Την σκότωσα! Δεν έφταιγε σε τίποτα και τώρα είναι νεκρή και ευθύνομαι εγώ για αυτό!
Άρχισε να βρέχει, έπρεπε να βρω γρήγορα ένα αυτοκίνητο για να μην βραχώ. Βλέπετε, η επόμενη αποστολή μου ζητούσε να βάλω τα επίσημα μου. Έσπασα το παράθυρο του πιο κοντινού αυτοκινήτου που βρήκα μπροστά μου, άναψα τα φώτα να βλέπω που πάω μιας και ήταν νύχτα και άρχισα να οδηγώ αργά. Μου αρέσει η βροχή, οπότε ήθελα να την χαρώ αυτή τη βόλτα.
Δε πέρασε πολλή ώρα και είδα στο πεζοδρόμιο στα δεξιά μου μια κοπέλα να περπατάει μέσα στη βροχή, χωρίς ομπρέλα. Φορούσε ένα γαλάζιο μπλουζάκι και μια τζιν φούστα, ωραία κοπέλα, πρέπει να ήταν κοντά στα 30. Τέλος πάντων, της κορνάρω που λέτε να δω αν θα μου δώσει σημασία. Τίποτα! Συνέχισα να οδηγώ αργά δίπλα της, αποφάσισα να την ακολουθήσω να δω που θα πάει τελικά. Μετά από λίγα λεπτά της ξανακορνάρω, ελπίζοντας ότι θα δεχτεί τελικά την βοήθειά μου. Ήθελα απλά να την πετάξω στο σπίτι της, να μη βραχεί κι άλλο η κοπέλα, κρίμα είναι.
Πατήστε στο "Read more" για να διαβάσετε το υπόλοιπο άρθρο.
Αφού της κόρναρα δυο-τρεις φορές, γύρισε και με κοίταξε και αμέσως άρχισε να τρέχει! Όχι πολύ γρήγορα, αλλά κατάλαβα ότι φοβήθηκε. Συνέχισα να την ακολουθώ, μέχρι που έσβησα και τα φώτα του αυτοκινήτου. Στην επόμενη κόρνα όμως, η κοπελιά άρχισε να τρέχει σαν τον Bolt! Από τον φόβο της και για να μου ξεφύγει, πέρασε απρόσεκτα τον δρόμο και ένα αυτοκίνητο την χτύπησε ελαφρά στα πλάγια. Η άγνωστη κοπέλα σωριάστηκε στην άσφαλτο. Δε κουνιόταν... εκείνη την στιγμή ένιωσα τύψεις. Ένιωθα ότι εγώ φταίω (προφανώς) για τον θάνατό της. Σχεδόν στεναχωρήθηκα. Την σκότωσα! Δεν έφταιγε σε τίποτα και τώρα είναι νεκρή και ευθύνομαι εγώ για αυτό, σκέφτηκα αμέσως...
Λίγη ώρα πριν είχα σκοτώσει μια ολόκληρη συμμορία και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν ποια θα είναι άραγε η επόμενη αποστολή. Προξένησα κομφούζιο στους δρόμους, περνώντας με κόκκινο στα φανάρια και χτυπώντας τα αμάξια των άλλων προσπαθώντας να φτάσω όσο πιο γρήγορα γίνεται στον προορισμό μου. Κατέστρεψα τις περιουσίες αρκετών ανθρώπων, τραυμάτισα έναν-δυο περαστικούς (κατά λάθος!). Κι όμως ο θάνατος μιας άγνωστης κοπέλας μου έκατσε στο λαιμό.
Πέντε δευτερόλεπτα πέρασαν από την ώρα που η άγνωστη κοπέλα με το γαλάζιο μπλουζάκι έπεσε στην άσφαλτο. Πέντε δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν σαν ώρες. Ξαφνικά όμως, την βλέπω να κουνιέται... Σηκώθηκε και συνέχισε τον δρόμο της, αυτή τη φορά από το πεζοδρόμιο. Ένιωσα μια ανακούφιση εκείνη την στιγμή που δε περιγράφεται. Αυτή η κοπέλα που απαρτίζεται από μερικές εκατοντάδες πολύγονα, με έκανε να σκεφτώ το πώς δρω μέσα σε αυτόν τον κόσμο που έφτιαξε η Rockstar. Με έκανε να σκεφτώ ότι ίσως θα πρέπει να κάνω ένα μικρό διάλειμμα από τις αποστολές. Να πάω για τένις ή για λίγο γκολφ ίσως. Ή μήπως να πάω στη παραλία που θα έχει και γκομενάκια; Μπα, θα με σκοτώσει η γυναίκα μου...
Μπορεί η ιστορία του Grand Theft AutoV να μη γινόταν best seller αν ήταν βιβλίο, αλλά δε το χρειάζεται κάτι τέτοιο. Ο ανοιχτός του κόσμος που είναι γεμάτος από λεπτομέρειες, σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις τη δική σου μοναδική ιστορία. Αυτό ακριβώς είναι που το κάνει να ξεχωρίζει, το ότι κάθε φορά που παίζεις, δε ξέρεις τι σε περιμένει. Κάθε φορά που παίζεις γίνεται κάτι διαφορετικό, κάτι που θα σε κάνει να χαμογελάσεις, δίνοντάς σου την ευκαιρία να δεις τελικά σε ποιο σημείο έχει φτάσει η βιομηχανία του gaming. Τέτοια έργα, τέτοια projects είναι που χρειάζεται το gaming και όλοι εμείς που ασχολούμαστε με αυτό το αγαπημένο χόμπι.
Πολυεπίπεδες εμπειρίες οι οποίες μπορούν να σου προσφέρουν διασκέδαση είτε ασχοληθείς μισή ωρίτσα, είτε αρκετές ώρες σερί. Αυτό είναι το next-gengaming για μένα.
To "Lolas Plays" είναι το μέρος όπου θα γράφω τις σκέψεις μου ή/και διάφορες ιστορίες από τα video games που παίζω. Αν έχετε κι εσείς ιστορίες να διηγηθείτε, θα ήθελα πολύ να τις διαβάσω, όπως και το υπόλοιπο community του GameWorld εννοείται. :)