Οταν τα παιχνίδια έχουν αύρα έργων τέχνης

Είναι η πραγματικότητα ή απλά μια τολμηρή δήλωση;

Κάθε Πέμπτη ανεβάζουμε τα καλύτερα Blog posts σας που γράφετε οι αναγνώστες του GameWorld στο Community/Blogs. Σήμερα σας έχουμε μια άποψη που έχει ακουστεί πολλές φορές. Αρκετοί από εμάς κατατάσσουμε τα video games στον τομέα της τέχνης και ποιος θα μας αδικούσε φυσικά. Έχουμε αρκετά παραδείγματα για να υποστηρίξουμε την συγκεκριμένη άποψη και αυτό έχει και ο αναγνώστης μας ο οποίος γράφει σήμερα.

Όταν τα παιχνίδια έχουν αύρα έργων τέχνης

Όλα αυτά τα χρόνια ως gamers, έχει περάσει από τα χεριά μας πολύ μεγάλος αριθμός παιχνιδιών. Μέσα όμως από αυτό το πλήθος παιχνιδιών, δεν είναι λίγες οι φορές όπου έχουμε ‘’πιάσει’’ τον εαυτό μας να εντυπωσιάζεται από ένα βιντεοπαιχνίδι σε αρκετά μεγαλύτερο βαθμό από τα υπόλοιπα. Ακόμα και εάν δεν ανήκει στο αγαπημένο μας είδος.

Είναι λοιπόν , εκείνο το παιχνίδι που ξεχωρίζει και μας δίνει την ευχάριστη αίσθηση ότι όσα χρόνια και αν περάσουν πάντα θα είμαστε πρόθυμοι να ξαναζήσουμε την εμπειρία που προσφέρει. Και φυσικά δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στον τεχνικό τομέα. Σίγουρα τα γυαλιστερά και αληθοφανή γραφικά προσδίδουν στο παιχνίδι μια άλλη ζωντάνια, ωστόσο πολλά παιχνίδια τα όποια δεν θα τα χαρακτήριζες και «αιχμή της τεχνολογίας» για την εποχή τους, είχαν τόσο ευχάριστο και άμεσο gameplay όπου προκαλούσαν τον παίχτη να αφιερώσει πολύ από τον ελεύθερο χρόνο του σε αυτά και να αποκομίσει μεγάλη ευχαρίστηση. Μιλώντας καθαρά μέσα από την προσωπική μου εμπειρία, δεν θα ξεχάσω ποτέ την ξεχωριστή αίσθηση που μου είχε αφήσει το Τhe Legend of Zelda: The Windwaker.  Και μπορεί τα cel shaded γραφικά του παιχνιδιού να φαίνονταν «παιδικά» στα μάτια μου, όταν όμως έπαιξα το παιχνίδι για πρώτη φορά, το απόλαυσα όσο λίγα.

Η απλή και λιτή αίσθηση που σου άφηνε ο γραφικός κόσμος του παιχνιδιού, ανυψώνει την έννοια “παίζω ένα videogame” σε κάτι πολύ παραπάνω. Κάτι το οποίο ξεχωρίζει  από το σωρό. Επίσης , θεωρώ σημείο αναφοράς το σενάριο και το συναισθηματικό δέσιμο - εξέλιξη  των χαρακτήρων στη σειρά Final  Fantasy , με αποκορύφωμα τα 6 , 7, 8 και 10.  Μαζί και τα υπέροχα μουσικά κομμάτια που διανθίζουν την δράση του παιχνιδιού.

Πραγματικά ο επί σειρά ετών σύνθετης της σειράς Nobuo Uematsu κάνει θαύματα στον ηχητικό τομέα και σε πολλές περιπτώσεις συγκινεί με επικές μουσικές στιγμές ( ff 9 ). Ακόμα, δεν θα πρέπει να ξεχάσω τη σύγχρονη σειρά – σε σχέση με τα προαναφερθέν παιχνίδια -  Bioshock.  Πραγματικά είχα χρόνια να εντυπωσιαστώ με ένα – κατά βάση – FPS.

Απόκοσμη, ανατριχιαστική λεπτομέρεια στους περιβάλλοντες χώρους (συνδυασμένη με RPG στοιχειά), που ποτέ όμως, δεν ενοχλούσε τον παίχτη.   Ισα-ίσα τον ωθούσε να εξερευνήσει και την πλέον μικρή πιθαμή της πόλης Rapture. Επιπρόσθετα, η σειρά MGS. Από εκείνα τα παιχνίδια που το στοιχειό της κινηματογραφικότητας σε συναρπάζει. VirtualFighter, από τις λίγες σειρές ξύλου όπου νιώθεις ότι οι λαβές που πραγματοποιείς πλησιάζουν έντονα το ρεαλισμό των πραγματικών.

Θα μπορούσα να συνεχίσω με λίστες ολόκληρες ξεχωριστών παιχνιδιών, ωστόσο τα παραπάνω είναι ένα καλό παράδειγμα για το πώς μπορεί ένα βιντεοπαιχνίδι να δώσει καλλιτεχνική χροιά στην συνολική gaming έμπειρα. Συνοψίζοντας,  όποιος επιθυμεί να γράψει ποιο παιχνίδι κατά τη γνώμη του, ήταν εκείνο που τον συνεπήρε περισσότερο στη  διάρκεια ενασχόλησης μαζί του.