Metroidvania

Όταν δύο games καθορίζουν ένα ολόκληρο genre.

Ο όρος Metroidvania έχει αρχίσει να χρησιμοποιείται ευρέως στις μέρες μας, καθώς οι κυκλοφορίες αυτού του είδους έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς. Σύγχρονα παραδείγματα είναι το Apotheon της Alientrap, το Guacamelee! της Drinkbox Studios, το Ori and the Blind Forest, αλλά και το πρόσφατο Axiom Verge που κυκλοφόρησε στις κονσόλες της Sony. H αλήθεια είναι βέβαια ότι με τον όρο αυτό δεν έχει ακόμη εξοικειωθεί μια μεγάλη μερίδα παικτών, αλλά μην ανησυχείτε καθώς ακριβώς αυτός είναι ο σκοπός μας στο σημερινό άρθρο της στήλης Console Wars. Παρακάτω θα δούμε πως προέκυψε αυτή η ονομασία, ποια στοιχεία θα πρέπει να έχει ένα game για να χαρακτηριστεί Metroidvania και ποιοι τίτλοι συνέβαλαν τα μέγιστα στην εξέλιξη του είδους.

Η κληρονομιά των Metroid και Castlevania  
Όπως είναι φανερό, η λέξη Metroidvania προέρχεται από τις σειρές Metroid και Castlevania, τις οποίες γνωρίσαμε αρχικά στις οικιακές κονσόλες της Nintendo. Στο πρώτο Metroid η Nintendo κατάφερε να προσφέρει ένα μη γραμμικό Platform με αρκετά Action στοιχεία και στην πορεία εξέλιξε ακόμη περισσότερο αυτούς τους μηχανισμούς στο Super Metroid.

 Στην σειρά Castlevania πάντως η εξέλιξη αυτή άργησε αρκετά χρόνια, καθώς τα πρώτα κεφάλαιά της ήταν αμιγώς γραμμικά. Η επανάσταση ήρθε με το Castlevania: Symphony of the Night, το οποίο φέρει την σφραγίδα του Koji Igarashi. Σε αυτό ο Ιάπωνας developer πήρε την φόρμουλα του Super Metroid, πρόσθεσε μερικά RPG στοιχεία και μας παρουσίασε ένα από τα καλύτερα games όλων των εποχών ανεξαρτήτως format κυκλοφορίας. Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι εκείνη την εποχή η αξία του Castlevania: Symphony of the Night δεν αναγνωρίστηκε αμέσως, καθώς πολλοί θεώρησαν ότι το 2D ύφος του ήταν αναχρονιστικό και δεν είχε θέση στην 3D gaming εποχή του PS1.

Η συνταγή της επιτυχίας
Κάνοντας ένα fast forward στο σήμερα έχουμε διάφορες δημιουργίες που χαρακτηρίζονται ως Metroidvania. Ας δούμε λοιπόν πως ακριβώς θα πρέπει να είναι ένα game για να χαρακτηριστεί με αυτό τον όρο. Καταρχήν μιλάμε για 2D τίτλους, αν και φυσικά σε αρκετούς βλέπουμε μια ψευδοτρισδιάστατη οπτική με την χρήση του parallax scrolling. Το βασικό συστατικό ενός Metroidvania είναι ότι θα πρέπει να έχει έναν αρκετά μεγάλο κόσμο, ο οποίος όμως δεν είναι προσβάσιμος εξ' αρχής. Για να προχωρήσετε λοιπόν σε μια συγκεκριμένη περιοχή θα χρειαστείτε ένα συγκεκριμένο power ή ability. Λόγου χάρη στο Metroid με τις βόμβες μπορείτε να σπάσετε τοίχους, ενώ στο Castlevania: Symphony of the Night με το Mist form περνάτε μέσα από γρίλιες.

Ένα ακόμη βασικό στοιχείο που συναντάμε στα Metroidvania είναι τα πάσης φύσεως "μυστικά". Σε αυτή την κατηγορία έχουμε κρυφές περιοχές που είναι προσβάσιμες μόνο μέσω κάποιου συγκεκριμένου ability, τοίχους που σπάνε και αποκαλύπτουν νέα δωμάτια του χάρτη κτλ. Για να βρει κάποιος όλα τα "μυστικά" σε ένα Metroidvania σημαίνει ότι θα πρέπει να έχει αποκτήσει προηγουμένως όλα τα power-ups του κεντρικού ήρωα, να κάνει backtracking ή ακόμη και farming στην περίπτωση που υπάρχει κάποιο leveling system. Κατόπιν αυτού, το replayability και η αντοχή στον χρόνο των Metroidvania είναι πολύ μεγαλύτερη από αντίστοιχα Action-Adventure/Platform.

Οι άξιοι απόγονοι
Από το 1997 και μετά η Konami προσπάθησε να επαναλάβει αρκετές φορές την επιτυχία του Symphony of the Night με αρκετά 2D Castlevania, όπως το Circle of the Moon, το Dawn of Sorrow, το Harmony of Ruin και το Order of Ecclesia. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια όμως μέχρι να δούμε ένα πραγματικά αξιόλογο Metroidvania από κάποιον άλλο developer.

To 2009 η Chair Entertainment έκλεψε τις εντυπώσεις με το Shadow Complex και τρία χρόνια αργότερα η Humble Hearts (για να είμαστε πιο ακριβείς ο Dean Dodrill) παρουσίασε το Dust: An Elysian Tail. Στο τελευταίο μάλιστα είδαμε την εισαγωγή αρκετών beat 'em up στοιχείων και πάνω σε αυτή την φόρμουλα η Drinkbox Studios μας παρουσίασε το Guacamelee! Πέρα από αυτά τον περασμένο μήνα είδαμε το εξαιρετικό Ori and the Blind Forest, αλλά και το Axiom Verge, το οποίο έχει ήδη αποσπάσει θετικότατες κριτικές.

Τι αναμένουμε στο μέλλον
Είναι δεδομένο ότι στους προσεχείς μήνες θα δούμε αρκετά ακόμη Metroidvania, καθώς η ανάπτυξή τους δεν χρειάζεται τεράστιο budget. Τρανά παραδείγματα είναι τα Axiom Verge και Dust: An Elysian Trail, αφού αμφότερα έχουν αναπτυχθεί από μόλις ένα άτομο. Βέβαια αρκετές προσπάθειες σε αυτό τον χώρο έχουν στεφθεί με πλήρη αποτυχία όπως το AeternoBlade, ενώ κάποιες άλλες όπως το Strider δεν πρόσφεραν τα αναμενόμενα. Κοινώς όσοι developers ακολούθησαν την πατροπαράδοτη συνταγή χωρίς να προσθέσουν κάτι νέο δεν κατάφεραν να κερδίσουν το κοινό.