Πλησιάζουμε τα μέσα του 2016, όντας σε μια εποχή της οποίας τα πρότυπα ελάχιστη ή και καθόλου σχέση έχουν με τα αντίστοιχα του παρελθόντος. Αναφέρομαι συγκεκριμένα στο χώρο της μουσικής και του κινηματογράφου. Αλλάζουν οι εποχές, αλλάζουν και οι παραστάσεις όλων. Πολλοί είναι αυτοί που συνηθίζουν να λένε ότι «σαν τη μουσική που γραφόταν παλιά, δεν πρόκειται να υπάρξει ξανά». Κρίνοντας από τη σημερινή πλέμπα που κυκλοφορεί παγκοσμίως και είναι η «εμπορική», δε μπορώ να τους κατηγορήσω. Στο σινεμά τα πράγματα ακολουθούν τη δική τους πορεία, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση, και με κυρίαρχο γνώμονα τις δυνατότητες που προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία.
Τα οπτικά και ηχητικά εφέ και οτιδήποτε μπορεί να συνθέτει τον τεχνικό τομέα βρίσκονται στην αιχμή του δόρατος των κορυφαίων franchises και όχι μόνο, αποτυπώνοντας στη μεγάλη οθόνη ψηφιακούς κόσμους που εντυπωσιάζουν, υποβαθμίζοντας μοιραία το ρόλο των ηθοποιών. Μεταξύ των συγκεκριμένων ταινιών, η έξαρση αυτών με ήρωες της Marvel δε μπορεί να περάσει απαρατήρητη, ενώ, σχετικά, χαρακτηριστικό και πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί το Mad Max, το οποίο απέσπασε έξι Oscars στη φετινή απονομή: Τα τέσσερα εξ αυτών για Production Design, Film Editing, Sound Editing και Sound Mixing, ενώ τα άλλα δύο για Costume Design και Makeup & Hairstyling. Αυτό δε σημαίνει ότι οι ταινίες των προηγουμένων δεκαετιών δεν εκμεταλλεύονταν τις τεχνολογικές δυνατότητες της εποχής τους, αλλά σίγουρα ο ηθοποιός βρισκόταν… ψηλότερα.
Όχι, φυσικά, πως οι αμερικανιές που αγαπήσαμε ιδίως από τις δεκαετίες του ΄80 και του ΄90 παρέδιδαν… σεμινάρια υποκριτικής, αλλ’ επρόκειτο για ταινίες που μπορούσαν να «χτιστούν» επάνω σε έναν και μόνο άνθρωπο, τον πρωταγωνιστή, κι από εκεί και πέρα τα εχθρικά… minions και τον απαραίτητο κακό, ο οποίος όμως αρκετές φορές ήταν σχεδόν αδιάφορος σαν παρουσία. Όλη η ουσία των ταινιών αυτών βασιζόταν στον «μπρατσαρά» ήρωα, με το κλασικό badass ύφος που δε σήκωνε πολλά-πολλά και μπορούσε να κάνει τα πάντα, κυριολεκτικά, για να υπερασπιστεί την πατρίδα και την οικογένειά του από τον τρομοκράτη που απειλούσε να καταστρέψει τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και να κυριαρχήσει επάνω στον πλανήτη με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ενίοτε ο κακός δεν ήταν καν… γήινος και τότε ο ατρόμητος ήρωας καλούταν να αντιμετωπίσει άγνωστες καταστάσεις, χωρίς αυτό να τον επηρεάζει στο ελάχιστο… Λεπτομέρειες και τίποτα περισσότερο!
Όλη αυτή τη… βαρβατίλα, λοιπόν, ήρθε πριν από λίγους μήνες να μεταφέρει στις οθόνες των υπολογιστών μας το Broforce, ένα καταιγιστικό side-scrolling run and gun platform που σε παρωθεί να καταστρέψεις τα πάντα στο πέρασμά σου μετατρέποντας τους αμέτρητους εχθρούς σου σε τόνους άψυχου κρέατος, όταν δεν τους διαλύεις σε χίλια κομμάτια που εκτοξεύονται προς όλες τις κατευθύνσεις με το αίμα να αναβλύζει άφθονο! Είναι μια μάχη «μόνος εναντίον όλων», εντελώς άνιση… για τους εχθρούς(!), σ’ ένα 100% καταστρέψιμο περιβάλλον! Εν τούτους το «μόνος» είναι σχετικό, καθώς το παιχνίδι συγκεντρώνει και δίνει εξ ίσου πρωταγωνιστικό ρόλο σε δεκάδες ήρωες ταινιών του τύπου που προαναφέρθηκε! Το μόνο που έχει να κάνει ο gamer είναι να προχωρήσει το παιχνίδι ξεκλειδώνοντας σταδιακά όλους τους διαθέσιμους, ο συνολικός αριθμός των οποίων ανέρχεται -ούτε λίγο ούτε πολύ- στους 32! Το γεγονός αυτό είναι υπεραρκετό για να αναδείξει τον πλουραλισμό που χαρακτηρίζει το εκρηκτικό gameplay του, το οποίο χαρίζει απλόχερα αγνή διασκέδαση και ατελείωτο πιστολίδι. Κάθε ήρωας έχει διαφορετικό όπλο, μία βασική επίθεση, μια special και τη δυνατότητα για melee attack. Και βεβαίως όλα αυτά έχουν άμεση ή έμμεση αναφορά στον εξοπλισμό που είχαν στις ταινίες από τις οποίες… προέρχονται.
Πρόκειται για τους Bros, μέλη της ομάδας Broforce, επιφορτισμένης να αποκαταστήσει την τάξη στον πλανήτη εκεί που οι στρατοί αποτυγχάνουν! Αντί για Rambo υπάρχει… Rambro(!) κι αντί για Commando, Brommando! Σταδιακά, όσο ο gamer ελευθερώνει κρατουμένους σε κάθε επίπεδο, θα αρχίσουν να γίνονται διαθέσιμοι χαρακτήρες όπως οι Bro in Black (από Men in Black), Bro Hard (από Die Hard), Brominator (Terminator), Brobocop (Robocop), Brodator (Predator), Indiana Brones (Indiana Jones), Bro Dredd (Judge Dredd) και Broheart (από Braveheart)! Στο playthrough που έκανα, πρόλαβα οριακά να ξεκλειδώσω και τους 32 χαρακτήρες, κάτι που οφείλεται εν πολλοίς στις αποτυχίες που είχα σε κάποιες πίστες όπου δυσκολεύτηκα αρκετά. Υπάρχουν συνολικά 15 επίπεδα με πολλαπλάσιες πίστες εντός του καθενός, αλλά πέρα από ορισμένες ευρύτερες μορφολογικές ομοιότητες, δε μπορεί κάποιος να μιλήσει εύκολα για επαναλαμβανόμενα τοπία. Παίζοντας στο hard χρειάστηκα περίπου 16 ώρες για να δω τους τίτλους τέλους.
Η τελική έκδοση του Broforce διατέθηκε στο Steam μόλις τον Οκτώβριο του 2015 κι ενώ βρισκόταν σε early access από τον Απρίλιο του ίδιου έτους. Η πρωταρχική ιδέα, όμως, είναι ακόμη πιο παλιά και ανάγεται στον Απρίλιο του 2012, όταν οι indie developers της Free Lives κέρδισαν το βραβείο του πιο διασκεδαστικού παιχνιδιού σε έναν διαγωνισμό στον οποίο οι συμμετέχοντες είχαν δύο μέρες στη διάθεσή τους για να δημιουργήσουν έναν καινούριο τίτλο. Εκεί, στο «Ludum Dare 23», προέκυψε ο πυρήνας του. Μια ιδέα η οποία βρήκε άμεσα θετική ανταπόκριση, εμπλουτίστηκε, διανθίστηκε και τρία χρόνια αργότερα κατέληξε μια εξαιρετική και αξιολογότατη πρόταση με retro αισθητική στη συγκεκριμένη κατηγορία παιχνιδιών, ικανή να συγκινήσει τους παλαιότερους gamers και να εξιτάρει τους νεότερους. Μόνο τυχαίο δεν είναι ότι ο τίτλος έχει αποκομίσει αποθεωτικές κριτικές από τους gamers στο Steam, με 97% θετικές σε σύνολο περίπου 13.500(!), κάτι που τον φέρνει επί της ουσίας στη 15η θέση της ψηφιακής πλατφόρμας της Valve συνολικά!
Παρά τα 8-bit γραφικά, τα χρώματα κάθε πίστας είναι ολοζώντανα, προσιτά στο μάτι αλλά και ευχάριστα όσον με αφορά, ενώ το εξαιρετικό και απολύτως ταιριαστό soundtrack απαρτίζεται από πολύ δυναμικά ροκ κομμάτια που συνοδεύουν άψογα τις εικόνες μαζικής καταστροφής, με εντυπωσιακές εκρήξεις, φωτιές, εκπυρσοκροτήσεις και αίματα με το λίτρο! Ο τρόπος με τον οποίο αποδίδονται όλα αυτά επί της οθόνης σε ένα game με retro αναφορά είναι αναμφίβολα εντυπωσιακός. Τα boss fights είναι πολλά και πληθαίνουν κι άλλο, όσο το παιχνίδι πλησιάζει προς το τέλος του. Εκεί τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο, καθώς ο εχθρός πλέον δεν είναι στρατιώτης, τρομοκράτης ή εξωγήινος, αλλά ο ίδιος ο Σατανάς(!), ο οποίος μας περιπαίζει ως minion στο τέλος κάθε πίστας καθ’ όλη τη διάρκεια του game.
Στο σημείο αυτό οι developers πηγαίνουν τις αμερικανιές ένα βήμα παραπέρα, με έντονη δόση χιούμορ αλλά και διάθεση να τα δώσουν όλα, αποτίνοντας φόρο τιμής σε αγαπημένες ταινίες (ακόμη και Β movies) του παρελθόντος. Ο ιθύνων νους της εταιρίας, άλλωστε, Evan Greenwood, σε παλαιότερη συνέντευξη είχε τονίσει την αγάπη του για τέτοιου είδους films κατά τη δεκαετία του ΄80 και του ΄90, από τα οποία ουσιαστικά «δανείστηκε» τους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού. Το στοιχείο κατατεθέν του τίτλου είναι η στιγμή που ο εκάστοτε ήρωας (αλλάζει αυτόματα και μόνο κάθε φορά που πεθαίνει ο προηγούμενος ή ξεκινά νέα πίστα) πηδάει στη σκάλα που κρέμεται από το ελικόπτερο της ομάδας του και ολοκληρώνει την προσπάθειά του, ενώ πίσω του το setting καταστρέφεται ολοσχερώς μ’ ένα εντυπωσιακό μπαράζ εκρήξεων.
Το Broforce είναι ένα παιχνίδι που ευνοεί σε απόλυτο βαθμό το multiplayer, καθώς η διασκέδαση μπορεί να διπλασιαστεί, έως και να τετραπλασιαστεί παίζοντας με συμπαίκτες. Οι εχθροί είναι έτσι κι αλλιώς αρκετοί για… όλους, το ίδιο και τα όπλα που φέρει καθένας από τους πρωταγωνιστές. Θυμίζει σαφώς τα arcade games του παρελθόντος (άλλωστε το arcade mode, με το οποίο ασχολήθηκα, κάνει ακριβώς αυτό: Σε βάζει να παίξεις το ένα level μετά το άλλο, χωρίς διακοπές για να πας από το ένα σημείο του μεταβατικού χάρτη στο άλλο) και εγγυάται το σημαντικότερο στα games: Ένα ισχυρό, καταιγιστικό και πέρα για πέρα απολαυστικό gameplay.