Aνέκαθεν σκεφτόμουν πως τα βιντεοπαιχνίδια μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμα για την κοινωνία. Με ευκολία καταπιανόμουν με ιδέες για πιασάρικα άρθρα… Πώς τα βιντεοπαιχνίδια θα βοηθήσουν στην επανένταξη των αποφυλακιστέων στην κοινωνία;;Πώς τα βιντεοπαιχνίδια θα συνεισφέρουν στο σεξουαλικό προσανατολισμό των εφήβων;; Βιντεοπαιχνίδια και εκπαίδευση… δύο όχι και τόσο διαφορετικοί κόσμοι κλπ κλπ.
Μα η ουσία εν τέλει δεν έγκειται εκεί που έψαχνα. Τελικά τα βιντεοπαιχνίδια βρίσκονται όπου βρίσκεται ο εκάστοτε gamer .Βλέπετε στην εφηβική μου ηλικία αρκετές ήταν οι απογοητεύσεις που είχα τόσο σε ερωτικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο φίλων. Κατόπιν αυτού και όντας ενήλικας πλέον μετακόμισα στην Πάτρα για να σπουδάσω. Το παλιό μου playstation λοιπόν μου θύμιζε το σπίτι μου, τον αδερφό μου και όσο κι αν δεν το περίμενα… το σχολείο μου.
Κάθε φορά που ήθελα να κρυφτώ απ' τα προβλήματα που είχα παιδί ήξερα την τέλεια κρυψώνα… τα βιντεοπαιχνίδια μου… με τους υπέροχους κόσμους τους , το σασπένς στην ιστορία, τη σιγουριά του επιθυμητού τέλους, την αγωνία, την ταύτιση . Κι όμως το μόνο ξεχωριστό που είχαν όλα αυτά είναι πως τα είχα συνδυάσει και είχαν κατακάτσει στο μυαλό μου ως αναπόσπαστο κομμάτι της προηγούμενης ζωής μου. Όσο κι αν τα αγαπάω ποτέ πια δεν θα είναι τα ίδια για μένα.
Μα και πάλι… η έκπληξη πάντα καραδωκεί και τα games είναι πάντα αξιολάτρευτα.
Done and out!