Σκεφτόμουν πόσα racing έχω παίξει στη ζωή μου κι η αλήθεια είναι ότι σε απόλυτους αριθμούς δεν είναι υπερβολικά πολλά, ακόμη κι αν δεν τα λες λίγα. Σχεδόν πάντοτε arcade και ορισμένα εξ αυτών τουλάχιστον μέτρια. Ίσως κάποια ξεμένουν στη λήθη του μακρινού παρελθόντος, ωστόσο μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τα φημισμένα… Big Mutha Truckers και Mercedes Benz World Racing, κι από εκεί και πέρα τα OutRun 2006: Coast 2 Coast, Xpand Rally, Formula 1 ’98, Superbikes 2001, το demo του Colin McRae Rally 2.0 (και ίσως κάτι από το πρώτο) και το κορυφαίο Midnight Club 2. Όσον αφορά τα PlayStation και Nintendo 64 φίλων, θυμάμαι να «λιώνουμε» το demo του Grand Turismo 3 (κατά πάσα πιθανότητα), να παίζουμε -με επιφύλαξη- Mario Kart 64, Crash Team Racing και -σίγουρα-το Snowboard Kids στην κονσόλα της Nintendo, το οποίο το είχαμε «κάψει», απλά.
Τέλος, σε «κονσολάδικο» θυμάμαι να γουστάρω ιδιαίτερα -μάλλον- το Ridge Racer V. Πρόσφατα, βεβαίως, έπαιξα τη… «μετριάντζα» του Street Racing Syndicate, ενώ αναφορικά με τη σειρά Need for Speed έχουν παρελάσει ορισμένοι τίτλοι επί της οθόνης μου: Porsche Unleashed, Hot Pursuit 2, το ανατρεπτικό Underground, το εξαιρετικό Underground 2 και το υπέροχο Most Wanted. Εφαρμόζοντας, λοιπόν, στην πράξη τη γνωστή έκφραση ότι «τα στερνά τιμούν τα πρώτα» και επί τη ευκαιρία της δωρεάν διαθέσεώς του στο Origin, αποφάσισα να κάνω αυτό που είχα αγαπήσει κι εγώ την προηγούμενη δεκαετία μαζί με εκατομμύρια gamers ανά τον κόσμο: Ξεκινώντας από τα αζήτητα, να ανέλθω στην ιεραρχία φτάνοντας τελικά στην κορυφή των πλέον καταζητούμενων οδηγών!
Όπως αντιλαμβάνεστε από την ανωτέρω μικρή προσωπική ανασκόπηση, ήμουν αρκετά «διψασμένος» να παίξω ένα καλό racing με το οποίο θα περνούσα ευχάριστα κάποιες ώρες. Αυτό με βοήθησε να δω το reboot(;) του Most Wanted από μια διαφορετική οπτική γωνία προσεγγίζοντας ηπιότερα τον δεύτερο Need for Speed τίτλο της Criterion Games -μετά το Hot Pursuit του 2010, δύο χρόνια νωρίτερα- και με μεγαλύτερη επιείκεια σε σχέση με τις κριτικές που έλαβε κατά κύριο λόγο από τον απλό κόσμο. Παρά το πολύ «βαρύ» όνομα του παιχνιδιού, «Most Wanted», το οποίο πιστεύω ότι λειτούργησε εκ προοιμίου αρνητικά αντί ως ένα καλό επικοινωνιακό τρικ, δημιουργώντας δικαιολογημένα πολύ υψηλές απαιτήσεις για μια βελτιωμένη επανέκδοση του τίτλου του 2005, έχοντας διαβάσει ουκ ολίγα σχόλια, φρόντισα εκ των προτέρων να μην περιμένω κι εγώ κάτι αντίστοιχο.
Πράγματι, η ποιότητα του παιχνιδιού σε συνολικό επίπεδο δε μπορεί να συγκριθεί με εκείνη του Most Wanted του 2005. Τούτο όμως δεν αναιρεί, ούτε θα πρέπει να μειώσει την καλή προσπάθεια που έγινε στην περίπτωση αυτή. Αν η πρώτη εντύπωση είναι που μένει, τότε το πρόσημο είναι αναμφίβολα πολύ θετικό. Ξεκινώντας, βρέθηκα μπροστά σε έναν πανέμορφο κόσμο, με εκπληκτικά γραφικά που με έκαναν… χαζό, έχοντας ξεχάσει τι σημαίνει λεπτομέρεια περιβάλλοντος σε racing, με κάποιες ιδιαίτερα εντυπωσιακές τοποθεσίες στην ύπαιθρο. Ο συγκεκριμένος τομέας έλαβε σχεδόν άριστα εξ αρχής από όσους ασχολήθηκαν με τον τίτλο. Η λεπτομέρεια των οχημάτων είναι παροιμιώδης και δεν ήταν λίγες οι φορές που απλώς έμεινα να τα θαυμάζω, βλέποντας να ξεπηδούν μπροστά μου το ένα μετά το άλλο τα αυτοκίνητα των ονείρων μου!
Κύριο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι τα υπερπολυτελή supercars, που υπόσχονται ξέφρενη οδήγηση κάθε στιγμή, σε σύνολο 63 αυτοκινήτων συμπεριλαμβανομένων και των 20 των dlc. Ο αριθμός τους είναι σίγουρα μικρός σε σύγκριση με άλλα παιχνίδια του είδους, αλλά το ίδιο ισχύει και με την κεντρική «ιστορία». Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει ούτε το γνωστό υποτυπώδες σενάριο άλλων racing games ή και προηγούμενων Need for Speed. Ίσως το μόνο στο οποίο θυμίζει το πρώτο Most Wanted είναι η λίστα των… most wanted drivers, στην κορυφή της οποίας καλείται να αναρριχηθεί ο gamer τρέχοντας στους δρόμους της Fairhaven City και εκτός αυτής. Ακόμη κι εδώ, όμως, η λίστα αυτή απαρτίζεται από δέκα οδηγούς έναντι 15 του παρελθόντος. Απουσίας σεναρίου, ο μόνος τρόπος εύρεσης νέων αυτοκινήτων είναι μέσω free roaming, μέχρι να συναντήσει κάποιος το επόμενο αμάξι που θα του… γυαλίσει, ώστε να γράψει μαζί του πολλά χιλιόμετρα στο καντράν. Όλα είναι διαθέσιμα εξ αρχής και το μόνο που απαιτείται είναι ο εντοπισμός τους.
Αυτό που με εντυπωσίασε σε πολύ μεγάλο βαθμό είναι ο απίστευτος ήχος των κινητήρων τους. Ο τρόπος με τον οποίο βρυχώνται εκατοντάδες άλογα κάτω από το καπό είναι πραγματικά πολύ εντυπωσιακός, εκκωφαντικός μέσα σε τούνελ. Κάθε αυτοκίνητο έχει διαφορετικό χειρισμό και ανταπόκριση, προσδίδοντας ακόμη μεγαλύτερη ποικιλία αλλά και ενδιαφέρον για την αναζήτησή τους. Ποικιλία όμως δεν υπάρχει στα modes, καθώς μπορούμε να συναντήσουμε μόνο circuit, sprint και ambush, που είναι φυσικά η κλασική καταδίωξη από τα περιπολικά της Αστυνομίας. Επιπλέον, αποτελεί μεν γεγονός ότι σε αρκετές περιπτώσεις οι αγώνες διαφέρουν ανάλογα με το αυτοκίνητο που χρησιμοποιείς, υπάρχουν όμως άλλες τόσες στις οποίες πρόκειται για τις ίδιες κούρσες, κάτι που δίνει επαναλαμβανόμενο τόνο. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι αρκετά μεγάλος και συνεπώς δε δικαιολογείται κάτι τέτοιο. Οι developers θα έπρεπε να εργαστούν περισσότερο στο συγκεκριμένο τομέα προσφέροντας μεγαλύτερο αριθμό διαφορετικών διαδρομών.
Κάθε πρώτη θέση δίνει 12.000 πόντους, η δεύτερη 8.000 και η τρίτη 4.000. Στόχος βεβαίως είναι η συγκομιδή τους ώστε να «πιάσεις» τους δέκα most wanted, τον ένα μετά τον άλλο. Ο βαθμός δυσκολίας των διαθέσιμων αγώνων ποικίλει και εξαρτάται αποκλειστικά από το αυτοκίνητο που οδηγείς. Μια κούρσα που εμφανίζεται ως hard με ένα αμάξι, μπορεί κάλλιστα να προκύψει ως medium ή και easy με ένα ταχύτερο όχημα. Στην αρχή προσπάθησα να το παίξω ήρωας, αλλά γρήγορα διαπίστωσα ότι αν το αυτοκίνητο δεν… τραβάει, τότε είναι ελάχιστα αυτά που μπορώ να κάνω για να βγω πρώτος σε hard αγώνα, ματαιοπονώντας για τουλάχιστον μία ώρα. Το ίδιο το παιχνίδι αποδεικνύει ότι είναι σχεδιασμένο για σταθερά και διαδοχικά βήματα, καθώς τα πρώτα upgrades των οχημάτων προσφέρονται με την πρώτη και δεύτερη θέση στις εύκολες κούρσες. Μοντέλα από McLaren, Lamborghini, Maserati, Marussia, Alfa Romeo, Bentley, Porsche, Koenigsegg, Pagani, Mercedes-Benz και άλλες πασίγνωστες εταιρίες κοσμούν τον τίτλο της Criterion με την παρουσία τους, εν τούτοις απουσιάζει η Ferrari. Σε τέτοια τεχνολογικά επιτεύγματα ελάχιστες είναι οι εξωτερικές βελτιώσεις που μπορούν να γίνουν, συνεπώς οι όποιες αναβαθμίσεις αφορούν συνήθως τα ελαστικά, την προσθήκη νίτρο, το κιβώτιο ταχυτήτων, τον κινητήρα κ.λπ..
Τελικά, το παιχνίδι αποδείχθηκε πολύ μικρό σε διάρκεια, τουλάχιστον μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους του, καθώς χρειάστηκα μόλις δέκα ώρες μέχρι να φτάσω σ’ αυτό, χρόνος που θα μπορούσε να είναι σίγουρα μικρότερος για το λόγο που προανέφερα ή αν επεδίωκα να αποφύγω τυχαίες αστυνομικές καταδιώξεις εκεί που έτρεχα αμέριμνος στους δρόμους. Η συγκέντρωση των απαιτούμενων πόντων για να ξεκλειδωθεί η εκάστοτε κόντρα με τον επόμενο most wanted driver απαιτεί μόλις λίγους νικηφόρους αγώνες, κι ακόμη λιγότερους αν μαζεύεις πόντους μετά από κυνηγητό διαρκείας με τα «στρουμφάκια». Κατόπιν κάθε τέτοιας αναμέτρησης, πρέπει να τρακάρεις το αντίπαλο αυτοκίνητο για να το καταστρέψεις και να το έχεις πλέον στη δική σου διάθεση. Μερικά στοιχεία ακόμη που αξίζει να σημειωθούν είναι η εναλλαγή μέρας – νύχτας, με τον ήλιο να είναι εκτυφλωτικός χτυπώντας κατά πρόσωπο, ενώ δε θυμάμαι να είδα βροχή.
Αυτό που με ενόχλησε είναι το περιβόητο Rubber band A.I. ή αλλιώς catch up, που δεν επιτρέπει σε κανέναν οδηγό είτε προπορευόμενο είτε επερχόμενο να ξεμακρύνει αρκετά. Μ’ αυτόν τον τρόπο καθίσταται αχρείαστη η επιθετική οδήγηση, καθώς ποιος ο λόγος να χτυπήσεις ένα αντίπαλο όχημα αν είναι πέντε δευτερόλεπτα αργότερα να βρίσκεται ξανά από πίσω σου! Μάλιστα το παιχνίδι σε κλέβει άπειρα σε περίπτωση σύγκρουσης με έναν αντίπαλο, καθώς μόλις επανέλθεις είναι πολύ πιθανό να τον δεις 20 – 25 μέτρα μπροστά σου! Το μοντέλο ζημιών είναι αρκετά καλό, έστω και όχι απόλυτα ρεαλιστικό, ενώ τα αυτοκίνητα καταστρέφονται ολοσχερώς πολύ εύκολα, κάποια εξ αυτών υπερβολικά εύκολα. Το Need for Speed: Most Wanted αποδείχθηκε για τον υπογράφοντα ιδανικός τίτλος επιστροφής σε ένα είδος racing games που μάλλον μου είχε λείψει περισσότερο απ’ όσο είχα αντιληφθεί. Θα ήθελα να έχει ένα τυπικό σεναριακό υπόβαθρο και σίγουρα μεγαλύτερη διάρκεια, ποικιλία αγώνων και συνεπακόλουθα περισσότερα οχήματα. Παρά ταύτα, απόλαυσα σε μέγιστο βαθμό τον καταπληκτικό οπτικοακουστικό τομέα και τα ατελείωτα γκάζια και «μπαντιλίκια» με τις κουρσάρες μου!