GameWorld Blogs

 Όλοι έχουμε βρεθεί σε παρέες που συζητάνε για ταινίες, τις καλύτερες και τις χειρότερες της χρονιάς ή γενικότερα τις αγαπημένες τους συνολικά. Και άμα πάει η κουβέντα στις χειρότερες ταινίες όλων των εποχών, σίγουρα κάποιος/α θα πετάξει το «The Room» του Tommy Wiseau. Κι ενώ είναι γενικά αποδεκτό ότι είναι μια απαράδεκτη ταινία, όλοι γνωρίζουμε για αυτήν, οι περισσότεροι την έχουμε δει και μάλιστα τη ξαναβλέπουμε. Γιατί όμως το «The Room» είναι μια τόσο ένοχη απόλαυση, μια γλυκιά αμαρτία που δε μπορούμε να του αντισταθούμε;

Ας ξεκινήσουμε αρχικά με την υπόθεση. Ο Johnny, ένας επιτυχημένος υπάλληλος σε τράπεζα (δε μαθαίνουμε ποτέ τι κάνει στην τράπεζα) είναι αρραβωνιασμένος με την Lisa, με την οποία μάλιστα πρόκειται να παντρευτούν. Αλλά η Lisa, αποφασίζει ότι δεν αγαπάει πλέον τον Johnny (όλο αυτό βέβαια μετά από μια νύχτα έντονου πάθους, τριανταφύλλων και οπισθίων Tommy Wiseau στη μάπα) και ότι είναι ερωτευμένη με τον Mark, τον καλύτερο φίλο του Johnny, με τον οποίο τελικά συνάπτει παράνομο δεσμό. Και στην ουσία, αυτό είναι το στόρι όλης της ταινίας. Κι εδώ είναι που ρωτάτε, «Μα γιατί γίνεται τόσος ντόρος για αυτό;». Wait for it.

Η ταινία βρίθει από ατάκες επιπέδου πρώτης δημοτικού, σεναριακά λάθη που τα εντοπίζεις ακόμα κι αν δεν έχεις δει ούτε μία ταινία στη ζωή σου, άκυρα σκηνοθετικά πλάνα που δεν κολλάνε ΠΟΥΘΕΝΆ στην υπόθεση και φυσικά υπέροχους χαρακτήρες που δεν έχουν τίποτα να δώσουν.

Ας ξεκινήσουμε με τις ατάκες. Οι ίδιες ατάκες επαναλαμβάνονται ΆΠΕΙΡΕΣ φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας, σε σημείο που να της μαθαίνεις απ'έξω ακόμα κι αν βλέπεις για πρώτη φορά την ταινία. Kαι βασικά σας έχουμε ένα παιχνίδι για αυτό. Όταν βλέπετε την ταινία με την παρέα σας (γιατί μόνο έτσι πρέπει να βλέπεις το «The Room»), να παίζετε το κλασσικό παιχνίδι που κάθε φορά που επαναλαμβάνεται μία ατάκα, εσείς και οι φίλοι σας πρέπει να πίνετε ένα σφηνάκι. Για παράδειγμα, το «Hi Mark», θα το ακούσετε τουλάχιστον 10 φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας. Όπως κι αντίστοιχα και το «Hi Johnny».

Το παραπάνω βίντεο δείχνει γιατί αγαπάμε την ταινία. Ο Johnny ανεβαίνει έξαλλος στην ταράτσα φωνάζοντας ότι δε χτυπάει την Lisa (το οποίο η ταινία δε μας δείχνει πώς μπορεί να το ξέρει ο Johnny, αφού δε του το λέει η ίδια ποτέ αλλά ούτε και την ακούει να το λέει σε κάποιον άλλον) και στα καπάκια πετάει την ατάκα «Oh, hi Mark» (δες και πιο πάνω) λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Και αυτό γίνεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Οι χαρακτήρες ξεκινάνε μια συζήτηση που οδεύει προς μια κατεύθυνση και ξαφνικά σταματάνε και λένε κάτι τελείως άσχετο.

Πάμε τώρα στα ακραία σεναριακά λάθη της ταινίας. Μαθαίνουμε στην αρχή της ταινίας πως η μητέρα της Lisa έχει καρκίνο στο στήθος. Μετά από 5 δευτερόλεπτα συζήτησης επί του θέματος, η κουβέντα πάει σε άλλο θέμα και δεν επανέρχεται σε κανένα σημείο της ταινίας, ενώ η ηθοποιός εμφανίζεται ουκ ολίγες φορές στην ταινία. ΚΑΡΚΙΝΟ ΕΧΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΤΟ ΞΑΝΑΑΝΑΦΕΡΕΤΕ? Επίσης, υπάρχει ένας νεαρός, ο Denny, τον οποίον ο Johnny έχει υπό την επίβλεψή του και του πληρώνει μάλιστα το σπίτι. Κι ενώ φαίνεται ένας ήρεμος τύπος που δεν έχει δώσει δικαιώματα, ξαφνικά τον βλέπουμε στην ταράτσα (ναι, αυτή τη ταράτσα που είδες στο παραπάνω βίντεο) να απειλείται από έναν έμπορο ναρκωτικών που ζητάει τα λεφτά που του χρωστάει ο Denny, τον Johnny και τον Mark να τον σαπίζουν στο ξύλο, να χτίζεται ένα δράμα πάνω στην ιστορία του Denny (για 1 λεπτό περίπου) και έπειτα να μη ξανά αναφέρεται σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά ο Denny να εμφανίζεται χαλαρός, έτοιμος πάντα να πετάξει τη μπάλα του football (του αμερικάνικου φυσικά) στον Johnny, που λειτουργεί σαν πατρική φιγούρα για τον μικρό. ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΤΟ ΞΑΝΑΣΥΖΗΤΑΤΕ? ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΣΤΕ ΕΣΕΙΣ? Αλλά το κορυφαίο σφάλμα της ταινίας είναι το σημείο που μαζεύονται οι 4 φίλοι (ο Johnny, o Mark, o Denny και ο Peter o ψυχολόγος), όλοι ντυμένοι με σμόκιν και παπιγιόν κι ενώ νομίζεις ότι η ταινία έχει κάνει ένα flash forward και νομίζεις ότι φτάσαμε στη μέρα του γάμου, οι τύποι απλά πετάνε τη μπάλα ο ένας στον άλλον. ΓΙΑΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ.

Όσον αφορά τα άκυρα σκηνοθετικά πλάνα που κυριολεκτικά δεν έχουν κανένα λόγο ύπαρξης, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η σκηνή του πάρτι. Ενώ όλοι είναι μαζεμένοι στο σπίτι του Johnny για το πάρτι-έκπληξη που του ετοίμασε η Lisa (γιατί άμα δεν αγαπάς κάποιον και θες να τον χωρίσεις, πάρτυ-έκπληξη θα του ετοιμάσεις) ξαφνικά βλέπουμε άκυρα γενικά πλάνα της πόλης. Θα έρθει κάποιος; Θα συμβεί κάποια θεομηνία στην πόλη; ΟΧΙ! Απλά τα είχαν γυρίσει και δε ξέρανε που θα τα πετάξουνε, οπότε σου λέει, χώστα εκεί. Και ξανα μεταφερόμαστε στο σπίτι του Johnny λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Άλλο επίσης παράδειγμα, είναι η σκηνή στο καφέ, που επί 1 λεπτό βλέπουμε άκυρους τύπους να παραγγέλνουν καφέ, χωρίς όμως αυτό να έχει κάποια σχέση με την υπόθεση της ταινίας. Deal with it.

Και πάμε τώρα στους χαρακτήρες. O Peter, είναι ένας άκυρος τύπος που εμφανίζεται σε 3 σκηνές μόνο της ταινίας, ενώ υποτίθεται ότι είναι καλός φίλος του Johnny. Σε αυτές τις 3 σκηνές, είναι ο μόνος που κάνει λογικές ερωτήσεις που ξετυλίξουν την υπόθεση της ταινίας, αν και ο Mark πάει να τον ρίξει από την ταράτσα επειδή είναι μαστουρωμένος και στο επόμενο δευτερόλεπτο πάλι τα λένε κανονικά. Και φυσικά, ΔΕΝ είναι καλεσμένος στο πάρτι-έκπληξη. Μάλλον δε θα είχαν λεφτά να τον πληρώσουν.

Ο άκυρος τύπος στο πάρτι που κάνει κήρυγμα στην Lisa είναι επίσης μια τίμια φιγούρα. Δεν τον έχουμε δει σε κανένα σημείο της ταινίας, αλλά ξέρει τι πρέπει να γίνει γιατί ο Johnny είναι πολύ καλός φίλος του και δεν του αξίζουν τέτοιες συμπεριφορές. Αναφερθήκαμε ήδη στη μάνα της Lisa, την Claudette, η οποία καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας αναφέρει πόσο τέλειος είναι ο Johnny, ενώ μιλάνε μόνο μια φορά λέγοντας ένα hi, αλλά φυσικά λειτουργεί όπως κάθε μητέρα (ΝΟΤ!!!), προτρέποντας την κόρη της να μείνει με τον Johnny, ασχέτως αν δεν τον αγαπάει, γιατί ο Johnny της προσφέρει ένα σπίτι, της αγόρασε αμάξι και η ίδια δεν έχει δουλειά, οπότε γιατί να μην είναι με κάποιον και να του τρώει τα φράγκα; Γιατί έτσι σκέφτονται οι μανάδες.

Άλλη μορφή της ταινίας είναι φυσικά ο Denny. Αναφέραμε πιο πάνω το πρόβλημά του με τα ναρκωτικά, αλλά καθ'όλη τη διάρκεια της ταινίας απλά αναφέρει πόσο αγαπάει τον Johnny, περνάει συνέχεια από το σπίτι του για να του μιλήσει αλλά δεν τον βρίσκει και φεύγει και αγαπάει να πετάει την μπάλα. Όντως, αυτό κάνει σε όλη την ταινία, με εξαίρεση τη σκηνή που αποκαλύπτει στον Johnny ότι αγαπάει την Lisa αλλά εκείνη όχι. Και τα λέει όλα αυτά στον Johnny, ο οποίος είναι ο μέλλοντας σύζυγός της!!! Αλλά φυσικά, ο Johnny, όντας μεγαλόκαρδος, δε χαλιέται και προσπαθεί να του φτιάξει τη διάθεση. Άμα είσαι πολιτισμένος άνθρωπος. Μάλλον έτσι το έχουν στο Σαν Φρανσίσκο.

Και πάμε τώρα στον Μark. Ο τύπος είναι ο κολλητός του Johnny αλλά παρ'όλα αυτά πηγαίνει στο σπίτι της Lisa και ενώ είναι τόσο στόκος που δεν παίρνει γρήγορα μπρος ότι η Lisa του την πέφτει, πηγαίνει μαζί της. Πάντα είναι απασχολημένος αλλά δε μαθαίνουμε ποτέ τι δουλειά κάνει, ενώ μπορεί παρόλα αυτά στη μέση της ημέρας να πηγαίνει για τρέξιμο, για καφέ, να αράζει στην ταράτσα, να ερωτοτροπεί με τη μέλλουσα γυναίκα του κολλητού του. Αυτά συμβαίνουν σε όλες τις παρέες εξάλλου. Κορυφαία είναι βέβαια η σκηνή του με τον Johnny, που μαλώνουν στο πάρτι. Τόσος ρεαλισμός δεν αντέχεται.

Και πάμε τώρα στην Lisa, το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Η Lisa είναι μια αργόσχολη αριβίστρια, που όλη την ώρα είναι κλεισμένη στο σπίτι και αφού αποφάσισε ότι βαρέθηκε τον Johnny, την πέφτει στον Mark, που εξάλλου μένει και στην ίδια οικοδομή. Σε όλη την ταινία είτε κάνει σεξ με τον Johnny ή τον Mark, μιλάει με τη μάνα της ή με μια άλλη φίλη της (η οποία έχει το σπίτι σαν γαμιστρώνα με έναν άλλον σάπιο τύπο που είναι υπέρτατο τρολ) και δεν κάνει τίποτα για να κρύψει τη σχέση της (χαρακτηριστικές οι σκηνές στο πάρτι που βρίσκεται απροκάλυπτα με τον Mark) ενώ πετάει και ένα ψεματάκι ότι είναι έγκυος (κάτι που το ανακοινώνει βέβαια ο Johnny, χωρίς να έχει αναφερθεί προηγουμένως στην ταινία, άλλο ένα ακραίο σεναριακό λάθος σαν αυτά που αναφέραμε πιο πάνω). Τα 6 δευτερόλεπτα του κάτωθι βίντεο αποκαλύπτουν όλο τον χαρακτήρα της Lisa (αλλά και του υποκριτικού ταλέντου του Tommy Wiseau).

Και αφήσαμε τελευταίο και καλύτερο τον Johnny. Ο Johnny είναι ένας τύπος που όλοι τον αγαπάνε και τον ξέρουν (π.χ οι σκηνές στο λουλουδάδικο και στην καφετέρια), με όλους είναι ο καλύτερος φίλος και όλοι τον προδίδουν, από τη δουλειά του που δεν του δίνουν την προαγωγή που αξίζει γιατί φέρνει λεφτά στην τράπεζα, μέχρι την μέλλουσα γυναίκα του και τον κολλητό του. Ο Johnny τους αγαπά όλους και προσπαθεί όλους να τους βοηθά, αλλά όλοι του συμπεριφέρονται άσχημα, για αυτό βλέπουμε και το άλλο του πρόσωπο στο τελευταίο κομμάτι της ταινίας, όταν έχει καταστραφεί όλος ο κόσμος γύρω του και δε μπορεί να βρει πουθενά παρηγοριά. Και έτσι μας δίνει μία από τις χειρότερες σκηνές θυμού στην ιστορία του κινηματογράφου.

Πάμε τώρα και σε μερικά trivia για την ταινία αλλά και τον ίδιο τον Tommy Wiseau. Η ταινία κόστισε περισσότερα από 6 εκατομμύρια δολλάρια και οι συνολικές εισπράξεις που έκανε όταν βγήκε στις αίθουσες ήταν 1800 δολλάρια. Στα έξοδα για την ταινία οφείλουμε να αναφέρουμε ότι ο θεούλης ο Wiseau είχε νοικιάσει μια τεράστια διαφημιστική πινακίδα στην Highland Avenue του Los Angeles για να διαφημίσει την ταινία του. Ο ίδιος ο Wiseau ήταν παραγωγός της ταινίας (όπως φυσικά και σκηνοθέτης, σεναριογράφος και φυσικά ηθοποιός, σαν τον Παπακαλιάτη ένα πράγμα) και δεν αποκάλυψε ποτέ πώς βρήκε τα λεφτά, ενώ ο ίδιος ήταν μετανάστης και έκανε πολλές χαμαλοδουλειές για να επιβιώσει. Ο αστικός θρύλος, βέβαια, λέει ότι εισήγαγε στην Αμερική παράνομα Κορεάτικα τζιν και έτσι έβγαζε τα προς το ζην. Τα λεφτά που έβαλε όμως στην ταινία πλέον τα έχει βγάλει και με το παραπάνω. Και μάλιστα νόμιμα. Πώς; Η ταινία άρχισε να προβάλλεται σε μεταμεσονύχτιες προβολές και να κερδίζει την προσοχή του κοινού αφού διαδίδονταν από στόμα σε στόμα ότι πρόκειται για ένα καλτ διαμάντι που αξίζει της προσοχής του κόσμου. Και όλα αυτά σε μια εποχή που δεν υπήρχε twitter, facebook και youtube. Τόσο μπροστά. Από ένα σημείο και μετά, διάφοροι δημοσιογράφοι και ηθοποιοί ανέφεραν την ταινία, κάνοντας την ακόμα πιο διάσημη, ενώ η φήμη της απογειώθηκε μετά το βιβλίο του Greg Sestero (ο Mark στην ταινία), «The Disaster Artist», όπου περιγράφει την εμπειρία του από τα γυρίσματα της ταινίας. Τα δικαιώματα του βιβλίου τα πήρε η εταιρία παραγωγής του Seth Rogen και πλέον έχουμε την ταινία «The Disaster Artist» που πρωταγωνιστεί ο James Franco.

Κλείνοντας το άρθρο μας για το «The Room», αν το δούμε καθαρά σαν έργο τέχνης, πρόκειται για μια συντηρητική, σεξιστική ταινία, όπου η γυναίκα παρουσιάζεται σαν κάτι σατανικό, που ο ρόλος της είναι να βρίσκεται στο σπίτι και να κάνει ότι της λέει ο άντρας της, ασχέτως αν δεν τον αγαπάει, γιατί αυτός της προσφέρει τα απαραίτητα για να ζήσει. Επίσης, οι άντρες είναι αυτοί που βρίσκονται συνέχεια εκτός σπιτιού κι έχουν ενδιαφέροντα, κάτι που δεν βλέπουμε στους γυναικείους χαρακτήρες. Τέλος, θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι και λίγο ρατσιστική, γιατί ολόκληρο Σαν Φρανσίσκο και δε βλέπουμε ούτε έναν Αφρο-Αμερικάνο, έναν Λατίνο ή έστω έναν Ασιάτη ρε παιδί μου. Και γενικά είναι μια κακή ταινία για όλους τους λόγους που αναφέραμε σε όλη την έκταση του άρθρου αλλά συνάμα και μια ένοχη απόλαυση καθώς τη βλέπεις με την παρέα σου και σχολιάζετε κάθε υπέροχη ατάκα αυτού του τερατουργήματος όσες φορές κι αν το έχεις ήδη δει.

 Ως φανατικός οπαδός του single-player gaming, επιτρέψτε μου να γράψω αυτό το κείμενο με κάποια προκατάληψη. Είναι απλά σκόρπιες σκέψεις (συνοδεία καφέ) αποκλειστικά προσωπικών προτιμήσεων και πεποιθήσεων και της αγάπης που έχω στα single-player παιχνίδια.

Πιστεύω πως όπως στη ζωή, έτσι και στα games, το καθετί πρέπει να έχει αρχή, μέση και τέλος. Ξεκινώντας οποιοδήποτε παιχνίδι, πέρα από τα απαραίτητα στοιχεία που καθορίζουν την ποιότητά του (gameplay, γραφικά, χειρισμός), προσωπικά δίνω ιδιαίτερο βάρος και στην ιστορία που προσφέρει. Θεωρώ πως το μεγαλύτερο ποσοστό των multiplayer games η ιστορία αποτελεί απλώς μια τυπική προσθήκη άνευ ουσιαστικής σημασίας και λειτουργεί σαν δικαιολογία για το να μπαίνουμε σε ένα χάρτη και να ξεκινάμε να αλληλοσφαζόμαστε μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Οι επαναλαμβανόμενες μάχες σε ένα χάρτη μεταξύ παικτών και γενικά όλη αυτή η συνταγή των multiplayer παιχνιδιών με αφήνει παγερά αδιάφορο. Κυρίως γιατί πέρα από την πρόσκαιρη διασκέδαση και την αδρεναλίνη της στιγμής, το να μάχεσαι με άλλους παίκτες άνευ λόγου και αιτίας, θεωρώ πως δεν αποτελεί στο τέλος της βραδιάς κάτι αξιομνημόνευτο και χειροπιαστό. Ναι, μπορείς να κάνεις headshots και ναι μπορεί να τύχει να μείνεις μόνος και να επικρατήσεις εναντίον τριών ή τεσσάρων αντιπάλων. Μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα. Μπορεί να φαίνομαι δεινόσαυρος για τους νεότερους αυτή τη στιγμή, αλλά στο τέλος της ημέρας δεν μπορώ να φανταστώ πώς μπορείς να νιώσεις την ταύτιση, το δέσιμο. Φαντάζει στα δικά μου μάτια σαν νόστιμο fast-food gaming που το μόνο που καταφέρνει να αφήσει είναι κοιλιακό λίπος και ελάχιστη τροφή για σκέψη.

Ίσως θα μου πείτε, εκεί φαίνονται οι ικανότητες του gamer, όταν επικρατεί εναντίον άλλων ικανότατων παικτών. Εκεί έγκειται και η μεγαλύτερη ικανοποίηση, αφού η επικράτηση ενάντια σε ανθρώπινη νοημοσύνη είναι περισσότερο μεθυστική απ' ότι ενάντια σε μια αφελή και προγραμματισμένη AI που μπορείς να αφομοιώσεις και να προβλέψεις τα μοτίβα της. Εδώ θα πω ότι... ίσως απλά μεγάλωσα. Δεν την βρίσκω την εμπειρία μεθυστική αλλά αγχωτική. Αγχωτική γιατί το να επικρατήσεις εναντίον ενός ή περισσοτέρων ανθρώπων σίγουρα απαιτεί πολύ περισσότερη φαιά ουσία σε σχέση με όταν πολεμάς κάποια ΑΙ, όσο εξελιγμένη και να είναι. Αυτό θεωρώ προσωπικά ότι με "στραγγίζει" από την χαλάρωση και την διασκέδαση που είναι προορισμένα να προσφέρουν τα παιχνίδια.

Τα μετατρέπει σε κάτι άλλο για μένα, κάτι που ξεφεύγει από τα κλασικά πλαίσια μιας απλής ενασχόλησης και καταλήγει μια άκρως ανταγωνιστική και "δυσφορική" εμπειρία (ίσως και επικίνδυνα εθιστική αλλά δεν θα το αναλύσω περισσότερο σε αυτό το άρθρο), που δεν εξυπηρετεί τον σκοπό που θα ήθελα να εξυπηρετεί: να με χαλαρώσει, να με προβληματίσει, να με συγκινήσει. Να μου επιτρέψει να βυθιστώ στην ιστορία, να καταφέρει το παιχνίδι να μου μεταδώσει πραγματικά συναισθήματα για την τύχη και το μέλλον του πρωταγωνιστή, να μπω στη θέση του και να απολαύσω την υπόθεση, τις ανατροπές και την κλιμάκωση που έχει να προσφέρει. Με λίγα λόγια θεωρώ ότι οτιδήποτε αφήνει το στίγμα του και μένει στο πάνθεον του gaming, πρέπει να έχει "ψυχή". Για μένα η ψυχή του παιχνιδιού απογυμνώνεται και αποκαλύπτεται όταν γίνεσαι ένα με τον χαρακτήρα, όταν καταφέρουν οι δημιουργοί του να πετύχουν την μεταφορά κάθε είδους συναισθημάτων μέσω ενός μαγικού νοερού σωλήνα από τα δικά μου ανθρώπινα μάτια, στα μάτια του Κratos, του Joel, του Link κτλ.

Για να αφοσιωθεί ένας ενήλικας σήμερα στο online gaming θεωρώ ότι χρειάζονται δύο πράγματα. Πρώτον, συγχρονισμός μεταξύ της παρέας για να βρεθούν όλοι online, πράγμα που όσο μεγαλύτερος είσαι γίνεται και πιο δύσκολο και δεύτερον και σημαντικότερο, ο χρόνος. Οι ενήλικες κυρίως θα με καταλάβετε με τόσες υποχρεώσεις που προκύπτουν, με τόσο γρήγορους ρυθμούς ζωής, ξαφνικά το 24ώρο φαντάζει τόσο λίγο για την κάλυψη των υποχρεώσεων και ταυτόχρονα την αφιέρωση στα αγαπημένα μας παιχνίδια. Έτσι, θεωρώ πραγματικά μέσα στην αγχωτική φρενίτιδα της καθημερινότητας την αφιέρωση λίγων βραδινών ωρών που κερδήθηκαν με ιδρώτα και αίμα κάτι σαν ιερή στιγμή. Σε αυτήν την ιερή στιγμή θα ήθελα να εκμεταλλευτώ στο έπακρο την απορρόφηση που προσφέρει ένα καλό παιχνίδι, το υποκατάστατο αν θέλετε ενός καλού βιβλίου της στη σημερινή εποχή.

Δυστυχώς η απαιτητική φύση του online gaming απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο και το εκνευριστικό είναι ότι ίσως το μεγαλύτερο μέρος αυτού του χρόνου ίσως δεν αναλώνεται στο ίδιο το παιχνίδι και ότι έχει να προσφέρει, αλλά στην προετοιμασία, την αναμονή για άλλους παίκτες και χίλια δυο άλλα. Κάτι που μου αρέσει στις single-player εμπειρίες είναι πως ακόμα και ένα μισάωρο ενασχόλησης που ξεκλέβεις μπορεί να λειτουργήσει σαν αγχολυτικό, έστω και αν προχωρήσεις ένα μόνο checkpoint. Γιατί νιώθεις ότι κάνεις ένα ακόμα μικρό βήμα προς την ολοκλήρωση, ότι είτε αύριο, είτε σε 10 μέρες (όποτε καταφέρεις να κλέψεις πάλι λίγο χρόνο) θα βρίσκεται εκεί ακριβώς να σε περιμένει και να σε αγκαλιάσει, μόνιμα υποσχόμενο ότι θα σου έχει κρατημένη μια θέση πρωταγωνιστή σε μυθικούς κόσμους.

Υπάρχουν gaming στιγμές που μένουν ανεξίτηλες στο μυαλό μας όσα χρόνια και αν περάσουν, κυρίως γιατί ήταν ένα ταξίδι, από το Donkey Kong Country του SNES, το Zelda: Ocarina of Time του Ν64 και το Overblood του PS1 που αφηγήθηκαν στα παιδικά μας μυαλά μια όμορφη ή τρομακτική ιστορία, μέχρι το επικό God of War και τόσα άλλα. Η κληρονομιά των μεστών single-player εμπειριών πιστεύω πως όχι μόνο θα συνεχιστεί, αλλά δεν είναι ούτε καν κλονισμένη, παρά τους πολλούς που διατυμπανίζουν το τέλος της. Ανάμεσα στα εκατομμύρια παικτών που απολαμβάνουν online games, υπάρχουν και αυτοί οι αθεράπευτα ρομαντικοί που αναμοχλεύουν, όποτε τους το επιτρέπει η ενήλικη ζωή τους, το κουτί με τα μαγικά παραμύθια. Γιατί χρόνος μπορεί να μην υπάρχει όπως παλιά, αλλά χώρος για καινούριες gaming αναμνήσεις θα υπάρχει πάντα.

 Η είσοδος του διαδικτύου στην επιχειρηματική καθημερινότητα οδηγεί με ταχείς ρυθμούς στην αλλαγή των συνθηκών εργασίας.Κατά συνέπεια πρέπει να οδηγηθούμε προς μετάλλαξη της φιλοσοφίας της εργασίας καθώς και του τρόπου αποτύπωσης και διεκδίκησης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Εάν επιθυμούμε να διατηρηθεί η προοδευτική πλευρά στις προτάσεις ανάπτυξης, υπάρχει η ανάγκη να διαμορφώσουμε μία προσαρμοσμένη πολιτική στα σύγχρονα όμως πρότυπα λαμβάνοντας υπόψη πάντα, την εξελισσόμενη μετάλλαξη των χώρων και της φιλοσοφίας εργασίας.

Όταν επί παραδείγματι στον τομέα αγροτικής ανάπτυξης, η καλλιέργεια μπορεί να γίνεται ρομποτικά, ο οικονομολόγος μιας τέτοιας κοινωνίας οφείλει να αναδείξει και να δρομολογήσει τον τρόπο μετάβασης σε νέα εργασιακά περιβάλλοντα.
Συνθήκες όπου η λειτουργία ενός θερμοκηπίου στην Αχαΐα, για παράδειγμα, θα μπορούσε να λαμβάνει χώρα από την Κίνα ή μία χειρουργική επέμβαση θα μπορούσε να καθοδηγείται ρομποτικά εκτός του χώρου του χειρουργείου, αναμένεται να αποτελέσουν το σύνηθες στο μέλλον.
Αυτή την εξέλιξη οφείλουμε να προλάβουμε αλλά και να προετοιμαστούμε κατάλληλα ώστε να την οικειοποιηθούμε εγχώρια πριν μας προλάβουν οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες.

Η προσέγγιση αυτή θα πρέπει να αναδεικνύει στοιχεία νέου σχεδιασμού και προγραμματισμού καθώς και πρόληψης.
Η στείρα αντίδραση λόγω πιθανής αδυναμίας του παρόντοςαφηγήματος, μπορεί να καθορίσει αρνητικά το μέλλον της χώρας αλλά και του ρόλου της αριστεράς που δεν θα μπορεί να προλάβει τις εξελίξεις.
Αναζητείται λοιπόν ένα νέο αφήγημα με γνώμονα την πρόληψη από τις πιθανώς διαλυτικές συνέπειες των εξελίξεων στις δομές της κοινωνικά δίκαιης αντιμετώπισης των εργαζομένων του μέλλοντος.

Για να γίνει αυτό πρέπει να ξεπερασθούν έννοιες και πρακτικές του παρελθόντος. Πολιτικές αγκυλώσεις θεωριών που αναπτύχθηκαν/ διατυπώθηκαν προ δεκαετιών σε ένα εντελώς διαφορετικό οικονομικό και αναπτυξιακό περιβάλλον πρέπει να οδηγηθούν προς αναθεώρηση.
Άλλωστε, πόσοι γνωρίζουν πως κατά τον Μαρξ, στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο που συνέγραψε με τον Εγκελς το 1848, ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι «προοδευτικός»;
Κατά την έννοια αυτή ο καπιταλισμός συνεχώς μεταλλάσσεται. Μέσα από την σωστή διαχείριση των αποτελεσμάτων του είναι δυνατόν να αναδεικνύεται κάθε φορά και ο βαθμός της προοδευτικότητας που μπορεί να επιδιωχθεί και να αναδειχθεί τις επόμενες δεκαετίες.

Με δεδομένη την καθολική αποδοχή του ρόλου τους κέρδους ως κινητήριου μοχλού ανάπτυξης και οικονομικής ευημερίας, το ζητούμενο πλέον πρέπει να είναι η επαναπροσέγγιση του ρόλου των εργαζομένων στο υπό διαμόρφωση νέο περιβάλλον.
Ο τρόπος κατανομής των κερδών και συμμετοχής ή μη των εργαζομένων σε αυτή την διαδικασία πρέπει να αποτελεί το νέο πολιτικό διακύβευμα μίας προοδευτικής προσέγγισης της ανάπτυξης.

Είμαστε πλέον ενταγμένοι στην εποχή των δικτυακών και διαδικτυακών φέουδων.
Η συγκεκριμένη ολιγαρχία όμως δεν λειτουργεί με αθέμιτα μέσα για την αύξηση των κερδών των δραστηριοτήτων τους. Εκμεταλλεύεται τις εξελίξεις των νέων δεδομένων της διαδικτυακής οικονομίας αλλά και των νέων νορμών και συνηθειών τόσο των καταναλωτών, όσο και των εργαζομένων.

Οι νέες μορφές παραγωγής, τα μονοπώλια των λογισμικών αλλά και των δικτύων καθώς και η ακριβή χρήση του διαδικτύου μας υποχρεώνει να αναδείξουμε νέες μορφές συνεργασιών στο διαδικτυακό τοπίο.
Μόνο τότε θα υπάρξει πιθανότητα «διεκδίκησης» μίας νέας μορφής εργασιακών δικαιωμάτων. Θα εισέλθουμε ταχύτερα σε νέα μοντέλα αλληλεπίδρασης της κοινωνίας μέσω του διαδικτυακού κοινόκτητου χώρου.

Μία νέα προοδευτική προσέγγιση οφείλει να αναγνωρίσει πως η χρηματοδότηση των νέων δικτυακών υποδομών δεν πρέπει να προσφέρεται μόνον από τους πλούσιους καπιταλιστές -με την τεχνική προσέγγιση του όρου – ή από τους μετόχους των επιχειρήσεων αλλά από τους εκατοντάδες εκατομμύρια καταναλωτές και φορολογούμενους. Κατά συνέπεια η προάσπιση των συνθηκών εργασίας στο μέλλον θα μπορέσει να επιτευχθεί εάν υπάρξουν χρηματοδοτικά υποκατάστατα στα funds και στον συγκεντρωτισμό των διεθνών καπιταλιστικών κεφαλαίων που έχουν και αυτά τον ρόλο τους να επιτελέσουν.

Ο εκδημοκρατισμός της ανάπτυξης απαιτεί και δημοκρατική προσέγγιση στις διεξόδους χρηματοδότησης.

Συζητάμε για τον μετασχηματισμό της πολιτικής στόχευσης από την αντιπαράθεση Νεοφιλελευθερισμού – Σοσιαλδημοκρατίας σε μία συζήτηση ως προς την κατανομή του κέρδους σε ένα περιβάλλον που θα γίνεται περισσότερο περίπλοκο για τον εργαζόμενο. Το αντίδοτο θα πρέπει να είναι η διεκδίκηση και προετοιμασία λειτουργίας σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον μηδενικού οριακού κόστους. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσω ανταγωνιστικού πλαισίου χρήσης της διαδικτυακής οικονομίας, είτε μέσω πρόσβασης σε ανοικτές πηγές και στην ισότιμη συνεργασία με στόχο την επίτευξη νέων μοντέλων χρηματοδότησης. Στόχος η αξιοποίηση της δυναμικής του νέου τύπου υποδομών.

Για να μπορέσουμε να είμαστε ακριβείς στην πολιτική στόχευση της επόμενης δεκαετίας θα πρέπει να συμφωνήσουμε πως η ατζέντα της πολιτικής διαφοροποίησης έχει μετακινηθεί από την στείρα πολιτική διαφοροποίηση προς δομές δικαιότερης και αποτελεσματικότερης στήριξης της κοινωνικής υπόστασης και ευημερίας των πολιτών. Οι προηγούμενοι όροι έχουν καταστεί διακύβευμα ιστορικής αναδρομής ή χρήσης από πολιτικούς που είτε δεν μπορούν να αναγνωρίσουν τις αλλαγές, είτε δεν έχουν τα εφόδια και την δυνατότητα να συμμετάσχουν στην διαμόρφωσή τους.

Το προοδευτικό και δημοκρατικό ζητούμενο πλέον είναι ο εκδημοκρατισμός της καινοτομίας. Το ζητούμενο είναι η προοδευτικότητα της νέας καινοτόμου οικονομίας του διαδικτύου να αποτρέψει τον όλο και περισσότερο διαφαινόμενο «κοινωνικό εγκλωβισμό» των ασθενέστερων οικονομικά και κοινωνικά ομάδων. Ο κοινόκτητος τόπος προσφέρει αυτή την διέξοδο αρκεί να χρησιμοποιηθεί με προοδευτισμό και κοινωνική εγρήγορση.

Αναζητείται η διαμόρφωση και ανάδειξη μίας προοδευτικής και κοινωνικά ωφέλιμης αναπτυξιακής κουλτούρας. Η έννοια του κοινωνικού οφέλους δεν πρέπει να βασίζεται στην μισθολογική αύξηση, αλλά στον δυναμισμό καινοτομίας και παραγωγής προκειμένου για διεύρυνση των θετικών στοιχείων της οικονομίας και κατ΄επέκταση του κοινωνικού συνόλου.

Ο χώρος εργασίας σταδιακά μετασχηματίζεται. Η έννοια του αυτοαπασχολούμενου πρέπει πλέον να διασυνδεθεί με την δυνατότητα γρήγορης και φθηνής πρόσβασης στο διαδίκτυο. Η ανάπτυξη των φτωχών περιοχών θα προκύψει μόνον μέσω της καινοτομίας στην σκέψη και δομή ανάπτυξης. Τα δικαιώματα των εργαζομένων του μέλλοντος θα αρχίσουν να ταυτίζονται με εκείνα των αυτοαπασχολούμενων ή εκείνων που θα απασχολούνται εργαζόμενοι όμως στον χώρο τους.

Όταν γίνεται λόγος για ενοποιήσεις δικτύων δεν είναι δυνατόν να μην αναδεικνύεται σιγά – σιγά η ανάγκη σταδιακής ενοποίησης του τρόπου αντιμετώπισης της εργασίας. Του ρόλου των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στο δημόσιο. Όταν προσδιορισθεί ο τρόπος μετεξέλιξης, τότε θα γίνει ευκρινέστερη η οδός προσέγγισης του ρόλου και των δικαιωμάτων των «νεοεργαζομένων».

​Σε μία εποχή που τα λεφτά, τα αμάξια και οι γυναίκες είναι το όνειρο κάθε 14χρονου αγοριού, ένας Keanu Reeves είναι μία σανίδα σωτηρίας μέσα στην τρικυμία.
Δεν συγκρίνω τους δύο ανθρώπους. Αυτό θα ήταν προσβολή για τον Keanu. Ακολουθήστε με στο συλλογισμό μου.
Όταν τα πρότυπα που ακολουθούν παιδιά και ενήλικες είναι ραπερς που μιλάνε για το πως «έγιναν», πως πουλάνε όπλα και ναρκωτικά και πως τα «κατάφεραν» να βγάζουν 1000 ευρώ τη βραδιά, η ταπεινότητα είναι κάτι κατακριτέο.
Πριν λίγες εβδομάδες, ο Keanu εμφανίστηκε στο "Late Night Show" του Stephen Colbert. Ο παρουσιαστής τον ρώτησε, τι πιστεύει πως συμβαίνει όταν πεθάνουμε. Ο Reeves σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο και σκέφτηκε. Η απάντηση ήταν: «Ξέρω πως θα λείψουμε σε αυτούς που μας αγαπάνε».
Όλοι πάγωσαν. Χειροκρότησαν. Ο παρουσιαστής του έδωσε το χέρι.Φαινομενικά απλή και κλισέ απάντηση.
Σκεφτείτε, όμως, πόσο τηλεοπτικό σκουπίδι τρώμε. Πως τα διάσημα πρότυπα μάς flexάρουν chains, αγοράζουν αμάξια και πετάνε κατοστάευρα σε αστέγους. Μέσα σε όλη αυτήν την φλυαρία έρχεται ένας άνθρωπος να μιλήσει λίγο σοβαρά. Και ξέρεις γιατί ήταν καλό; Γιατί δεν είπε τίποτα για το τι πιστεύει για τον εαυτό του. Είπε τι πιστεύει ότι θα πάθουν οι άλλοι. Γιατί σκέφτηκε τους ανθρώπους που αγαπάει. Γιατί ξέρει πως είναι.
Το backstory του Keanu Reeves είναι κάτι παραπάνω από στενάχωρο. Είναι 54(!) ναι 54 (feeling old yet?) και έχει μία 30χρονη πορεία στο Hollywood. Κι, όμως, γνωρίζουμε πολύ λίγα για αυτόν. Εάν παρατηρήσεις τους ρόλους του, είναι πάντα ο εαυτός του. Ένας μυστήριος τύπος, που δεν έχει και τις «ουάου» οσκαρικές ερμηνείες και στο παρελθόν τον κορόιδευαν για αυτό. Ο πατέρας του φυλακίστηκε για ναρκωτικά και μετά άφησε την οικογένεια του. Η μητέρα του παντρέυτηκε αρκετές φορές και μετακόμισαν σε διάφορες χώρες. Την δεκαετία του ενενήντα η γυναίκα του γέννησε, αλλά το παιδί βγήκε νεκρό και δύο χρόνια μετά πέθανε και η ίδια σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Κατά τα άλλα δεν γνωρίζουμε τίποτα άλλο για την ζωή του. Κάτι που, όπως σχολιάστηκε και στο GQ στη συνέντευξη του τον Μάιο, είναι ακατόρθωτο για ηθοποιούς τέτοιου βεληνεκούς.
Το 2010, οι παπαράτσι τον απαθανάτησαν μόνο του σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο της Νέας Υόρκης να τρώει ένα σάντουϊτς. Κάτι που το internet έκανε παγκόσμια ημέρα με όνομα: "Cheer up, Keanu Day" (15/6).
Πολλοί άνθρωποι τον έχουν πετύχει σε διάφορες φάσεις της ζωής τους, όπως αποκαλύφθηκε πρόσφατα. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ταξιδεύει μόνος του και χωρίς χλιδές και πρώτες θέσεις. Παίρνει το μετρό, πετάει με φθηνές αεροπορικές και περπατάει στον δρόμο.
Με λίγα λόγια είναι ενας celebrity που το γνωρίζει
Είναι, όμως, γεναιόδωρος και προσεκτικός με την παρουσία του. Μία φορά που ήταν σε πτήση απο το San Fransisco προς το Los Angeles αναγκάστηκαν να προσγειωθούν έκτακτα και βοήθησε να μισθώσουν ένα van, ώστε να μεταφέρει κάποιους επιβάτες μέχρι το LA. Στον δρόμο τούς έπαιζε κιθάρα και τους διάβαζε αποφθεύγματα.
Το 2011, εθεάθη στο πίσω μέρος ενός βίντεο να δίνει τη θέση του σε μία γυναίκα στο μετρό της Νέας Υόρκης, επειδή κρατούσε μεγάλη τσάντα. Η κοπέλα που τράβηξε το βίντεο το κατάλαβε αργότερα.
Μία συντάκτρια του New Yorker τον έχει πετύχει 2 φορές να κάθεται σε απλές θέσεις στις προβολές ταινιών, να χωράει με το ζόρι στη θέση και να τρώει ποπ-κορν.
Φαντάσου τους αγαπημένους σου ράπερς να το κάνουν αυτό. Εάν ο κόσμος είχε περισσότερους Keanu Reeves, θα ήταν ένα καλύτερο μέρος.
Με λίγα λόγια:
Δεν μας ενδιαφέρει να μας πεις πως και πόσα χρήματα έβγαλες. Θα μας άρεσε να βοηθάς και να είσαι ταπεινός, χωρίς να μας το τρίβεις στη μούρη. Σε μία εποχή που η πληροφορία παίρνει δυσθεώρητη προβολή, τα «παιδάκια» που παίζουν με τις ψωροδεκάρες τους και τα «σιδερικά» τους κούρασαν.
Αλλά άνθρωποι σαν τον Reeves είναι μία ρωγμή στον τοίχο της σκηνής του θεάματος. Μία ρωγμή από την οποία περνάει λίγο φως. Σε εμάς. Την πλέμπα που μπουχτίζει από τα πολλά εγωϊστικά «ΕΓΩ» των διασήμων. Λίγο ηρεμούμε από εναν άνθρωπο που λέει: «ΕΜΕΙΣ», παρά την τεράστια επιτυχία του.
Και φαντάζομαι πως ο Keanu Reeves έχει πολύ περισσότερα να flexάρει από αυτούς που πηγαίνουν με 200 στη στροφή.
Γνώμη μου, έτσι;

Τις περισσότερες φορές πιθανότατα να βλέπετε τα παιχνίδια ως χάσιμο χρόνου, κάτι που πολλοί άνθρωποι κάνουν ούτως ή άλλως. Καταναλώνουν χρόνο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για άλλα πράγματα, όπως η ανάγνωση ή ο ελεύθερος χρόνος στο ύπαιθρο. Ωστόσο, υπάρχουν σημαντικά πράγματα που μπορείτε να ξεφύγετε από το χρόνο σας παίζοντας βιντεοπαιχνίδια.

Ναι, εάν η ενασχόληση με τα βίντεο παιχνίδια σας κρατά μακριά από τη φροντίδα των παιδιών σας, κρατώντας τα παιδιά σας μακριά από το να κάνουν την εργασία τους ή επηρεάζοντας την καθαριότητα του σπιτιού σας, τότε θα μπορούσε να είναι κακό. Αλλά αν περάσετε ελεγχόμενα το χρόνο σας, και το χρόνο των παιδιών σας, παίζοντας παιχνίδια, μπορείτε όλοι να πάρετε κάτι καλό από αυτό το παιχνίδι. 

ΧΤΥΖΟΝΤΑΣ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ:Είτε παίζετε παιχνίδια σε κονσόλα παιχνιδιών, στον υπολογιστή σας είτε παίζετε απλά ένα από τα αγαπημένα σας παιχνίδια Android στο smartphone ή το tablet σας, αναπτύσσετε τις ικανότητές σας για κριτική σκέψη. Πρέπει να αποφασίσετε ποια πόρτα πρέπει να ανοίξετε, ποιο διάδρομο θα πάτε κάτω και ποια ζόμπι έχετε το χρόνο να σταματήσετε και να σκοτώσετε. Αυτές οι δεξιότητες κρίσιμης σκέψης μπορούν να σας βοηθήσουν στον πραγματικό κόσμο. Θα μάθετε περισσότερα σχετικά με την πάλη ή την πτήση. Και θα μάθετε ακόμη περισσότερα για το γιατί είναι μερικές φορές είναι σημαντικό να σκέφτεστε πριν ενεργήσετε και γιατί μερικές φορές πως πρέπει να ενεργήσετε επειδή δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη.

ΑΥΞΗΣΗ ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΥ ΧΕΡΙΩΝ-ΜΑΤΙΩΝ: Αν παίζετε παιχνίδια σε μια κονσόλα χρησιμοποιώντας ένα ποντίκι/πληκτρολόγιο ή ένα controller ή ακόμα και χρησιμοποιώντας ένα joystick ενώ παίζετε παιχνίδια στον υπολογιστή σας, αναπτύσσετε το συντονισμό των χεριών-ματιών σας με ακραίο τρόπο. Ακόμη και απλά πιέζοντας γράμματα και κουμπιά βέλους σε ένα πληκτρολόγιο του υπολογιστή μπορεί να βοηθήσει με το χέρι-μάτι συντονισμού όμως.

ΑΝΑΠΤΥΞH ΔΗΜΙΟΥΡΓΙKOTΗΤΑΣ:Η δημιουργία βιντεοπαιχνιδιών είναι μια μορφή τέχνης. Τούτου λεχθέντος, όπως και άλλες μορφές τέχνης, η αναπαραγωγή βιντεοπαιχνιδιών μπορεί να εμπνεύσει τη δημιουργικότητα. Ενώ μερικοί θα μπορούσαν να πούμε ότι ορισμένα βίντεο παιχνίδια εμπνέουν τους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν άσχημα τις γυναίκες και ότι μερικοί από αυτούς μπορεί να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να βλάψουν και άλλους, μπορούν επίσης να εμπνεύσουν τους ανθρώπους να γίνουν καλλιτέχνες, συγγραφείς, παραγωγούς ταινιών και πολλά άλλα. Ακόμη και οι μουσικοί και οι τραγουδοποιούς εμπνέονται να δημιουργήσουν τραγούδια λόγω της αγάπης τους για τα βιντεοπαιχνίδια. Αφήστε την αγάπη σας για τα βιντεοπαιχνίδια να σας εμπνεύσουν. Ίσως θα σας μετατρέψει σε καλλιτέχνη σκίτσο, γλύπτη ή ζωγράφο. Ο ουρανός είναι το όριο όταν πρόκειται για ατομική δημιουργικότητα.

ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΤΙΚΟ:Ο τελικός λόγος για τον οποίο μπορεί να είναι καλό για σας να παίζετε βιντεοπαιχνίδια είναι ότι είναι απλά διασκεδαστικό. Είναι διασκεδαστικά και κρατούν το μυαλό σε εγρήγορση με τέτοιο τρόπο ώστε απλά να μην βλέπει τηλεόραση. Παρόλο που το παιχνίδι με βίντεο δεν αντικαθιστά την ανάγνωση ενός καλού βιβλίου ή την απόλαυση του μεγάλου ύπνου, δεν είναι τόσο κακό για σας, όπως πολλοί θα σκέφτονται.

Sonic The Hedgehog
Όπως και ο Mario, ο Sonic The Hedgehog δεν ωφελεί τίποτα παραπάνω από το να είναι μια σπονδή στην παιδική ηλικία πολλών παικτών. Μια αγάπη της 16-bit εποχής, ο Sonic ανέβηκε γρήγορα σε εξέχουσα θέση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, γρήγορα εμπνέει spin-offs με τη μορφή των κινούμενων σχεδίων, κόμικς και άλλα δημιουργικά μέσα. Με τόσο μεγάλη έκταση, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η μασκότ της Sega είναι τόσο γνωστή. Αυτό που τον καθιστά θρυλικό, όμως, υπερβαίνει τα αντίτυπα που έχουν πουλήσει ή έχουν πάρει βραβεία (υπήρξαν κάποια απολύτως τρομερά ηχητικά παιχνίδια και ακόμα οι οπαδοί εξακολουθούν παρακαλάνε για περισσότερα). Η ενδιαφέρουσα εμφάνιση και η προσωπικότητα του Μπλε Σκαντζόχοιρου είναι αυτό που κερδίζει κάθε γενιά παικτών. Ο Sonic είναι ικανός ήρωας και ένας που είναι σταθερά στο πλευρό του πολλούς φίλους, αλλά έχει επίσης μια ευσυνειδησία και ταυτόχρονα μια χαλαρή στάση που τον κάνει περισσότερο συμπαθή στο κοινό. Προσθέστε σε αυτό το γεγονός ότι υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός παικτών οι οποίοι απλώς "πρέπει να πάνε γρήγορα" και η συνταγή για ένα κλασικό ήρωαβίντεο παιχνιδιού που στέκεται η δοκιμασία του χρόνου είναι πλήρης.

Action Heroes
Lara Croft Δεδομένου ότι τα παιχνίδια εξελίχθηκαν στα μέσα της δεκαετίας του '90 για να ενσωματώσουν πιο προηγμένα γραφικά, gameplay και τοπία, οι προγραμματιστές είχαν την ελευθερία να δουλεύουν νέα είδη χαρακτήρων στα παιχνίδια τους, όπως η ηρωίδα Lara Croft. Παρόλο που είναι σαφώς παράγωγο χαρακτήρων τύπου "αρχαιολόγων", συγκεκριμένα του Indiana Jones και η οποία έχει περάσει από αρκετές επανεκκινήσεις της ιστορίας και της καταγωγής της, η Lara Croft παραμένει ένας αναγνωρίσιμος και με επιρροή χαρακτήρας. Η ιστορία της Lara Croft έχει προσαρμοστεί σε ταινίες, κινούμενα σχέδια και κόμικς. Αντιπροσωπεύει επίσης μια μετατόπιση στη βιομηχανία βίντεο παιχνιδιών - έχοντας βοηθήσει στην άνοδο του αρχικού PlayStation - και ένα μοντέλο για το πώς να ενσωματώσει τους σκληρούς, θηλυκούς πρωταγωνιστές στα βιντεοπαιχνίδια. Δεν είναι "ο πιο αναγνωρισμένος χαρακτήρας γυναικείου βιντεοπαιχνιδιού" του Guinness World Records "για το τίποτα. Solid Snake Η ιστορία του franchise Metal Gear μπορεί να φαίνεται περίπλοκη και ακατανόητη για πολλούς, αλλά ένα πράγμα που είναι σαφές είναι ότι ο Solid Snake είναι ένας από τους πραγματικούς θρύλους του κόσμου των παιχνιδιών. Η εμφάνισή του στο αρχικό Metal Gear Solid του PlayStation βοήθησε σαν καταπέλτης τη σειρά Metal Gear να γίνει πιο διαδεδομένη. Η δημοτικότητα του «φιδιού» προέρχεται από τη λιτή και αποφασιστική φύση του. First-person Πρωταγωνιστές Master Chief Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο ιδρυτης της εποχής του Xbox ήταν ο Master Chief. Η εμφάνισή του στο πρώτο Halo βοήθησε να ανέβουν οι πωλήσεις και τα βραβεία στο αρχικό Xbox. Σε όλες τις επόμενες εκδόσεις, πολλές εκδόσεις του Halo ήταν πάντα ένα σημείο πώλησης των κονσολών. Αν και δεν είναι ιδιαίτερα ομιλητικός στα παιχνίδια στα οποία απεικονίζεται, ο Master Chief αντιπροσωπεύει μια απλή, ηρωική φιγούρα που υπάρχει σχεδόν σε όλους μας. Υπάρχει μια δουλειά που πρέπει να γίνει, και την κάνει να γίνει ανεξάρτητα από το προσωπικό κόστος. Gordon Freeman Πώς θα μπορούσε ένας χαρακτήρας που δεν λέει απολύτως τίποτα να είναι τόσο ιδεώδης και χαρισματικός όσο ο Γκόρντον Φρίμαν να συμβεί; Σε αυτή τη περίπτωση οφείλεται στην επιρροή που είχε η σειρά Half-Life στα παιχνίδια πρώτων προσώπων, με άμεσο αντίκτυπο στον ρεαλισμό και στην εμβληματική φύση των παιχνιδιών του πρώτου προσώπου που ήρθαν στο πέρασμά της. Ο Γκόρντον δεν λέει τίποτα, αλλά αυτός είναι ένας ευρηματικός άνθρωπος με έναν μοναδικό τρόπο και αντιπροσωπεύει αυτή τον άριστο επιστήμονα με τον ηρωικέ άνδρα που είναι έτοιμος υπό οιεσδήποτε συνθήκες να σώσει την ημέρα. Αυτοί ήταν οι κορυφαίοι χαρακτήρες βίντεο παιχνιδιών που με μεγάλωσαν, με συντρόφευαν και με γαλούχησαν στην ζωή μου, σίγουρα υπάρχουν και άλλοι πάρα πολλοί εκεί έξω στον ψηφιακό κόσμο που τόσο αγαπάμε. Ίσως μπουν σε κάποιο άλλο άρθρο.