30 χρόνια Street Fighter 2

Το καλύτερο Fighting όλων των εποχών.

Το Street Fighter 2 έκλεισε 20 χρόνια ζωής και αποτελεί για πολλούς από εμάς το καλύτερο Fighting όλων των εποχών.

Θυμάμαι ότι το είχα πρωτοπαίξει στην Amiga όπου το έχω αυθεντικό. Ήταν 4 δισκέτες 3,5 ιντσών και έπρεπε να τις αλλάζουμε, ανάλογα με το level στο οποίο παίζαμε! Μετά, ακολούθησαν τα Arcade. Τα καλοκαίρια που πήγαινα στην Τήνο στο εξοχικό μου, το ουφάδικο εννοείται ότι είχε Street Fighter II: Champion Edition, όπου πέρα από τους οκτώ βασικούς μαχητές (μέχρι Dhalsim) δοκίμασα για πρώτη φορά και την επιπλέον τετράδα (μέχρι M. Bison), απ' τους οποίους μόνο ο Vega ψιλοάξιζε για τα γούστα μου.

Στο SuperNES και την Amiga το κάψιμο συνέχισε με Super Street Fighter 2. Βέβαια, παρότι το ρόστερ ανέβηκε στους 16 μαχητές, οι αγαπημένοι μου από όλη την σειρά είχαν οριστεί από την πρώτη κιόλας έκδοση. Ryu και Ken. Τελεία. Κυρίως Ryu, ο οποίος είχε λίγο πιο δυνατά πόδια από τον Ken κι έτσι μπορούσα να κοντράρω και την Chun Li που είχε τις καλύτερες ποδάρες (!) στο παιχνίδι. Για το ανδρικό φύλο και η Cammy ήταν μεγάλος έρωτας τότε, περισσότερο στο παιχνίδι γιατί η ταινία ήταν μούφα.

Θεωρώ ότι το Street Fighter 2 ήταν ένα παιχνίδι σταθμός γιατί σκεφτείτε ότι το Fighting genre ανέβηκε εκείνη την εποχή στο πάνθεον της δόξας του, λόγω των Arcade, ενώ υπήρχε τόσο "ψωμί" που ενάμιση χρόνο μετά, στα τέλη του 1992, μπήκε και η Midway στο κόλπο με το πολύ βίαιο για την εποχή Mortal Kombat. Δημιουργήθηκαν δε κυρίως δύο σχολές, αυτή των οπαδών του Street Fighter κι αυτή των αντίστοιχων του Mortal Kombat. Εγώ είμαι με την πρώτη. Με το original κι ας θεωρούνταν από τότε πιο "arcade" από το MK. Δεν ξέρω γιατί αλλά οι αγαπητοί χαρακτήρες, το σύστημα μάχης, τα hadouken και το όλο concept με έκανε να το αγαπήσω περισσότερο από "ένα μάτσο νίντζα", την "κόπια του Terminator" Kano ή την απομίμηση του Ryu με το όνομα Liu Kang που έπρεπε να πετάει κι αυτός projectiles. Άσε που έβρισκα λίγο χαζό και μη ρεαλιστικό το ότι την ώρα της μάχης θα πρέπει να σκύψω και να σκάσω άπερκατ. Εντάξει, γούστα είναι αυτά.

Τι μπορεί να συγκριθεί με το να σου βγαίνει το hadouken, το άπερκατ και η κλωτσιά tatsumaki τις πρώτες φορές; Αντίστοιχα, τα πρώτα combos στο Super Street Fighter 2 ή το κάψιμο με τους φίλους στο Tournament mode όπου μαζευόμασταν παρέες γύρω από το SuperNES. Ξεχνιούνται αυτά; Sorry Mega Drive, φάτε τη σκόνη μας. Τα γραφικά της κονσόλας και το χειριστήριό σας ήταν απλά σκουπίδια. Προχωράμε.

Τα πέτρινα χρόνια
Η συνέχεια του Street Fighter με τις εκδόσεις 3 και Alpha δεν ήταν η επιθυμητή, καθώς το παιχνίδι έχασε την παλιά καλή αίγλη του. Που είναι οι πίστες που αγαπήσαμε. Που είναι η μουσική του Yoko Shimomura που έβαζε την "στάμπα" του στις πίστες και τις έντυνε σε τέτοιο βαθμό ώστε σου έμεναν αμφότερα τα δύο αυτά στοιχεία στο μυαλό; Έπαιζε Ryu vs Ken στην Αμερική κι άκουγες αυτό το άσμα των ασμάτων ή αντίστοιχα στο level του Guile ή του Balrog και "καύλωνες"! By the way γιατί η Αμερική είχε άραγε τόσο επικά κομμάτια; Το προσπερνάμε.

Συν τις άλλοις, το όλο στυλ του Street Fighter 3, με μια άκυρη χρωματική παλέτα και οπτικά εφέ που δεν ταίριαζαν με την προσωπικότητα της σειράς, αλλά κυρίως το "ξύλωμα" των περισσότερων χαρακτήρων και η εμφάνιση ένα σωρό άκυρων, κατέστρεψαν την όλη εμπειρία. Αυτόματα λοιπόν ο κόσμος δικαιολογημένα θεώρησε το Street Fighter 2 "το καλύτερο Fighting της σειράς". Αρκετοί από τους φανατικούς επέστρεψαν στο Street Fighter 4, όπου επανήλθε το αρχικό ρόστερ, αλλά οι πίστες και η μουσική ήρθαν με καθυστέρηση. Γενικά το Street Fighter 2 είχε μεγάλες προσωπικότητες στο ρόστερ των χαρακτήρων, με μεγάλη διαφοροποίηση και ουσιαστικά χαρακτηριστικά για τα οποία ξεχώριζαν, ενώ το ίδιο ίσχυε και για τον σχεδιασμό των levels και της μουσικής. Ήταν ένα άρτιο αποτέλεσμα, μελετημένο και καλοδουλεμένο μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Αυτό δυστυχώς δεν ακολουθήθηκε στα μετέπειτα Street Fighter κι αν θέλετε την άποψή μου τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με την έμπνευση των αρχικών δημιουργών.

Αναμνήσεις
Πριν το Street Fighter 2 ακολουθούσα την Capcom με το Final Fight. Μετά το Street Fighter 2, εκτός του ότι τερμάτισα όλες τις εκδόσεις με όλους τους χαρακτήρες (και τους 16) φρόντισα να παίξω ξανά το πρώτο Street Fighter της δεκαετίας του '80 για να δω πως η σειρά ξεκίνησε και πως εξελίχθηκε. Πράγματι η εξέλιξη ήταν τεράστια, ειδικά στο θέμα χειρισμού και ειδικών κινήσεων. Διότι στο πρώτο Street Fighter ο κόσμος κυριολεκτικά έσπαγε μοχλούς. Όταν έγινα master στο Street Fighter 2 χαίρομαι που κατάφερα να πάρω κάποιες νίκες από άλλους, πιο guru από μένα που είναι pro παίκτες.

Το Street Fighter 2 ήθελε σωστές κινήσεις και αντανακλαστικά. Τα μετέπειτα Street Fighter ήθελαν όμως και πολύ καλή εκμάθηση τεχνικής, για την οποία ένας boomer σαν εμένα δύσκολα βρίσκει χρόνο. Τα σέβη μου όμως προς την Capcom που έφτιαξε το καλύτερο κατά την άποψή μου Fighting που έχει υπάρξει ποτέ, που μας αναγκάζει μέχρι σήμερα να το λιώνουμε στο MAME και να διδάσκουμε τις νέες γενιές, ενώ έκανε τον Ryu τον πρώτο gaming χαρακτήρα που λάτρεψα. Αν γενιόμουν Ιάπωνας θα ήθελα σίγουρα να του μοιάσω.

Διαβάστε το review του Street Fighter 2 και συζητήστε για αυτό στο παρακάτω forum topic.