Editorial 31: Έξω η πολιτική από τα video games και τον αθλητισμό

Αρκετά τα βρωμίσατε.

Η πολιτική είναι βρώμικη. Βασίζεται σε προπαγάνδα και σε παραπληροφόρηση. Από την ώρα που θα βάλει κάποιος υποψηφιότητα μέχρι την ώρα που θα εκλεγεί και το πως θα διατηρηθεί στην εξουσία μέχρι και μετά το πέρας των επόμενων εκλογών.

Όλοι οι πολιτικοί παγκοσμίως κάνουν προπαγάνδα υπέρ τους. Κάθε πολιτικός έχει τα δικά του ΜΜΕ. Μία σφαίρα επιρροής που τον "προστατεύει" και ασκεί την δική του προπαγάνδα. Ελάχιστα ΜΜΕ έχουν απομείνει πλέον αντικειμενικά, χωρίς κάποια γραμμή. Για εμάς τους δημοσιογράφους, όσοι ακολουθούν γραμμή εντοπίζονται εύκολα. Ακόμα και στα αθλητικά ή τα gaming sites. Για τον περισσότερο κόσμο όμως όχι, πολύ απλά γιατί δεν έχουν όλοι τον χρόνο να παρακολουθούν αρκετά πολλά μέσα ταυτόχρονα και να συγκρίνουν.

Σε όλα αυτά συνυπολογίστε και το ότι κάποιες χώρες έχουν ακόμα και δικά τους social media. Οι ιδιοκτήτες των συγκεκριμένων μέσων μπορούν να μπλοκάρουν ολόκληρες χώρες με το έτσι θέλω. Η Αμερική μπορεί μέσω του YouTube, του Facebook και του Twitter να μπλοκάρει Ρωσικά sites. Η Ρωσία μπορεί να μπλοκάρει όλο το Facebook. Παλιότερα η Αμερική ήθελε να ελέγξει και το TikTok.

Από την ώρα που η πολιτική αποφάσισε να μπει στον αθλητισμό, κάτι που έχει γίνει εδώ και πολλές δεκαετίες, άρχισε να τον καταστρέφει. Το ίδιο έκανε και το Στοίχημα. Τώρα πλέον, ήρθε η ώρα της πολιτικής να μπει στα video games, με αφορμή τον πόλεμο στη Ρωσία. Για την ακρίβεια, η πολιτική είχε "χτυπήσει την πόρτα" της gaming βιομηχανίας πολλές φορές στο παρελθόν, την στιγμή που εταιρείες περνούσαν την δική τους ατζέντα μέσα από τα games που αναπτύσσουν. Απλά τώρα είπε να εισβάλει και επίσημα.

Τι μπορούν να μπλοκάρουν οι εταιρείες
Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Σύμφωνα με τους νόμους περί προστασίας καταναλωτών, οι εταιρείες που πουλάνε ένα ψηφιακό προϊόν σε έναν χρήστη, υποχρεούνται να το έχουν διαθέσιμο σε αυτόν. Διαφορετικά αν δεν το κάνουν θα είναι ευάλωτες σε μηνύσεις. Αυτός είναι και ο λόγος που τα PSN, Xbox Live και Nintendo eShop εξακολουθούν να επιτρέπουν σε άτομα στη Ρωσία να κατεβάσουν τα games που έχουν ήδη αγοράσει.

Από εκεί και πέρα οι εταιρείες μπορούν να μπλοκάρουν τις νέες αγορές. Με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία, αυτό έπραξαν αυτές τις ημέρες προς την Ρωσία αρχικά η CD Projekt Red, η Electronic Arts και η Microsoft (αναμενόμενα και η Activision Blizzard αφού αναμένεται εξαγορά) στη συνέχεια σε ένα δεύτερο κύμα η Sony, η Nintendo και η Amazon. Οι κυρώσεις θα συνεχιστούν, τουλάχιστον μέχρι την λήξη του πολέμου και πολύ πιθανό και για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα μετά από αυτό.

Το παράδειγμα της Κύπρου
Ένα άλλο παράδειγμα απομόνωσης αλλά αυτή τη φορά παγκόσμιας, είναι το ψευδοκράτος στα κατεχόμενα. Στο βόρειο τμήμα της Κύπρου -σε ποσοστό 36,2% του νησιού- που από το 1974 η Τουρκία κατέχει παράνομα μετά την εισβολή της, υπάρχει ένα ψευδοκράτος, το οποίο αναγνωρίστηκε την δεκαετία του '80 μόνο από την Τουρκια και δεν έχει αναγνωριστεί από καμία άλλη χώρα. Οι κάτοικοί του, για να χρησιμοποιήσουν π.χ. Steam, PSN, Xbox Live ή Nintendo eShop, θα πρέπει να δηλώσουν ότι μένουν στην Κύπρο. Αντίστοιχα, δεν μπορούν να παραλάβουν γράμματα ή προϊόντα από το εξωτερικό, αφού είναι διεθνώς απομονωμένοι. Θα πρέπει να δηλώσουν διεύθυνση ταχυδρομείο στις ελεύθερες περιοχές. Σκεφτείτε ότι η Κύπρος ανήκει ολόκληρη εκ του νόμου στην Κυπριακή Δημοκρατία και όλο το νησί (μαζί με τα κατεχόμενα) έχει ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά DeFacto (εκ των πραγμάτων) τα κατεχόμενα τα ελέγχει η Τουρκία.

Τι νόημα έχουν οι κυρώσεις;
Οι κυρώσεις σε έναν πόλεμο έχουν ως νόημα το να πιέσουν μία κυβέρνηση να σταματήσει να πολεμάει και να πείσουν τους πολίτες της ότι μία πράξη πολέμου τους θέτει εκτός νομιμότητας. Άρα, υποτίθεται ότι θα τους στρέψουν κατά της κυβέρνησής τους.

Ωστόσο, υπάρχουν πολλά είδη κυρώσεων. Για να σταματήσει ένας πόλεμος, υπάρχουν οικονομικές κυρώσεις, με χαρακτηριστικές τις παρακάτω:
1) Παύση αναγνώρισης του Swift των Ρωσικών τραπεζών για να μην γίνονται καταθέσεις προς την Ρωσία.
2) Παύση συνεργασίας/εισαγωγής προϊόντων από την Ρωσία, ώστε οι ευρωπαϊκές χώρες και οι ΗΠΑ να μην αγοράζουν πλέον οτιδήποτε από την χώρα αυτή, είτε από το δημόσιο (όπως κυρίως πετρέλαιο και φυσικό αέριο για την Ευρώπη), είτε από ιδιωτικές εταιρείες.
3) Παύση λειτουργίας των αντιπροσωπειών ξένων εταιρειών στη Ρωσία και γενικότερα παύση εμπορικής δραστηριότητας.
4) Υπάρχουν επίσης και ορισμένα ακόμη μέτρα, όπως "πάγωμα" τραπεζικών λογαριασμών επιχειρηματιών. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Ρώσου Roman Abramovich, προέδρου της ποδοσφαιρικής ομάδας Chelsea. Το τελευταίο αυτό μέτρο αντιλαμβάνεστε ότι είναι αμφιλεγόμενο για το κατά πόσο θα μπορούσε να είναι νόμιμο και θα χρειαζόταν ανάλυση από Συνταγματολόγο. Ναι μεν κάθε μία χώρα μπορεί να θεωρήσει ότι υπο τον φόβο εδαφικής ακεραιότητάς της πρέπει να μπλοκάρει λογαριασμό ατόμων που προέρχονται από άλλη χώρα, αλλά τι συμβαίνει όταν στην πράξη ένας επιχειρηματίας αποδειχθεί ότι δεν χρηματοδοτεί την κυβέρνησή του σε έναν πόλεμο ή ότι θα μπορούσε να είχε κάθε δικαίωμα διατήρησης του κεφαλαίου του ακριβώς επειδή η Ρωσία δεν έχει κηρύξει τον πόλεμο σε άλλη χώρα, πέραν της Ουκρανίας;

Γιατί οι εταιρείες έκαναν κυρώσεις προς την Ρωσία;
Πριν φτάσουμε σε αυτό θα πρέπει να αναλύσουμε τα εξής δεδομένα.
Α) Συμφωνούμε στο ότι η πράξη πολέμου είναι παράνομη.
Β) Συμφωνούμε επίσης στο ότι το ΝΑΤΟ παρότι δεσμεύτηκε το 1990 με προφορική συμφωνία κατατεθημένη στα πρακτικά ότι δεν θα επεκταθεί, εντούτοις επεκτάθηκε, σχεδόν διπλασιάστηκε (σ.σ. αριθμεί 30 χώρες πλέον) και θέλησε να προσαρτήσει στη συμφωνία του ακόμα και την Ουκρανία, χώρα όπου υπάρχουν πυρηνικά, που θα έλεγχε το ΝΑΤΟ και που δεν θα προλάβαινε η Ρωσία να αποκρούσει γιατί είναι σε απόσταση αναπνοής από αυτή. Την ανάλυση αυτή έχουν κάνει σχεδόν όλοι οι γεωπολιτικοί αναλυτές, όπως οι Γιώργος Φίλης, Σάββας Καλεντερίδης, Ιωάννης Μάζης και άλλοι. Θυμίζουμε επίσης την συμμαχία μεταξή Αμερικής, Αγγλίας και Αυστραλίας.
Γ) Το debate των περισσότερων για το πως φτάσαμε στην εισβολή του 2022 και το κατά πόσο θα έπρεπε να επιβάλονται κυρώσεις σε επίπεδο εταιρειών, έχει να κάνει με τις εχθροπραξίες που γίνονται στην Ουκρανία από το 2014 μέχρι σήμερα, με την ανατροπή του νόμιμα εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς, ο οποίος δεν ήθελε η Ουκρανία να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ΝΑΤΟ. Τελικά οι διαδηλωτές έγιναν χιλιάδες και οι νεκροί εκατοντάδες, ώσπου ήρθε η ανατροπή του από ακροδεξιά ναζιστικά κινήματα. Το ερώτημα είναι σε τι ποσοστό όλα αυτά παρακινήθηκαν από τις ΗΠΑ και σε τι ποσοστό από γηγενείς Ουκρανούς, πόσοι χιλιάδες ήταν οι ακροδεξιοί και πόσοι οι απλοί πολίτες, πόσοι χιλιάδες είναι οι νεκροί στο Ντονμπάς μέχρι σήμερα (σ.σ. οι Ρώσοι αναφέρουν χιλιάδες άτομα, με έως και 14.000 από ορισμένους) και πολλές ακόμη απορίες. Ελάχιστα ερωτήματα έχουν βρει απάντηση. Όπως το ότι οι ακροδεξιοί ναζί από το Τάγμα του Αζοφ, σκότωσαν δεκάδες άτομα σε δημόσιο κτίριο στην Ουκρανία το 2014, καθώς επίσης και ότι πολλοί ναζί μισθοφόροι απορροφήθηκαν τελικά από τον στρατό της Ουκρανίας. Γνωρίζουμε επίσης ότι ο Ζελένσκι που εκλέχθηκε το 2019 δεν είχε ναζιστικό παρελθόν, ωστόσο δεν είχε εξαλείψει τις εχθροπρασίες των ακροδεξιών στο Ντονμπάς. Τα περισσότερα ερωτήματα σε αυτά μένουν αναπάντητα, καθώς Ρωσία και Ουκρανία έχουν κάνει άφθονη προπαγάνδα ως προς τους αριθμούς των αυτονομιστών και των νεκρών εκατέρωθεν.

Όταν επίκειται μία κύρωση προς μία χώρα σε περίοδο πολέμου, η κύρωση προφανώς γίνεται επειδή χάνονται ανθρώπινες ζωές καθημερινά. Πόσο μάλλον όταν απειλείται ένας Γ' Παγκόσμιος. Οι εταιρείες που επέβαλαν κυρώσεις το έκαναν μόνο για το Α) επιχείρημα. Το Β) επιχείρημα είναι δεν έχει την ίδια βαρύτητα. Έγκειται σε "Ψυχρό Πόλεμο" και σε εκείνη τη βάση δεν γίνονται κυρώσεις. Όσο για το Γ) επιχείρημα, είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι χαρτογιακάδες εταιρειών δεν έχουν κάτσει να ψάξουν όλη την υπόθεση σε βάθος. Είναι ήδη απασχολημένοι με το να κοιτάνε τις πωλήσεις τους. Αν έψαχναν την υπόθεση θα ήταν καλύτερα να τηρήσουν μια ουδέτερη στάση.

Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι το Β και στη συνέχεια το Γ έφεραν...το Α και ξαφνικά μέσα σε μία ημέρα η Ρωσία με την εισβολή της έχει αλλάξει την γεωπολιτική σκακιέρα. Αρχίζουν να αποκαλύπτονται παγκόσμιας εμβέλειας συμμαχίες και εκεί το πράγμα σοβαρεύει πολύ. Υπό αυτό το πρίσμα των συμμαχιών, η πολιτική αρχίζει να μπλέκεται με το gaming και αν όχι άμεσα, το λιγότερο θα μπορούσαμε να πούμε έμμεσα. Όποιος λέει το αντίθετο εθελοτυφλεί.

Προφανώς λοιπόν και οι εταιρείες αφενός μεν καταδικάζουν με την κίνησή τους την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, αφετέρου πήραν πολιτική θέση με τις κυρώσεις τους. Το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Για παράδειγμα, είδατε πουθενά κάποια Κινέζικη εταιρεία ανάπτυξης -η οποία Κίνα είναι σύμμαχος της Ρωσίας- να ασκεί κυρώσεις κατά της Ρωσίας; Κάποια εταιρεία από την Μέση Ανατολή ή την Νότια Αμερική; Προφανώς και όχι, διότι οι χώρες αυτές έχουν αιματοκυλιστεί από τις ΗΠΑ, στις οποίες στο παρελθόν ουδέποτε  εταιρείες έκαναν κυρώσεις, ούτε όταν βομβάρδιζε την Γιουγκοσλαβία το 1999, ούτε την Μέση Ανατολή πολλάκις. Εδώ καλά καλά δεν άσκησαν κυρώσεις κατά της Ρωσίας οι Ουκρανικές εταιρείες ανάπτυξης και σχεδόν όλες οι ευρωπαϊκές, με εξαίρεση Ubisoft, CDPR και Blooper. Ειδικά οι Ουκρανικές ξέρουν ότι μια μεγάλη μερίδα πελατών τους προέρχεται από την Ρωσία και χωρίς εκείνες τις πωλήσεις δεν θα έβγαιναν οικονομικά, ενώ οι περισσότερες εταιρείες για πολλούς λόγους δεν θέλουν να πάρουν θέση.

Ποιος έκανε τι
Οι κινήσεις μποϊκοτάζ ήρθαν αρχικά από Πολωνικές (Blooper, CD Projekt Red) και στη συνέχεια από Αμερικάνικες εταιρείες (EA, Microsoft, Take-Two και Amazon). Η Sony και η Nintendo ήταν η έκπληξη. Η Sony έλαβε ένα τεράστιο ανάθεμα από την συντριπτική πλειοψηφία των gamers παγκοσμίως (οι περισσότεροι εκτός Ρωσίας) και χαρακτηρίστικε ως "Woke" εταιρεία, η Nintendo δεν έβγαλε ανακοίνωση σε όλα της τα social media, παρά μόνο δελτίο τύπου, ενώ Ubisoft όχι μόνο δεν ανακοίνωσε τίποτα στα social media, αλλά έκανε update της μίας γραμμής σε ένα παλιό blog post της για το οποίο είχε περάσει...μία εβδομάδα! Αυτό δείχνει πόσο πολύ φοβούνται οι εταιρείες το gaming community. Επίσης, οι Ρωσικές ομάδες απαγορεύτηκαν και από το ESL.

Όταν τα video games γίνονται μέσο άσκησης πολιτικής
Στο μεγάλο παζλ δεν θα πρέπει να ξεχνάμε ότι πριν φτάσουμε στις σημερινής κυρώσεις κατά της Ρωσίας, τα games είχαν χρησιμοποιηθεί πολλές φορές ως μέσο προπαγάνδας κατά της Ρωσίας. Το Call of Duty είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, ειδικά με τις εκδόσεις όπως το Call of Duty: Modern Warfare 2, όπου υπήρχε αποστολή στην οποία χωρίς λόγο έπρεπε να σκοτώσετε δεκάδες Ρώσους πολίτες στο μετρό ή τα Call of Duty: Modern Warfare (2019) και Call of Duty: Black Ops Cold War όπου οι Ρώσοι κατηγορούνται (σ.σ. σε ένα φανταστικό πάντα σενάριο) για εισβολές που δεν έχουν κάνει αλλά έχουν γίνει από την Αμερική.

Πέρα από την Activision Blizzard, η Ubisoft έχει επίσης ασκήσει πολιτική μέσα από τα games, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Far Cry 5 όπου κοροϊδεύει εμφανώς τον Donald Trump για την φημολογούμενη ροζ κασέτα που είχε και στην οποία είχε ζητήσει όπως λέγεται από μοντέλα να ουρήσουν πάνω του. Η κασέτα λεγόταν στο παιχνίδι "Pee tape". Παρότι δεν υπήρχε το όνομα του Τραμπ στην αποστολή αυτή, είχαν γραφτεί πολλά άρθρα αφού ο κόσμος κατάλαβε ακριβώς τι είχε στο μυαλό του ο game designer της Γαλλικής εταιρείας. Ιδεολογικά η Ubisoft και ο Ντόναλντ Τραμπ είναι φυσικά η μέρα με την νύχτα.

Πως αντιμετώπισαν οι gamers και οι εταιρείες τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας;
Ας δούμε λοιπόν τι συμβαίνει με την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία και αντίστοιχα τις κυρώσεις των gaming εταιρειών κατά της Ρωσίας.
Η πλειοψηφία των gamers καταδίκασε τις κυρώσεις των εταιρειών, για τους εξής λόγους:
1ον) Λέγοντας "Έξω η πολιτική από τα games".
2ον) Επισημαίνοντας ότι οι απλοί gamers δεν φταίνε σε κάτι.
3ον) Γιατί τέτοιες κυρώσεις δεν είχαν επιβληθεί στο παρελθόν όταν η Αμερική είχε κάνει κυριολεκτικά εκατοντάδες πολέμους.

Αν πάρουμε τα δεδομένα από τον Φεβρουάριο μέχρι σήμερα, έχουμε ήδη δεκάδες χιλιάδες νεκρούς στην Ουκρανία και ο πόλεμος μετά από τους Α' και Β' παγκοσμίους μπορούμε να πούμε ότι αν συνεχίσει έτσι θα καταλήξει να είναι ίσως και ο τρίτος σε απώλειες και βέβαια ο πρώτος στον αιώνα που διανύουμε. Επίσης, ο πόλεμος αυτός έχει και εκατομμύρια μετανάστες. Θυμηθείτε ότι σε αντιστοιχία της εισβολής της Ρωσίας στη Γεωργία το 2008 και στην Κριμαία το 2014, οι gaming εταιρείες δεν είχαν πάρει θέση και δεν είχαν κάνει κυρώσεις.

Τότε όμως σε αμφότερες τις δύο περιπτώσεις είχαμε εκατοντάδες νεκρούς και όχι δεκάδες χιλιάδες όπως έχουμε σήμερα. Δεν υπάρχει ωστόσο ένα "Μέτρο σύγκρισης πολέμων". Ότι δηλαδή "Επιβάλουμε κυρώσεις από τόσους νεκρούς και πάνω". Εδώ προφανώς και μιλάμε για πόλεμο με τεράστιες απώλειες και τα δεδομένα είναι πρωτοφανή για όλους μας, που έχουμε φτάσει πλέον να έχουμε μάθει απ' έξω τον χάρτη της Ουκρανίας κι αν δίναμε διαγώνισμα Γεωγραφίας θα γράφαμε άριστα.

Εν κατακλείδι, εφόσον οι gamers δεν αποφασίζουν οι ίδιοι για το μέλλον της χώρας τους, παρά μόνο στις εκλογές, δεν φταίνε σε κάθε περίπτωση για τις κυρώσεις που τους επιβάλλονται. Κάτι ανάλογο ισχύει και με τον αθλητισμό, ο οποίος θα έπρεπε να ενώνει. Σε περίοδο πολέμου, δεν υπήρχε περίπτωση να βγει Ρώσος ποδοσφαιριστής ή μπασκετμπολίστας και να πει "Ορθώς γίνεται ο πόλεμος". Θα έπρεπε να είναι προφανώς κάποιος τρελός. Όλοι έχουν συγγενείς, φίλους ή έστω γνωστούς που έχουν χάσει την ζωή τους ή έχουν τραυματιστεί. Δεν υποστηρίζει κανείς τον πόλεμο.

Οι κυρώσεις γίνονται πολύ απλά διότι οι εταιρείες θεωρούν πως οποιαδήποτε πώληση προϊόντος προς μία χώρα, θα την ενισχύσει οικονομικά. Αυτό συμβαίνει ωστόσο στην περίπτωση του να κάνεις retail πωλήσεις, όπως το να μία κονσόλα ή ένα video game σε ένα Ρωσικό κατάστημα. Αυτή την κύρωση θα την καταλάβαινα, αφού η Ρωσική κυβέρνηση θα κέρδιζε από το ΦΠΑ της πώλησης. Όταν όμως μιλάμε για ψηφιακές πωλήσεις, όπου εκεί τα online stores έχουν το 70-100% των εσόδων, όπως συμβαίνει στα PSN, Xbox Live και Nintendo eShop, τι νόημα υπάρχει; Κανένα. Οι εταιρείες θα είναι αυτές που θα χάσουν πωλήσεις, θα χάσουν πελάτες επειδή θα στρέψουν κόσμο εναντίον τους και συν τις άλλοις θα ενισχύσουν άθελά τους το Ρωσικό ρούβλι. Αν οι gamers μπορούσαν να αγοράσουν games ή κονσόλες, βλέποντας το ρούβλι να πέφτει, τότε το ρούβλι θα έχανε κι άλλο την αξία τους. Δεν το κάνουν όμως γιατί είναι απομονωμένοι από τις περισσότερες εταιρείες, επομένως η Ρωσία δεν εισάγει από μία λίστα δεκάδων εταιρειών, άρα το νόμισμά της δεν έχει την πτώση που θα είχε υπό άλλες συνθήκες. Φυσικά το μπλοκάρισμα από τους gamers αποφεύγεται με VPN, το οποίο όμως αν είναι δωρεάν τότε δεν είναι 100% ασφαλές, ενώ ο περισσότερος κόσμος δεν μπορεί να το χρησιμοποιήσει.

Σκεφτείτε σε μία παράλληλη πραγματικότητα, η χούντα του Ιωαννίδη το 1974 όταν εισέβαλε στην Κύπρο να την κρατούσε ολόκληρη διώχνοντας την Τουρκική εισβολή και έχοντας χαλάσει ουσιαστικά την συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου, να είχαμε σήμερα την Κύπρο ως μέρος της Ελλάδας, αλλά μη διεθνώς αναγνωρισμένη. Να μην μπορούσαμε δηλαδή να λάβουμε υπηρεσίες από αρκετές χώρες του κόσμου. Να μην μπορούμε να αγοράσουμε κινητά ή να μπούμε σε online stores και να αγοράσουμε games. Θα έπρεπε να μπούμε με VPN σε μια άλλη ελληνική διεύθυνση επειδή τα online stores στους νομούς της Ελλάδας δεν θα είχαν μέσα και τον νομό της Κύπρου. Φυσικά αυτό δεν θα συνέβαινε ποτέ, αφού η Τουρκία δεν έφαγε καμία κύρωση για την εισβολή παρότι κρατάει μέχρι σήμερα τα κατεχόμενα, όπως επίσης οι ΗΠΑ δεν έχουν καμία κύρωση για τις τόσες εισβολές που έχουν κάνει, ενώ κάτι ανάλογο ισχύει και με το Ισραήλ.

Απλά το υποθετικό αυτό σενάριο είναι το πως νιώθουν σήμερα οι Ρώσοι gamers. Διεθνώς απομονωμένοι -άσχετα με το αν συμφωνούν ή όχι με την πολιτική του Πούτιν- και με το VPN ή το ThePirateBay ανά χείρας.

Τα τελικά συμπεράσματα είναι δικά σας.

Διαβάστε περισσότερα σχετικά με την μαζική κατακραυγή από τους περισσότερους gamers για τις απαγορεύσεις προς την Ρωσία και σχετικά με το μποϊκοτάζ του GameWorld κατά των εταιρειών που δεν έχουν επιβάλει ανάλογα μέτρα κατά της Τουρκίας για την παράνομη κατοχή εδαφών της Κύπρου.

Κάντε like στη Facebook page Boycott Turkey for the 1974 Cyprus invasion