Προσοχή ακολουθούν major spoilers για το Assassin's Creed 3 και άλλα παιχνίδια της σειράς.

Μόλις τελείωσα το τεράστιο και αρκετά ικανοποιητικό AC III, έχοντας παίξει προηγουμένως όλη την σειρά και ακολουθώντας την φορτισμένη με μυστικισμό και ιστοριολαγνεία ιστορία του Desmond. Το AC λοιπόν ως μεγάλη σειρά ΑΑΑ του χώρου τα τελευταία χρόνια, έχει την εξής ιδιομορφία: ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου του προσάπτει την ασθένεια των mainstream blockbuster παιχνιδιών όπως της σειράς CoD. Και αυτή δεν είναι άλλη από τη έλλειψη βάθους και σεναρίου όπως και της επανάληψης σε κάθε τίτλο.

Κι όμως παρότι αυτό γενικά αποτελεί κανόνα, η σειρά κατάφερε να κάνει κάτι σπάνιο τουλάχιστον για εμένα. Με έφερε πίσω σε μια προεφηβική κατάσταση, όπου ήθελα διακαώς να παίξω για να δω τι θα γίνει παρακάτω. Ναι μπορεί να γέλασα όταν είδα τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι να απεικονίζεται ως ένας αιθεροβάμων νεαρός αλλά δε μπορώ να ξεχάσω τον Ezzio να μεταφέρει τα μέλη της οικογένειάς του νεκρά ή να γράφει στην αδερφή του κουρασμένος και μεσήλικας από τους υπονόμους της Πόλης. Μπορεί να έχει τα σφάλματά του που και που, με λίγη παραπάνω απλοϊκότητα σε κάποια σημεία, αλλά πότε άλλοτε μπορέσαμε να γυρίσουμε πίσω στο χρόνο και να δούμε την Δαμασκό να απλώνεται κάτω μας ή να ζήσουμε την αναζήτηση ενός ιερού κειμηλίου που φαίνεται να ξεπήδησε από κάποια ιστορία παρανοϊκού ήρωα του Ουμπέρτο Έκο;

Ακολούθησα την μοίρα του Desmond και καθώς ωρίμαζα εγώ μέσα στο χρόνο, ωρίμαζε και ο αδαής μπάρμαν. Και έτσι φτάσαμε στο AC III σε ένα σχετικά “πρόσφατο” κομμάτι της ιστορίας, την Αμερικανική Επανάσταση. Εδώ λοιπόν που πολλοί έχουν κατηγορήσει το παιχνίδι ως βαρετό και τους χαρακτήρες λίγους, εδώ είδα τη μεγαλύτερη ωριμότητα που έχει δείξει η σειρά ως τώρα.

Οι χαρακτήρες έγιναν επιτέλους γκρίζοι. Δεν υπήρχε έντονη η γενίκευση: Ασσασίνοι, οι καλοί της υπόθεσης και Nαίτες οι κακοί. Για καιρό στην εισαγωγή που όλοι σχεδόν βρήκαν άστοχη και εγώ αντιθέτως απόλαυσα ο παίκτης νομίζει πως ξαναζεί τη ζωή ενός Ασσασίνου, μέχρι που βλέπει πως η ζωή και η τρόποι τους δεν απέχουν και τόσο τελικά από τα αντίστοιχα των Templars.

Ο Haytham Kenway είναι ένας άνθρωπος της εποχής του. Ευγενής, μέλος αδελφότητας συμφερόντων αλλά και ηθικής διαμόρφωσης, τυχάρπαστος ανά περιπτώσεις αλλά και τζέντλεμαν. Αυτό που θέλει να κάνει είναι εφιαλτικό για εμάς που είμαστε μάρτυρες των τακτικών των Ναιτών. Ένας κόσμος μεγάλου αδελφού όπου οι Templars θα αποτελούν τους καλούς πατέρες που καθοδηγούν την άμυαλη και ανώριμη ανθρωπότητα. Όμως παρόλα αυτά ποτέ δε το αρνείται. Επιδίδεται σε πράξεις βίας αλλά όσο στρεβλή και να είναι η εικόνα που θέλουν να πλάσουν οι Ναίτες, είναι συνεπής σε αυτή με μια αίσθηση ηθικής.

Από περιστάσεις γίνεται ο πατέρας που ποτέ δε γνώρισε ένα παιδί δοκιμασμένο μόνο και μόνο από τη γέννησή του. Ο κατά κόσμον Connor, μισός Ινδιάνος και μισός Άγγλος δεν ανήκει σε κανέναν από τους δύο κόσμους. Πιόνι της πολιτικής και της μοίρας καταδικασμένος στο περιθώριο ενός νέου κόσμου μάχεται τις περισσότερες φορές πιο τίμια από τους πολιτισμένους αντιπάλους του, αναζητώντας την αλήθεια.

Κι όμως το μονοπάτι του Connor πολλές φορές τον φέρνει σε σύγκρουση με τον πολιτισμένο κόσμο και την συνειδητοποίηση πως πολλές φορές οι άνθρωποι δε μπορούν να χειριστούν μια αλήθεια. Ο Connor παρότι τίμιος και αληθινός αποδεικνύεται μονοδιάστατος και ρομαντικός σε σημεία που είναι απαραίτητη μια κυνική θεώρηση του κόσμου. Ακούγοντας το φυσικό κάλεσμα που συνδυάζεται με το κάλεσμα της εποχής του για ενότητα, τα βρίσκει με τον πατέρα του έστω και προσωρινά.

Και εδώ εμείς ως θεατές βλέπουμε μια πατρική φιγούρα απομακρυσμένη μεν αλλά με διάθεση για διδασκαλία. Η θέση του πατέρα είναι τέτοια που έχοντας ένα χάσμα στην κοσμοθεωρία μεταξύ τους, βλέπει τον γιο του να είναι παράταιρος με τον τρόπο που λειτουργεί αυτός ο κόσμος. Έτσι μέσω αυτής της σύγκρισης καταλήγει η κυνική θεώρηση του κόσμου από τους Ναίτες να φαίνεται πολύ πιο λογική από τον θεατή.

Αρνούμενος να έρθει σε συνεννόηση με τον πατέρα του, δεδομένων και των σφαλμάτων του (σφαγές αθώων) ο Connor αρνείται λίγη από τη λογική που είχε να του προσφέρει ως πατέρας αλλά και ως πιο συνεπής στην κατανόηση της λειτουργίας αυτού του κόσμου. Εδώ όμως ξεκινά η κατρακύλα του Connor. Μια κατηγορία των Templars προς τους Assassin's είναι πως είναι φανατικοί. Ο Connor λοιπόν κλείνοντας κάθε διαύλο επικοινωνίας με την αντίθετη όχθη ξεκινά μια σταυροφορία για να νικήσει δια παντός τους ιδεολογικούς εχθρούς του.

Ισοπεδώνει κάθε εμπόδιο στο δρόμο του χωρίς οίκτο και φτάνει στο σημείο να σκοτώσει τον ίδιο του τον πατέρα. Η υπερβολική προσύλωση του Connor στη αλήθεια τον κάνει τελικά τυφλό προς τις επιπτώσεις της ωμής αλήθειας στον κόσμο και δημιουργεί στο μυαλό του την αίσθηση του απόλυτα σωστού. Αίσθηση που έχει κάθε φανατικός.

Ένα ώριμο AC μας δίνει επιτέλους μια εναλλακτική ματιά στον κόσμο των Templars και αφαιρεί τον έντονο ρομαντισμό για την πλευρά των Assassins. Εξ άλλου όταν υιοθετείς τη βια και ζεις μέσα σε αυτή, για πόσο καιρό μπορείς να μείνεις αμόλυντος;

Πολίτη! Επιλέχθηκες από την λοταρία της εργατικής επιτροπής του τιμημένου Οχτώβρη για μια θέση στο φυλάκιο του Grestin. Η οικογένειά σου θα στεγαστεί σε ένα διαμέρισμα Κλάσης-8 με όλες τις ανέσεις που αξίζουν στην εργατική τάξη. Η επανάσταση σε καλεί να είσαι άγρυπνος φρουρός ενάντια σε όσους θα προσπαθούσαν να καταστρέψουν τα επιτεύγματά της και με ενθουσιασμό να υποδεχθείς όσους μπορούν να βοηθήσουν να χτίσουμε το σοσιαλιστικό μας μέλλον. Δόξα και τιμή στην επανάσταση και την Arstotzka.

22 Νοέμβρη 1982 Εργατική επιτροπή “Οκτώβρης”

Υπουργείο Μετανάστευσης

Ένα τέτοιο μήνυμα μπορούμε να υποθέσουμε πως λαμβάνει ένας φτωχός επιθεωρητής στον σοσιαλιστικό...παράδεισο της Arstotzka. Το παιχνίδι ξεκινάει με εσάς να πηγαίνετε πρώτη μέρα στη δουλειά ένα κρύο πρωινό του Νοέμβρη. Ένα νέο φυλάκιο έχει ανοίξει μεταξύ της Kolechia και της Arstozka , χώρες εμπόλεμες μέχρι πρόσφατα και εσείς θα είσαστε υπεύθυνος για τον έλεγχο όλων όσων θέλουν να μπουν στην χώρα.

Αρχικά οι οδηγίες σας είναι σαφείς. Arstozkans only. Με το εγχειρίδιο που εξέδωσε το κόμμα στο γραφείο σας θα πρέπει να σφαγίσετε τα έγγραφα όσων πληρούν τις προϋποθέσεις και να απορρίψετε όσους προέρχονται από άλλες χώρες ή έχουν πλαστά έγγραφα. Θα σας φανεί αρκετά απλό στην αρχή και θα αναρωτηθείτε πόσο gameplay μπορεί να βγει από αυτό το παιχνίδι.

Στις 6 το απόγευμα θα σχολάσετε και αφού πάτε σπίτι, θα πληρωθείτε για την μέρα σας αναλόγως με το πόσα άτομα έχετε περάσει από έλεγχο. Ο σοσιαλισμός δε μπορεί να μείνει πίσω εξ αιτίας σας σύντροφοι. Με τα πενιχρά σας καπίκια θα πρέπει να φροντίσετε για το ενοίκιο (μένετε και σε κλάσης-8 οίκημα όχι σε καμία τρώγλη) για το φαγητό και την θέρμανση, ώστε να είναι καλά η γυναίκα σας, ο γιός, ο θείος και η πεθερά σας.

Επόμενη μέρα. Οδηγίες, δεχόμαστε και αλλοδαπούς αρκεί τα έγγραφά τους να είναι θεωρημένα. Οι γειτονικές σας χώρες αρκετές (Kolechia, Obristan , Antegria κτλ) και οι πολίτες που επιθυμούν είσοδο πολλοί. Άλλοι από αυτούς νομοταγείς ή τουλάχιστον έχουν φροντίσει να πληρώσουν αρκετά για τα σωστά έγγραφα, άλλοι με πλαστά χαρτιά και άλλοι σαμποτέρ και τρομοκράτες.

Το γραφείο σας και ένας χάρτης της περιοχής.

Για το παιχνίδι έμαθα πριν από λίγο καιρό από το steam greenlight και ανήκει σε ένα νέο ρεύμα indie που χωρίς πολλά πολλά στον τομέα των γραφικών, προσπαθούν να προσφέρουν μια διαφορετική εμπειρία. Πνευματικό παιδί του Lucas Pope, αυτού του παλικαριού:

καταφέρνει πραγματικά με ένα απλό interface και με απλοϊκότατα γραφικά να πείσει πως βρίσκεσαι σε ένα δυστοπικό καθεστώς και πως παλεύεις καθημερινά εσύ και άλλοι καθημερινοί άνθρωποι, απλά για την επιβίωσή σου.

Το πιο ωραίο πράγμα με το παιχνίδι είναι πως πέρα από τους μηχανισμούς του και τον έλεγχο των αντανακλαστικών σου και της μνήμης σου, είναι πως θα σε βάλει συχνά σε δύσκολη θέση. Θα σου πετάξει στα μούτρα καθημερινές ιστορίες ανθρώπων, όχι απλά randomly generated καταστάσεις. Θα σε βάλει να εξισορροπήσεις πόσο θα βάλεις σε κίνδυνο τη ζωή σου και την οικογένειά σου και πόσο θα προσπαθήσεις από τη θέση σου να βοηθήσεις άλλους ανθρώπους να επιβιώσουν στην κόλαση που ζείτε.

Θα σε κάνει αφού τελειώσεις με αυτό και αποτραβηχτείς στην άνετη πολυθρόνα σου, να κοιτάξεις τριγύρω και να σκεφτείς πόσο τυχερός είσαι που μπορείς να κάνεις τα πράγματα που γουστάρεις και να απολαύσεις τις όποιες παροχές σου, χωρίς να λογοδοτήσεις πουθενά. Ή μπορεί να σε κάνει να σκεφθείς πόσα από αυτά που συμβαίνουν στον δυστοπικό κόσμο της Arstozka είναι πολύ κοντά στο να συμβούν σε εσένα.

Ο συμπαθέστερος λαθρομετανάστης όλων των εποχών.

Όσον αφορά το gameplay το παιχνίδι είναι αρκετά απλό αρχικά και σου παρέχει tutorials μέσω των memo που λαμβάνεις στη δουλειά. Όσο πάει όμως ο βαθμός δυσκολίας αυξάνεται και από εκεί που πρέπει απλά να θυμάσαι εκδίδουσα αρχή για τα διαβατήρια και να ελέγχεις αν έχουν λήξει θα πρέπει να ψάχνεις για πλαστές σφραγίδες και να κάνεις σωματικούς ελέγχους και ακτινογραφίες.

Όλα αυτά γίνονται με το mouse ή με κάποια κουμπιά του πληκτρολογίου αν αγοράσεις ingame κάποιες αναβαθμίσεις του φυλακίου σου που το επιτρέπουν.

Σκοπός του παιχνιδιού είναι είτε να σφραγίσεις της είσοδο ή την απόρριψη ενός διαβατηρίου, αφού έχεις ελέγξει τα χαρτιά του σύμφωνα με τους κανόνες που εκδίδονται κάθε μέρα. Μπορείς να κάνεις μέχρι και δύο λάθη και μετά δέχεσαι κλητεύσεις που σου μειώνουν τον ημερήσιο μισθό, ο οποίος εξαρτάται από το πόσα άτομα έλεγξες. Με τα λεφτά που παίρνεις στο τέλος του ωραρίου πρέπει να φροντίσεις να καλύψεις τις ανάγκες της οικογένειας σε θέρμανση, τροφή και φάρμακα και να πληρώσεις το ενοίκιο. Το παιχνίδι είναι αρκετά δύσκολο μιας και τα λεφτά που δίνει είναι λίγα αλλά κάνει save/checkpoint στην αρχή κάθε μέρας και μπορείτε να επιστρέψετε και σε προηγούμενες για να αλλάξετε την πορεία της ιστορίας ή να καλυτερέψετε την κατάστασή σας και τα στατιστικά σας.

Ένα ενδιαφέρον στοιχείο είναι κάποιες μοναδικές ιστορίες που εμφανίζονται στο παιχνίδι και ανάλογα με το πως θα τις διαχειριστείς μπορεί να κερδίσεις κάποιο token. Μια πολύ χαρακτηριστική είναι αυτή ενός γεράκου που έρχεται κάθε μέρα στο φυλάκιο και προσπαθεί να μπει με ζωγραφισμένο διαβατήριο, πλαστά χαρτιά, γενικά με όποιον τρόπο μπορέσει. Αν είσαστε τυπικοί θα τον απορρίψετε, αλλά εγώ τουλάχιστον δεν μπόρεσα να αντισταθώ και ρίσκαρα μια κλήτευση για να τον περάσω.

H μεγάλη μέρα του Jorji

Οι ενέργειές του παίχτη διαμορφώνουν την ιστορία, αν πχ βοηθήσετε μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης να περάσουν στη χώρα, μπορεί σύντομα να δείτε την αστυνομία να χτυπάει την πόρτα σας. 20 διαφορετικά endings, συμπεριλαμβανομένων και των game over είναι διαθέσιμα, οπότε το παιχνίδι προσφέρεται για ροκάνισμα σε όσους θέλουν να δουν τα πάντα.

Τα γραφικά είναι απλά 2D pixel σε στυλ παλιού text adventure αλλά παρόλη την απλότητά τους, δημιουργούν άψογα την ατμόσφαιρα σοσιαλιστικού κράτους το '80 σε συνδυασμό και με τα πολύ καλά κείμενα.

Ο ήχος είναι απλός, με ένα κεντρικό εμβατήριο και γκρίζα αισθητική σε διαλόγους και ανακοινώσεις που γίνονται σε gibberish. Δεν υπάρχει κάτι ιδιαίτερο, ίσως μπορούσαν να το εμπλουτίσουν λίγο παραπάνω αλλά τίποτα δε θα σας ενοχλήσει, το αντίθετο ο ξερός ήχος των χαρτιών στο γραφείο σας και της σφραγίδας θα χτίσει περαιτέρω την ατμόσφαιρα.

Τέλος υπάρχει και ένα sandbox mode όπου απλά ο παίχτης παίζει χωρίς να υπάρχει το κομμάτι της ιστορίας, προσπαθώντας να κάνει ρεκόρ με τυχαία δημιουργημένους μετανάστες. Δεν έχει και πολύ ουσία γιατί το δυνατό κομμάτι του παιχνιδιού είναι οι προσωπικές ιστορίες των ανθρώπων και η διαχείρισή τους από τον παίκτη. Επίσης υπάρχει και ένα easy mode αν τα βρείτε πολύ σκούρα.

Ένα από τα endings...

Στο διαταύτα το παιχνίδι κοστίζει 9,99 δολάρια στο GOG και στην σελίδα του και 8,99 ευρώ στο steam. Πιστεύω πως είναι μια καλή τιμή για την διασκέδαση (ή ψυχοπλάκωση) που προσφέρει και αν το βρίσκετε ακριβό τώρα, μη το προσπεράσετε σε κάποια έκπτωση. Είναι ένας πολύ εθιστικός και όμορφος indie τίτλος.

Θετικά:

-Δυστοπική κλειστοφοβική ατμόσφαιρα

-Προσφέρει πρόκληση δοκιμάζοντας μνήμη και αντανακλαστικά

-Μεμονωμένες ιστορίες ανθρώπων στο παιχνίδι

-Εθιστικό

Αρνητικά:

-Γραφικά που θα αποτρέψουν μερικούς

-Γυμνό μουσικά

Βαθμολογία

Γραφικά: 8 (με indie κριτήρια)

Ήχος: 7

Gameplay: 9

Αντοχή: 8

Γενικά: 8.5

Ένας must τίτλος για fans των indie και ένα καλό και εθιστικό παιχνίδι για να γεμίσετε τον κενό χρόνο σας. Πολύ καλή απόδοση της έντασης σε ένα σταθμό ελέγχου.

Link:

http://dukope.com/ (Σελίδα δημιουργού)

http://papersplea.se/ (Σελίδα αγοράς)

http://www.gog.com/game/papers_please (GOG)

http://store.steampowered.com/app/239030 (Steam)

Wiki:

http://papersplease.wikia.com/wiki/Papers_Please_Wiki

Game Dev Tycoon

Κακά τα ψέματα, άκουσα γι αυτό το παιχνίδι μετά την κίνηση της εταιρίας να διαρρεύσει επίτηδες μια “σπασμένη” έκδοση σε μεγάλα torrent sites.

Η έκδοση αυτή λειτουργούσε κατά τα άλλα κανονικά αλλά σε κάποιο σημείο αργότερα στο παιχνίδι ενημέρωνε τον παίκτη για διαφεύγοντα κέρδη λόγω πειρατείας και τον οδηγούσε μαθηματικά στην χρεοκοπία που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δύσκολη σε αυτό το παιχνίδι, πόσο μάλλον με μηδαμινά έσοδα.

Όλη αυτή η κατάσταση οδήγησε σε ιλαροτραγικές στιγμές με παίχτες-πειρατές να μπαίνουν σε φόρουμ και να ρωτούν πως μπορούν να απαλλαγούν από την πειρατεία ή...να επιβάλλουν DRM πολιτική.

Άσχετα με το τι πιστεύει κανείς για αυτή την πολιτική της εταιρείας ένα πράγμα είναι σίγουρο, σαν διαφημιστικό τρικ σίγουρα πέτυχε. Είτε για ανθρώπους που το άκουσαν έτσι για πρώτη φορά, ή για άτομα που το κατέβασαν πειρατικό και θες ένιωσαν άσχημα και το αγόρασαν ή που είδαν πως άξιζε την προσοχή τους.

If players don't buy the games they like, we will sooner or later go bankrupt

Aussie Developers:Less social, less ville, more game !

Το παιχνίδι σχεδιάστηκε από δύο αδέρφια από την Αυστραλία (Patrick και Daniel Klug ) οι οποίοι αποτελούν την Greenheart Games. H ιδέα για το παιχνίδι δεν είναι εντελώς καινούργια μιας και οι ίδιοι παραδέχονται πως άντλησαν την έμπνευσή τους από το παιχνίδι του 2010 για iOS , Game Dev Story.

Η ιδέα όπως προϊδεάζει και η κατάληξη Tycoon είναι απλή. Σχεδιάστε και αναπτύξτε μια εταιρία μεγιστάνα των video games. Ξεκινάτε από το γκαράζ του πατρικού σας την χρυσή δεκαετία των arcade παιχνιδιών με κεφάλαιο 70 χιλιάδων δολαρίων και με μόνα όπλα τον υπολογιστή σας και τη δημιουργικότητά σας.

Προγραμματίζοντας text adventures στο γκαράζ.

Αρχικά οι επιλογές είναι περιορισμένες καθώς μπορείτε να αναπτύξετε μονάχα απλά text ή 2D games για PC ή για G64 (commodore 64). Σιγά σιγά όμως βγαίνουν οι πρώτες κονσόλες όπως η TES (NES) ή το Gameling (Gameboy) με άκρως διασκεδαστικές παραφράσεις των αυθεντικών ονομάτων και θα μπορέσετε να εξαπλωθείτε και εκεί.

Αρχικά το παιχνίδι είναι αρκετά περιορισμένο αλλά όταν βγάλετε τα πρώτα σας “μεγάλα” λεφτά, θα μπορέσετε επιτέλους να ανεβείτε στον κόσμο του game development και να πάρετε δικά σας γραφεία όπως και βοηθούς.

Εκεί κατά τη γνώμη μου είναι το καλύτερο κομμάτι του παιχνιδιού καθώς νομίζω η εποχή συμπίπτει με την πρώτη επαφή των περισσοτέρων μας με τον κόσμο των videogames. Η νοσταλγία πραγματικά χτύπησε κόκκινο καθώς διάβαζα για την ανακοίνωση της...Vony για την παραγωγή της δικής της κονσόλας PlaySystem αφού τα έσπασε με την Ninvento, ή καθώς σχεδίαζα τις πρώτες 3D engines κτλ.

Στο τελευταίο κομμάτι το παιχνίδι θα σας πάει στην εποχή των blockbusters, των εσόδων εκατομμυρίων για τις εταιρίες, τη next gen εποχή στις κονσόλες και την επένδυση πολλών εκατομμυρίων για την παραγωγή ενός τίτλου. Ακόμα θα μπορέσετε να πάτε παραπέρα με την ανάπτυξη δική σας κονσόλας και δικών σας MMO. Δυστυχώς όμως συνήθως δεν θα τα προλάβετε στα όρια ενός κανονικού παιχνιδιού γιατί ο χρόνος προς το τέλος είναι πολύ λίγος και θα τα δείτε μόνο σε πλαίσια sandbox μετά τον “τερματισμό”.

Οργασμός εργασίας στη Liquid

To gameplay είναι αρκετά απλό για παιχνίδι Tycoon. Κάθε παιχνίδι απαιτεί για την παραγωγή του 2 μπάρες, Design και Technology. Κατά τα τρία στάδια παραγωγής του, ορίζετε πόσο χρόνο θα δαπανήσετε και τι ειδικούς μηχανισμούς θέλετε να έχει το κάθε κομμάτι (Story, Engine, Sound, Graphics κ.ο.κ). Όταν η ομάδα σας είναι πολυμελής μπορείτε να ορίζετε συγκεκριμένα άτομα για κάθε κομμάτι ανάλογα με τις προσωπικές τους ικανότητες.

Μεταξύ εποχών τεχνολογίας και παιχνιδιών σας δημιουργείτε νέες μηχανές παιχνιδιών και κάνετε έρευνα για νέες τεχνολογίες, πράγματα αρκετά δαπανηρά οπότε θα πρέπει να καταφέρετε να κάνετε τις δαπάνες σας να αποδώσουν. Ειδικά για την κατάρα του gaming, το μάρκετινγκ όπου τα ποσά που ξόδευα κάθε φορά για έναν τίτλο πλησίαζαν ή και ξεπερνούσαν την παραγωγή αυτή καθ εαυτή.

Μπορείτε να επιλέξετε αν θα εκδώσετε μόνοι σας έναν τίτλο, που σας περιορίζει αρκετά αν δεν έχετε μεγάλο αριθμό fan ή αν θα το εκδώσει ένας μεγάλος εκδότης δίνοντας σας ποσοστά. Αυτό θα εκτοξεύσει τις πωλήσεις αλλά ο εκδότης θα θέσει κάποια στάνταρ για την παραγωγή. Αργότερα με μεγάλο fanbase θα μπορείτε να εκδίδετε μόνος σας , κρατώντας όλα τα κέρδη για τον εαυτό σας.

Στο τελευταίο στάδιο παιχνιδιού θα έχετε και έξτρα επιλογές όπως η ανάπτυξη παιχνιδομηχανής και hardware της εταιρίας σας, πλατφόρμας ψηφιακής διανομής και παραγωγή ΑΑΑ τίτλων πολλών εκατομμυρίων δολαρίων.

Το 10άρι ήταν πολύ mainstream για το συντάκτη του Game Hero

Όταν τελειώνει η παραγωγή ενός τίτλου είναι η ώρα της αλήθειας μιας και έρχονται τα reviews. Εκεί λοιπόν εντοπίζεται και ένα μεγάλο πρόβλημα του παιχνιδιού, καθώς το σύστημα βαθμολόγησης είναι κάπως αυθαίρετο. Μπορεί να έχετε ρίξει όλα σας τα λεφτά στην παραγωγή ενός ποιοτικού τίτλου και να λάβετε μέτριες κριτικές και ενώ αναπτύσσετε έναν τίτλο απλά για τα λεφτά να βγάζετε καθαρά 9άρια και 10άρια. Δυστυχώς το feedback από το ίδιο το παιχνίδι είναι σχεδόν μηδαμινό και τα κριτήρια έχουν να κάνουν μονάχα με προηγούμενες εκδόσεις σας και με τους συνδυασμούς είδους και θέματος παιχνιδιού.

Επίσης οι επιλογές για την αγορά ή αργότερα για την δική σας κονσόλα και την πλατφόρμα διανομής είναι μηδαμινές. Θα ήθελα να δω περισσότερες επιλογές για την διαχείρισή τους, όπως ρύθμιση τιμών ή εκπτώσεις.

Γενικά πολλές φορές θα χρεοκοπήσετε χωρίς να καταλάβετε το γιατί ενώ προσπαθείτε να κάνετε πολύ λογικά πράγματα. Εγώ προσπαθούσα συνεχώς να εγκαθιδρύσω μια εταιρία που θα παράγει ποιοτικά RPG και ξεκίνησα και μια σειρά με την ονομασία Ultimate Fantasy. Το παιχνίδι όμως κακώς κατά τη γνώμη μου, δε λαμβάνει υπόψιν την εξειδίκευση σε έναν τομέα ή τη φήμη αλλά συνεχώς θέλει ο παίχτης να παράγει νέους συνδυασμούς και είδη παιχνιδιού. Ως αποτέλεσμα αυτό δεν είναι και πολύ ρεαλιστικό μιας και μετά το κορυφαίο RPG, The Sorcerer η εταιρία μου ανέπτυξε το Wuu Dance...

Η αρχή του φαινομένου της πειρατείας (της ιστορικής όχι αυτής της πειραγμένης έκδοσης)

Από γραφικά όπως είναι αναμενόμενο δεν υπάρχει κάτι το αξιοσημείωτο, το παιχνίδι θυμίζει αρκετά casual browser game στην εμφάνιση και οι μηχανισμοί είναι απλοί point and click. Δε θα ήταν άσχημο να υπήρχε μια μεγαλύτερη ποικιλία πάντως.

Ο ήχος είναι σχεδόν αδιάφορος και περνάει στην αφάνεια, θα μπορούσαν ίσως να υπάρχουν themes από παιχνίδια αλλά φαντάζομαι δεν υπήρχε η δυνατότητα για κάποια άδεια χρήσης.

Γενικά το παιχνίδι αν ακολουθούσε τη συνταγή του The Movies πχ, για μηχανισμό αγοράς και είχε μεγαλύτερο βάθος θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ένα πολύ καλό simulator, ενώ τώρα έχουμε να κάνουμε απλά με ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που απλά στηρίζει όλη του την αξία στη νοσταλγία που θα νιώσετε και στην ωραία ιστορική αναδρομή που κάνει στη βιομηχανία του gaming. Κατά τα άλλα αφού το τελειώσετε την πρώτη φορά λίγα πράγματα θα βρείτε να κάνετε σε ένα δεύτερο playthrough εκτός από τα πολύ διασκεδαστικά αλλά λίγα achievements. Πάντως εαν υπάρξει μια συνέχεια του παιχνιδιού από την εταιρία με πολύ καλύτερο κεφάλαιο αυτή τη φορά είμαι σίγουρος πως θα φτιάξουν κάτι πολύ αξιόλογο.

Η τιμή του παιχνιδιού είναι αρκετά χαμηλή (6,5 ευρώ) αν και αν λάβουμε υπόψιν πως θυμίζει περισσότερο casual smartphone παιχνίδι, φαίνεται κανονική. Διατίθεται από το site της Greenheart Games και σύντομα (Αύγουστος) από το Steam με έξτρα κλειδί για όσους το έχουν αγοράσει ήδη.

Θετικά

-Διασκεδαστικό, εθιστικό gameplay

-Inside jokes και αναδρομή στην ιστορία του gaming

-Καλή παρουσίαση της λειτουργίας του game development

-Τιμή

Αρνητικά

-Μικρή διάρκεια και αντοχή στο χρόνο

-Μικρό βάθος

Βαθμολογία

Γραφικά: Casual game τύπου, τίποτα τρομερό, θα μπορούσαν και να το φτιάξουν πολύ καλύτερα. 6

Ήχος: 6

Gameplay: 7

Αντοχή: 6

Γενικά: 6.5

 Ένα παιχνίδι που στοχεύει κυρίως στην Nostalgia Lane. Μόνο και μόνο για την αναδρομή που θα κάνετε στην ιστορία των videogames αξίζει πιστεύω να ασχοληθείτε. Ελπίζω το 2 να είναι όσο hardcore πρέπει για tycoon game.

Link

Don't Starve

Προτού αναφέρω οτιδήποτε για το παιχνίδι, ή το εθιστικό του gameplay, πρέπει να πω το εξής: Το artwork και η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού είναι απερίγραπτης ομορφιάς και αισθητικής. Αν κάποιος λατρεύει τον Tim Burton και τα έργα των E.A. Poe και H.P Lovecraft τότε σίγουρα θα ερωτευθεί το παιχνίδι.

Η δημιουργός εταιρία Klei έχει φέρει και το επιτυχημένο Mark of the Ninja όπως και τα Eets και Shank και σίγουρα δείχνει μεγάλο ταλέντο στο σχεδιασμό καρτουνίστικων 2D στυλ κόσμων. Έτσι κι εδώ παρόλο που το παιχνίδι είναι ένα απλό 2D η δουλειά που έχει γίνει στο σχεδιασμό χαρακτήρων, εχθρών και του κόσμου γενικότερα είναι φοβερή.

Δια του λόγου το αληθές σε κάθε major update του παιχνιδιού η εταιρία εκδίδει και μια promotional αφίσα σε στυλ 1900-steampunk που από μόνη της είναι ένα έργο τέχνης:

I have secret knowledge I can share with you!

Το παιχνίδι δεν έχει ακριβώς story αν και έχει πλούσιο lore και κοινότητα. Ξεκινάει με τον ήρωά μας τον Wilson να ξυπνά στην ερημιά συναντώντας έναν μυστηριώδη ψιλόλιγνο τύπο που λέγεται Maxwell. Αυτός προτρέπει μονάχα τον ήρωα να βιαστεί γιατί σύντομα θα νυχτώσει και να προσέξει να μη... λιμοκτονήσει.

Don't Starve

Ο τίτλος λοιπόν και το artwork ήταν αυτά που με τράβηξαν αρχικά στο παιχνίδι. Και πράγματι ο τίτλος δε θα μπορούσε να είναι πιο περιεκτικός όσον αφορά το περιεχόμενο του παιχνιδιού. Απόλυτος σκοπός του παιχνιδιού είναι η επιβίωση και κυρίως το να μη λιμοκτονήσει ο πολυμήχανος Wilson.

Αν θέλετε κάποια έξτρα στοιχεία για την ιστορία του Wilson μπορείτε να δείτε αυτό το βίντεο:

Τα πρώτα 10 λεπτά

Ο Wilson έτρεξε πέρα δώθε στο δάσος με ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό animation, μαζεύοντας βατόμουρα, ξεχορταριάζοντας και περισυλλέγοντας χαμόκλαδα για να στήσει μια φωτιά. Αφού έφαγε τα μούρα προσπαθώντας να σταματήσει το γουργουρητό, κάθισε δίπλα στην φωτιά περιμένοντας να περάσει η νύχτα. Το σκοτάδι απλώθηκε αμέσως, σχεδόν θέλοντας να καταπιεί και τη φωτιά του Wilson. Ήχοι ακουγόταν τριγύρω. Κλαδιά έτριζαν, ζώα αλυχτούσαν και που και που του φαινόταν πως περίεργα μάτια τον παρακολουθούσαν στο σκοτάδι. Ένιωσε να χάνει τα λογικά του, ώσπου ξημέρωσε η καινούργια μέρα και συνέχισε τον αγώνα του για επιβίωση και απαντήσεις.

Ο κύριος μηχανισμός του παιχνιδιού λοιπόν έχει να κάνει με την εναλλαγή μέρας και νύχτας που ποικίλουν σε διάρκεια αναλόγως της εποχής. Τη μέρα μαζεύετε όσα σας είναι χρήσιμα για επιβίωση και την νύχτα είσαστε περιορισμένοι γύρω από την φωτιά σας καθώς ανείπωτοι κίνδυνοι ενεδρεύουν στο σκοτάδι, σκοτώνοντάς σας αν παραμείνετε σε αυτό.

Υπάρχουν τρεις μπάρες που αφορούν τον ήρωά σας, το στομάχι του, το μυαλό του και η υγεία/ενέργειά του. Αν αδειάσει κάποια από αυτές τότε χάνετε. Και όταν λέω χάνετε εννοώ τέλος καθώς ισχύει μόνιμος θάνατος, αυξάνοντας κατακόρυφα το άγχος -και τον φόβο- σας. Η μπάρα της τροφής γεμίζει όσο το στομάχι σας είναι γεμάτο με διάφορα βρώσιμα πράγματα.

Something is approaching.

Η παράνοια έρχεται όσο ο Wilson έρχεται αντιμέτωπος με διάφορους τρόμους, ή όταν χρησιμοποιεί μαγεία που καταστρέφει τη λογική (σκουλικότρυπες, καταραμένα ξίφη) και η λογική του επανέρχεται όταν κάνει πράγματα πολιτισμένα όπως το να ξυριστεί, να κοιμηθεί ή να μαζέψει λουλούδια. Τέλος η ενέργειά του μειώνεται από τραυματισμούς σε μάχες με πλάσματα του ζοφερού αυτού τόπου και επανέρχεται με διάφορες συνταγές, φίλτρα και τροφές.

O Wolfgang και ο βασιλιάς των γουρουνιών.

Το παιχνίδι θυμίζει αμυδρά social/browser game λόγω του τρόπου που αναπτύσσετε την βάση σας και του στυλ του interface αλλά μη βιαστείτε να κρίνετε καθώς το Don't Starve είναι ένα από τα σπάνια survival games που ανταποκρίνεται πραγματικά στην περιγραφή του είδους και το βάθος του είναι πολύ μεγάλο.

Στη βάση που θα δημιουργήσετε υπάρχει ένα prototype machine που με διάφορες συνταγές σας βοηθά να βελτιώσετε τη ζωή σας και τις πιθανότητές σας για επιβίωση, κάνοντας crafting και ακολουθώντας ποικίλες συνταγές. Σύντομα θα μπορέσετε να καλλιεργήσετε την τροφή σας ή να την φυλάξετε σε ψυγεία και να προστατευθείτε από τους περισσότερους κινδύνους με φράχτες. Βέβαια για να τα κάνετε όλα αυτά θα πρέπει να εξερευνήσετε τον επικίνδυνο κόσμο του που είναι γεμάτος από κινδύνους. Εδώ εντοπίζεται ένα μεγάλο ατού του permadeath καθώς σε κάθε νέα συνάντηση που θα έχετε με κάποιον από τους κατοίκους και τα πλάσματα αυτής της γης θα είσαστε άκρως επιφυλακτικοί μη ξέροντας αν πρόκειται για φίλο ή εχθρό.

Ο κόσμος δημιουργείται τυχαία σε κάθε παιχνίδι και μπορείτε να ορίσετε τις παραμέτρους. Χωρίζεται σε μεγάλες εκτάσεις που θυμίζουν νησιά και ενώνονται είτε με λωρίδες γης είτε με wormholes και σε μια ποικιλία biomes όπως βάλτος, τούνδρα, χέρσες εκτάσεις και δάση.

Ενώ νομίζετε πως αρχίζετε να επιβιώνετε με ευκολία το παιχνίδι θα σας πετά συνεχώς νέες προκλήσεις, όπως ο βαρύς χειμώνας που έρχεται περίπου την 20η μέρα, άγρια ζώα που σας επιτίθενται στη βάση σας τη νύχτα και εφιαλτικά πλάσματα από τον κόσμο των σκιών που προσπαθούν να σβήσουν την πολύτιμη φωτιά σας.

Το παιχνίδι λοιπόν έχει τεράστιο replay value και επίσης είναι άκρως εθιστικό. Τα πρώτα δύο μου session ήταν 7-8 ώρες το καθένα, χωρίς να καταλάβω πότε πέρασε τόση ώρα και έχω κλείσει γύρω στις 40 ώρες παιχνιδιού γενικά.

Ένας πιο άμεσος σκοπός από την επιβίωση είναι το “campaign” του παιχνιδιού που θα το ανακαλύψετε αφού έχετε ξεκοκαλίσει αρκετά τον πρώτο σας κόσμο. Κάποια στιγμή λοιπόν θα βρείτε τρόπο να συνεχίσετε προς άλλους κόσμους με ιδιαίτερες προκλήσεις με σκοπό να βρείτε τελικά το μυστηριώδη Maxwell.

Όταν τελικά έρθει ο θάνατος, το παιχνίδι σας επιβραβεύει με εμπειρία ανάλογη των ημερών που επιβιώσατε και έτσι μπορείτε να ξεκλειδώσετε νέους χαρακτήρες με ιδιότητες που σας διευκολύνουν σε διάφορους τομείς. Το όλο παιχνίδι επιβίωσης της πρώτες μέρες του τίτλου ήταν πολύ επιτυχημένο με φίλους να ανταγωνίζονται για το πόσες μέρες κατάφερε ο καθένας να ζήσει.

Το μεγάλο ατού και συνάμα το χαρακτηριστικό που θα τρομάξει τους περισσότερους είναι πως το παιχνίδι όχι απλώς δε σας παίρνει από το χέρι για να σας μάθει τίποτα αλλά και οι ίδιοι οι σχεδιαστές σκοπεύουν να το παίζετε έτσι, χωρίς να ανατρέχετε σε wiki και οδηγούς. Σίγουρα θα νιώσετε μεγάλη ικανοποίηση με τη επιβίωσή σας αλλά προκειμένου να πάει ο κόπος σας αδύνατος θα δείτε πως είναι πρακτικά αδύνατο το να μην ανατρέξετε σε κάποια στρατηγική, let's play ή έστω εμπειρία φίλου ώστε να μη ξεκινάτε κάθε φορά από την αρχή.

Η εταιρεία βοηθά επίσης στον εμπλουτισμό του παιχνιδιού με update κάθε 20 μέρες που φέρνουν νέες προκλήσεις, κινδύνους αντικείμενα και biomes και η κοινότητα του παιχνιδιού είναι δυνατή με μεγάλη αγάπη γι' αυτό και πληροφορίες για το καθετί.

Για τον ήχο έχω να πω πως κάνει τη δουλειά του στο να τρομάζει και να δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στοιχειμένου δάσους και η μουσική είναι άκρως Μπαρτονιακή. Ο χειρισμός από την άλλη θα σας εκνευρίσει μερικές στιγμές σε δύσκολες μάχες που μπορεί να φέρουν το χαμό σας λόγω ενός λάθους κλικ.

Εν τέλει με κόστος στα 12-14 ευρώ (συνήθως βρίσκεται και σε προσφορά) , την αξία παιχνιδιού που θα βρείτε παίζοντας , τον προσεγμένο και δημιουργικό του κόσμο και την εμπειρία επιβίωσης που θα ζήσετε σας προτείνω να το δοκιμάσετε και να το αγοράσετε. Καλή εξιχνίαση του μυστηρίου!

Θετικά:

-Καλλιτεχνικός σχεδιασμός

-Τιμή/Αξία

-Εθιστικό

-Συνεχής υποστήριξη από την Klei

-Survival εμπειρία

-Ελαφρύ για όλα τα μηχανήματα

Αρνητικά:

-Χειρισμός που θα σας εκνευρίσει ειδικά λόγω permadeath

-15 λεπτά grinding μετά από κάθε θάνατο

Βαθμολογία

Γραφικά: 9 (λόγω artwork)

Ήχος: 8

Gameplay: 8

Αντοχή: 8

Γενικά: 8

Αν σας αρέσει οπτικά και θέλετε να βιώσετε μια αγχωτική και ψυχοπλακωτική εμπειρία στον κόσμο του τρέξτε να το πάρετε. Ειδικά αφού θα έρθει και στο PS4 θα είναι ένα πολύ ευχάριστο διάλειμμα από τους μεγάλους τίτλους.

Link:

http://www.dontstarvegame.com/

http://store.steampowered.com/app/219740/

Wiki:

http://dont-starve-game.wikia.com/wiki/Don't_Starve_Wiki

Dinner Date

Καιρό τώρα έχω συναντήσει έντονα debate για το αν τα videogames είναι τέχνη από μόνα τους ή αν είναι απλά προέκταση της τέχνης του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας.

Το Dinner Date είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια που με την πρώτη επαφή φαίνεται να δίνει μια σαφή απάντηση στο θέμα. Βέβαια δε του ταιριάζει ακριβώς ο χαρακτηρισμός παιχνίδι καθώς είναι λιγότερο interactive και από το The Walking Dead, ίσως λοιπόν mildly interactive storytelling.

To παιχνίδι ξεκινά με ένα μικρό tutorial που δείχνει τη βασική αλληλεπίδρραση με τον κόσμο τριγύρω και τονίζοντας πως δεν είμαστε ο ήρωας, ούτε τον κουνάμε αλλά είμαστε το υποσυνείδητό του, οι ανεπαίσθητες καθημερινές κινήσεις που κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Το κεντρικό μενού/τραπέζι.

O ήρωας, Julian Luxemburg έχει ετοιμάσει ένα ρομαντικό δείπνο για ραντεβού στο σπίτι του με την Meiko, μια νεαρή γιαπωνέζα που γνώρισε σε κάποιο πάρτυ. Το δείπνο είναι για τις 7 και καθώς η ώρα περνά και οι δείκτες αντιχούν ξερά ο Julian αρχίζει να μονολογεί.

Η ώρα περνά και με την Meiko άφαντη o Julian σιγοπίνει το αργεντίνικο κρασί του και στοχάζεται για την δουλειά του, την αποτυχία του με τις γυναίκες και τη ζωή του γενικότερα.

She ceased, and turn'd upon her pillow; pale She lay, her dark eyes flashing through their tears,

Λατρεύει το Byron και συνεχώς προσπαθεί να θυμηθεί έναν συγκεκριμένο στίχο από το ποιήμα Don Juan. Καθώς λοιπόν περνά η ώρα και πίνει, υπάρχουν μερικά black out και η εικόνα επανέρχεται στο χώρο με μια πιο στοιχειωτική μουσική και το δωμάτιο να φαίνεται κάπως διαφορετικό.

Ο Julian προσπαθεί να θυμηθεί το Don Juan.

Εκεί λοιπόν άρχισα να κάνω εικασίες για το τι μπορεί να συμβαίνει και βυθίστηκα τελείως στην αφήγηση του χαρακτήρα. Και εκεί λοιπόν που νόμιζα πως το παιχνίδι απογειώνεται και είχα για τα καλά απορροφηθεί στη μιζέρια του ραντεβού και της ζωής του Julian το παιχνίδι μου πετάει ένα ξερό "You have been playing Dinner Date."

Μετά την αρχική ψυχρολουσία, λέω στο εαυτό μου πως ίσως είναι σε επεισόδια και δεν έχει βγει ακόμα το επόμενο. Αλλά όχι. Το παιχνίδι απλά τελείωσε. Μάχες επί μαχών έχουν γίνει στο ίντερνετ για το κατά πόσο το παιχνίδι είναι αριστούργημα ή καθαρή κλεψιά 3 ευρώ για 20 λεπτά αφήγησης.

Η άποψή μου είναι πως το παιχίδι ξεκινά να κάνει κάτι πετυχημένο και πρωτότυπο. Έχει ωραίο θέμα, θίγοντας το πόσο μόνοι νοιώθουν οι μοντέρνοι νέοι που ζουν μόνοι χτίζοντας τη ζωή τους σε μια άγνωστη πόλη, την κρίση των 27+ όπου ο εως τότε νεαρός καταλαβαίνει πως μπαίνει σε άλλη κατηγορία , το πολλές φορές κενό νοήματος hipster lifestyle και το ελάχιστο πραγματικό βάθος και την δηλητηρίαση που προκαλούν τα κόμπλεξ.

Όλα αυτά είναι καλά και άψογα, η αφήγηση πολύ καλή, η μουσική και η ατμόσφαιρα στοιχειωτική αλλά στα 20 λεπτά, ένοιωσα και εγώ κοροϊδευμένος. Σαν να είχα ξεκινήσει ένα καλό βιβλίο και κάποιος να μου το άρπαξε από τα χέρια λέγοντας μου "Είναι πειραματικό!"

Κοντολογίς, μου άρεσε το στυλ παιχνιδιού και σίγουρα θα έπαιζα και άλλα τέτοια παιχνίδια που περισσότερο φέρνουν σε αφήγηση ταινίας ή βιβλίου αρκεί να νοιώσω και την αντίστοιχη εμπειρία. Το συγκεκριμένο για το κόστος των 3 ευρώ του, δε νομίζω πως καλύπτει την αξία του με το "εικαστικό" του περιεχόμενο.

Θετικά:

- Ωραία ιδέα,θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μελλοντικά

-Ατμοσφαιρικό

-Καλογραμμένο

Αρνητικά:

- Υπερβολικά μικρό

-Τιμή/Αξία

-Απουσία "πραγματικού" gameplay θα ξενίσει τους περισσότερους

Βαθμολογία

Γραφικά: 7 

Ήχος: 8 

Gameplay: 6 

Αντοχή: 5 

Γενικά: 6 

Εάν ήταν μια πλήρης ιστορία με τέλος θα σας το πρότεινα ανεπιφύλακτα για την εξαιρετική του ατμόσφαιρα αλλά τώρα μπορώ να σας πω με σιγουριά πως είναι 3 χαμένα ευρώ. Αν το βρείτε δωρεάν παίξτε το για την εμπειρία.