Αντί προλόγου
Το συγκεκριμένο κείμενο επρόκειτο να δημοσιευθεί ως post, αλλά αποφάσισα να το κάνω blog για να μοιραστώ με όσο το δυνατόν περισσότερους τις σκέψεις μου. (Δώσε και μένα xp, καλέ κύριε)!
Ryse, Son of Rome!
Θα ξεκινήσω λέγοντας ότι το Ryse: Son of Rome, η δημιουργία της Crytek, είναι ένα από τα πιο ΟΜΟΡΦΑ παιχνίδια που έχω παίξει ποτέ και μια από τις κορυφαίες εμπειρίες που έχω δοκιμάσει στα games. Ένα παιχνίδι που μου προκάλεσε συναισθήματα που είχα να νιώσω από την εποχή του πρώτου Syberia. Δε χρειάζεται να είστε λάτρεις των hack & slash games, απλώς παίξτε αυτό το παιχνίδι όσοι δεν το έχετε δοκιμάσει.
Οι όποιες ατέλειές του στο κομμάτι του gameplay ωχριούν μπροστά στην πληρότητα του, ακόμη και μέσα από τον τομέα του gameplay και θα εξηγηθώ για το αντιφατικόν του πράγματος. Τι να πει κάποιος για τον τεχνικό τομέα, ο οποίος αγγίζει την τελειότητα. Τα γραφικά είναι από άλλο πλανήτη και το motion capture θα μπορούσε να σταθεί αυτούσιο σε μια κανονική ταινία. Οι εκφράσεις των προσώπων των πρωταγωνιστών αποτυπώνουν τις πραγματικές τους σε πρωτοφανή βαθμό, ενώ το voice acting που γίνεται από τους ίδιους ηθοποιούς, και όχι με ντουμπλάρισμα, είναι απλά ΕΠΙΒΛΗΤΙΚΟ, με εξαίρεση μια-δυο περιπτώσεις. Ο Marius Titus, ο Vitalion, ο Commodus, ο Leontius, ερμηνεύουν για Όσκαρ!
Τα ηχητικά εφέ καταφέρνουν να ξεχωρίσουν, παρότι το μυαλό συνεπαίρνουν αυτά που διαδραματίζονται επί της οθόνης, ενώ το υπέροχο soundtrack σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί ο Borisav Slavov δεν έχει γράψει μουσική για ταινίες, και η πρώτη απάντηση που σου έρχεται στο μυαλό ως -φτωχό, αλλά με δόσεις αλήθειας- επιχείρημα είναι "γιατί είναι Βούλγαρος".
Who will protect you from me?
Και έρχομαι στο κομμάτι της ιστορίας, η οποία δε μπορεί να περιγραφεί με λόγια. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρξει review οπουδήποτε στο διαδίκτυο που να αποτυπώσει με λόγια το πόσο πλήρης, πόσο τέλεια είναι η πλοκή του παιχνιδιού, πόσο ενδιαφέρουσα και πόσο ικανή να σε κρατήσει μέχρι να δεις τα credits. Δε θα κάνω διαχωρισμούς για την αρχή, το φινάλε του παιχνιδιού ή περιστατικά κατά τη διάρκειά του, το μόνο που θα πω είναι ότι όσο πιο πολύ βυθίζεσαι στο παιχνίδι, τόσο πιο πολύ θέλεις να δεις τι θα συμβεί αμέσως μετά.
Η ιστορία του Ryse: Son of Rome είναι ένας συγκερασμός ιστορικών και φανταστικών γεγονότων και ομολογώ ότι πολύ γρήγορα, ενώ έπαιζα, άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ για να βρω περισσότερα στοιχεία για τη χρονική περίοδο στην οποία λαμβάνουν χώρα τα του game, και τούτο από μόνο του λέει πολλά καθώς είναι κάτι που γενικά δεν το κάνεις για ένα παιχνίδι. Αυτά αφορούν την περίοδο αυτοκρατορίας του Νέρωνα (54 - 68 μ.Χ.) και ξεκινούν περίπου από το 58, μέσω των σχετικών flashbacks (H ταινία Boudica, του 2003, έχει έμμεση σχέση με το παιχνίδι και τα γεγονότα της εποχής).
Ναι, το gameplay είναι γραμμικό, ναι, δε μπορείς να ξεστρατίσεις ούτε μισό μέτρο από το μονοπάτι που σου καθορίζει το παιχνίδι, ναι, ο εξοπλισμός του Marius σε σταθερή βάση δεν είναι παρά ο τυπικός ρωμαϊκός -και άρα ρεαλιστικός, χωρίς επιπλέον σπάθες ή τόξα. Ναι, το σύστημα μάχης είναι απλοϊκό (αυτό κατ' εμέ είναι θετικό και όχι επιλήψιμο). Nαι, τα μοντέλα των εχθρών δεν υπερβαίνουν τα 6-7. Αλλά, πώς να πεις ότι το gameplay είναι μονότονο ή επαναλαμβανόμενο όταν δεν χορταίνεις να πετσοκόβεις τους αντιπάλους και ανυπομονείς πότε θα ριχτείς στην επόμενη μάχη! Πώς να πεις κάτι τέτοιο όταν δε θέλεις να σταματήσεις να πραγματοποιείς τα execution hits και να κόβεις τα άκρα των εχθρών σου ή να βυθίζεις το σπαθί σου στο κορμί ή το λαιμό τους!
Θα πεθάνεις για να… νικήσεις!
Το playthrough που έκανα ήταν το πρώτο και ήταν στο legendary επίπεδο δυσκολίας, εκεί όπου τα πράγματα ήταν απελπιστικά δύσκολα σε κάποια σημεία και οπωσδήποτε στην αρχή, ξεκινώντας με ελάχιστη μπάρα ζωής και μηδαμινούς πόντους για upgrades. Όποιος θέλει μια hardcore εμπειρία του συστήνω ανεπιφύλακτα να το δοκιμάσει σ' αυτό το level, χωρίς να έχει δυναμώσει τον χαρακτήρα του από προηγούμενα playthroughs. Συν τοις άλλοις, θα του πάρει σαφώς περισσότερο χρόνο να ολοκληρώσει το παιχνίδι, που σε γενικές γραμμές έχει έτσι κι αλλιώς μικρή διάρκεια.
Πιστεύω ότι έχει αδικηθεί βάναυσα από τις βαθμολογίες του διαδικτύου, που του βάζουν πολύ χαμηλότερο βαθμό απ' ό,τι τα δύο πολύ ολοκληρωμένα reviews του Gameworld. Εγώ το βαθμολογώ με 8 και πιστεύω ότι αν δεν είχε τις αδυναμίες που ανέφερα, θα μιλούσαμε για έναν AAA title που θα ήταν ένα από τα κορυφαία games της δεκαετίας. Για μένα ήταν μια σχετικά σύντομη, αλλά υπέροχη διαδρομή.