διότι εκεί που νομίζαμε ότι φτάναμε στον τερματισμό...NOPE. Ξανά επιστρέφεις σε όσα μέρη είχες πάει μόνο που είχαν αλλάξει και έιχαν γίνει κυριολεκτικά χειρότερα από πριν, πραγματικό χάος. Κάτι μοναδικό είναι ότι συγκεκριμένοι εχθροί σε κυνηγάνε παντού, αν δεν τους περιορίσεις με διάφορους τρόπους, σε μεγάλο μέρος του παιχνιδιού, κάτι που μου θύμισε τον επικό Nemesis από το Resident Evil 3. Ανάλογα με τον τερματισμό που θα κάνετε είτε θα υπάρξει ανακούφιση, είτε περισσότερη κατάθλιψη από την βαριά πλοκή.

Η ψυχολογική φθορά που νιώθεις παίζοντας το παιχνίδι λόγο του σεναρίου, της μουσικής και του προβληματικού σε κάποια σημεία, όπως σε όλα τα Silent Hill, χειρισμού είναι μια εμπειρία που πρέπει να την ζήσουν όλοι οι fans των Survival Horror. Θα ήθελα πολύ να το δω σε ταινία!

8) The Elder Scrolls IV: Oblivion

Καταρχάς ας ξεκινήσουμε με κάτι απλό. Σε vanilla έκδοση, Oblivion>Skyrim. Όσοι το έχουν παίξει ξέρουν.

Ένα από τα καλύτερα open world RPG ever, το Oblivion σε απορροφά από το πρώτο λεπτό στον μαγικό του κόσμο. Από που να αρχίσω να το παινεύω; Από την αίσθηση ελευθερίας που σου δίνει να γίνεις όποιος/οποια θες και να κάνεις κυριολεκτικά ότι θες; Από τα πανέμορφα για την εποχή του γραφικά; Από την μουσική; Από το εθιστικό του gameplay; Πραγματικά το παιχνίδι αγγίζει την τελειότητα. Gameplay, soundtrack, γραφικά, voice acting και ένα σωρό επικά quest. Σε πλοκή και σε side quests είναι κλάσεις ανώτερο από το επίσης εννοείται επικό Skyrim. Τα guild quests του Oblivion είναι απίστευτα, γεμάτα ανατροπές με το storyline του Thieves Guild να είναι από τα καλύτερα quest που έχω κάνει ever σε παιχνίδι και ένα από τα τελικά του mission ίσως το πιο επικό ever mission που έχω δει. Πραγματικό κινηματογραφικό έπος που σε οδηγεί σε έναν ανεπανάληπτο φινάλε. Και αυτό είναι απλά από ένα guild quest, βάλε και τα υπόλοιπα guilds και τα side quests και έχεις ένα μυθικό αποτέλεσμα, χωρίς καν να χρειάζεται το main story(το οποίο είναι ΕΠΟΣ)

Δεκάδες ώρες σπατάλησα, πολλά playthroughs. Δεν είχα Steam τότε, αλλιώς στο hour count του παιχνιδιού θα έπιανε λογικά κάνα τετραχίλιαρο και βάλε. Από το 2006 μέχρι το 2012 που ανέλαβε το Skyrim σχεδόν κάθε μέρα Oblivion. Παίξτε το όσοι δεν το έχετε παίξει και θα με θυμηθείτε.

7) Deus Ex: Human Revolution

Αχ. Φτάσαμε στην αγαπημένη μου σειρά παιχνιδιών. Deus Ex. Μια σειρά τόσο μπροστά από την εποχή της. Έρωτας. Ας πούμε για το Human Revolution πρώτα και όταν φτάσω στο πρώτο Deus Ex θα γράψω εκεί περισσότερους διθυράμβους.

Απλά λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με cyberpunk genre. Το HR το περίμενα πως και πως από όταν ανακοινώθηκε και ουσιαστικά ήταν και ο λόγος που άρχισα τη συλλογή παιχνιδιών στο Steam Library μου, καθώς μέχρι τότε είτε τα κατέβαζα είτε τα αγόραζα αντιγραμμένα. Επειδή δεν έβρισκα σε κανένα torrent το παιχνίδι να παίζει σωστά αποφάσισα να το αγοράσω από το Steam. Και τελικά μου άρεσε τόσο πολύ που πήγα και το αγόρασα και δεύτερη φορά σε retail.

Εκπληκτική ατμόσφαιρα και γραφικά, εξαιρετικό gameplay, ΜΥΘΙΚΟ soundtrack και voice acting που σου μένουν χαραγμένα στη μνήμη και απίστευτο plot, στα χνάρια του πρώτου Deus Ex. Είχε τα μειονεκτήματα του σαν παιχνίδι αλλά τα θετικά ήταν τόσο γαμάτα που επισκίασαν οτιδήποτε αρνητικό. Τα προβλήματα που σου παρουσιάζει το παιχνίδι είναι τόσο κοντά στην πραγματικότητα αλλά και στο μέλλον που σε ανατριχιάζουν και σε βάζουν σε σκέψεις για το που και πως θα βαδίσει η ανθρωπότητα.

6) Mass Effect 2

Εδώ να πω ότι πάντα σε ότι παιχνίδι έχω τη δυνατότητα να φτιάξω custom χαρακτήρα φτιάχνω πάντα γυναίκα. Οπότε και εδώ με female πήγα στα Mass Effect, στα πρώτα 2 playthrough και μετά με άντρα. Η γυναίκα που έφτιαξα παραδόξως το κατάφερα τελείως στην τύχη να μοιάζει με την Αντζελίνα Τζολί(screenshots δεν έχω, έχω τα save μου αποθηκευμένα, όταν πάρω νέο pc θα τα ξανά βάλω τα παιχνίδια μα τραβήξω και να ανεβάσω φώτο) Δέθηκα πολύ λοιπόν με την θηλυκή έκδοση του Commander Shepard και στα 3 παιχνίδια και στα 2 συνολικά playthroughs με Paragon και Renegade.

Αρκετά καλά γραφικά, εκρηκτικό και πωρωτικό αφού το συνηθίσεις gameplay, απίστευτο soundtrack, εξαιρετικοί σε όλα companions και απίστευτη πλοκή με ένα μυθικό φινάλε. Οι επιλογές σου παίζουν ρόλο το πως θα πάνε και πως θα καταλήξουν τα πράγματα και είναι γεμάτο συνέπειες, ανάλογα με το τι κάνεις και το τι επιλέγεις στους διαλόγους. Λόγο των διάφορων επιλογών και διαφορετικών μέχρι ένα σημείο φινάλε, το έπαιξα 4 συνολικά φορες(όπως και τα υπόλοιπα της σειράς) δοκιμάζοντας διαφορετικά πράγματα κάθε φορά, 2 με female, 2 με male. Από τα καλύτερα action-rpg και γενικότερα παιχνίδια όλων των εποχών, αξέχαστο πραγματικά σαν εμπειρία.

5) Silent Hill 2

Και φτάσαμε στην αντιφατική μου επιλογή. Έβαλα ψηλότερα το 2 από το 4 παρότι θεωρώ συνολικά καλύτερο το 4 σαν παιχνίδι. Ο λογος είναι ότι η πλοκή του παιχνιδιού στο φινάλε(In Water ending) με επηρέασε απίστευτα και με έκανε να κλάψω αρκετά, τόσο με την ιστορία του πρωταγωνιστή James αλλά και με την ιστορία ενός από τους side characters, την Angela Orosco. Η ιστορία της Angela την οποία κατανοείς ενώνοντας την σαν παζλ, είναι σπαραχτική και με έκανε να νιώσω πολύ κοντά της για αρκετούς λόγους. Από πολλούς φανς θεωρείται από τους καλύτερους και πιο περίπλοκους χαρακτήρες της σειράς. Στο φινάλε σπάει μάλιστα το 4th wall και απευθύνεται και στον παίχτη, κάτι που με είχε κάνει να κλάψω και να θέλω να την βοηθήσω με κάθε τρόπο.

Το παιχνίδι είναι από τα καλύτερα survival horror ever. Το setup όπως και στο πρώτο της σειράς είναι επιβλητικό. Η ατμόσφαιρα στην πόλη, τα αποκρουστικά τέρατα, οι ανατριχιαστικοί ήχοι, η σταδιακά όλο και πιο ενδιαφέρουσα πλοκή, το αξεπέραστο soundtrack και φυσικά οι συμβολισμοί, το κάνουν μια από τις πιο γεμάτες εμπειρίες στο χώρο του gaming. Άνετα γινόταν και αυτό ταινία.

4)Grand Theft Auto: San Andreas.

Οταν κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 2004 είχε γίνει πραγματικός χαμός με το παιχνίδι. Ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του σε gameplay καθώς σου έδινε ένα τεράστιο map(3 τεράστιες πόλεις με πολλά περίχωρα) και τεράστια ελευθερία κινήσεων. Έκανες κυριολεκτικά ότι ήθελες! Από τις αποστολές, τα δεκάδες side events, να πηγαίνεις γυμναστήριο, σε κλαμπ, για φαγητό, σε καζίνο και να προκαλείς χαμό στη πόλη με ένα σωρό τρόπους. Τα cheats(ποτέ μην κάνετε save ενώ έχετε cheat, δεν θα μπορείτε να τελειώσετε το παιχνίδι, το έχουν κάνει επίτηδες έτσι) του και τα άπειρα mods προσέφεραν και προσφέρουν ακόμα δεκάδες ώρες διασκέδασης. Διαχρονικό παιχνίδι. Αδιαμφισβήτητα από τα καλύτερα παιχνίδια όλων των εποχών. Έχω περάσει άπειρες ώρες με το San Andreas, τόσο μόνος αλλά και με παρέα. Με τους φίλους μου παίζαμε εναλλάξ μια ο ένας μια ο άλλος, μέχρι να χάσουμε, κάνοντας ο καθένας όσο περισσότερα τρελά και αστεία πράγματα γινόταν, με τους υπόλοιπους να τα βαθμολογούν. Πχ εγώ προσπάθησα και τελικά κατάφερα, να περάσω με ιπτάμενο αμάξι μέσα από ένα μεγάλο κινούμενο διαφημιστικό ντόνατ! Είχα περίπου 400-500 βιντεάκια τραβηγμένα από κινητό με διάφορα επικά σκηνικά αλλά χάθηκαν όλα επειδή τα είχα περάσει στο laptop, το οποίο κλάταρε και δεν σωνόταν τίποτα από το αναγκαστικό format. Επίσης ατελείωτες ώρες καψίματος περάσα με έναν από τους κολλητούς μου σε ίντερνετ καφέ, με 6ωρα και 8ωρα lan party παίζοντας την multiplayer έκδοση του παιχνιδιού που γινόταν χαμός με χιλιάδες παίχτες.(και ακόμα γίνεται) Παιχνίδι που δεν το βαριέσαι ποτέ και περνάς ατελείωτες ώρες μαζί του, πάντα με την αξεπέραστη μουσική της σειράς, με τους επικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, που μπορείτε να βάλετε ακόμα και δικά σας τραγούδια. Μοναδικό παιχνίδι.

3)Sacrifice

Πρόσφατα ο Γιάννης Μοσχονάς έγραψε ολόκληρη ανάλυση για το παιχνίδι, έχω γράψει και εγώ παλαιότερα blog που είναι ουσιαστικά παρουσίαση-review για το παιχνίδι, ανατρέξτε σε αυτά για να δείτε αναλυτικά τι παίζει. Για μένα είναι το καλύτερο RTS ever. Απίστευτα υποτιμημένο παιχνίδι! Όμορφα γραφικά για την εποχή του, απίστευτη μουσική και ηχητικά εφέ, αξεπέραστο voice acting και διάλογοι με πρώτης κλάσεως και παγκοσμίου φήμης actors, εθιστικό gameplay(με πολλούς συνδυασμούς από spells και creatures) και τρελό χιούμορ. Επίσης έχει ένα από τα δυσκολότερα και πιο mindfuck final bosses, ειδικά για εκείνη την εποχή(2000) που δεν είχε διαδοθεί το ίντερνετ και δεν έβρισκες εύκολα λύσεις και hints. Το έχω τερματίσει δεκάδες φορές και το παίζω ακόμη και σήμερα, έχω φτάσει να θυμάμαι απ'έξω διαλόγους και ατάκες. Έχει ζωντανό community αρκετών πιστών παιχτών, που κάνουν τα πάντα για να το κρατήσουν ζωντανό μέσω του multiplayer του με διάφορα live streams και forum. Αν το παιχνίδι γίνει remake/remaster και το προσέξουν θα γίνει άνετα ο βασιλιάς των e-sports, κάνοντας πέρα όλα τα υπόλοιπα παιχνίδια. Σας το υπογράφω. Σε περίπτωση που γίνει κάποιο kickstarter για remake που ακούγεται, εννοείται θα δώσω τον οβολό μου. Από τα αγαπημένα μου παιχνίδια ever και από τα καλύτερα που έχω παίξει. Δεν θα το βαρεθώ ποτέ.

2) Dragon Age: Origins

Όταν είχε βγει το παιχνίδι δεν είχα δώσει τόσο σημασία. Καιγόμουν περισσότερο με Oblivion και τα Mass Effect και οι Elder Scrolls fans για κάποιο λόγο το μείωναν, με αποκορύφωμα όταν κυκλοφόρησε το Skyrim να έχω διαβάσει ότι η σειρά Dragon Age είναι για τα σκουπίδια. Έτσι δεν έδωσα ποτέ σημασία. Μέχρι που ένας φίλος μου μου είπε “Τι λες ρε; Παιχνιδάρα είναι, μην ακούς τις βλακείες που λένε. Μπούρδες των Skyrim fan boys είναι.” Τελικά το βρήκα για 2 ευρώ σε κάτι προσφορές και το αγόρασα και μια περίοδο που έψαχνα να παίξω κάποιο RPG λέω “Άντε, ας του δώσω μια ευκαιρία.” Και από τότε αποφάσισα να μην ξανά δώσω ποτέ σημασία στο τι λέει ο οποιοσδήποτε, πέρα από 2-3 φίλους που έχουμε ίδια γούστα. Πόσο ανόητους ήμουν που άκουγα τους καραγκιόζηδες που λέγανε σκουπίδι αυτό το παιχνίδι και γενικότερα τη σειρά...

Στην αρχή μου φάνηκε λίγο δύστροπο και περίπλοκο και μετά από κάνα μισάωρο το ξανά ξεκίνησα. Και αυτό ήταν. Σταδιακά, όσο προχωρούσα γεννιόταν ένας μεγάλος έρωτας. Τόσο με το παιχνίδι και το κόσμο του αλλά και με το χαρακτήρα που είχα δημιουργήσει.(Ναι, πάλι γυναίκα.) Ένιωθα ότι ήταν προέκταση του εαυτού, ότι ήμουν εγώ σε έναν άλλο κόσμο. Ο λόγος που βοήθησε σε αυτό το απίστευτο immersion, πέρα από το καλογραμμένο σενάριο και διαλόγους, ήταν η έλλειψη φωνής στον κεντρικό χαρακτήρα. Όπως θα πρέπει να είναι δηλαδή και κάθε σωστό RPG. Αυτό σημαίνει παιχνίδι ρόλων, να νιώθεις ότι είσαι εσύ ο χαρακτήρας και πέρα από το character creation, η απουσία της φωνής ουσιαστικά την μεταφέρει σε σένα. Αυτό είναι ένα από τα βασικά στοιχεία του roleplaying, να σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι εσύ ο χαρακτήρας.

Το παιχνίδι αν και έχει ουσιαστικά μέτρια γραφικά, έχει επική μουσική, απίστευτους χαρακτήρες και διαλόγους και ένα εξαιρετικό plot, που παρότι έχει στοιχεία που έχουμε δει και σε άλλες ιστορίες φαντασίας καταφέρνει να ξεχωρίσει και να φτιάξει το δικό του μύθο με ένα βαθύ και επιβλητικό lore. Το σύστημα μάχης του είναι αρκετά καλό αλλά και απαιτητικό. Τα λάθη δεν συγχωρούνται και είναι αρκετά punishing στα αρχικά level. Υπάρχει πληθώρα αντικειμένων και όπλων που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και αρκετοί εχθροί να αντιμετωπίσουμε. Οι πράξεις που κάνουμε έχουν αντίκτυπο τόσο στην εξέλιξη και το φινάλε του παιχνιδιού αλλά και στα υπόλοιπα της σειράς. Στο φινάλε του παιχνιδιού η συγκίνηση είναι βέβαιη, όταν το τελείωσα ένιωθα γεμάτος από συναισθήματα. Απίστευτη εμπειρία, τεράστιος έρωτας με τον χαρακτήρα μου. Κάτι που το λένε και πάρα πολλοί άλλοι games σε σχόλια, forums κλπ. Ο έρωτας που έχουν με τον πρωταγωνιστή που έφτιαξαν, που τους κάνει να ζητάνε από την Bioware να τον επαναφέρει σε μελλοντικά παιχνίδια, αλλά κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν είναι εύκολο για αρκετούς (spoiler) λόγους. Το καλύτερο RPG που έχω παίξει και από τα καλύτερα παιχνίδια ever για μένα. Grey Warden μου σε αγαπώ! <3

1) Deus Ex

Και φτάσαμε στην κορυφή της λίστας και στην γενικότερη κορυφή του gaming. Το Deus Ex θεωρείται από πολλούς αν όχι το καλύτερο, από τα καλύτερα παιχνίδια ever και σχεδόν σε όλες τις λίστες βρίσκεται ψηλά. Για μένα είναι μακράν το καλύτερο video game ever. Hands down. Δεν υπάρχει σύγκριση με τίποτε άλλο, 18 χρόνια μετά την κυκλοφορία του παραμένει το λαμπρότερο άστρο στο Σύμπαν των βιντεοπαιχνιδιών. Για περισσότερη ανάλυση έχω γράψει και user review που προσπάθησα να το κάνω όσο πιο αντικειμενικό γινόταν.

Ούτε οι ίδιοι οι δημιουργοί του δεν ξέρουν και δεν κατάλαβαν πως έφτιαξαν αυτό το αριστούργημα και αυτό φάινεται από το πόσο μέτριο ήταν το 2ο, κάτι που διορθώθηκε στη συνέχεια με το επικό Human Revolution. Το παιχνίδι χρησιμοποιεί πάρα πολλά πρωτοποριακά πράγματα για την εποχή του που το έκαναν και το κάνουν ακόμα και σήμερα να ξεχωρίζει. Από το lip movement, που λίγα παιχνίδια είχαν εκείνη την εποχή, στο μοναδικό σύστημα level up και upgrade που συνδυάζει τόσο skill points, αλλά και “δυνάμεις”(augmentations)και upgrades σε όπλα. Έχεις λεφτά να σπαταλήσεις είτε σε όπλα, είτε σε φαγώσιμα είτε για να "διασκεδάσεις" σε κλαμπ, είτε για να δωροδοκήσεις άτομα ώστε να σου δώσουν πληροφορίες. Μέχρι και σε φτωχαδάκια μπορείς να δώσεις!

Το άλλο εξαιρετικό που ελάχιστα παιχνίδια μας έχουν δέιξει, είναι το πως θα φέρεις εις πέρας ένα objective. Υπάρχουν πάρα πολλοί τρόποι να το κάνεις, κάποιοι προφανείς κάποιοι όχι. Υπάρχουν minimum 2-3 τρόποι να κάνεις κάτι και πολλές φορές θα εκπλαγείτε από το πόσα μυστικά που μπορείς να ανακαλύψεις υπάρχουν. Ότι κάνεις και ότι λες έχει αντίκτυπο στο περίγυρο σου, με άλλους να επικτροτούν και άλλουν να κατακρίνουν αυτά που κάνεις ή λες. Αυτή η ελευθερία που σου δίνει βοηθάει τόσο στο immersion αλλά και στον εθισμό με το ίδιο το παιχνίδι καθώς θέλεις να το ξανά παίξεις για να δοκιμάσεις διαφορετικά πράγματα. Ουσιαστικά το παιχνίδι είναι ένα μίγμα action, RPG και stealth, με τα διαφορετικά genre να παντρεύονται τέλεια μαζί. Στην αρχή το παιχνίδι, μετά το training session, λειτουργεί σαν το Dark Souls. Σε βάζει κατευθείαν στα βαθιά και σου λέει από την πρώτη αποστολή: Adapt or die. Σε αφήνει ελεύθερο στο πως θα προσεγγίσεις το παιχνίδι και να μάθεις από τα λάθη σου.

Τα γραφικά είναι ίσως το μόνο πράγμα που το παιχνίδι θα μπορούσε να εξελιχθεί, κυρίως με τα σε κάποιες περιπτώσεις πανομοιότυπα character models σε NPCs. Για παιχνίδι του 2000 βέβαια ήταν μια χαρά το αποτέλεσμα. Η μουσική του είναι μοναδική. Ίσως η καλύτερη ever σε παιχνίδι με τα κομμάτια που παίζουν σε ένα σωρό περιπτώσεις όχι μόνο να ταιριάζουν, αλλά να σου μένουν και στο μυαλό. Οι χαρακτήρες, ακόμα και οι κομπάρσοι είναι σχεδόν όλοι μοναδικοί και οι πανέξυπνοι και πολλές φορές φιλοσοφικοί διάλογοι και τα quotes διασκεδάζουν και ιντριγκάρουν το μυαλό μας. Η πλοκή είναι απλά μυθική και σε αρπάζει από την αρχή από τα μούτρα και σε βυθίζει σε έναν κόσμο που είναι τρομαχτικά όμοιος με αυτά που γίνονται στον δικό μας. Τα γεγονότα του Deus Ex και γενικότερα όλης της σειράς δεν απέχουν πολύ από τη πραγματικότητα και από το μέλλον που μπορεί να ακολουθήσει η ανθρωπότητα. Οι 3 διαφορετικοί τερματισμοί είναι όλοι τους επικοί και αρκετά φιλοσοφημένοι που σε βάζουν πραγματικά σε τεράστια σκέψη για το τι πρέπει να ακολουθήσεις, καθώς το μέλλον ολόκληρου του πλανήτη παίζεται στα χέρια σου.

Θα μπορούσα να συνεχίζω να γράφω και να γράφω για το παιχνίδι για πολλές ώρες. Δεν χορταίνω να συζητάω για αυτό και να βλέπω videos με αυτό με διάφορα αστεία και διάφορα επικά playthroughs. Και φυσικά δεν έχω σταματήσει να το παίζω ακόμα και σήμερα, με μερικά εξαιρετικά mods που προσφέρουν νέα εμπειρία με ανανεωμένα γραφικά και κάποια νέα στοιχεία.

Για να κλείσω με το top 10, το Deus Ex είναι για μένα η κορυφή της εξέλιξης των παιχνιδιών. Και έγινε το 2000. Σημαίνει δηλαδή αυτό ότι φτάσαμε από τότε στο ταβάνι; Και ότι δεν θα δούμε κάτι καλύτερο; Ελπίζω όχι. Εύχομαι δηλαδή αυτό το επικό παιχνίδι να ξεπεραστεί στο μέλλον και να δούμε παιχνίδια που θα προσφέρουν εμπειρία ίση και μεγαλύτερη από αυτή του Deus Ex.

Υπάρχουν και άλλα παιχνίδια που λατρεύω, που μπορεί να μην μπήκαν στο top 10, αλλά είναι και αυτά από τα αγαπημένα μου, χωρίς να σημαίνει ότι είναι λιγότερο άξια από την λίστα με την δεκάδα. Παραθέτω αυτά που δεν μπήκαν, αλλά είναι από τα αγαπημένα μου: To the Moon, Divinity Original Sin, Dragon Age: Inquisition, Dragon Age II, Abe's Exoddus, The Legend of Zelda: Ocarina of Time, Tales from the Borderlands, Mass Effect, Resident Evil 1,2,3,4 και Code Veronica, The Elder Scrolls V: Skyrim, Left 4 Dead 1&2, Mount & Blade: Warband, Star Wars: Knights of the Old Republic I & II, Danganronpa 1&2, Shadowrun Hong Kong & Dragonfall, Saints Row IV, Dreamfall the Longest Journey, Football Manager 2009 & 2016, Championship Manager 2001/2002, Life is Strange, Road Trip Adventure, Spyro the Dragon 3(Year of the Dragon), Panzer Dragoon, Tomb Raider I, Age of Empires II & III, Battle for Middle Earth II, Rome: Total War, Unreal Tournament, σχεδόν όλα τα Counter Strike, F.E.A.R., Fallout 3, Sims 3, Oxenfree, The Wolf Among Us και Valkyria Chronicles.

Αυτά τα λίγα. Στο μέλλον θα γράψω και μια λίστα με τα χειρότερα, έχω διαμορφώσει σίγουρα το top 3, αλλά πρέπει να κατασταλάξω και να αποφασίσω ποιες από τις υπόλοιπες ζεματιστές κουράδες που έχω παίξει όλα αυτά τα χρόνια αξίζει να μπουν στο Πάνθεον του Σκουπιδότοπου.

Cya next time!

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τα Survival Horror από όταν είχε κυκλοφορήσει το Resident Evil στο  Sega Saturn και από τότε λάτρεψα το Genre, ειδικά με τα Silent Hill και το Forbidden Siren. Το gameplay των περισσότερων παιχνιδιών Survival Horror βασιζόταν στην χρήση της κάμερας με προοπτική 3^ου προσώπου. Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει αρκετούς τίτλους με θεματολογία survival horror αλλά σε προοπτική πρώτου προσώπου όπως το Amnesia: The Dark Descent, το Condemned: Criminal Origins, Alien: Isolation κλπ. Ο κάθε άνθρωπος  αντιδρά διαφορετικά με τα ερεθίσματα που προσφέρει ένα τέτοιο παιχνίδι, άλλοι δηλαδή τρομάζουν λιγότερο, άλλοι περισσότερο και κάποιους μπορεί να μην τους ακουμπάει αυτό που προσπαθεί να περάσει το παιχνίδι με την πλοκή του, αλλά η πλειοψηφία θεωρώ ότι επηρεάζεται από τέτοια παιχνίδια σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Η χρήση της κάμερας, σε συνδυασμό με το οπτικοακουστικό κομμάτι, είναι που δίνει πνοή σε ένα παιχνίδι τρόμου και προσφέρει στον gamer μια εμπειρία με σκοπό να τον επηρεάσει. Και στις δύο περιπτώσεις κάμερας λοιπόν, παίζει ρόλο το πώς το εκάστοτε παιχνίδι χειρίζεται τον φόβο ανάλογα με το level design, τη μουσική και την ατμόσφαιρα που δημιουργείται.  Τι είναι όμως προτιμότερο, καλύτερο, για τέτοια παιχνίδια στην χρήση της κάμερας; Σε πρώτο πρόσωπο ή τρίτο; Ας δούμε τι προσφέρει η κάθε προοπτική σε ένα τέτοιο παιχνίδι.

Με την προοπτική πρώτου προσώπου έχουμε καλή εικόνα στο τι γίνεται μπροστά μας αλλά μόνο στο σημείο που δείχνει η κάμερα, δηλαδή το που και πως βλέπει ο χαρακτήρας. Αυτό μπορεί να δημιουργήσει, ανάλογα και με το που διαδραματίζεται το παιχνίδι, μια κλειστοφοβική και αγχωτική αίσθηση καθώς δεν έχουμε ιδέα του τι γίνεται πέρα από εκεί που βλέπει ο χαρακτήρας. Εδώ έρχεται και το ηχητικό κομμάτι. Αν το παιχνίδι έχει προσεγμένο τον ηχητικό τομέα τότε τόσο με τη μουσική αλλά και τους διάφορους ήχους, που μπορεί να ακούγονται στον χώρο που βρίσκεται ο παίκτης, βοηθάει στη δημιουργία επιβλητικής, αγχωτικής και ανατριχιαστικής ατμόσφαιρας. Εφόσον βλέπεις προς μια μόνο κατεύθυνση, ο παραμικρός ήχος σε κάνει να περιστρέφεις την κάμερα για να δεις από πού προήλθε, σε κάνει να νιώθεις φόβο για αυτό που δεν βλέπεις και αναρωτιέσαι τι είναι. Όπως είχε πει και ο H.P. Lovecraft "Το παλαιότερο και ισχυρότερο συναίσθημα της ανθρωπότητας είναι ο φόβος , και το παλαιότερο και ισχυρότερο είδος φόβου είναι ο φόβος για το άγνωστο"

Εδώ φτάνουμε στο γνωστό κομμάτι των jump scares. Λόγο της προοπτικής πρώτου προσώπου με την χρήση των jump scares έχουμε σαν αποτέλεσμα μια εύκολη αλλά άμεση τεχνική τρόμου. Πόσες και πόσες φορές έχουμε αναπηδήσει σε ταινίες με απότομες σκηνές;  Το ίδιο προσπαθούν να μεταφέρουν και στα παιχνίδια και αρκετές φορές το καταφέρνουν εξίσου καλά και σε αρκετές περιπτώσεις πολύ καλύτερα σε σχέση με τις ταινίες.

Η αμεσότητα που προσφέρει η προοπτική πρώτου προσώπου σε κάνει κυριολεκτικά να έρχεσαι face to face με τον τρόμο και επειδή εσύ χειρίζεσαι τον χαρακτήρα, ο τρόμος που προσφέρεται από ένα τέτοιο παιχνίδι σε επηρεάζει περισσότερο επειδή το ζεις ο ίδιος. Πλάσματα που μπορεί να πετάγονται μπροστά σου, χέρια να προσπαθούν να σε αρπάξουν, φρικαλέοι εχθροί να έρχονται καταπάνω σου κλπ  σε κάνουν να τινάζεσαι και μερικές φορές να βγάζεις επιφωνήματα. Τα jump scares ευδοκιμούν και είναι(όχι πάντα) πιο επιτυχημένα με την προοπτική σε πρώτο πρόσωπο. Όμως η υπερβολική και σε πολλά παιχνίδια συνεχόμενη χρήση τους επιδρά πολλές φορές αρνητικά και καταλήγει να είναι μια φτηνή λύση. Ο φόβος από κάτι τέτοιο τείνει να γίνεται σε κάποια παιχνίδια ρουτίνα και να ξεπερνιέται αρκετά γρήγορα, καθώς ο σκοπός τέτοιων σκηνών είναι απλά και μόνο να σε τρομάξουν, επιφανειακά και για λίγο. Κάτι άλλο που έρχεται με την κάμερα σε πρώτο πρόσωπο είναι ο απλοϊκός χειρισμός. Με χειρισμό όπως στα first person shooters, δηλαδή το κλασσικό  WASD + το ποντίκι ή σε κονσόλα με το αναλογικό των χειριστηρίων, έχουμε έναν απλό και άμεσο χειρισμό που βοηθάει στην εύκολη κατεύθυνση του χαρακτήρα, ειδικά όταν γίνεται κάτι μέσα στο παιχνίδι εν μέσω πανικού και κινδύνου που απαιτεί γρήγορες κινήσεις για να ξεφύγεις/κρυφτείς. Συνήθως όμως σε παιχνίδια με πρώτο πρόσωπο χάνεται η αίσθηση της εξερεύνησης. Η αίσθηση που σου δίνει το gameplay είναι συνήθως πιο γραμμική, πιο κατευθυνόμενη. Βέβαια αυτό είναι και ανάλογα το στυλ που έχει το κάθε παιχνίδι.

Παίζοντας με προοπτική τρίτου προσώπου έχουμε σχεδόν άριστη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω από τον χαρακτήρα μας. Βλέπουμε όταν κάτι πλησιάζει ή όταν κάτι εμφανίζεται και αυτό μπορεί αρκετές φορές να μην είναι το ίδιο απότομο με όταν παίζεις σε πρώτο πρόσωπο, αλλά δημιουργεί μια εξίσου αγχωτική αίσθηση καθώς αναγκάζεσαι είτε να αντιμετωπίσεις τον εχθρό είτε να τον αποφύγεις. Παίζει μεγάλο ρόλο σε παιχνίδια τρίτου προσώπου τόσο η μουσική αλλά και το level design για να δημιουργηθεί η ανάλογη ατμόσφαιρα σε αυτό που ζει ο χαρακτήρας του παιχνιδιού και ο παίκτης. Εδώ πιστεύω δημιουργείται και ένα δέσιμο του gamer με τον χαρακτήρα που ελέγχει. Ενώ με την προοπτική σε πρώτο πρόσωπο δεν έχουμε συνήθως εικόνα του πως είναι ο χαρακτήρας, πέρα από τα χέρια και ίσως από cutscenes αν υπάρχουν, με την προοπτική τρίτου προσώπου όχι μόνο βλέπουμε ολόκληρο τον χαρακτήρα αλλά πιστεύω ταυτιζόμαστε μαζί του. Μέσα από αυτά που περνάει και με το πώς αντιδρά σε αυτά που συμβαίνουν είναι πιο εύκολο να δεθείς μαζί του και να νιώσεις σε ένα βαθμό αυτό που περνάει και αυτός μέσα στο παιχνίδι. Θεωρώ ότι είναι πιο εύκολο να επηρεαστείς στο ψυχολογικό κομμάτι από τέτοια παιχνίδια λόγο της γενικότερης ατμόσφαιρας αλλά παίζει φυσικά ρόλο και η πλοκή. Χαρακτηριστικό τέτοιου παιχνιδιού είναι φυσικά τα περισσότερα Silent Hill, που κυριολεκτικά σε βυθίζουν μέσα στον κόσμο τους και σου δημιουργούν πολλά συναισθήματα και σκέψεις.                                                                        

Jump scares έχουμε δει και σε παιχνίδια με τρίτο πρόσωπο αλλά όχι στην έκταση που συναντάμε σε πρώτου προσώπου. Ποιος δεν θυμάται τα σκυλιά που μπούκαραν από τα παράθυρα και το ζόμπι στη ντουλάπα στο Resident Evil; Ή στο Silent Hill με το φτερωτό πλάσμα στην αρχή του παιχνιδιού;

Η προσεγμένη και σωστή χρήση τέτοιων σκηνών προσθέτει περισσότερο φόβο και αγωνία από το να γίνεται συνεχόμενα. Σε παιχνίδια λοιπόν τρίτου προσώπου δεν γίνεται συνέχεια, αλλά όταν γίνεται συνήθως σου αποτυπώνεται σαν εμπειρία. Στα τρίτου προσώπου παιχνίδια σημαντικό κομμάτι είναι η εξερεύνηση του κάθε μέρους που βρίσκεσαι και η οπτική από την κάμερα βοηθάει και ενισχύει αυτό το κομμάτι. Σε κάνει να έχεις μια καλύτερη αίσθηση του που βρίσκεσαι και του που πρέπει να πας. Το gameplay είναι πολύ σημαντικό με τέτοια κάμερα, καθώς πρέπει να είναι εύκολη η μετακίνηση και το interaction του χαρακτήρα, αλλά πολλές φορές έχουμε συναντήσει αρνητικά αποτελέσματα. Η στόχευση και η κίνηση του χαρακτήρα όταν υπάρχουν εμπόδια στα Resident Evil, η στόχευση εχθρών που είναι πεσμένοι στα Silent Hill, ή το γενικότερα προβληματικό gameplay στο Forbidden Siren. Αρκετές φορές εγώ και φίλοι μου που παίζαμε μαζί survival horror όπως τα Resident Evil, έχουμε φρίξει με τα κολλήματα που συμβαίνουν με τον χειρισμό. Σαφώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε προβλήματα και σε παιχνίδια με πρώτο πρόσωπο, αλλά συνήθως στα τρίτου προσώπου συναντάμε περισσότερες δυσκολίες στο χειρισμό.

Ο συνδυασμός και των δύο ειδών κάμερας ταυτόχρονα σε ένα παιχνίδι θεωρώ ότι μπορεί να προσφέρει μία ξεχωριστή εμπειρία. Δίνω ως παράδειγμα  το Silent Hill 4: The Room όπου γίνεται άψογα η χρήση της κάμερας. Ενώ ο πρωταγωνιστής Henry Townshend βρίσκεται στο δωμάτιο του, εκτός του φρικιαστικού κόσμου του Silent Hill, η κάμερα είναι σε πρώτο πρόσωπο. Όταν μεταφέρεται στο Otherworld η κάμερα μετατρέπεται στο κλασσικό τρίτο πρόσωπο της σειράς Silent Hill. Η εναλλαγή της κάμερας λοιπόν δίνει την αίσθηση ότι μεταφέρεσαι και βρίσκεσαι σε έναν εφιάλτη, ακριβώς όπως συμβαίνει στην πραγματικότητα, όπου τα όνειρα και τους εφιάλτες τα βλέπουμε συνήθως σε τρίτο πρόσωπο.

Ποια είναι λοιπόν η καλύτερη οπτική κάμερας για ένα παιχνίδι τρόμου; Η δικιά μου απάντηση είναι και οι δύο. Είναι το πώς είναι φτιαγμένο το κάθε παιχνίδι και τι σου προσφέρει παίζοντας το, ανεξάρτητα από την κάμερα. Το gameplay, ο οπτικοακουστικός τομέας και φυσικά η πλοκή είναι που κάνουν ένα παιχνίδι ξεχωριστό. Η κάμερα είναι απλά ένα ‘’όπλο’’ που ο κάθε δημιουργός χρησιμοποιεί αναλόγως και προσφέρει ανάλογα αποτελέσματα και ερεθίσματα για τον gamer. Φτάνουμε δηλαδή στο τι αρέσει στον καθένα, τι γούστα έχει. Με την προοπτική πρώτου προσώπου έχουμε περισσότερο άμεσο τρόμο, ενώ στην προοπτική τρίτου προσώπου ευδοκιμεί ο ψυχολογικός τρόμος. Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε θετικά και αρνητικά με την χρήση της κάμερας αλλά αυτό θεωρώ ότι δεν θα έπρεπε να επηρεάζει το πώς βλέπουμε το survival horror genre, δεν θα πρέπει δηλαδή να υπάρχει διαχωρισμός στο αν είναι καλύτερο ή όχι ανάλογα με την κάμερα που χρησιμοποιείται. 

Ο φόβος είναι φόβος και το πως προκαλείται δεν θα πρέπει να μπαίνει σε διαχωρισμούς, αρκεί να γίνεται με πετυχημένο τρόπο.

Όσοι μπείτε στο κόπο να διαβάσετε το συγκεκριμένο κείμενο περιμένω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα, ειδικά αν είστε fan των Survival Horror όπως εγώ!

SACRIFICE

Όταν έφτιαξα το λογαριασμό μου στο GameWorld το πρώτο πράγμα που έκανα μετά την επεξεργασία του προφίλ μου, ήταν να ψάξω το Deus Ex για να το βαθμολογήσω και να το βάλω στα αγαπημένα μου παιχνίδια. Το δεύτερο παιχνίδι που έψαξα ήταν το δεύτερο πιο αγαπημένο μου, το Sacrifice. Δυστυχώς δεν το βρήκα διότι δεν υπήρχε και ούτε υπάρχει review για αυτό. Έτσι μετά από καιρό αποφάσισα να γράψω αυτό το blog για να σας παρουσιάσω ένα παιχνίδι διαμάντι από το 2000, ένα παιχνίδι πρόγονο των RTS.

Το παιχνίδι κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2000 για Microsoft Windows από την εταιρεία Shiny Entertainment(δεν υπάρχει πλέον καθώς την αγόρασε άλλη εταιρία το 2007)  η οποία έχει βγάλει και τα Enter the Matrix και The Matrix: Path of Neo. Δημιουργήθηκε από πολύ λίγα άτομα, την περισσότερη δουλειά την έκαναν μόλις 4 άτομα! Το Sacrifice είναι real time strategy(RTS) και απαιτεί πολύ micromanagement κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Έχει single player και multiplayer.

Ας δούμε καταρχάς την πλοκή και το setup του παιχνιδιού. Στο παιχνίδι ελέγχεις τον μάγο Eldred τον οποίο συνοδεύει ένα imp κουκουβάγια, ο Zyzyx ο οποίος και δίνει συμβουλές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Στο intro του παιχνιδιού ο Eldred με τον Zyzyx βρίσκονται σε έναν κατεστραμμένο κόσμο από πόλεμο και καταφτάνουν καθυστερημένα σε ένα πεδίο μάχης, όπου όλοι είναι νεκροί εκτός από έναν επιζώντα, τον τυφλό προφήτη Mithras. Μαζί και οι τρεις συνεχίζουν το ταξίδι και ο Eldred αρχίζει να αναφέρει στον Mithras το στορυ του, τι συνέβη στον κόσμο που βρίσκονται και πως έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση, στο τέλος δηλαδή του κόσμου. O κόσμος που διαδραματίζεται το παιχνίδι αποτελείται από 5 τεράστια planes που το καθένα από αυτά έχει δεκάδες νησιά τα οποία βρίσκονται … στον αέρα και από κάτω το Χάος! Συνδέονται μεταξύ τους από portals. Τo κάθε plane το εξουσιάζει και ένας θεός. Η Persephone θεά της Καλοσύνης και της Δικαιοσύνης, ο James θεός της Γης, ο Stratos θεός του Αέρα και του Χειμώνα, ο Pyro θεός της Φωτιάς και του Πολέμου και τέλος ο Charnel ο θεός του Πόνου και του Θανάτου! Το παιχνίδι ξεκινάει πριν τα γεγονότα που οδήγησαν στον πόλεμο και τη καταστροφή, τα οποία αφηγείται με voiceovers και cutscenes ανάμεσα στις αποστολές ο Eldred στον Mithras. O Eldred ήταν ένας πανίσχυρος αυτοκράτορας και μάγος, ο οποίος κατέφτασε σε αυτό τον κόσμο δραπετεύοντας από τον δικό του ο οποίος καταστρεφόταν, μέσω μιας πύλης μεταξύ των κόσμων την οποία ο ίδιος δημιούργησε. Ξεκινώντας από το μηδέν σε έναν κόσμο άγνωστο για αυτόν, προσφέρει τις υπηρεσίες του στους 5 θεούς οι οποίοι θέλουν vα εκμεταλλευτούν τη δύναμη του, ο καθένας για δικούς του σκοπούς. Έτσι ξεκινά λοιπόν το ταξίδι στο σύμπαν του  Sacrifice.

Ας δούμε τώρα το gameplay. Το παιχνίδι παίζεται με mouse + keyboard, είναι RTS με στοιχεία action, παίζεται σε προοπτική τρίτου προσώπου και την κάμερα μπορείτε να την στρέψετε και ζουμάρετε όπως θέλετε. Παρότι είναι strategy να ξέρετε ότι βασίζεται κυρίως στη μάχη και όχι σε resource gathering, μαζεύεις μόνο ψυχές για τις οποίες θα γράψω παρακάτω. Υπάρχουν τα εξής menus: Για mana που χρησιμοποιείτε για να κάνετε spells, να χτίσετε κτίρια (μόνο 2 τύποι υπάρχουν)  και summon πλάσματα, για το health του ήρωα, για τις ψυχές που έχετε στη κατοχή σας και που χρησιμοποιείτε για να κάνετε τα summons σας, το ρανταρ του χάρτη, toolbar με τα πλάσματα που έχετε στη κατοχή σας(δεν υπάρχει limit στο πόσα μπορείτε να φτιάξετε, αρκεί να έχετε αρκετές ψυχές) και το toolbar με τα spell και τα κτίρια.

Ο σκοπός του παιχνιδιού είναι να κάνεις  desecrate το Altar του αντιπάλου, κάνοντας θυσία έναν πλάσμα σου(με ένα συγκεκριμένο spell) σε αυτό και σκοτώνοντας τον αντίπαλο μάγο κατά τη διάρκεια της θυσίας. Με τον ίδιο τρόπο χάνεις και εσύ και για να μη γίνει αυτό, πρέπει να διακόψεις την τελετή κάνοντας επίθεση στο σημείο, κάτι που μπορεί να κάνει και ο αντίπαλος για να σωθεί όταν του το κάνεις εσύ.

Για να δημιουργήσεις πλάσματα χρειάζεσαι ψυχές τις οποίες βρίσκεις στα μέρη που επισκέπτεσαι από ήδη νεκρούς , ή σκοτώνοντας αντίπαλα πλάσματα ή ακόμα και αθώα NPC. Υπάρχουν δύο ειδών ψυχές, μπλε τις οποίες μπορείς να πάρεις κατευθείαν και κόκκινες που βγάζουν οι εχθροί τις οποίες πρέπει να κάνεις convert στο Altar σου χρησιμοποιώντας ένα ειδικό spell που καλεί κάτι σαν voodoo doctors, οι οποίοι παίρνουν τις ψυχές με τεράστιες σύριγγες και τις πάνε για  το convert. Το κάθε πλάσμα χρειάζεται διαφορετικό κόστος ψυχών για να το δημιουργήσεις. Τα αρχικά ας πούμε θέλουν μόλις 1 και μετά όσο ανεβαίνεις level αυξάνεται και το επίπεδο, το κόστος και η δύναμη των τεράτων που μπορείς να καλέσεις, φτάνοντας να φτιάχνεις πανίσχυρους δράκους και φοίνικες. Το ίδιο γίνεται και στα spells. Ξεκινάς με τα 3 βασικά, heal, boost στη ταχύτητα και το αρχικό offensive spell ανάλογα με το θεό που διαλέγεις Αργότερα μπορείς να μάθεις spells που ρίχνουν fireballs, ανεμοστρόβιλους, σεισμούς μέχρι και έναν τεράστιο Χάρο που σκοτώνει τα πάντα χωρίς διάκριση στο πεδίο της μάχης. Το mana γεμίζει πολύ αργά και για να το γεμίζετε γρηγορότερα πρέπει είτε να είστε κοντά στο Altar σας ή σε manaliths τα οποία χτίζεται πάνω σε mana fountains και στη συνέχεια δημιουργώντας κάτι πλάσματα που λέγονται manahoars σας το δίνουν όπου και αν είστε. Ο κάθε θεός έχει το δικό του theme σε τέρατα και spells πχ η Persephone  βασίζεται σε spells και τέρατα που κάνουν heal και regenerate, του Stratos έχουν σχέση με τον πάγο κλπ

Το αγαπημένο μου high level summon, το φρικιαστικό Hellmouth

Μπορεί να επιλέγεις όποιον θεό θες για να κάνεις αποστολές αλλά μέχρι ένα σημείο. Μετά από το level 5 μπορείς να διαλέξεις συγκεκριμένους θεούς ανάλογα με το τι συμμαχίες επέλεξες να υποστηρίζεις πιο πριν. Οι συμμαχίες βέβαια μπορεί ξαφνικά να αλλάξουν, ανάλογα με το τι συμβαίνει στο παιχνίδι και τι επιλογές κάνεις. Ο κάθε θεός έχει διαφορετικά spells και τέρατα και έτσι υπάρχει πληθώρα συνδυασμών για το τι οπλοστάσιο θα έχεις.   Τα τέρατα χωρίζονται σε 3 κατηγορίες, melee, ranged και flyers και το καθένα έχει αδυναμία στο άλλο πχ flyers>melee και ranged>flyers. Πολλά από τα τέρατα έχουν και αυτά abilities, κάποια από τα οποία τα χρησιμοποιούν από μόνα τους, ενώ άλλες ιδιότητες τις κάνετε εσείς οι ίδιοι από το menu τους.

Το παιχνίδι έχει απαιτητικό χειρισμό διότι πρέπει να κάνετε γρήγορες επιλογές σε τέρατα και spells πατώντας πολλά κουμπιά και το ποντίκι. Απαιτεί τεράστιο micromanagement τόσο στα units σας, στη δική σας κίνηση αλλά και στα spells. Το πόσο καλοί και γρήγοροι είστε σε αυτό σε συνδυασμό με διάφορες στρατηγικές, παίζει τεράστιο ρόλο στο αν θα τα καταφέρετε. Θέλει αρκετή ώρα και απαιτεί πολύ υπομονή για να το συνηθίσεις και να τα καταφέρεις.

Πάμε στα γραφικά. Αν το παίξει κάποιος τώρα θα του φανούν σίγουρα ξεπερασμένα, όμως εγώ είμαι της άποψης ότι δεν πρέπει να δίνουμε τόσο σημασία στα γραφικά, ειδικά σε παλιά παιχνίδια τα οποία είχαν graphic engines άλλης εποχής. Κυρίως αποτελούνται από πολύγωνα και έχει δοθεί αρκετή λεπτομέρεια στα περισσότερα σημεία. Τα γραφικά του Sacrifice λοιπόν είναι όμορφα, με υπέροχα χρώματα και πρωτότυπο σχεδιασμό στα τοπία και ειδικά στα πλάσματα και τους χαρακτήρες όπου πραγματικά είναι εξαιρετικοί και μοναδικοί σε σχεδιασμό. Τα εφε από τα spells είναι πολύ όμορφα και προσεγμένα με το κάθε ένα από αυτά να έχει διαφορετικό εφέ και διαφορετική επίδραση στο περιβάλλον, όταν πχ δημιουργείς ηφαίστειο, κοκκινίζει ο ουρανός, πετάγονται κοτρόνες που καταστρέφουν ότι ακουμπούν και πετάγονται φωτιές. Το παιχνίδι έχει πολύ αίμα και αν κάνεις overkills πετάγονται πίδακες από αίμα ενώ οι εχθροί γίνονται κομμάτια, πραγματικά απολαυστικό να το βλέπεις! Στα custcenes χρησιμοποιείται in-game engine. Πιστεύω ότι τα γραφικά του Sacrifice αφήνουν μία οπτική ευχαρίστηση διότι έχουν κάτι το ξεχωριστό.

  video με gameplay του παιχνιδιού

Στο ακουστικό κομμάτι το παιχνίδι είναι απίστευτο! Το soundtrack του είναι επικό τόσο όταν γίνονται μάχες αλλά και τα μουσικά θέματα του κάθε θεού. Κάθε πίστα έχει και αυτή το δικό της θέμα. Οι ήχοι από τα spells και τα πλάσματα είναι εξαιρετικοί, από όταν τους δίνεις διαταγές και υπακούν μέχρι όταν επιτίθενται ή πεθαίνουν. Οι ήχοι που κάνουν τα τέρατα και αυτά που λένε θα σας μείνουν αξέχαστα! Πολλά από αυτά που λένε μου έχουν μείνει ως ατάκες. Πχ τα φρικιαστικά Hellmouths: THE END IS NIGH! -  WE HUNGER! – I AM DEATH INCARNATE! Το voice acting είναι ΜΥΘΙΚΟ! Καταρχάς στο παιχνίδι συμμετέχουν ο TIM CURRY ως Stratos, ο BRAD GARRETT ως James και η JENNIFER HALE(Baldur’s Gate, Mass Effect) σε πολλά voice over κυρίως θηλυκών χαρακτήρων. Ρεσιταλ ερμηνείας από όλους τους χαρακτήρες αλλά και τα NPC και τα πλάσματα. Προσεγμένο χιούμορ, επικές ατάκες, γενικότερα το voice acting είναι υψηλού επιπέδου. Ειδικά ο Tim Curry είναι απολαυστικός!

Δείγμα του soundtrack με το theme της Persephone!

Βίντεο από την αρχή του παιχνιδιού, στο 1:32 εμφανίζεται ο Stratos του οποίου την φωνή κάνει ο εκπληκτικός Tim Curry!

Φτάνουμε στο MULTIPLAYER τώρα. Αρχικά μπορούσες να παίξεις μόνο σε computer networks αλλά μετά από χρόνια με διάφορα patches που δημιουργήθηκαν και τα κατεβάζεις, έδωσαν την ικανότητα να μπορείς να παίξεις με Internet Protocol Suite(TCP/IP). Το multiplayer του αποτελείται από 4 modes και μπορούν να παίξουν μέχρι 4 παίκτες(είτε άνθρωποι είτε ΑΙ). Τα modes είναι τα εξής: SKIRMISH: Ακριβώς όπως στο single player, νικάς όταν κάνεις desecrate το Altar του αντιπάλου. DOMINATION: Νικητής είναι όποιος ελέγξει συγκεκριμένο αριθμό manaliths. SLAUGHTER: Νικάει όποιος κάνει τα περισσότερα kills. SOUL HARVEST: Όποιος μαζέψει τις περισσότερες ψυχές κερδίζει. Το multiplayer του είναι απίστευτα εθιστικό αλλά πολύ πολύ δύσκολο. Απαιτεί γρήγορες κινήσεις και αποφάσεις και τέλειο micro management.  Οι μάχες τελειώνουν μέσα σε 5 λεπτά αν αντιμετωπίζεις έμπειρους παίκτες, εγώ πχ έχω χάσει μέσα σε 2 λεπτά! Έχουν περάσει 15 χρόνια και το παιχνίδι έχει ακόμα live community που παίζουν online, ανταλλάζουν απόψεις για στρατηγικές και συζητούν γενικότερα για αυτό το κουλτουριάρικο αριστούργημα. Αν θέλετε να παίξετε online υπάρχουν παίκτες που μπορούν να σας κάνουν train για να το απολαύσετε καλύτερα και να είστε πιο ανταγωνιστικοί. Απαιτεί όμως πάρα πολύ χρόνο για να μάθετε να παίζετε online διότι έχει περισσότερες απαιτήσεις από το single player. Πρέπει να ξέρετε τι κάνει counter τι, στατιστικά πλασμάτων, στατιστικά των spells, συνδυασμούς τεράτων και combo  μεταξύ spells.

Multiplayer μάχη μεταξύ δύο έμπειρων παικτών, μακέλεμα!

link για τη wiki του παιχνιδιού για όσους ενδιαφερθούν για το παιχνίδι και για το multiplayer του και πληροφορίες για να παίξεις online: 

http://sacrifice-shiny.wikia.com/wiki/Sacrifice_Wiki

https://steamcommunity.com/app/38440/discussions/0/846942156037868207/

ΘΕΤΙΚΑ:

- Εθιστικό παιχνίδι όταν συνηθίσεις το gameplay

- Εθιστικό multiplayer

- Ανταγωνιστικό ΑΙ

- Πληθώρα πλασμάτων και spells

- Οπτικοακουστικός οργασμός με όμορφα γραφικά για την εποχή του, εκπληκτικό soundtrack και υψηλού επιπέδου voice acting. Tim Curry, τι να λέμε τώρα!  

- Πρωτότυπος, μοναδικός σχεδιασμός στα πλάσματα και στους χαρακτήρες.

- Εκπληκτικές μάχες χωρίς όριο σε στρατούς.

- Aνατρεπτικό σενάριο

- Ένα από τα δυσκολότερα final bosses εκείνης της gaming περιόδου. Δεν μπορώ να γράψω γιατί, διότι θέλω να είναι  -δυσάρεστη- έκπληξη για όσους το παίξουν! Τρελό snap αυτό που συμβαίνει όταν τον πολεμάς!

ΑΡΝΗΤΙΚΑ:

- Δύσκολο και απαιτητικό gameplay που απαιτεί πολύ χρόνο για να το συνηθίσεις.

- Εκνευριστικό το Imp(Zyzyx) που σε ακολουθεί καθώς σε ότι κάνεις μιλάει και ειδικά μέσα στη μάχη όταν πχ σου τελειώνει το mana ή όταν δεν έχεις ψυχές να κάνεις summons, αν πατάς για να κάνεις κάτι από αυτά θα σου λέει όποτε πατάς ότι δεν μπορείς: “You are low on mana” “You are low on health” κλπ Τα λέει συνέχεια μόλις προσπαθείς να κάνεις κάτι και γενικά μιλάει σε όποιο γεγονός γίνεται στη μάχη, απίστευτα εκνευριστικό και κουραστικό.         

- Η κάμερα πολλές φορές εμποδίζει στη εξέλιξη της μάχης καθώς γίνεται κυριολεκτικά χαμός και δεν μπορείς να βλέπεις τι γίνεται, μπερδεύοντας εχθρούς και συμμάχους πολλές φορές.

- Παρότι το voice acting είναι εξαιρετικό πολλές φορές η κίνηση των χειλιών των χαρακτήρων δεν συμβαδίζουν καθόλου όταν μιλούν.

- Περιορισμένες σωματικές κινήσεις στα μοντέλα των χαρακτήρων

ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ

ΓΡΑΦΙΚΑ: 8,5

ΗΧΟΣ: 10

GAMEPLAY: 8

ΑΝΤΟΧΗ: 10

ΣΕΝΑΡΙΟ: 8,5

ΓΕΝΙΚΑ: 9

Το Sacrifice είναι ένα παιχνίδι που το λατρεύω και ακόμα και τώρα το παίζω που και που. 15 χρόνια μετά και υπάρχει ακόμα ζωντανό community και multiplayer! Έχει δημιουργήσει μία ισχυρή fanbase και θεωρείται από πολλούς ως ένα καλτ διαμάντι του gaming. Οι fans ζητούν από πέρσι να γίνει ένα remake διότι πιστεύουν(όπως και εγώ) ότι με ανανεωμένη μηχανή γραφικών και περισσότερο content και διορθώνοντας τα όποια αρνητικά είχε θα δημιουργηθεί ένα μυθικό game που θα αφήσει εποχή. Όσοι το έχετε παίξει και το θυμάστε θα χαρώ πολύ να δω τι πιστεύετε για το παιχνίδι. Όσοι δεν το ξέρετε, που πιστεύω θα είστε και οι περισσότεροι, αν αυτή η αναφορά και το review που έκανα σας κινήσουν το ενδιαφέρον τότε μην το σκέφτεστε και δώστε μια ευκαιρία σε αυτό το διαμάντι!

Το παιχνίδι στο Steam κοστίζει 9,99 ευρώ και έχει προφανώς ελάχιστες απαιτήσεις. Το έχω παίξει τόσο σε Vista32bit αλλά και σε 64bit με windows 7 που έχω τώρα χωρίς κανένα πρόβλημα.

Ευχαριστώ εκ των προτέρων σε όσους μπείτε στο κόπο να διαβάσετε το blog/review και αναμένω σχόλια από όσους ενδιαφερθούν!