Σε αρκετές περιπτώσεις είθισται να ανακύπτει γύρω από τα games ένα ερώτημα το οποίο σχετίζεται με το επιμορφωτικό περιεχόμενο που ενδεχομένως μπορεί να έχει ένα παιχνίδι που κυκλοφορεί. Είναι απλή διασκέδαση, μήπως χάσιμο χρόνου, ή μια ευκαιρία να συνδυαστεί η πρώτη με εμπλουτισμό γνώσεων; Δεν προτίθεμαι να το φιλοσοφήσω ιδιαίτερα, αλλά είναι γεγονός ότι υπάρχουν τρανά παραδείγματα στα οποία συμβαίνουν αμφότερα. Πέρα από όσα θετικά χαρακτηρίζουν -ή αρνητικά που μπορεί κάποιος να της προσάψει- τη σειρά Assassin’s Creed, κανείς δε μπορεί να αμφισβητήσει την ιστορικότητα του σεναρίου κάθε τίτλου του συγκεκριμένου franchise, που συνδέει τους πρωταγωνιστές του και την πλοκή με σημαντικά γεγονότα και σπουδαίους ανθρώπους, η παρουσία και τα επιτεύγματα των οποίων έχουν μείνει αναλλοίωτα στο χρόνο.
Το Never Alone ήρθε το 2014 να απαντήσει θετικά στο αρχικό ερώτημα προσφέροντας μια συνδυαστική εμπειρία διαφορετικού τύπου, επιδιώκοντας να επικεντρωθεί και κατά βάση να παρουσιάσει τον πολιτισμό των Inupiat, των Εσκιμώων που κατοικούν στις απέραντες παγωμένες εκτάσεις της Αλάσκας. Στην περίπτωση αυτή, το game δείχνει να αποτελεί απλά την αφορμή για να ξεκινήσει η αφήγηση, ένα ντοκιμαντέρ βασισμένο στις περιγραφές των αυτοχθόνων γύρω από τον τρόπο ζωής τους, τα βιώματά τους από το παρελθόν και τις ιστορίες από τα βάθη των χρόνων. Ο τίτλος της «νεοφώτιστης» Upper One Games βρίθει λαογραφικών στοιχείων και της ευρύτερης πολιτιστικής κληρονομιάς της φυλής αυτής. Η απόλυτη ταύτιση των μελών της με τη φύση και ο ανάλογος σεβασμός τους προς αυτήν, κυριαρχεί σε κάθε στιγμή. Ο τρόπος διαβίωσης αλλά και της ίδιας της επιβίωσής τους είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με όσα τους παρέχει η Μητέρα-Γη.
Η σχέση των Inupiat με την άγρια πανίδα και την περιορισμένη χλωρίδα των περιοχών που κατοικούν είναι σχέση σεβασμού και εκτίμησης, μακριά από κάθε έννοια κατάχρησης και εκμετάλλευσης, όπως συμπεριφέρεται ο σύγχρονος άνθρωπος και όχι μόνο. Το κυνήγι γίνεται αποκλειστικά για λόγους διατροφής και ένδυσης και σε καμία περίπτωση για ευχαρίστηση. Απαγορεύεται να παίζεις με το θήραμα και άλλα ζώα. Οφείλεις να τα σέβεσαι και να ευγνωμονείς τη φύση για όσα σου προσφέρει. Οι παραδόσεις των Εσκιμώων παρουσιάζονται σε ένα ευρύ φάσμα και αναλύεται από τους ίδιους η καθημερινότητά τους, οι μετακινήσεις τους από περιοχή σε περιοχή, οι δυσκολίες και ανησυχίες τους. Χαρακτηριστικά αντικείμενα που χρησιμοποιούν, κάνουν την εμφάνισή τους και εξηγείται ο ιδιαίτερος ρόλος τους. Οι ιστορίες και τα παραμύθια που έχουν περάσει από γενιά σε γενιά, έχουν την τιμητική τους. Κάποιες φορές το περιεχόμενό τους είναι διδακτικό για μικρότερους και μεγαλύτερους, άλλες, πάλι, ερμηνεύουν με το δικό τους τρόπο διάφορα φυσικά φαινόμενα, και κάποιες άλλες θέλουν απλώς να… νουθετήσουν τα άτακτα πιτσιρίκια της κοινότητάς τους!
Στο πλαίσιο αυτό, λοιπόν, υλοποιήθηκε το Never Alone και οκτώ μήνες αργότερα διατέθηκε στην αγορά και το expansion, με τίτλο «Foxtales». Και στις δύο περιπτώσεις το παιχνίδι παρουσιάζει από μια ιστορία που διηγούνται κάποιοι παππούδες της φυλής των Inupiat και η οποία έχει φτάσει μέχρι τις μέρες μας. Εντός του game, τον πρωταγωνιστικό ρόλο αναλαμβάνει ένα κοριτσάκι, ονόματι Nuna, και το… κατοικίδιό της, μια αρκτική αλεπού. Μαζί θα πρέπει να συνεργαστούν προκειμένου να λύσουν τις λίγους και αρκετά απλούς γρίφους που θα συναντήσουν, προκειμένου να καταφέρουν να πετύχουν στην αποστολή τους. Στην πρώτη περίπτωση η Nuna ξεκινά ένα ταξίδι για να ανακαλύψει τους λόγους μιας χιονοθύελλας η οποία έχει ξεσπάσει και φαίνεται ασταμάτητη. Στη δεύτερη, κωπηλατώντας στο κανό της καλείται να λύσει το μυστήριο ενός περάσματος, στο οποίο φημολογείται ότι έχει στήσει το λημέρι του ένας τεράστιος αρουραίος που καταβροχθίζει οτιδήποτε κάνει το λάθος να βρεθεί εκεί.
Η φιλία που μπορεί να αναπτυχθεί μεταξύ ενός ανθρώπου και μιας αλεπούς είναι ένα από τα πρώτα πράγματα που περιγράφονται σε ένα από τα 24 βίντεο διάρκειας συνήθως έως δύο λεπτών, τα οποία ξεκλειδώνουν όσο το παιχνίδι προχωρά. Σ’ αυτά παρακολουθούμε κατά βάση τους αυτόχθονες που συμμετείχαν στο project, να παρουσιάζουν τις εμπειρίες τους δίνοντας περισσότερες πληροφορίες για όλα όσα έχουμε ανακαλύψει μέχρι στιγμής παίζοντας, και όχι μόνο. Τα συγκεκριμένα βίντεο, που διαθέτουν όλα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά ενός ντοκιμαντέρ, πιστεύω ότι είναι συγχρόνως αυτά που αξίζουν περισσότερο εντός του Never Alone. Είναι σημαντικότερες οι πληροφορίες που παρέχονται, και το ίδιο το παιχνίδι μοιάζει απλώς η αφορμή προκειμένου να εκτεθούν οι πρώτες. Στο Foxtales προστίθενται άλλα πέντε βίντεο, ενώ είναι αξιοσημείωτο πως η αφήγηση και στις δύο ιστορίες γίνεται στη γλώσσα των Inupiat, κάτι που προσφέρει ιδιαίτερα στην ατμόσφαιρα του παιχνιδιού.
Έντονο χαρακτηριστικό της φυλής αυτής είναι η πίστη τους στην παρουσία πνευμάτων, με τα οποία μπορούν να επικοινωνήσουν είτε έμμεσα είτε άμεσα, κάτι που αναδεικνύεται μέσα στο game. Στα πλαίσια αυτά, η αλεπού έχει ακόμη μεγαλύτερη ευχέρεια, και ως εκ τούτου μπορεί να καλεί πνεύματα και να βοηθά τη Nuna προκειμένου να ξεπεράσει εμπόδια. Ένα ακόμη σημείο που αξίζει να τονιστεί, όπως και συμβαίνει εντός των προαναφερθέντων βίντεο, έγκειται στην περιβαλλοντική καταστροφή, με την αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη και το λιώσιμο των πάγων, το οποίο προδήλως επηρεάζει τους πληθυσμούς που κατοικούν «αγκαλιά» μ’ αυτούς. Στην κεντρική ιστορία, προσωπικά, εισέπραξα έντονα το αλληγορικό στοιχείο γύρω από το συγκεκριμένο παγκόσμιο πρόβλημα.
Όσον αφορά το παιχνίδι καθ’ αυτό, είναι αλήθεια ότι για τα στάνταρ ενός 2D platform δεν έχει… να πει και πάρα πολλά. Οι γρίφοι είναι λίγοι και εύκολοι σχεδόν στο σύνολό τους, ενώ η υπόθεση πολύ απλή από πλευράς υλοποίησης, πέραν του ιδιαιτέρως αξιολόγου υποβάθρου που αναλύθηκε προηγουμένως. Τα γραφικά δεν έχουν να παρουσιάσουν κάτι εξεζητημένο, ενώ στον ηχητικό τομέα το soundtrack ξεχωρίζει ενδεχομένως λίγο περισσότερο, μα ambient ήχους ως επί το πλείστον. Σε συνέχεια αυτών, η διάρκεια του κεντρικού τίτλου υπερβαίνει μετά βίας τις τρεις ώρες, ενώ το expansion επεκτείνει την εμπειρία λίγο περισσότερο από μία ακόμη ώρα. Το Never Alone απέσπασε αρκετά βραβεία, ενώ οι developers της Upper One Games κέρδισαν BAFTA ως καλύτεροι πρωτοεμφανιζόμενοι. Στόχος τους είναι, όπως δηλώνουν οι ίδιοι, να δώσουν συνέχεια σ’ αυτό το εγχείρημα με την ονομασία «World Games», παρουσιάζοντας προσεκτικά επιλεγμένες ιστορίες από διαφορετικές κουλτούρες και πολιτισμούς σε όλα τα σημεία του πλανήτη. Το ξεκίνημα ήταν ιδιαίτερα ελπιδοφόρο κι αυτό αναγνωρίστηκε σε γενικές γραμμές. Σ’ ένα επόμενο βήμα, ωστόσο, θα πρέπει να δοθεί περισσότερη βαρύτητα στο gameplay συγκριτικά με το πολιτιστικό background της ιστορίας, προκειμένου το πρώτο να μην υστερεί έναντι του δευτέρου.