Υπάρχουν ουκ ολίγοι gamers εκεί έξω που αρέσκονται να δοκιμάζουν ένα σωρό τίτλους, ακόμη κι αν δεν σκοπεύουν να ασχοληθούν μέχρι τέλους μαζί τους. Χαζεύοντας σε ψηφιακές βιβλιοθήκες χρηστών στο Steam μπορεί να βρει οποιοσδήποτε άτομα που έχουν εκατοντάδες ή και χιλιάδες παιχνίδια, όμως οι καταγεγραμμένες ώρες στην -ενίοτε συντριπτική- πλειοψηφία αυτών είναι από ελάχιστες έως μηδαμινές. Πιθανώς αναζητούν αυτά που θα τους κεντρίσουν το ενδιαφέρον και θα θελήσουν να τα προχωρήσουν, ή ενδιαφέρονται ενδεχομένως να εμπλουτίσουν τη συλλογή τους, όση αξία μπορεί να έχει μια άυλη collection για την οποία μιλούν απλώς και μόνο τα computers κι οι αριθμοί.
Προσωπικά, δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες. Συνηθίζω να παίζω σχεδόν σε μόνιμη βάση τίτλους που είμαι βέβαιος ότι θα μου αρέσουν. Ακόμη και τίτλους οι οποίοι μπορεί να ξεφεύγουν από ορισμένα ποιοτικά χαρακτηριστικά και τείνουν ἠ χαρακτηρίζονται μέτριοι, αλλά ανταποκρίνονται στην αισθητική μου και καλύπτομαι από αυτό που προεισπράττω από κείμενα, screenshots και videos. Αυτός είναι κι ο λόγος για τον οποίο πάντοτε μιλώ θετικά για οτιδήποτε κι αν έχω παίξει, αναπτύσσοντας εκ των υστέρων τις σκέψεις μου εδώ, με μοναδική εξαίρεση το Assassin’s Creed: Liberation HD, το οποίο έπαιξα αποκλειστικά λόγω ονόματος. Μ’ αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, και συνεχίζοντας ακάθεκτος το σαφάρι μου σε platform games των τελευταίων ετών, αποφάσισα να παίξω ένα ακόμη indie, το οποίο, όπως είναι λογικό, δεν έτυχε πολύ μεγάλης προβολής.
Αναφέρομαι στο Vessel, ένα steampunk puzzle-platform που κυκλοφόρησε την 1η Μαρτίου 2012, την ύπαρξη του οποίου ανακάλυψα τυχαία στο διαδίκτυο πριν από λίγο καιρό. Ομολογώ ότι στην περίπτωσή του δοκίμασα μια ιδιάζουσα εμπειρία περνώντας από αρκετά στάδια και με αρκετές μεταπτώσεις για να καταλήξω αν με κέρδισε το παιχνίδι ή όχι. Ο ήρωας είναι ένας επιστήμονας – εφευρέτης ο οποίος έχει καταφέρει να δημιουργήσει υγρές μορφές ζωής (σκεφτείτε μπάλες με πόδια), τα Fluros, που όμως έχουν αποκτήσει δική τους συνείδηση μέσα από διάφορες μεταλλάξεις που επήλθαν, με αποτέλεσμα να αποκτήσουν τον έλεγχο των τριών περιοχών του κόσμου του παιχνιδιού (Factory, Orchard, Mines) διακόπτοντας την ομαλή λειτουργία των μηχανών τους. Απέναντι σε τούτο το χάος, το οποίο εμμέσως έχει δημιουργήσει ο πρωταγωνιστής, είναι αυτός που καλείται να επαναφέρει την τάξη. Απλό σενάριο, όπως συνηθίζεται σε τέτοιου είδους games, και η δράση ξεκινά σχεδόν αμέσως. Όχι δράση με την έννοια ενός action τίτλου, αλλά η διαδικασία επίλυσης των puzzles του παιχνιδιού, τα οποία και το χαρακτηρίζουν σε απόλυτο βαθμό, καθώς επί της ουσίας δεν απαιτείται άλλη δεξιότητα παρά μόνο σκέψη και όρεξη να επιλύεις γρίφους.
Οι πρώτες ώρες αποδείχθηκαν αρκετά δύσκολες για μένα, διότι δε μπόρεσα να μπω στη φιλοσοφία του Vessel και λίγο έλειψε να το παρατήσω. Τελευταία φορά που συνέβη κάτι τέτοιο ήταν με το Zombie Army Trilogy, αλλά εκεί απλώς βεβαιώθηκα ότι δε μου αρέσουν παιχνίδια στα οποία δέχεσαι ακατάπαυστα εχθρούς κατά κύματα. Εν προκειμένω, υπήρχαν περιπτώσεις στις οποίες πήγαινα κυριολεκτικά στα τυφλά, αντιλαμβανόμενος εκ των υστέρων ότι πρέπει να επιδιορθώνεις τις προαναφερθείσες μηχανές στο διάβα σου, ώστε να μπορέσεις να προχωρήσεις, καθώς σε πρώτη φάση πέρασα όλο το Factory μέχρι να φτάσω στο σημείο να… μου πει το παιχνίδι ότι πρέπει να φτιάξω οκτώ μηχανές που προσπέρασα, αν θέλω να συνεχίσω (ας είναι καλά το fast travel που ξεκλειδώνει εφόσον έχεις διέλθει από καθεμιά).
Εκτός από τις περιοχές για τις οποίες έγινε λόγος νωρίτερα, υπάρχει βεβαίως και το εργαστήριο του εφευρέτη μας, το ορμητήριό του, στο οποίο στην πορεία θα μπορέσει να craftάρει ένα φορητό μηχάνημα που θα το ζωστεί στην πλάτη, καθώς επίσης και τα εξαρτήματα που θα του δώσουν τη δυνατότητα να δημιουργεί επί τόπου Fluros, με διαφορετικό συστατικό στοιχείο και διαφορετικές ιδιότητες όσο προχωρά. Αυτά θα τον βοηθήσουν εμμέσως να λύσει γρίφους, όπως, ενδεικτικά, να ανοίξει πόρτες για την απασφάλιση των οποίων απαιτείται να δημιουργηθεί ατμός κάτω από συγκεκριμένες κατασκευές, ή να γυρίσει μοχλούς στους οποίους δε μπορεί να έχει πρόσβαση ο ίδιος.
Αυτό που με προβλημάτισε και σύγχυσε περισσότερο απ’ όλα ήταν τα bugs που αντιμετώπισα. Προβλήματα στον κώδικα του παιχνιδιού, τα οποία άλλοτε μπορούσαν να λειτουργήσουν υπέρ μου και άλλοτε εναντίον, αλλά που σε κάθε περίπτωση με μπέρδευαν και με αποπροσανατόλιζαν εν όψει της συνέχειας. Αφορούσαν κατά βάση την φορητή συσκευή στην πλάτη και το υγρό που μπορούσα να εκτοξεύω κάθε φορά. Αυτό κάποια στιγμή άδειαζε και χρειαζόταν ανεφοδιασμό, υπήρχαν όμως περιπτώσεις που σκάλωνε και μπορούσε να εκτοξεύει απεριόριστα με το πάτημα του σχετικού πλήκτρου, αλλά χωρίς να ανταποκρίνεται σωστά στην αλλαγή του εκάστοτε εξαρτήματος (π.χ. να εκτοξεύει μια μπάλα μετά από πιστολιά, να ρέει συνεχόμενα σαν από λάστιχο ή σε μεγαλύτερη κλίμακα σαν από μάνικα κ.λπ.). Σε μια τέτοια περίπτωση βρέθηκα να… πετάω στον αέρα εκτοξεύοντας νερό στο έδαφος για κόντρα, με αποτέλεσμα να βρεθώ στην είσοδο των ορυχείων αποκτώντας πρόσβαση χωρίς καν να έχω παίξει το Orchard!
Αντιμετώπισα το κυριότερο πρόβλημα στο τελικό πύρινο boss, όπου σε μια φάση το είχα… σβήσει, κυριολεκτικά, αλλά δεν έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο για να προχωρήσω. Παρά ταύτα, είχε μείνει μόνο το… μάτι του να ταλαντώνεται στον αέρα! Εκεί δε μπορούσα να ξέρω τι κάνω λάθος, με αποτέλεσμα να μπερδευτώ, να «φάω» αρκετές ώρες και τελικά -ντρέπομαι που το λέω, αλλά δε γινόταν αλλιώς- να χρειαστεί να δω walkthrough στο YouTube για να το περάσω. Ήταν ο μόνος τρόπος, καθώς και πάλι το παιχνίδι δε βοηθούσε να καταλάβεις τι πρέπει να κάνεις. Όπως, αμέσως μετά, και έχοντας ήδη ξενερώσει από αυτά που προηγήθηκαν, χρειάστηκε να συμβουλευτώ ξανά το διαδίκτυο καθώς το τελευταίο puzzle στον κεντρικό αντιδραστήρα του εργαστηρίου του ήρωα με παίδεψε πάρα πολύ. Κι αυτό γιατί οι σημειώσεις του ήρωα στους πίνακές του περισσότερο μπέρδευαν παρά βοηθούσαν για τα βήματα που έπρεπε να ακολουθηθούν.
Βρήκα τη δυσκολία των γρίφων μετρίου βαθμού σε κάποιες περιπτώσεις και πολύ πιο υψηλού σε αρκετές άλλες. Ίσως έφταιγε ότι, όπως προανέφερα, δεν κατάφερα να μπω σε απόλυτο βαθμό στη φιλοσοφία του παιχνιδιού. Κι αν ξεκινήσεις στραβά, συναντήσεις και κάποια bugs εν συνεχεία, είναι πολύ εύκολο να σε πάρει από κάτω, παρότι το Vessel κάθε άλλο παρά κακό είναι. Μια ματιά στις κριτικές που έχει δεχτεί, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Στον ηχητικό τομέα, το πιο ενοχλητικό χαρακτηριστικό ήταν ο εκνευριστικός θόρυβος της φορητής μηχανής του ήρωα, η οποία -όταν δεν εκτόξευε υγρό- ρουφούσε αέρα ακατάπαυστα σαν ηλεκτρική σκούπα. Ευτυχώς, αυτό διορθώνεται χαμηλώνοντας τα εφέ από τα options ή ακόμη και με την απενεργοποίησή τους. Το soundtrack είναι σίγουρα ικανοποιητικό, συναντώντας συνθέσεις ηλεκτρονικής μουσικής από τον -αρκετά γνωστό στην κατηγορία του- Jon Hopkins. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα το Vessel λίγο διαφορετικό, δίχως να βασίζεται αποκλειστικά και μόνο στη διαδοχική επίλυση puzzles, αν και είναι σίγουρο ότι οι λάτρεις του είδους θα το «αγκαλιάσουν» από την πρώτη στιγμή. Οι developers υπόσχονται περισσότερες από δέκα ώρες ενασχόλησης μέχρι το φινάλε. Προσωπικά, με τις δυσκολίες και τα προβλήματα που αντιμετώπισα μετριάζοντας τη συνολική μου εμπειρία, χρειάστηκα υπερδιπλάσιο χρόνο.