Μετά την ολοκλήρωση του Ghostrunner, μπορώ να πώ τα εξής:
- Καλώς δεν περίμενα και πολλά από το σενάριο. Αν και ακολουθεί τα tropes του cyberpunk genre, δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα και καταντάει πολύ προβλέψιμο.
- Η αρχική μου χαρά για το Voidworld ξεθώριασε από την υπερβολική του χρήση, η οποία στο τέλος σε κάνει να το βαριέσαι από την υπερβολική έκθεση σε αυτό. Επίσης έχει μόνο Platform στοιχεία και μάλιστα εκνευριστικά πολλές φορές, ειδικά μιας και ο χειρισμός κι η ανταπόκριση διαφέρουν εντός του.
- Συνολικά νομίζω είχε 6 διαφορετικούς τύπους εχθρών, συν ότι το campaign ήταν αρκετά σύντομο σε διάρκεια. Μεγάλο μείον το γεγονός ότι προσπαθούν να παρατείνουν τον χρόνο που θα ασχοληθείτε μαζί του με το να το κάνουν υπερβολικά δύσκολο κι επαναλαμβανόμενο λες κι είναι η Nintendo της εποχής των cartridges που λόγω έλλειψης αποθηκευτικού χώρου έκανε τέτοια κόλπα. Γενικά τα games όπου κάνεις ένα άλμα 100 φορές μέχρι να βρεις το τέλειο timing με χάνουν γρήγορα και το Ghostrunner ήταν μια τέτοια περίπτωση, ειδικά όταν ο χαρακτήρας μου πέθαινε λογω... υπερβολικά καλού άλματος που τον έφερνε να προσγειωθεί στο κενό ΜΕΤΑ την πλατφόρμα που προσπαθούσε να πάει, ή όταν πέρναγε απέναντι αλλά αντί να πατήσει κάτω, συνέχιζε από μόνος του να κάνει parkour στον πλαϊνό τοίχο.
- Γενικά μου άφησε την αίσθηση ότι είτε οι δημιουργοί του περιορίστηκαν μόνο στα βασικά, είτε ότι είχαν ιδέες και τις άφησαν εκτός για να τις πουλήσουν ως DLC η επειδή βιάζονταν να το κυκλοφορήσουν κοντά με το Cyberpunk 2077 για να εκμεταλλευτούν το όλο hype κι ενδιαφέρον γύρω από το είδος.
Διαβάστε εδώ το αναλυτικό review