Dinner Date

Καιρό τώρα έχω συναντήσει έντονα debate για το αν τα videogames είναι τέχνη από μόνα τους ή αν είναι απλά προέκταση της τέχνης του κινηματογράφου και της λογοτεχνίας.

Το Dinner Date είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια που με την πρώτη επαφή φαίνεται να δίνει μια σαφή απάντηση στο θέμα. Βέβαια δε του ταιριάζει ακριβώς ο χαρακτηρισμός παιχνίδι καθώς είναι λιγότερο interactive και από το The Walking Dead, ίσως λοιπόν mildly interactive storytelling.

To παιχνίδι ξεκινά με ένα μικρό tutorial που δείχνει τη βασική αλληλεπίδρραση με τον κόσμο τριγύρω και τονίζοντας πως δεν είμαστε ο ήρωας, ούτε τον κουνάμε αλλά είμαστε το υποσυνείδητό του, οι ανεπαίσθητες καθημερινές κινήσεις που κάνουμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε.

Το κεντρικό μενού/τραπέζι.

O ήρωας, Julian Luxemburg έχει ετοιμάσει ένα ρομαντικό δείπνο για ραντεβού στο σπίτι του με την Meiko, μια νεαρή γιαπωνέζα που γνώρισε σε κάποιο πάρτυ. Το δείπνο είναι για τις 7 και καθώς η ώρα περνά και οι δείκτες αντιχούν ξερά ο Julian αρχίζει να μονολογεί.

Η ώρα περνά και με την Meiko άφαντη o Julian σιγοπίνει το αργεντίνικο κρασί του και στοχάζεται για την δουλειά του, την αποτυχία του με τις γυναίκες και τη ζωή του γενικότερα.

She ceased, and turn'd upon her pillow; pale She lay, her dark eyes flashing through their tears,

Λατρεύει το Byron και συνεχώς προσπαθεί να θυμηθεί έναν συγκεκριμένο στίχο από το ποιήμα Don Juan. Καθώς λοιπόν περνά η ώρα και πίνει, υπάρχουν μερικά black out και η εικόνα επανέρχεται στο χώρο με μια πιο στοιχειωτική μουσική και το δωμάτιο να φαίνεται κάπως διαφορετικό.

Ο Julian προσπαθεί να θυμηθεί το Don Juan.

Εκεί λοιπόν άρχισα να κάνω εικασίες για το τι μπορεί να συμβαίνει και βυθίστηκα τελείως στην αφήγηση του χαρακτήρα. Και εκεί λοιπόν που νόμιζα πως το παιχνίδι απογειώνεται και είχα για τα καλά απορροφηθεί στη μιζέρια του ραντεβού και της ζωής του Julian το παιχνίδι μου πετάει ένα ξερό "You have been playing Dinner Date."

Μετά την αρχική ψυχρολουσία, λέω στο εαυτό μου πως ίσως είναι σε επεισόδια και δεν έχει βγει ακόμα το επόμενο. Αλλά όχι. Το παιχνίδι απλά τελείωσε. Μάχες επί μαχών έχουν γίνει στο ίντερνετ για το κατά πόσο το παιχνίδι είναι αριστούργημα ή καθαρή κλεψιά 3 ευρώ για 20 λεπτά αφήγησης.

Η άποψή μου είναι πως το παιχίδι ξεκινά να κάνει κάτι πετυχημένο και πρωτότυπο. Έχει ωραίο θέμα, θίγοντας το πόσο μόνοι νοιώθουν οι μοντέρνοι νέοι που ζουν μόνοι χτίζοντας τη ζωή τους σε μια άγνωστη πόλη, την κρίση των 27+ όπου ο εως τότε νεαρός καταλαβαίνει πως μπαίνει σε άλλη κατηγορία , το πολλές φορές κενό νοήματος hipster lifestyle και το ελάχιστο πραγματικό βάθος και την δηλητηρίαση που προκαλούν τα κόμπλεξ.

Όλα αυτά είναι καλά και άψογα, η αφήγηση πολύ καλή, η μουσική και η ατμόσφαιρα στοιχειωτική αλλά στα 20 λεπτά, ένοιωσα και εγώ κοροϊδευμένος. Σαν να είχα ξεκινήσει ένα καλό βιβλίο και κάποιος να μου το άρπαξε από τα χέρια λέγοντας μου "Είναι πειραματικό!"

Κοντολογίς, μου άρεσε το στυλ παιχνιδιού και σίγουρα θα έπαιζα και άλλα τέτοια παιχνίδια που περισσότερο φέρνουν σε αφήγηση ταινίας ή βιβλίου αρκεί να νοιώσω και την αντίστοιχη εμπειρία. Το συγκεκριμένο για το κόστος των 3 ευρώ του, δε νομίζω πως καλύπτει την αξία του με το "εικαστικό" του περιεχόμενο.

Θετικά:

- Ωραία ιδέα,θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μελλοντικά

-Ατμοσφαιρικό

-Καλογραμμένο

Αρνητικά:

- Υπερβολικά μικρό

-Τιμή/Αξία

-Απουσία "πραγματικού" gameplay θα ξενίσει τους περισσότερους

Βαθμολογία

Γραφικά: 7 

Ήχος: 8 

Gameplay: 6 

Αντοχή: 5 

Γενικά: 6 

Εάν ήταν μια πλήρης ιστορία με τέλος θα σας το πρότεινα ανεπιφύλακτα για την εξαιρετική του ατμόσφαιρα αλλά τώρα μπορώ να σας πω με σιγουριά πως είναι 3 χαμένα ευρώ. Αν το βρείτε δωρεάν παίξτε το για την εμπειρία.