Η Δανία, η νοτιότερη χώρα της Σκανδιναβίας, είναι ένας τόπος δίχως πολύ μεγάλη παράδοση στη gaming βιομηχανία, με δύο βασικές εξαιρέσεις. Η πρώτη ακούει στο όνομα της Apogee Software, ιδρυθείσα εν έτει 1987 και γνωστή μετέπειτα ως 3D Realms, πάγιας δημιουργού της καλτ σειράς Duke Nukem, και όχι μόνο. Η δεύτερη είναι η IO Interactive και πρόκειται βεβαίως για την εταιρία ανάπτυξης η οποία, με έτος ίδρυσης το 1998, είναι υπεύθυνη για ολόκληρο το Hitman franchise, μεταξύ άλλων· αυτό, από το 2000 και εξής έχει να επιδείξει συνολικά οκτώ τίτλους, με τον πιο πρόσφατο μόλις πέρυσι (2021). Στην ιστορία των συγκεκριμένων developers θα έχουμε την ευκαιρία να επεκταθούμε κάποια στιγμή στο μέλλον.
Μια πρόχειρη αναζήτηση στο διαδίκτυο αρκεί, προκειμένου να καταδείξει ότι η περίπτωση της Δανίας έχει αρχίσει να απασχολεί το χώρο με εντονότερους ρυθμούς από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας και εξής, κυρίως μέσα από indie προσπάθειες. Μεταξύ αυτών, και κατά χρονική σειρά, αξίζει να αναφερθεί το Heroes & Generals (2016) της Reto-Moto, ένα free to play first-person shooter με μέτριες βαθμολογίες, και το Minion Masters (2019) της BetaDwarf, ένα online free to play παιχνίδι που συνδυάζει στοιχεία από card games & Tower-Defense. Το 2020 η Ghost Ship Games παρουσίασε το Deep Rock Galactic, ένα συνεργατικό FPS που έχει εισπράξει εξαιρετικές κριτικές, ενώ κατά το ίδιο έτος η Slipgate Ironworks συνεργάστηκε με την πολωνική One More Level στο development του Ghostrunner, ενός άκρως ενδιαφέροντος -για τους λάτρεις του είδους- first-person fast-paced action-platform με hack n’ slash στοιχεία, που ξέφυγε από τα μέτρα των indies.
Σ’ αυτήν την αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος στη σκανδιναβική χώρα, ωστόσο, πρωτεργάτης υπήρξε η Playdead, η οποία ιδρύθηκε εν έτει 2006 από δύο ανθρώπους, πραγματοποιώντας το ντεμπούτο της το 2010 με την κυκλοφορία του καταπληκτικού Limbo. Περί αυτού έχουμε εκφραστεί εδώ και πολλά χρόνια, ωστόσο εν προκειμένω αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο συγκεκριμένος τίτλος ήταν ένας από εκείνους, οι οποίοι ανανέωσαν αποφασιστικά το ενδιαφέρον για τα 2D puzzle-platform ή και action-platform games. Τούτο συνέβη συναρτήσει της έξαρσης των indie προσπαθειών, των ψηφιακών καταστημάτων, της χρηματοδότησης από τους gamers, που τότε βρισκόταν ακόμη «στα σπάργανα», και σε μεγάλο βαθμό λόγω της ύπαρξης του Xbox Live Arcade, το οποίο έδωσε τη δυνατότητα σε πάρα πολλούς ανεξάρτητους δημιουργούς να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Στη συγκεκριμένη εξέλιξη, το όμορφο Braid (2008), για το οποίο έχουμε επίσης μιλήσει παλαιά, υπήρξε ένα από τα παιχνίδια-οδηγούς.
Η απρόσμενη, τεράστια επιτυχία του Limbo, με 1 εκ. αντίτυπα τον πρώτο χρόνο και άλλα 2 εκ. κατά την επόμενη διετία, επέτρεψε στην εταιρία να δρομολογήσει σχεδόν άμεσα την ανάπτυξη του επόμενου τίτλου της, ο οποίος θα λειτουργούσε κατ’ ουσίαν ως πνευματικός διάδοχος του πρώτου, όπως και έγινε. Τηρουμένων των αναλογιών, το Inside καθυστέρησε να κυκλοφορήσει, καθώς αυτό συνέβη μόλις το 2016, με την Playdead να χρησιμοποιεί Unity engine αυτή τη φορά, έναντι μίας custom κατά την προηγούμενη. Κάθε παίκτης, ο οποίος έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με το Limbo, ξεκινώντας το Inside βρίσκεται αμέσως σε ένα πολύ οικείο σκηνικό. Η σκοτεινή ατμόσφαιρα του προκατόχου του, το ασπρόμαυρο setting και οι αποχρώσεις του γκρι, ο απειλητικός κόσμος και το μυστήριο που περιβάλλει μια εκκωφαντική σιωπή, στην οποία κατά κανόνα παρεμβάλλονται μόνο απόκοσμοι, ambient ήχοι, τα πάντα βρίσκονται και πάλι παρόντα.
Το Inside συνεχίζει τρόπον τινά από εκεί που σταμάτησε το Limbo έξι χρόνια νωρίτερα, καθώς όλα όσα διαμόρφωσαν την υπέροχη, ζοφερή αισθητική εκείνου, επανέρχονται αναλλοίωτα. Η κόκκινη μπλούζα του ακατονόμαστου μικρού αγοριού είναι το βασικό σημείο διαφοροποίησης του νέου παιχνιδιού, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τα «εξωτερικά» χαρακτηριστικά του, το οποίο ωστόσο αντισταθμίζεται από το γεγονός ότι πλέον υπάρχει πολύ λιγότερο… gore. Στο παρελθόν ο νεαρός πρωταγωνιστής μπορούσε να πεθάνει με μια σειρά ακραίων τρόπων, που καθιστούσαν το Limbo ακατάλληλο για gamers κάτω από μια συγκεκριμένη ηλικία. Και τώρα συμβαίνει αυτό, αλλά πλέον οι περιπτώσεις είναι πολύ λιγότερες αριθμητικά και κατ’ επέκταση σε επίπεδο… φαντασίας.
Από άποψη βραβείων και βαθμολογιών το Inside τα πήγε καλύτερα, πιστεύουμε ακράδαντα ωστόσο ότι αυτό δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Πρόκειται για έναν τίτλο με υποβλητική ατμόσφαιρα, όπως και ο παρθενικός της Playdead άλλωστε, ο οποίος όμως έχει αισθητά λιγότερους, ευκολότερους και πιο ανέμπνευστους γρίφους από τον προκάτοχό του. Τούτο αποτελεί καταλυτικό σημείο για τη συνολική εμπειρία, επηρεάζοντας σε τελευταία ανάλυση και τη διάρκεια του παιχνιδιού. Για την ολοκλήρωσή του απαιτήθηκαν μόλις τέσσερεις ώρες και κάτι, ενώ το Limbo είχε… αξιώσει 5,5 στην περίπτωση του υπογράφοντος. Μεταξύ της αντικειμενικής ποιότητας videogames αυτού του είδους και της διάρκειάς τους, η οποία συχνά είναι πολύ μικρή, ο ενθουσιασμός οφείλει πάντοτε να ισορροπεί.
Σε επίπεδο ιστορίας, η δεύτερη και τελευταία μέχρι σήμερα δημιουργία των Δανών developers επιχειρεί και αυτή να διηγηθεί αποκλειστικά μέσα από τις εικόνες της. Το πλαίσιο που διαμορφώνεται, φαντάζει εξόχως αλληγορικό, επιδεχόμενο σχεδόν τόσων ερμηνειών όσοι και οι gamers που ασχολήθηκαν με το Inside: Ένα αγόρι, που πασχίζει να ξεφύγει από το δυστοπικό περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, έχοντας να αντιμετωπίσει ανθρώπους, και όχι μόνο, με δολοφονικές διαθέσεις εναντίον του. Ανθρώπους, έτοιμους να εξαλείψουν κάθε αντίστοιχη μορφή ζωής, όταν αυτή δεν εξισούται με ανθρωποειδή τα οποία παρασκευάζονται στις εργοστασιακές εγκαταστάσεις του κόσμου αυτού. Αν μη τι άλλο, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας γνωρίζει κολύμπι(!), σε αντίθεση με εκείνον του Limbo, ενώ μάλιστα για την επίλυση ορισμένων γρίφων επανέρχεται ένας μηχανισμός, γνώριμος σε όσους έπαιξαν τον τίτλο του 2010.
Αμέσως μετά την κυκλοφορία του Inside, οι δρόμοι των δύο ιδρυτών της Playdead χώρισαν ελέω διαφωνιών, φτάνοντας ακόμη και σε δικαστικό επίπεδο. Ο Dino Patti ίδρυσε νέα εταιρία το 2017, η οποία ακόμη δεν έχει κάνει ντεμπούτο. Τούτο αναμένεται να συμβεί φέτος με το Somerville, ένα indie 3D sci-fi adventure, όπως περιγράφεται, από τη Jumpship. Από εκεί και πέρα, συμπτωματικά, συμπληρώνονται πλέον έξι χρόνια από το Inside, όσα είχαν μεσολαβήσει από το Limbo. Εν τω μεταξύ η Playdead του Arnt Jensen έχει ανακοινώσει ήδη από το 2020 ότι το επόμενο project της θα κυκλοφορήσει από την Epic Games, η οποία και το χρηματοδοτεί, επιτρέποντας στην πρώτη να μετρά πλέον δυναμικό άνω των 50 ατόμων, περνώντας μάλιστα στις τρεις διαστάσεις για πρώτη φορά. Διόλου ευκαταφρόνητη εξέλιξη, αναμφίβολα, υπό την προϋπόθεση ότι η δανέζικη εταιρία έχει λάβει υπ’ όψιν πως όταν η γειτονική, φινλανδική Frozenbyte θέλησε να μεταφέρει τη σειρά Trine σε 3D περιβάλλοντα κατά την προηγούμενη δεκαετία, μετά από δύο υπέροχα πρώτα κεφάλαια, το αποτέλεσμα ήταν «ναυάγιο»· γι’ αυτό και το Trine 4 επανήλθε το 2019 σε γνώριμα μονοπάτια…