Αφιέρωμα: 30 Χρόνια Castlevania

Ο θρυλικός τίτλος της Konami από το ξεκίνημα της ιστορίας του μέχρι το σήμερα!

Η απόλυτη σειρά της Konami που ξεκίνησε ως Platform και μετεξελίχθηκε ως Action–Adventure, συμπλήρωσε τρεις δεκαετίες ζωής.

Η Nintendo και η περίφημη κονσόλα της, το NES είχαν την τιμητική τους το 1986. Για πρώτη φορά χειριστήκαμε τον Link, πρωταγωνιστή της σειράς Legend of Zelda, στην παρθενική του εμφάνιση στον κόσμο του Hyrule. Η εξόρμηση μας στον πλανήτη Zebes με την σκληροτράχηλη Samus Aran στο Metroid υπήρξε η αφετηρία για χιλιάδες ώρες απολαυστικού gameplay στην ομώνυμη σειρά. Κοντά στο τέλος του 1986 έφτασε η στιγμή να ταξιδέψουμε στην ομιχλώδη Τρανσυλβανία και να εισβάλλουμε στο κάστρο του Κόμη Δράκουλα που μας υποδέχτηκε αυτοπροσώπως, αφού ξεκάναμε πρώτα όλους τους υποτακτικούς του.

Αναφερόμαστε φυσικά για το Castlevania, τον πρώτο τίτλο της πιο λατρευτής σειράς video games με πρωταγωνιστές πλάσματα της horror κουλτούρας. Είναι αλήθεια ότι είχαμε λιανίσει και πρωτύτερα βρικόλακες, απέθαντους και άλλα όντα της νύχτας σε «διαμάντια» σαν το Ghouls and Ghosts αλλά το Castlevania είναι όλο δομημένο σαν φόρος τιμής στα τέρατα της Universal, της Hammer Films και στον αειθαλή χαρακτήρα που γέννησε ο Bram Stoker στο all time classic βιβλίο του, Dracula. Όλα τα παραπάνω είναι ευγενική προσφορά της εταιρείας ανάπτυξης Konami, «μητέρας» των Castlevania.

Χρονικό της Castlevania, Κεφάλαιο Πρώτο: Τα "Χρυσά Χρόνια" του NES
Το timeline των Castlevania δεν ακολουθεί σε καμία περίπτωση την σειρά κυκλοφορίας των τίτλων αλλά εμείς θα το εξετάσουμε με γνώμονα αυτή. Το πρώτο μας ταξίδι στην Τρανσυλβανία και στο κάστρο του Δράκουλα πραγματοποιήθηκε το 1986 στο NES, την οκτάμπιτη κονσόλα της Nintendo. Αναλαμβάνοντας το πεπρωμένο του Simon Belmont, ξεχυθήκαμε στην κατοικία του Δράκουλα σκοτώνοντας ότι κινείτο και αρκετά bosses πριν την τελική αναμέτρηση στο έκτο επίπεδο με τον μέγα βρικόλακα. Η κυριαρχία του καστανού χρώματος στην αμφίεση του Simon και στο περιβάλλον προσέδιδε μια χωμάτινη αισθητική στο παιχνίδι αλλά οι λεπτομέρειες ήταν πλούσιες για τα στάνταρ της εποχής. Η σχετική ακαμψία του χαρακτήρα και η απότομη άνοδος της δυσκολίας ανά επίπεδο εξισορροπήθηκε από το εξαιρετικό soundtrack με τις μελωδίες που "έχτιζαν" ατμόσφαιρα και τα ηχητικά εφέ όπως ο ήχος του μαστιγίου και το βογγητό του Simon όταν δέχεται χτύπημα.

Την ίδια χρονιά με το Castlevania, κυκλοφόρησε στον plug and play υπολογιστή MSX της Microsoft μια ξεχωριστή έκδοση του με την επωνυμία Vampire Killer. Παρά τις εμφανείς ομοιότητες ανάμεσα στα δύο παιχνίδια, το Vampire Killer είχε εμφανώς αλλαγμένη δομή και μερικές προσθήκες. Καταρχάς, διέθετε περισσότερα επίπεδα από το Castlevania ενώ η σύγκρουση με bosses σαν τον Dracula παρουσίαζε αρκετές διαφορές. Στην συνέχεια, εξελίχθηκε σαν μια αδιάκοπη αναζήτηση ενός κλειδιού που θα μας βοηθούσε να περνάμε από την μια μικρή περιοχή στην άλλη. Έμποροι που προσφέρουν αντικείμενα με αντάλλαγμα τις καρδιές (health) του ήρωα, νέα όπλα που παίρνουν την θέση του πατροπαράδοτου μαστίγιου και ένας χάρτης που καταγράφει την πρόοδο μας ήταν μερικές από τις σημαντικότερες αλλαγές. Η μόνη αλλαγή που δεν μας ικανοποίησε καθόλου ήταν η αυξημένη δυσκολία του.

Το 1988 ο Simon Belmont επέστρεψε στην ενεργό δράση με το Castlevania 2: Simon’s Quest. Παίζοντας το παρατηρήσαμε την μετατόπιση του κέντρου βάρους της δυσκολίας από τους αντιπάλους στο περιβάλλον. Ενώ οι εχθροί, ακόμα και τα bosses, εξολοθρεύονταν εύκολα, οι περιοχές του Castlevania 2 ξεχείλιζαν από θανάσιμες παγίδες, ψεύτικα πατώματα, βάλτους που ξέκαναν τον Simon κ.ο.κ. Ο μοναδικός τρόπος για να καταλάβουμε τι έπρεπε να κάνουμε ήταν η συνομιλία με αρκετούς NPC και μερικοί εξ’ αυτών δεν έστεκαν στα… καλά τους, προσφέροντας ξεκαρδιστικούς διαλόγους. Η δημιουργία χειροποίητου χάρτη από εμάς ήταν βασική προϋπόθεση για τον τερματισμό του Castlevania 2 που συνέχισε την εξαιρετική παράδοση των ηχητικών εφέ και του κορυφαίου soundtrack (περιλαμβάνει γύρω στα επτά κομμάτια) του πρωτότυπου.

Την ίδια χρονιά, η Konami αποφάσισε να μεταφέρει το Castlevania για πρώτη φορά στα arcades, θέλοντας να εκμεταλλευτεί την μεγάλη υπολογιστική τους ισχύ. Η arcade έκδοση ονομάστηκε Haunted Castle και παρουσίασε σημαντικές διαφορές από το πρωτότυπο που δεν ήταν όλες θετικές. Σίγουρα τα γραφικά ήταν εμφανώς βελτιωμένα και το τεράστιο μέγεθος των sprites κατέστησε εντυπωσιακότερες τις μάχες. Δυστυχώς ο χειρισμός ήταν το ίδιο δύσκαμπτος με το Castlevania και η δυσκολία πολύ μεγαλύτερη αν αναλογιστούμε ότι ο ήρωας έχει μόνο μία ζωή για ξόδεμα και τρία continues. Υπάρχουν στιγμές του Haunted Castle που θα μας μείνουν αξέχαστες σαν την μονομαχία με το τέρας του Φρανκενστάϊν που προσπαθεί να μας πλακώσει με μπάζα, το κάδρο μιας ξανθιάς κοπέλας που στάζει αίμα από τα μάτια της και το ζωντάνεμα του βιτρό μέσα στο κάστρο το οποίο μεταμορφώνεται σε γυάλινο ιππότη.

Το 1989, η οικογένεια Belmont και ο αιώνιος αντίπαλος της, έκαναν ένα ταξιδάκι στο ταπεινό και άχρωμο Game Boy, θέλοντας να παρέχουν στους κατόχους του μια Castlevania εμπειρία τιτλοφορούμενη The Castlevania Adventure. Η περιορισμένη ισχύς του μηχανήματος εμφάνισε τον ηρωικό Christopher Belmont να κινείται με ρυθμούς χελώνας στα τέσσερα συνολικά επίπεδα της περιπέτειας, ταχύτητα που έπεφτε ακόμα περισσότερο μόλις έσκαγαν μύτη εχθροί στην οθόνη. Το platform στοιχείο ήταν πολύ εντονότερο στο συγκεκριμένο παιχνίδι, γεγονός που μας εκνεύρισε αρκετά αφού απαιτείται απόλυτη ακρίβεια σε μεγάλο αριθμό αλμάτων ειδάλλως πάνε οι τρείς ζωές και το επίπεδο ξεκινά από την αρχή. Αξιομνημόνευτες στιγμές του ήταν η γέφυρα γεμάτη κυλιόμενα μάτια που περάσαμε με χίλιες δυσκολίες και η τελική μάχη με τον μαυροφορεμένο Δράκουλα να αλλάζει μορφή σε πελώρια νυχτερίδα βαμπίρ μετά από λίγες φάπες.

Το 1990 ήταν ιστορική χρονιά για την σειρά Castlevania γιατί σηματοδότησε την τελευταία της εμφάνιση στην κονσόλα που την ανέδειξε, το NES. Το Castlevania 3: Dracula's Curse υπήρξε ένας φόρος τιμής στο μηχάνημα της Nintendo, το καλύτερο μέρος της μέχρι τότε τριλογίας και ένας από τους δημοφιλέστερους Castlevania τίτλους. Εκτός από τα production values που ήταν ανώτερα των προγενέστερων, το Castlevania 3 διέθετε gameplay τέλεια μοιρασμένο ανάμεσα σε action και platform και πολλές διακλαδώσεις στην εξέλιξη του, επιτρέποντας μας να επιλέξουμε τον δρόμο που θα μας οδηγούσε στην εκάστοτε περιοχή άρα και σε ξεχωριστή εμπειρία. Οι τρείς companions που μας βοήθησαν στην αποστολή μας ήταν ο ένας καλύτερος από τον άλλο. Σημαντικότερος ανάμεσα τους ο Alucard, γιός του Δράκουλα και πρωταγωνιστής στο καλύτερο Castlevania για πολλούς, το Symphony of the Night. Η μάγισσα Sypha Belnades είχε εντυπωσιακή εμφάνιση και δεν θα ξεχάσουμε ποτέ την ευκολία με την οποία ξέκανε τα bosses με τα πανίσχυρα spells της. Ο πειρατής DaNasty είχε την χάρη και την ευλυγισία αρουραίου που μπορεί να σκαρφαλώνει σε τοίχους και ταβάνια.

Χρονικό της Castlevania, Κεφάλαιο Δεύτερο: Ταξίδι στα 16 μπιτ
Η κυκλοφορία του SNES το 1991 στο βορειοαμερικανικό τμήμα του δυτικού κόσμου έδωσε το έναυσμα για την δημιουργία του τέταρτου Castlevania, του Super Castlevania IV. Οι τεράστιες προσδοκίες που είχαμε από την μεταφορά του Castlevania στα 16μπιτα μηχανήματα ικανοποιήθηκαν σε μεγάλο βαθμό. Με animation και γραφικά απίστευτα βελτιωμένα, το τέταρτο Castlevania εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τις δυνατότητες του hardware σχεδιάζοντας πανέμορφες περιοχές για περιπλάνηση, μεγάλη ποικιλία εχθρών, δωμάτια που περιστρέφονται και απίθανα bosses σαν το ζευγάρι πνευμάτων που στροβιλίζεται σφιχταγκαλιασμένο σε έναν αιώνιο χορό. Παρά την ποικιλία στα επίπεδα που διανύει ο Simon Belmont, η εξαφάνιση των companions και οι διακλαδώσεις στην πορεία του που είδαμε στο προηγούμενο Castlevania εξαφανίστηκαν, μια οπισθοδρομική κίνηση δίχως λόγο.

Το 1991 και πάλι, η Konami πήρε την ρεβάνς στο Game Boy κυκλοφορώντας το Castlevania II: Belmont's Revenge, sequel του μέτριου Castlevania Adventure. Ο Christopher Belmont προσπαθούσε να σώσει τον γιό του από τα δόντια του Δράκουλα και το νέο avatar του ήταν καλύτερα σχεδιασμένο, γρήγορο, χειριζόταν special όπλα και το μαστίγιο του δεν αποδυναμώνονταν μετά από κάθε χτύπημα που έτρωγε. Η μουσική επένδυση ήταν εξαιρετική, τα γραφικά εμφανώς βελτιωμένα και η επιλογή τεσσάρων κάστρων που μπορούσαμε να επισκεφθούμε με όποια σειρά θέλαμε κατέστησε το Castlevania II ένα action "διαμάντι" για το Game Boy.

Τρία χρόνια πέρασαν από το τελευταίο Castlevania πριν η Konami αποφασίσει να αναπτύξει παιχνίδια για το Sega Genesis. Το Castlevania: Bloodlines ήταν ένα εξαιρετικό παιχνίδι, πολύχρωμο, με υπέροχο animation, τοποθεσίες και δύο playable χαρακτήρες για να δοκιμάσουμε. Τα ειδικά εφέ κοντράρουν άνετα εκείνα που δημιούργησε το ισχυρότερο chip της SNES και μας χάρισαν απίστευτα σκηνικά. Ποιος θα ξεχάσει ποτέ την εναέρια πάλη μας στον πύργο της Πίζας με τις πλατφόρμες και την επικίνδυνη περιστροφή του μόλις εμφανίστηκε το δαιμονικό boss; Υπάρχει αμφιβολία ότι το Bloodlines ήταν το αιματηρότερο κεφάλαιο της σειράς Castlevania μέχρι τότε; Η υπογραφή στο soundtrack της Michiru Yamane, συνθέτριας του Symphony of the Night, πιστοποιεί την ποιότητα όλων των κομματιών που ακούστηκαν εν ώρα δράσης.

Το 1993 η Konami ανέπτυξε το Dracula X: Rondo of Blood αποκλειστικά για την ιαπωνική αγορά και την κονσόλα PC Engine. Το 1995 αποφάσισε να μεταφέρει τον εξαιρετικό αυτό τίτλο στο SNES ώστε να τον απολαύσουν οι ευρωπαίοι και οι αμερικανοί gamers. Δυστυχώς η μεταφορά χώλαινε συγκρινόμενη με το πρωτότυπο και το Castlevania: Dracula X απογοήτευσε αρκετά όσους το ανέμεναν. Τα επίπεδα του ήταν τελείως αλλαγμένα σε σχέση με το Rondo of Blood και ένα από τα συναρπαστικότερα χαρακτηριστικά του, ο χειρισμός της Maria Renard ως δεύτερου playable χαρακτήρα, εξαλείφθηκε. Τα γραφικά του υπήρξαν κατώτερα του Rondo of Blood και ο χειρισμός του Richter Belmont πολύ πιο άκαμπτος. Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πάντως την πάλη με τον Κέρβερο στο πρώτο επίπεδο, την εξολόθρευση μιας πελώριας νυχτερίδας βαμπίρ και την επιβλητική εμφάνιση του Δράκουλα στο φινάλε με δαιμονική μορφή που προξενεί ρίγος.

Χρονικό της Castlevania, Κεφάλαιο Τρίτο: Viva Playstation
Ελάχιστοι ανάμεσα μας θα διαφωνήσουν στο ότι το 1997 ήταν η χρονιά όπου η σειρά Castlevania άγγιξε την τελειότητα. Η μετάβαση στις κονσόλες πέμπτης γενιάς με την διπλάσια υπολογιστική ισχύ είναι υπεύθυνη για τα καταπληκτικά δισδιάστατα γραφικά του Castlevania: Symphony of the Night. Το sprite του πρωταγωνιστή Alucard διέθετε το τελειότερο animation αλλά και την πιο εντυπωσιακή παρουσία από όλους τους ήρωες των Castlevania, με τα λευκά μαλλιά και την κάπα του να μας θυμίζει τον καταραμένο ήρωα του Μούρκοκ, Έλρικ του Μελνιμπονέ.

Εκτός από την cool εμφάνιση, ο Alucard μας συνάρπασε με την μεγάλη γκάμα όπλων του και τα μαγικά του ξόρκια, ακόμα θυμόμαστε με απόλαυση τις στιγμές που μεταμορφωνόταν σε νυχτερίδα και διέσχιζε με άνεση το κάστρο του Δράκουλα. Δεκάδες εχθροί και bosses ήταν καταπληκτικά σχεδιασμένοι, τεράστιοι και με τα προσωπικά τους attack και death animations. Το soundtrack ξεχώρισε χάρη στην ποικιλία μελωδιών που αγγίζουν όλο το μουσικό φάσμα, από γοτθική μουσική μέχρι hard rock και techno. Στο Symphony of the Night ο χειρισμός ήταν ομαλός και απολαυστικός και το RPG στοιχείο με το leveling και τα familiars ολοκλήρωσε την αξέχαστη περιπέτεια.

Ένα χρόνο μετά την αποθέωση του Symphony of the Night, η σειρά επέστρεψε για τρίτη φορά στο Game Boy, με πρωταγωνίστρια αυτή την φορά, γραμμικό gameplay και την κλασική ασπρόμαυρη αισθητική της κονσόλας χειρός. Με έξι επίπεδα γεμάτα εχθρούς και τις soul powers που ενισχύουν σημαντικά την Sonia Belmont, το Castlevania Legends δεν στερείται δράσης και εξαιρετικής μουσικής υπόκρουσης συν τοις άλλοις. Από την εμπειρία θυμόμαστε πάντα την πάλη με τον Χάρο και τον δράκο ενώ κάτι καμπουριασμένοι αντίπαλοι που έμοιαζαν με τον Κουασιμόδο υπήρξαν ιδανικός στόχος για το μαστίγιο μας.

Το 1999 η σειρά Castlevania μεταφέρθηκε στην εποχή του τρισδιάστατου gaming και των πολυγωνικών γραφικών, προς μεγάλη απογοήτευση πολλών οπαδών που την θεωρούσαν κατεξοχήν δισδιάστατη απόλαυση. Στον νέο θαυμάσιο κόσμο του Nintendo 64, το Castlevania 64 ήταν θεαματικό με καταπληκτικά bosses και μεγάλη ποικιλία πλασμάτων προς εξολόθρευση αλλά υστερούσε σε άλλους τομείς. Η κάμερα έκανε του κεφαλιού της, άλλοτε περιστρεφόμενη και άλλοτε καρφωμένη σε μια θέση, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην βλέπεις τον αντίπαλο που χτύπησες αφού βρίσκεται εκτός οθόνης! Αν δεν είχε σύστημα στόχευσης θα το είχαν παρατήσει πολλοί. Οι δύο playable χαρακτήρες προσφέρθηκαν για replayability και θεωρούμε μοναδική εμπειρία τον χειρισμό της Carrie Fernandez που εκτόξευε fireballs τα οποία «κλείδωναν» στον στόχο τους. Ο διαχωρισμός των επιπέδων σε γραμμικά και τόπους ιδανικούς για εξερεύνηση εμβάθυνε το gameplay όπως και η δυνατότητα αγοράς αντικειμένων από τον διαβολικό Renon. Με καλύτερη κάμερα, γρηγορότερη κίνηση των χαρακτήρων και καλύτερη μουσική επένδυση, το Castlevania 64 θα μπορούσε να συγκαταλεχθεί στα καλύτερα της σειράς.

Προφανώς η Konami δεν ικανοποιήθηκε από τα αποτελέσματα του Castlevania 64 και κυκλοφόρησε εντός του 1999 το Castlevania: Legacy of Darkness στο Nintendo 64. Πολλά επίπεδα ήταν τα ίδια με το Castlevania 64 αλλά έχουν προστεθεί πληθώρα τεράτων, bosses και φρέσκων περιοχών ώστε να δικαιολογήσουν την παρουσία του. Εμείς χειριστήκαμε με ευχαρίστηση τον λυκάνθρωπο Cornell και αξιοποιήσαμε τα ηχητικά χτυπήματα και τις νυχιές του πάνω στα κορμιά των διαβολικών εχθρών, αποφασίζοντας τελικά ότι ανήκει στους πιο cool ήρωες της σειράς. Το ξεκλείδωμα του ιππότη Henry μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού αυξάνει κατακόρυφα το replayability και κάποιες platform εμπειρίες σαν αυτή με την πλατφόρμα που κινείται σαν τελεφερίκ δεν έχουν όμοιες τους στην gaming κουλτούρα.

Χρονικό της Castlevania, Κεφάλαιο Τέταρτο: Στην Νέα Χιλιετία
To 2001, o Simon Belmont επέστρεψε στην αγαπημένη του απασχόληση, την εξολόθρευση τεράτων, στο Castlevania Chronicles που κυκλοφόρησε για το Playstation. Αντί να δούμε ένα sequel του Symphony of the Night παίξαμε τελικά ένα είδος remake του πρώτου Castlevania με αρκετά επίπεδα να είναι πανομοιότυπα όπως και το animation του Simon, τα κλασικά φονικά εργαλεία που κουβαλούσε στο πρωτότυπο και την ίδια πάνω κάτω αυξημένη δυσκολία. Φυσικά το Castlevania Chronicles δεν στερήθηκε απίθανα σχεδιασμένων backgrounds ειδικά στα δωμάτια των bosses (σταυρός με φίδια, ρολόι με νεκροκεφαλή στο κέντρο, κ.ο.κ.) και άφθονης δράσης.

Την ίδια εποχή κυκλοφόρησε και το Castlevania: Circle of the Moon για το γνωστό μας Game Boy Advance. Ο εν λόγω τίτλος ήταν παραδόξως πολύ κοντύτερα στο Symphony of the Night από το Chronicles. Το gameplay με την συσσώρευση xp και την RPG του διάσταση, η ταχύτητα και το animation του χαρακτήρα μας Nathan, η δομή του χάρτη, η εμφάνιση των ονομάτων και του damage που τρώνε οι εχθροί όταν τους χτυπάτε, όλα αυτά τα χαρακτηριστικά παρέπεμψαν ευθέως στο αριστουργηματικό Symphony προς μεγάλη μας χαρά. Η κίνηση dash του Nathan ήταν ότι πρέπει για το γρήγορο ξεπάστρεμα εχθρών και από τα bosses μας έμειναν οι δύο δράκοι που καθαρίσαμε στην ίδια οθόνη. Το χαρακτηριστικό του Circle of the Moon που πραγματικά καινοτόμησε ήταν το σύστημα καρτών. Με δέκα Action και δέκα Attribute κάρτες ο Nathan μαγείρευε κάρτες και από τις δύο κατηγορίες, αλλάζοντας τα spells που χρησιμοποιούσε και προσθέτοντας τους ειδικά bonuses.

Η οικογένεια Belmont συνέχισε τον αιώνιο πόλεμο με τις δυνάμεις του σκότους το 2002 στο Castlevania: Harmony of Dissonance για το Game Boy Advance. Ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας Juste Belmont είχε την χάρη, τις κινήσεις και την κόμη του Alucard από το Symphony of the Night, καθιστώντας απολαυστικότατο τον χειρισμό του. Το σύστημα με τα spell books που ενίσχυαν τις ιδιότητες των έξι special weapons δεν είχε το βάθος του συστήματος καρτών του προγενέστερου Castlevania αλλά παρέχει οπτικές απολαύσεις και μεγάλη βοήθεια στην μάχη. Εκτός από τα υπέροχα γραφικά, το animation και την ένταση του, θα θυμόμαστε πάντα το Harmony of Dissonance από τις εφιαλτικές ζωντανές πανοπλίες του που μας έκαναν να κοιτάμε με καχυποψία τις πανοπλίες σε μουσεία, φοβούμενοι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να ζωντανέψουν και να κινηθούν απειλητικά προς το μέρος μας!

Το 2003 ξεπήδησαν δύο Castlevania τίτλοι από τα εργαστήρια της Konami, τα Castlevania: Aria of Sorrow και Castlevania: Lament of Innocence. Το Aria of Sorrow ήταν το τρίτο Castlevania για το Game Boy Advance και σίγουρα το καλύτερο του. Ο ήρωας Soma Cruz βρήκε στον δρόμο του έναν εντυπωσιακό αριθμό φονικών εργαλείων για να πετσοκόψει τους δούλους του βρικόλακα (μαχαίρια, σπαθιά, όπλα) και μια ιδιότητα που δεν είχαμε ξαναδεί στην σειρά. Το λεγόμενο Tactical Soul System του επέτρεπε να απορροφά την ψυχή των εχθρών του, αντιγράφοντας τις ικανότητες τους. Πετάξαμε κόκκαλα, βράχους, χειροβομβίδες, ιστό στα τέρατα, ακόμα και μια μικροσκοπική version του Soma που η εμφάνιση της αρκεί για να σας πιάσουν τα γέλια με το παράλογο της υπόθεσης. Η σκοτεινή χρωματική παλέτα, τα καλοσχεδιασμένα background και η έξοχη μουσική επένδυση θύμιζε παιχνίδι πολύ ισχυρότερης κονσόλας.

Στο Castlevania: Lament of Innocence για το Playstation 2, το έπος αναβίωσε την τρισδιάστατη μορφή του που δεν πήγε και πάρα πολύ καλά στο Nintendo 64. Ευτυχώς το Lament of Innocence ήταν ένα άρτιο παράδειγμα τρισδιάστατης απεικόνισης με ρευστό animation και άψογα σχεδιασμένους χαρακτήρες. Το σύστημα combo που διαθέτει ο Leon Belmont μας οδήγησε σε εντυπωσιακούς συνδυασμούς άγριου ξύλου και το πάντρεμα των subweapons που ανακαλύπτει, οπτικοποίησε μερικά από τα εντυπωσιακότερα spells που έχουν εξαπολυθεί ποτέ στο κάστρο του Δράκουλα. Το soundtrack της Michiru Yamane ήταν ότι καλύτερο συνέθεσε μέχρι τότε για την αγαπημένη μας σειρά και η Succubus με τα φιλάκια της το μοναδικό boss που δεν μας έκανε καρδιά να χτυπήσουμε. Αν δεν υπήρχε το έντονο backtracking στους διαδρόμους του κάστρου, το Lament of Innocence θα ήταν αψεγάδιαστο.

To 2005 ήταν μια καλή χρονιά για τα Castlevania. Το Castlevania: Dawn of Sorrow ήταν το sequel του Aria of Sorrow και κυκλοφόρησε για το Nintendo DS. Πρωταγωνιστής της περιπέτειας ήταν και πάλι ο Soma Kruz ενώ το σύστημα Tactical Soul επανήλθε αυτούσιο, επιτρέποντας μας να αναμείξουμε δεκάδες souls από εχθρούς και να δημιουργήσουμε πανίσχυρες μαγικές επιθέσεις και combos. Η διπλή οθόνη του DS ήταν χάρμα οφθαλμού διότι βλέπαμε ανά πάσα στιγμή τον χάρτη του κάστρου, γνωρίζοντας έτσι που να πάμε και το Magic Seal system που ενεργοποιείτο όταν γονατίζαμε ένα boss, πρόσθεσε ένα quick time event άρωμα στο παιχνίδι.

Οι κάτοχοι των ισχυρότερων κονσολών της εποχής βολεύτηκαν με το Castlevania: Curse of Darkness (Xbox, PS2). Σαν sequel του Lament of Innocence, το Curse of Darkness εξελίχθηκε σε έναν τρισδιάστατο κόσμο με κεντρικό ήρωα ένα άτομο που δεν ανήκε στην οικογένεια των Belmont, τον Trevor. Το σύστημα μάχης στα πρότυπα των Dynasty Warriors μας προσέφερε μεγαλειώδεις σφαγές τεράτων και εντυπωσιακά combos. Η ομοιομορφία των δωματίων του κάστρου ήταν ενοχλητική αλλά η παρουσία των Innocent Devils, δαιμονικών συμμάχων μας στον πόλεμο, ανανέωσε αισθητά την πατροπαράδοτη συνταγή του gameplay.

Το 2006 μόνο το Nintendo DS είχε να επιδείξει Castlevania τίτλο, το Castlevania: Portrait of Ruin. Δεν υπάρχει ούτε ένα χαρακτηριστικό του Portrait of Ruin που να μην αγαπήσαμε, περισσότερο και από τις Castlevania εκδόσεις ισχυρότερων μηχανημάτων. Η δυνατότητα να αλλάζεις χαρακτήρες αυτόματα ή να τους χρησιμοποιείς και τους δύο ταυτόχρονα, οι φυσικές ικανότητες του Jonathan και τα εντυπωσιακά spells της Charlotte, το τεράστιο μέγεθος του παιχνιδιού, τα quests, η ομορφιά τοποθεσιών σαν το Λονδίνο και η σουρεαλιστική αίσθηση να πολεμάς ιπτάμενες μέδουσες εκεί.

Μετά από τόσα Castlevania "διαμάντια" ήταν επόμενη η κυκλοφορία ενός "κάρβουνου". Το Castlevania: Order of Shadows που κυκλοφόρησε το 2007 για κινητά τηλέφωνα ήταν ένα κακέκτυπο Castlevania τίτλου με μίζερα γραφικά όπου απουσίαζαν οι λεπτομέρειες, πολύ αργό animation του πρωταγωνιστή, απαράδεκτη διάρκεια μιας ώρας και απαίσιο χειρισμό. Μόνο η όμορφη μουσική επένδυση το έσωσε από την αφάνεια. Την προσβεβλημένη τιμή των κονσολών χειρός έσωσε το Castlevania: The Dracula X Chronicles για το PSP, ένα remake του Rondo of Blood που περιελάμβανε και το Symphony of the Night σαν unlockable περιεχόμενο.

Το 2008 οι κονσόλες της Nintendo ανέλαβαν εξολοκλήρου το βάρος του πολέμου ενάντια στις ορδές των απέθαντων. Το Castlevania: Order of Ecclesia ικανοποίησε απόλυτα τους κατόχους του Nintendo DS από όλες της απόψεις. Το gameplay είχε την μορφή ενός άψογου action-RPG, η ηρωίδα Shanoa χάρισε μεγάλες συγκινήσεις με το animation και τις μαγικές της επιθέσεις και τα bosses ήταν το κάτι άλλο. Πότε θα ξαναδούμε μια συγκλονιστική σκηνή όσο η εμφάνιση του γιγαντιαίου σκελετού στο προαύλιο της φυλακής με τους προβολείς πάνω μας;

Το Castlevania: Judgment ήταν το πρώτο της σειράς για το Nintendo Wii και αναρωτηθήκαμε πολύ ποιος είχε την φαεινή ιδέα να μετατρέψει την εκπληκτική Castlevania σε one on one beat ‘em up. Το αποτέλεσμα ήταν τραγικό. Όλοι οι ήρωες του έπους έκαναν την εμφάνιση τους και ξεκλειδώνονται αφού ο χρήστης παίξει και ξαναπαίξει με τους ίδιους χαρακτήρες όλα τα επίπεδα. Η κάμερα ήταν αποπροσανατολιστική, η κίνηση ευτυχώς γρήγορη, το animation μέτριο συγκρινόμενο με Soulcalibur και …σία. Μοναδική απόλαυση στο παιχνίδι τα super moves που σάρωναν την μπάρα ενέργειας του εχθρού και προσέφεραν πλούσιο θέαμα.

Το 2009 με το Castlevania: The Arcade η Konami πήρε εκδίκηση για την αποτυχία του μέτριου Haunted Castle που προηγήθηκε στα coin-op. Δομημένο σαν light gun shooter, μας έκανε να αισθανθούμε κυνηγοί βρικολάκων περισσότερο από ποτέ κουνώντας πέρα δώθε το χειριστήριο του σαν μαστίγιο και μαστιγώνοντας αλύπητα τους στρατιώτες του σκότους. Το φανταστικό σύστημα ελέγχου ενισχύθηκε από τον ρεαλιστικό ήχο του μαστιγίου και η πώρωση έφτασε στα ύψη με τα τεράστια μοντέλα χαρακτήρων και bosses.

Το ίδιο έτος, το Castlevania: The Adventure Rebirth επιχείρησε να αναβιώσει τον ομώνυμο τίτλο για το Game Boy, με σχετική επιτυχία. Τα γραφικά του ήταν κλάσεις ανώτερα, βέβαια όχι επιπέδου Wii αλλά SNES, η κίνηση γρηγορότερη, οι εχθροί καλοσχεδιασμένοι και μπόλικοι και το soundtrack βγαλμένο απευθείας από τα retro αριστουργήματα. Αρκετές καταπληκτικές platform στιγμές έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στην μνήμη μας και τα boss fights ήταν ιδανικές δοκιμασίες των ικανοτήτων μας.

Χρονικό της Castlevania, Κεφάλαιο Πέμπτο: 30 χρόνια απόλαυσης
Το 2010 ήταν η παραγωγικότερη χρονιά για την Konami αναφορικά με την σειρά Castlevania. Ο πρώτος από τους τρείς τίτλους που μας απασχόλησε, το Castlevania Puzzle: Encore of the Night, ήταν το δεύτερο Castlevania που κυκλοφόρησε σε κινητά αλλά η ποιότητα του δεν συγκρίνεται με το προγενέστερο κακέκτυπο. Παντρεύοντας το κλασικό gameplay του Puzzle Quest με το RPG στοιχείο, αφηγήθηκε τα γεγονότα του Symphony of the Night με μοναδικό τρόπο. Ο γρήγορος αντίχειρας ήταν απαραίτητη προϋπόθεση για να το χαρούμε και ο εθισμός σε αυτό αποδείχτηκε πάρα πολύ εύκολος.

Το δεύτερο Castlevania της χρονιάς υπήρξε και η πρώτη εμφάνιση στις ισχυρότερες κονσόλες της εποχής, τα Xbox 360 και PS3. Το Castlevania: Harmony of Despair ήταν ένα καταπληκτικό δισδιάστατο "διαμάντι" που προσέφερε για πρώτη φορά την δυνατότητα για co – op multiplayer. Τα επίπεδα του ήταν τεράστιοι χάρτες γεμάτοι αντιπάλους, παγίδες και χρήσιμα items και ο σχεδιασμός τους άγγιξε την τελειότητα. Η ικανότητα της κάμερας για zoom in και zoom out κατά βούληση μας έκοβε την ανάσα κάθε φορά που αντικρίζαμε το επίπεδο σε όλο του το εύρος. Το παίξιμο με ένα φίλο εκτίνασσε την διασκέδαση στα ύψη και τα bosses του καταχωρήθηκαν στα καλύτερα που αντιμετωπίσαμε ποτέ σε οποιοδήποτε παιχνίδι.

Το τρίτο Castlevania του έτους ήταν μια προσπάθεια της Konami για επανεκκίνηση του franchise, αναμειγνύοντας το δοκιμασμένο του gameplay με νέα χαρακτηριστικά. Ο κόσμος του Castlevania: Lords of Shadow ήταν σκοτεινός, τρισδιάστατος και ο χαρακτήρας μας Gabriel Belmont ένας πανίσχυρος μαχητής που μπορούσε να εκτελέσει δεκάδες combos με το μαστίγιο του. Θυμίζοντας περισσότερο Devil May Cry παρά Castlevania, το Lords of Shadow διέθετε εντυπωσιακούς αντιπάλους που επιτίθενται σε αγέλες, τιτάνια bosses που η εξόντωση τους πραγματοποιείται με τρόπο αντίστοιχο του μυθικού Shadow of the Colossus, αρκετές πλατφόρμες για εξάσκηση των αλτικών ικανοτήτων του Gabriel και ορισμένα puzzles προς πνευματική εξάσκηση.

Από το 2010 και μετά, κάθε φορά που πιάνουμε το ειδικό μαστίγιο κατά των βρικολάκων που κρατούν οι Belmont στα χέρια μας, το παιχνίδι φέρει την επονομασία Lords of Shadow. Το Castlevania: Lords of Shadow – Mirror of Fate του 2013 επέστρεψε στο side-scrolling που τόσο αγαπήσαμε στα Castlevania, διανθισμένο φυσικά με τα οπτικά εφέ, τα υπέροχα μοντέλα χαρακτήρων και πολλά cinematics ζωγραφισμένα στο χέρι.

To 2014 η τρισδιάστατη μορφή του μύθου επανήλθε στο Castlevania: Lords of Shadow 2, ένα πραγματικό κόσμημα από πλευράς production values και δράσης. Χειριζόμενοι τον Δράκουλα, τον Πρίγκιπα του Σκότους αυτοπροσώπως, ξεχυθήκαμε στον open world του σκορπίζοντας τον τρόμο σε χιλιάδες πλάσματα του σκότους που επιχείρησαν να αναστήσουν τον Σατανά! Ακόμα μας τρέχουν τα σάλια από τα combos που καταφέραμε στα τέρατα του παιχνιδιού και κανείς μας δεν αμφιβάλλει ότι το Lords of Shadow 2 είναι το εντυπωσιακότερο κεφάλαιο της ιστορίας του Castlevania.

Προχωρώντας προς ένα αβέβαιο μέλλον
Πολλοί ανάμεσα μας είχαμε την ευτυχία να ασχοληθούμε με τα Castlevania από την παιδική μας ηλικία συνεπώς αισθανόμαστε τα παιχνίδια της σειράς σαν ψηφιακούς φίλους που μας συντροφεύουν εδώ και δεκαετίες. Δεν μας άρεσε καθόλου η φυγή του μακροχρόνιου παραγωγού της σειράς, Koji Igarashi (την επιμελήθηκε από το 2001 μέχρι το 2010) από την Konami, γεγονός που μπορεί να σηματοδοτεί την αδιαφορία της θρυλικής εταιρείας ανάπτυξης για το μέλλον των Castlevania.

Αναμένουμε με ανυπομονησία το Bloodstained: Ritual of the Night, ένα Metroidvania τίτλο από τον Igarashi μέσα στο 2018 αλλά η σιγή της Konami σχετικά με την σειρά και η πρόθεση της MercurySteam που ανέπτυξε τα Lords of Shadow να μην ασχοληθεί ξανά μαζί τους δημιουργεί ένα σφίξιμο στην καρδιά μας. Ελπίζουμε οι θεοί του gaming να φωτίσουν τους ανθρώπους της Konami και να μας προσφέρουν ένα νέο αριστούργημα στο προσεχές μέλλον. Στην χειρότερη περίπτωση, ας πουλήσουν τα δικαιώματα του franshise σε εταιρεία ανάπτυξης που έχει την οικονομική επιφάνεια και την διάθεση να δημιουργήσει σειρά από ΑΑΑ games με το λογότυπο Castlevania.