The Last Guardian review
Το The Last Guardian έφτασε επιτέλους στα χέρια μας μετά από αρκετά χρόνια αναμονής, αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτό που περιμέναμε. Σε πρώτη φάση μιλάμε για ένα game που θα μπορούσε κάλλιστα να κυκλοφορήσει πριν από μια πενταετία, αν η Sony δεν έπαιρνε την απόφαση να το κυκλοφορήσει στο PS4 και όχι στο PS3. Άλλα δεδομένα ίσχυαν τότε, άλλα σήμερα. Είναι σαν ένα μουσικός να κυκλοφορεί το νέο album του, το οποίο περιλαμβάνει τραγούδια που γράφτηκαν πριν από πολλά χρόνια.
Υπάρχουν πολλά ζητήματα που αφορούν το συνολικό game design, το οποίο είναι αναχρονιστικό όσο δεν πάει. Το βασικότερο θέμα όμως είναι το A.I. Τελικά παίζοντας το The Last Guardian δεν κατάλαβα ποτέ τι στόχευαν οι developers σε αυτό το κομμάτι. Έλεγαν λόγου χάρη ότι στην άρχη ο Trico θα ακολουθεί καθαρά τα ένστικτα του και μετά στην πορεία θα είναι πιο πειθήνιος. Το πρώτο σκέλος φαίνεται εξαρχής ότι ισχύει, με το δεύτερο τι γίνεται; Πως μιλάμε για υψηλό Α.Ι όταν χρειάζεται να επαναλάβεις δεκάδες φορές ξανά και ξανά την ίδια εντολή μέχρι να την ακολουθήσει ο Trico.
Ακόμη κι αν αφήσουμε στην άκρη το θέμα του A.I, τα απαρχαιωμένα γραφικά, τις πτώσεις του frame rate και την προβληματική κάμερα μένει το θέμα του επαναλαμβανόμενου gameplay και αυτό είναι που στην ουσία χαντακώνει τις όποιες καλές ιδέες. Όλοι οι γρίφοι αφορούν το κατέβασμα ενός διακόπτη ή κάποιο μεγάλο άλμα του Trico και το χειρότερο επαναλαμβάνονται συνεχώς. Δεν υπάρχει ίχνος ποικιλίας.