Η ιδιάζουσα περίπτωση του Call of Duty

Η απρόσμενη άνοδος και η νομοτελειακή πτώση.

Παρατηρώντας τις εξελίξεις της περασμένης εβδομάδας, διάφορες σκέψεις κατέκλυσαν το μυαλό μου στην προσπάθειά μου να ερμηνεύσω τα τεκταινόμενα και τον αντίκτυπό τους για το μέλλον της βιομηχανίας. Ίσως να ακούγομαι υπερβολικά δραματικός και πιθανώς να είμαι αλλά δεν μπορώ παρά να σκεφτώ πως ένα τεράστιο και πάλαι ποτέ ένδοξο κεφάλαιο του χώρου του gaming φτάνει στο ταπεινωτικό του τέλος, εξευτελισμένο και ντροπιασμένο σαν το κουφάρι του ηττημένου πολεμιστή που διασύρεται από τον δαφνοστεφανομένο νικητή στο χώμα της αιματοβαμμένης αρένας. Αναφέρομαι φυσικά στο Call of Duty και στην απογοητευτική ανακοίνωση του επόμενου κεφαλαίου του, του Infinite Warfare.

Σε περίπτωση που για κάποιον λόγο ζείτε κάτω από κάποια πέτρα και δεν ξέρετε τι συμβαίνει μπορείτε να βρείτε τα σχετικά άρθρα εδώ και εδώ, για να ενημερωθείτε πλήρως. Συνοψίζοντας όμως η κατάσταση έχει ως εξής. Ύστερα από δεκάδες φήμες και διαρροές, ανακοινώθηκε και επίσημα πλέον το φετινό Call of Duty, το οποίο όχι μόνο συνεχίζει στον φουτουριστικό δρόμο των δύο τελευταίων προκατόχων του αλλά προχωράει την ιδέα αρκετά βήματα μπροστά (ή πίσω ανάλογα την οπτική μας) με διαστημικές μάχες και καθολικό sci-fi πέπλο. Η gaming κοινότητα στο σύνολό της κατακεραύνωσε την Activision και τους developers αμέσως μετά την ανακοίνωση αυτή και σαν να μην έφτανε αυτό σύντομα μετά έγινε και η ανακοίνωση του νέου Battlefield, το οποίο με ένα εντυπωσιακό τρέιλερ και ένα φρέσκο setting κατάφερε να αποσπάσει θετικά σχόλια από σχεδόν όλους. Έτσι η χιονοστιβάδα άρχισε να σχηματίζεται και γρήγορα έσκασε στα μούτρα της Activision και του Call of Duty Infinite Warfare, το τρέιλερ του οποίου κατέχει πλέον σχεδόν δύο εκατομμύρια dislikes. Το ερώτημα όμως είναι: πώς φτάσαμε εδώ;

Αν και τείνει να ξεχαστεί, το Call of Duty πρωτοεμφανίστηκε το 2003 στα γενοφάσκια ακόμα του trend των FPS που διαδραματίζονταν στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Μαζί με το Battlefield 1942 και το Medal of Honor Allied Assault, αποτέλεσε την εναρκτήρια δύναμη που διαμόρφωσε και επηρέασε τα περισσότερα shooters της προηγούμενης δεκαετίας. Παρά την τεράστια επιτυχία που γνώρισε στην φάση εκείνη και παρά τα αρκετά sequels και expansions που δημιουργήθηκαν με φόντο τον B' Παγκόσμιο Πόλεμο, η σειρά έμελλε να φτάσει στο απόγειό της μερικά χρόνια μετά, το 2007 όταν και μεταφέρθηκε στον παρόν και στον σύγχρονο πόλεμο με το Call of Duty 4: Modern Warfare.

Ο αντίκτυπος της συγκεκριμένης κυκλοφορίας στην gaming βιομηχανία ήταν ανείπωτος. Αποτέλεσε την μεγαλύτερη μέχρι τότε εμπορική επιτυχία στα πλαίσια του gaming και δημιούργησε την με διαφορά πιο επιτυχημένη σειρά από games που έχει υπάρξει και πιθανώς θα υπάρξει. Επηρέασε όχι μόνο κάνοντας τους πάντες να θέλουν να δημιουργήσουν το δικό τους Call of Duty, γεγονός που οδήγησε σε μια εποχή που τα γκρίζα στρατιωτικά FPS κυκλοφορούσαν με το τσουβάλι, αλλά αλλάζοντας ριζικά το σκηνικό της βιομηχανίας, φέρνοντας σε αυτήν περισσότερα χρήματα και περισσότερο κόσμο από ποτέ. Και η απόλυτη μοναρχία του Call of Duty συνεχίστηκε για αρκετά χρόνια με τα sequels να προσφέρουν στον λαό λίγο ακόμα από αυτό που αποζητούσε. Οι κόκκινες σημαίες όμως άρχισαν να φαίνονται από νωρίς, ήδη στο Modern Warfare 3 υπήρξαν φωνές διαμαρτυρίας για την μονοτονία και την έλλειψη φρέσκων ιδεών, αλλά η σειρά συνέχισε να μοσχοπουλάει μέχρι που φτάσαμε στο Ghosts όπου και οι πωλήσεις για πρώτη φορά άρχισαν να πέφτουν.

Δεν ήταν κάποια σημαντική πτώση, συνέχισε σαν σειρά να πουλάει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο ανταγωνιστή της, αλλά ήταν η αρχή του ντόμινο που μας φέρνει στο σήμερα. Για να είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας όμως οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ανέκαθεν και ήδη από το Modern Warfare 2 το Call of Duty είχε αρχίσει να έχει πολλούς -επιτρέψτε μου την έκφραση- haters, οι οποίοι επιχειρηματολογούσαν για την έλλειψη πρωτοτυπίας, για τα ανιαρά single-player campaigns και τις ύπουλες τακτικές των ετησίων sequel με ενδιάμεσα DLC. Εντέλει οι φωνές διαμαρτυρίας αυτές χάνονταν μέσα στην βοή της εμπορικής επιτυχίας της σειράς και ποτέ δεν απέκτησαν σημαντική βαρύτητα. Άλλωστε ζούμε σε μία κοινωνία που το χρήμα μιλάει πάνω απ' όλα και το χρήμα σίγουρα μιλούσε υπέρ του Call of Duty. Όλα άλλαξαν όμως μετά το Ghosts όταν το χρήμα άρχισε να κάνει την πρώτη του υποχώρηση και μαζί του υποχώρησε και η υπομονή των ίδιων των φαν της σειράς οι οποίοι άρχισαν και αυτοί να κάνουν ηχηρή την απογοήτευσή τους.

Μια απογοήτευση την οποία συμμερίζομαι πλήρως και επιτρέψτε μου να εξηγηθώ. Ποτέ δεν υπήρξα αυτό που θα λέγαμε φαν της σειράς, αλλά ανέκαθεν ήμουν φαν των FPS και εδώ και πολλά χρόνια το COD είναι η περίβλεπτη ναυαρχίδα του είδους που τόσο αγαπάω. Μαζί με τους περισσότερους και εγώ εντυπωσιάστηκα από τις πρωτότυπες ιδέες του multiplayer του Call of Duty 4 και το εθιστικό gunplay αυτού που παρά την ξεκάθαρη arcade φύση του έδινε έναν αέρα αυθεντικότητας και ρεαλισμού. Και για να πω και την αμαρτία μου απόλαυσα υπέρ το δέον και τα campaigns μιας και μου μετέδιδαν μια ατμόσφαιρα βγαλμένη από over the top action ταινία τύπου The Rock με την διαφορά πως μπορούσα να συμμετέχω ενεργά στα άφθονα πιστολίδια. Όλα άλλαξαν όμως όταν η τεράστια εμπορική επιτυχία της σειράς τάραξε τα νερά της βιομηχανίας με τρόπο που δημιούργησε ανεπανόρθωτες ζημιές στα θεμέλιά της.

Περάσαμε μια φάση όπου κάθε μεγάλος publisher που σέβεται τον εαυτό του -και τις απαιτήσεις των μετόχων του- προσπαθούσε να δημιουργήσει το δικό του στρατιωτικό FPS με σκοπό να αποσπάσει κομμάτι της πίτας των εσόδων του Call of Duty. Έτσι δημιουργήθηκαν πολλά βεβιασμένα shooters, μηδενικού δημιουργικού οράματος που σκοπό είχαν απλά να αντιγράψουν την επιτυχία ακολουθώντας βήμα βήμα την συνταγή που τους παρέδωσαν τα επιτυχημένα Call of Duty. Σαν να μην έφτανε αυτό, κάθε shooter που υπήρχε εκείνη την περίοδο όφειλε να έχει ένα multiplayer, ακόμα και αν αυτό δεν ταίριαζε ούτε μηχανικά αλλά ούτε και θεματικά με το υπόλοιπο παιχνίδι. Κανένας όμως δεν έμπαινε στον κόπο να σκεφτεί κάποια καινούρια πρωτότυπη ιδέα για τα multiplayer αυτά, όλοι απλά αντέγραφαν την επιβεβαιωμένη συνταγή της επιτυχίας με αποτέλεσμα να βλέπουμε παντού τα ίδια συστήματα progression, τα ίδια συστήματα customisation όπλων, την ίδια λογική level design και κυριολεκτικά το ίδιο gameplay παντού, πουθενά όμως εκτελεσμένο με μεράκι και πάθος.

Συνεπώς, γέμισε η αγορά με αδιάφορες κόπιες του ίδιου πράγματος, του Call of Duty, δημιουργώντας έναν πληκτικό υπερκορεσμό και μία ατμόσφαιρα μονοτονίας που έδινε την εντύπωση πως τα FPS πλέον είναι δημιουργικά χρεοκοπημένα. Όλο αυτό το συναίσθημα κούρασης και μπουχτίσματος που υπήρχε στην gaming κοινότητα γύρισε μπούμερανγκ στη ρίζα του κακού που ήταν το Call of Duty, το οποίο άρχισε με την λογική της συνεπαγωγής να θεωρείται εξίσου βαρετό και δημιουργικά χρεοκοπημένο. Και παρόλο που συνέχιζαν να αυξάνονται οι πωλήσεις της σειράς με κάθε επόμενη προσθήκη, αυξάνονταν και οι φωνές που το αποκαλούσαν φθηνό, ξεπερασμένο και ξεπουλημένο ενώ η Activision συνέχιζε να κάθεται στον χρυσό της θρόνο και να κολυμπάει σαν τον Σκρουτζ ΜακΝτακ στα βουνά χρημάτων της, αδιαφορώντας για τα πάντα και συνεχίζοντας να παράγει ετήσια Call of Duty, τα οποία πλέον έφτασαν στο σημείο να μοιάζουν λες και βγαίνουν από μια ψυχρή γραμμή παραγωγής.

Όταν οι πωλήσεις άρχισαν να πέφτουν μετά το Ghosts όμως η αντίδραση της Activision ήταν να αρχίσει να γυρνάει σε κύκλους κυνηγώντας την ουρά της και προσπαθώντας να μιμηθεί την τεράστια επιτυχία που προέκυψε με την εισαγωγή του Modern Warfare, αποφάσισε να το γυρίσει στο φουτουριστικό με το Advanced Warfare και το Black Ops 3. Aλλά οι πωλήσεις συνέχισαν να πέφτουν και οι φωνές διαμαρτυρίας άρχιζαν να μετατρέπονται σε παγερή και αβάσταχτη αδιαφορία. Οι φαν της σειράς αποξενώθηκαν περαιτέρω από την σειρά που αγάπησαν και όλοι οι υπόλοιποι απλά αρχίσαμε να αδιαφορούμε, γεγονός που φαίνεται και στην απότομη παύση των προσπαθειών των εταιριών της βιομηχανίας να προσπαθούν να αντιγράψουν το Call of Duty με κάθε ευκαιρία.

Και μπορεί κανείς να πει πως κατηγορώ άδικα την Activision για αδράνεια και στασιμότητα μιας και τα τελευταία δύο κεφάλαια της σειράς -και από ότι φαίνεται και το επερχόμενο Infinite Warfare- έχουν προσθέσει πληθώρα νέων μηχανισμών. Παρόλο όμως που αυτό ισχύει, όντως έχουν μπει πλέον καινούρια στοιχεία στην σειρά, έγινε πρώτον αρκετά εκ των υστέρων οπότε και χάθηκε οποιαδήποτε ευκαιρία υπήρχε να ξαναταρακουνήθουν τα νερά της βιομηχανίας και επιπλέον έγινε άγαρμπα και ατσούμπαλα. Προστέθηκαν δηλαδή με βίαιο τρόπο χαρακτηριστικά που δεν κόλλαγαν με το υπάρχον σύνολο δημιουργώντας ένα αποτέλεσμα που αφήνει μια ξινή γεύση στο στόμα και αφήνει γυμνές τις απεγνωσμένες προθέσεις της Activision να σώσει το μοναδικό πράγμα που έχει. Ως εκ τούτου το Call of Duty πλέον έχει χάσει κάθε ψήγμα ταυτότητας και ψυχής που του είχε μείνει και μοιάζει πιο πολύ από ποτέ σαν να βγήκε από την γραμμή παραγωγής μιας μεγάλης εταιρίας που απλά δεν νοιάζεται πλέον για το ίδιο της το προϊόν.

Μια σειρά η οποία απέκτησε τον θρόνο της επιστρατεύοντας πρωτοτυπία και νέες ιδέες κατάντησε να σέρνεται στο χώμα από το ίδιο της το βάρος και την ανικανότητα της να εξελιχθεί. Μια σειρά η οποία άφησε στοιχεία στο είδος της τα οποία θα μείνουν για πάντα, έπεσε θύμα της τυφλής εταιρικής κερδοθυρίας και πλέον το αποτέλεσμα είναι πιο πασιφανές από ποτέ. Και επειδή η Activision απέτυχε εντυπωσιακά στο να αναγνώσει τις επιθυμίες του κοινού της φτάσαμε στο σήμερα. Σε ένα σήμερα όπου σύσσωμη πλέον η κοινότητα φαίνεται να στρέφεται εναντίων του Call of Duty και αποκαθηλώνοντάς το από τον θρόνο του και αφαιρώντας του την προστατευτική γυάλα της επιτυχίας το χαστουκίζει και το φτύνει κατάμουτρα.

Ξέροντας και βλέποντας λοιπόν η Activision πως το Infinite Warfare κινδύνευε κυριολεκτικά να πατώσει είχε την, σε πρώτη ανάγνωση, εκπληκτική ιδέα να κάνει remaster το ιστορικό Call of Duty 4 και αν έμενε απλά σε αυτό θα κατάφερνε να εξιλεώσει προσωρινά την σειρά, δίνοντας στους φαν μια φρέσκια έκδοση αυτού που τους έκανε να την αγαπήσουν. Δεν έμεινε όμως μόνο σε αυτό αλλά αποφάσισε να παρέχει το remastered Call of Duty 4 μόνο σε όσους αγοράσουν το Infinite Warfare στην έκδοση του που κοστίζει 90 ευρώ, αναγκάζοντας λοιπόν έτσι όλους τους φαν της σειράς όχι μόνο να αγοράσουν ένα παιχνίδι που δεν θέλουν αλλά να πληρώσουν και έξτρα για αυτό. Φυσικά όλα αυτά μόνο και μόνο για να μείνουν ικανοποιημένοι οι επενδυτές και να συνεχίσει να το χρήμα να ρέει, γεγονός που αποδεικνύει -στα μάτια μου τουλάχιστον- πως η Activison είναι μια εταιρία που αδιαφορεί πλήρως για τους πελάτες της και το gaming γενικότερα.

Δυστυχώς όμως το δέλεαρ του Call of Duty 4 είναι τεράστιο και πολλοί θα πέσουν στην καλοστημένη παγίδα της Activision, η οποία θα μπορεί να κομπάζει στην συνέχεια πως το Call of Duty συνεχίζει να πουλάει. Επειδή δεν έχω κάτι επιπλέον να προσθέσω στο θέμα όμως θα κλείσω ξεκαθαρίζοντας κάτι. Σε καμία περίπτωση σκοπός μου δεν είναι να στρέψω τα βλέμματα προς το ανταγωνιστικό Battlefield 1 μιας και θεωρώ πως και η EA είναι εξίσου επίφοβη όσον αφορά τέτοια θέματα. Η άποψη μου είναι πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε και τις δύο κυκλοφορίες με τον κυνισμό που τους αρμόζει μιας και η παρελθοντική συμπεριφορά των υπεύθυνων εταιριών μόνο αυτό μας έχει διδάξει. Το μόνο σίγουρο είναι πάντως πως η ισχύς του τιτάνα με το όνομα Call of Duty εξασθενεί καθώς οι ρωγμές που μέχρι τώρα κρύβονταν επιμελώς κάνουν την εμφάνισή τους.

Πείτε μας την γνώμη σας για την εξέλιξη της σειράς Call of Duty καθώς και για τους χειρισμούς της Activision στα σχόλια. Για εκτενέστερη συζήτηση σχετικά με το Call of Duty Infinite Warfare μπείτε στο σχετικό forum topic.