Γκρίνια κατά των games

Μήπως μερικοί το έχουν παρακάνει;

Κάθε ημέρα τα τελευταία πέντε χρόνια, βλέπω ολοένα και περισσότερους ανθρώπους να γκρινιάζουν για το παραμικρό που συμβαίνει στον χώρο του gaming, του cinema και γενικά της ψυχαγωγίας. Από την μία γωνία του ρινγκ βρίσκονται οι gamers της παλαιάς σχολής που γκρινιάζουν ότι τα παιχνίδια κάθε χρόνο αλλοιώνονται και παρεκκλίνουν από το αρχικό σενάριο κατά πολύ. Από την άλλη συναντάμε άτομα που δεν έχουν σε πολλή εκτίμηση την τεχνολογία και κυρίως γονείς που τρέχουν να υποστηρίξουν ότι η τηλεόραση και μια κονσόλα, μπορούν να κάνουν κακό στα παιδιά τους.

Συναντώ αυτά τα θέματα καθημερινά και προσπαθώ να καταλάβω από που πηγάζει όλη αυτή η αρνητικότητα και κυρίως πως μεταδίδεται, μάταια όμως. Μπορεί όλο αυτό να ξεκίνησε από αυτούς που κουνώντας μελαγχολικά το κεφάλι ή υψώνοντας την φωνή με οργή, αρνούνται την πρόοδο της επιστήμης και προσπαθούν να ζήσουν στο παρελθόν. Από την άλλη μπορεί να το προκαλέσαμε και εμείς, οι ίδιοι οι gamers με τα όσα λέμε κατά καιρούς χωρίς να σκεφτόμαστε καθαρά. Οι προκαταλήψεις και ο φόβος του διαφορετικού είναι σαν ένας ιός που έχει μολύνει τους περισσότερους, μορφωμένους και μη.

Το πολιτικό στοιχείο
Το gaming πήρε πολύ τα πάνω του την δεκαετία που πέρασε. Το Playstation 2 σηματοδότησε την νέα εποχή όπου η διάρκεια των games αυξήθηκε, με πολλά από αυτά να ξεπερνούν τις οκτώ ώρες, προσελκύοντας έτσι άτομα από διαφορετικές ηλικιακές ομάδες. Όσο αυξανόταν ο αριθμός των οπαδών, ιδιαίτερα στις μικρές ηλικίες, τόσο πλήθαιναν και οι haters ή αλλιώς αυτοί που το χαρακτήρισαν ως "ασήμαντη ασχολία". Σιγά σιγά, άρχισαν οι προπαγάνδες που έλεγαν ότι "τα οφέλη του gaming είναι μηδαμινά" και ότι "οι συνέπειες που μπορεί να έχει στην κοινωνία είναι μόνο αρνητικές".

Έτσι φτάσαμε στο 2013 όπου η Αμερική αποφασίζει να κάνει έρευνα σχετικά με την αύξηση της εγκληματικότητας και κρίνει ότι το πρώτο στοιχείο προς την έρευνα είναι τα βιντεοπαιχνίδια! Με λίγα λόγια, αντί να κατηγορήσει τους ανεύθυνους γονείς, τους αδιάφορους δασκάλους, τους έμπορους ναρκωτικών και τους πωλητές όπλων, αποφασίζει να στραφεί ενάντια σε...pixels. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που κυβερνούν μια χώρα και ευθύνονται για αυτή θα πρέπει να έχουν παραπάνω από δύο εγκεφαλικά κύτταρα σε λειτουργία και να στρέψουν τη προσοχή τους στην πηγή του κακού. Ή μήπως το κάνουν αυτό γιατί τους συμφέρει να κατηγορούν κάτι που δεν μπορεί κανείς να το υπερασπιστεί;

Στο σημείο αυτό έρχεται να δέσει ο ρόλος του γονέα. Οι περισσότεροι από αυτούς, έχουν παράπονο που ο γιος ή η κόρη τους ξοδεύει αρκετές ώρες παίζοντας video games. Άλλοι δεν έχουν πρόβλημα με τις ώρες αλλά με το είδος των παιχνιδιών. Αυτή είναι και η αδυναμία στην οποία επιχειρήσουν να "πατήσουν" οι πολιτικοί της Αμερικής. Προσπαθούν λοιπόν να πείσουν τους γονείς ότι τα games -και όχι οι ίδιοι- ευθύνονται για τις μαζικές σφαγές στα σχολεία και την άσχημη συμπεριφορά των παιδιών. Δυστυχώς επειδή αρκετοί gamers δεν ξεπερνάνε τα 18, δεν μπορούν να υπερασπιστούν το αγαπημένο τους χόμπι, με αποτέλεσμα οι ισχυρισμοί των πολιτικών να δικαιώνονται από τους γονείς και να μην μπορεί κανένας να εναντιωθεί.

Πρέπει λοιπόν αντίστοιχα κάποιες οργανώσεις να κάνουν έρευνες για τα οφέλη του gaming και να αποδείξουν ότι δεν είναι "το φίδι που θα μας δώσει το μήλο", αλλά απλώς άλλη μια ασχολία όπως όλες οι άλλες. Όπως μερικοί κάνουν κολύμπι ή παίζουν ποδόσφαιρό, άλλοι παίζουν αρέσκονται στο να διασκεδάζουν με τα video games. Είναι ένα hobby όπως όλα τα άλλα, το οποίο μπορεί επίσης να μας μορφώσει. Δεν είναι λίγες οι φορές που μάθαμε καινούριες αγγλικές λέξεις από τους διαλόγους των ηρώων, πολύ πριν τις μάθουμε στα φροντιστήρια και στο σχολείο. Αυτά όμως δεν τα αναφέρει καμία έρευνα γιατί πολύ απλά δεν την συμφέρει.

Τρέφοντας την γκρίνια
Αυτοί που δεν μπορούν να καταλάβουν την αγάπη μας για το gaming είναι λογικό να το κατακρίνουν σε κάθε ευκαιρία. Εμείς όμως που έχουμε μεγαλώσει με αυτό και έχουμε περάσει ώρες ατέλειωτες μπροστά από τις οθόνες, γιατί αντιδρούμε αρνητικά σχεδόν σε οτιδήποτε καινούριο; Ποια είναι η δικαιολογία μας για αυτό;

Ένα παράδειγμα είναι η κυκλοφορία του Diablo III. Μόλις κυκλοφόρησε, προκάλεσε σάλο αντιδράσεων γιατί δεν ήταν αυτό που ήθελαν οι gamers. Ο ένας γκρίνιαζε που το skills system έγινε πολύ απλό και ο άλλος διαμαρτυρόταν που στο παιχνίδι φτιάχτηκαν πια individualized items, δηλαδή items τα οποία ταιριάζουν σε συγκεκριμένους χαρακτήρες. Μπορεί να σκεφτείτε για μία στιγμή ότι όλοι αυτοί έχουν δίκιο αλλά, πως θα σας φαινόταν αν η Blizzard δεν είχε φτιάξει καν το Diablo III; Θα είχαμε ένα παιχνίδι πλην στην αγορά.

Καλό είναι να ξεκολλήσουμε και να δεχτούμε τα games ως έχουν ή να καταθέτουμε τις προτάσεις μας για τα σημεία που χρίζουν βελτίωσης, ενθαρρύοντας τους προγραμματιστές. Πραγματικά είναι άδικο να λέγονται εκφράσεις του τύπου «η εταιρία δεν δούλεψε καθόλου για αυτό τον τίτλο» ή «προσπαθεί να μας κοροϊδέψει» γιατί η δουλειά που κάνουν είναι υπερβολικά δύσκολη και κουραστική. Την στιγμή που προγραμματίζουν μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, ψάχνουν για bugs και ταυτόχρονα βγάζουν βίντεο και τρέιλερ για να μας πουν «είμαστε εδώ και δουλεύουμε για εσάς».

Έχουμε φτάσει στο σημείο να παίζουμε ένα game και τα γραφικά του να είναι πιο αληθινά από ποτέ. Το gameplay πλέον είναι πιο περίπλοκο και πολλές φορές έχει εναλλακτικά φινάλε. Επίσης, αφότου τερματίσουμε ένα παιχνίδι, μπορούμε να το αρχίσουμε πάλι από την αρχή και να ανακαλύψουμε μυστικά περάσματα, κρυμμένα αντικείμενα και επιπλέον αποστολές. Αν σκεφτούμε τις παλιές εποχές, μπορεί να θυμηθούμε τις ευχάριστες ώρες που ξοδεύαμε παίζοντας ανέμελα αλλά …τι παραπάνω είχαν αυτά τα games; Αναμφίβολα δεν είχαν ούτε τα σημερινά γραφικά, ούτε πολλές επιλογές για να διαλέξει κάποιος και να κατευθύνει την ιστορία. Αν τα ξαναπαίζαμε δεν θα κερδίζαμε και τίποτα παραπάνω και η πλοκή του σεναρίου ήταν πιο απλή και από πρόσθεση μονών αριθμών. Παρόλα αυτά, τα υποστηρίζαμε και πολλοί συνεχίζουμε να το κάνουνε ακόμα και σήμερα με μεγάλο ζήλο. Δεν είναι λίγο κρίμα λοιπόν να κακοχαρακτηρίζουμε τον κόπο τους απλά επειδή δεν μείναμε ευχαριστημένοι; Σαφώς η κριτική πρέπει να υπάρχει, διότι εμείς πληρώνουμε στην τελική ως πελάτες, απλά σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι εποικοδομητική και όχι κατευθυνόμενη (π.χ. fan της μίας κονσόλας κατηγορεί ή βάζει χαμηλές βαθμολογίες σε games άλλης).

Όταν η βία ενοχλεί
Θέλω να αναφερθώ συνοπτικά σε ένα άλλο θέμα, στο φαινόμενο της αηδίας και του «τρομαχτικού» περιεχομένου των σημερινών video games. Με την κυκλοφορία της special edition του Dead Island: Riptide, κάποιοι έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν για το πόσο αηδιαστική ήταν η φιγούρα που περιλάμβανε το πακέτο. Πρόκειται για μια γυναικεία φιγούρα που έχει κομμένο το ένα χέρι και το κεφάλι. Μα καλά, το Dead Island είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ο κύριος στόχος είναι να σκοτώσει κανείς τα ζόμπι για να επιβιώσει. Οι τρόποι για να πεθάνει ένα ζόμπι είναι πολλοί και ανάμεσά τους και η διάλυση του κρανίου με πολύ βίαιο τρόπο. Επομένως πως είναι δυνατόν να πείραξε τόσο πολύ μια φιγούρα; Το Dead Island αφορά, όχι το...My Little Pony! Για να μην πολυλογώ, ως αποτέλεσμα αυτής της κατακραυγής, η Deep Silver, εκδότρια εταιρία του παιχνιδιού, αναγκάστηκε να ζητήσει δημόσια συγγνώμη.

Άλλο ένα παρόμοιο παράδειγμα είναι μια σκηνή από το τρέιλερ του Splinter Cell: Blacklist η οποία έδειχνε τον πρωταγωνιστή Sam Fisher να βασανίζει για μερικά δευτερόλεπτα έναν τρομοκράτη. Πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν την σκηνή ως υπερβολικά βίαιη, με αποτέλεσμα να την αφαιρέσουν από το τρέιλερ. Εδώ μιλάμε για σκέτη υποκρισία που δεν έχει προηγούμενο, πόσο μάλλον όταν την δεκαετία του '90 παίζαμε Carmageddon και πατούσαμε γριούλες στο δρόμο. Πιστεύει αλήθεια κανείς ότι μια σκηνή βασανισμού θα φέρει το τέλος του κόσμου; Μήπως είναι και η προσωποποίηση του κακού, όπως είπε και ο συγγραφέας του Gears of War: Judgment, Tom Bissell;

Ο πόλεμος πρέπει κάποτε να σταματήσει
Κλείνοντας έχω να πω ότι μερικοί άνθρωποι εκφράζουν τις απόψεις τους σε άτομα που πείθονται εύκολα, είτε γιατί δεν έχουν την απαιτούμενη μόρφωση, είτε γιατί δεν βρέθηκε κανείς να τους πει το αντίθετο. Γονείς τρέμουν ότι τα παιδιά τους θα μετατραπούν σε αιμοβόρα κτήνη, αλήτες των δρόμων ή σε serial killers λόγω του GTA και του Resistance. Οι gamers όμως κατανοούμε πως ότι κάνουμε στον εικονικό μας κόσμο δεν είναι αποδεκτό από την κοινωνία και δεν θα τα εφαρμόζαμε ποτέ στην πραγματικότητα. Όταν βλέπω φιάλες υγραερίου, δεν εύχομαι να είχα μπαζούκα και να τις ανατίναζα αλλά κοιτάω να φύγω μακριά. Αντιθέτως κάποιος ψυχανώμαλος που δεν έχει παίξει ποτέ του games, θα τις πυροβολούσε με μεγάλη ευχαρίστηση!

Εκτός από την μάχη με τους αδαείς, εμείς οι gamers τρωγόμαστε και μεταξύ μας. Σαμποτάρουμε το αγαπημένο μας hobby, λέγοντας "πόσο κατώτερα είναι τα περισσότερα games" και εκφέροντας άποψη για το πως θα έπρεπε να ήταν σύμφωνα με τα προσωπικά γούστα του καθενός. Δεν πρέπει νομίζω να παίρνουμε στα σοβαρά αυτόν τον ψευτορομαντισμό της νοσταλγίας του παρελθόντος. Πρώτα πρώτα γιατί δογματίζει κανείς εκ του ασφαλούς και με το αζημίωτο. Έπειτα γιατί είναι πλάνη να υποστηρίζουμε ότι η πρόοδος των τελευταίων χρόνων χειροτέρεψε το gaming. Σαφώς και το καλυτέρεψε. Όπως είπε και ο Παπανούτσος στο έργο του Πρακτική Φιλοσοφία, "μπορεί πολλοί να απεχθάνονται την πρόοδο της τεχνολογίας, αλλά δεν είδα κανέναν να κόβει το ρεύμα στο σπίτι του ως ένδειξη διαμαρτυρίας".